120928 ΑΠΟΛΥΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Περί ελληνικού δημοσίου.

Μεγάλος λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα για τις (μη) απολύσεις στο δημόσιο, με αφορμή και τα 11,9 δισεκατομμύρια που προσπαθούμε να μαζέψουμε (ποιοι;) με τα νέα μέτρα.

Αλήθεια, γιατί όλοι λέμε για 11,9 και όχι για 12 δισεκατομμύρια. Τόση, πια, λεπτομέρεια; Ή μήπως έχει να κάνει με το ψυχολογικό μέρος, όπως κάνουν με τις τιμές των προϊόντων στα εμπορικά καταστήματα και τα σούπερ μάρκετ.

Υπάρχει ένα κατάστημα παιχνιδιών, όπου όλες οι τομές τελειώνουν σε …,99^­ € και στο ταμείο, ό,τι κι αν αγοράσεις, σου δίνουν ρέστα 1 λεπτό!

Θα μου πείτε άλλο ένα λεπτό, άλλο εκατό εκατομμύρια, όμως και πάλι κανενός δεν θα του κακοφαινόταν, αν μας έλεγαν (και μας έπαιρναν) 12 δις αντί για 11,9. Είμαστε φτωχοί αλλά χουβαρντάδες!

Ας επανέλθουμε όμως στο δημόσιο.

Να γίνουν ή να μη γίνουν απολύσεις; Νομίζω πως το ερώτημα είναι περισσότερο ρητορικό, αλλά και σε εντελώς λανθασμένη βάση.

Κανονικά όλοι οι συνετοί άνθρωποι θα συμφωνούσαν πως ΚΑΙ στο δημόσιο, όπως και σε οποιονδήποτε άλλο εργασιακό τομέα, πρέπει να γίνονται απολύσεις.

Πάνω σ’ αυτό δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς. Σε κάθε δουλειά, όταν κάποιος τεμπελιάζει, είναι αδιάφορος, αρνείται να μάθει νέες τεχνικές, απουσιάζει προκλητικά, δεν συμμορφώνεται με κανονισμούς και εντολές ανωτέρων (πρέπει να) φεύγει.

Ο μόνος χώρος στον οποίο δεν συμβαίνει αυτό είναι το ελληνικό δημόσιο.

Είπαμε όμως ότι το ερώτημα είναι σε λάθος βάση, γιατί το θέμα δεν είναι αν θα γίνονται απολύσεις, αλλά ποιοι θα απολύονται, με τι κριτήρια και, κυρίως, με την υπογραφή ποιων.

Το άλλο πουλάκι:

Τα κριτήρια τα είπες πριν.

Τεμπελιά, αδιαφορία, οχαδελφισμός, κοπάνα, αγένεια…

Υπάρχουν ήδη πολλά, αλλά μπορούμε να θέσουμε και άλλα, αρκεί να καθίσουμε και να τα συμφωνήσουμε.

Ποιος όμως θα τα πιστοποιεί όλα αυτά και ποιος θα παίρνει την απόφαση για την απόλυση ενός υπαλλήλου που εκπληροί τις προϋποθέσεις που περιγράψαμε;

Υπάρχει και σ’ αυτό απάντηση, διότι, απλούστατα, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Ας δούμε τι έχουν κάνει όλοι οι άλλοι πολιτισμένοι και απολίτιστοι λαοί κι ας υιοθετήσουμε ένα σύστημα προσαρμοσμένο στα δικά μας.

Το είπα; Το είπα!

Προσαρμοσμένο στα δικά μας. Αυτή η προσαρμογή είναι το δύσκολο της υπόθεσης και, για να το καταλάβετε, θα σας θέσω ένα απλό ερώτημα.

Τι γίνεται αν ο προς απόλυση υπάλληλος, που διαθέτει όλο το «πακέτο» (τεμπέλης, αδιάφορος κλπ.) έχει προσληφθεί με τη βοήθεια κάποιου ανώτερου από εκείνον που θα υπογράψει την απόλυσή του;

Πώς γίνεται δηλαδή εμένα που μ’ έβαλε σ’ αυτή τη θέση ένας υπουργός, λόγω της μακρινής μας συγγένειας, να με απολύσει τώρα ένας τυχαίος τμηματάρχης, μόνο και μόνο επειδή πηγαινοέρχομαι στο γραφείο όποτε γουστάρω;

Αυτό, λοιπόν, το απλό παράδειγμα αναδεικνύει την παθογένεια όλου του ελληνικού συστήματος.

Το πιο πιθανό είναι να αλλάξει ο τμηματάρχης πριν προλάβει να σηκώσει το μολύβι για να υπογράψει τη δική μου απόλυση.

Και ας είναι άξιος, εργατικός ή ό,τι άλλο θέλει. Στη θέση του θα έρθει κάποιος που δεν θα με ενοχλεί για να μη τον ενοχλεί κι αυτόν κανένας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν οι ξένοι.

Είναι αδιανόητο γι’ αυτούς να φοβάται ο εργατικός τον τεμπέλη, ο ευσυνείδητος τον αδιάφορο, ο συνεπής τον… γάιδαρο.

Γι’ αυτό και ζητούν να νομοθετήσουμε ένα καθεστώς απολύσεων και στο δημόσιο.

Οι δικοί μας παίζουν κρυφτούλι.

Όχι, εφεδρεία, όχι, πρόωρη συνταξιοδότηση, όχι, ένα σωρό τερτίπια, μόνο και μόνο για να μην αγγίξουμε την ιερή αγελάδα της χώρας που λέγεται μονιμότητα.

Αποτέλεσμα; Να φεύγουν από τις υπηρεσίες (οικειοθελώς) ένα σωρό έμπειρα και χρήσιμα στελέχη, απλώς και μόνο για να μην «εγκλωβιστούν» σε ένα σύστημα που θα εργάζονταν μέχρι τα 67 τους χρόνια και να μένουν στο απυρόβλητο οι διάφοροι σκερβελέδες.

Έτσι όμως διαλύεται η δημόσια διοίκηση, αφήστε τα χιλιάδες «εφάπαξ» και τις συντάξεις που καλείται ξαφνικά να πληρώσει το ταμείο του κράτους.

Δηλαδή δημιουργούμε ένα σωρό άλλα, σοβαρότατα προβλήματα, επειδή δεν μπορούμε να σκεφτούμε έναν τρόπο να απαλλαγούμε από τους χιλιάδες (εδώ χωράει συζήτηση μόνο για τον αριθμό των μηδενικών) υπαλλήλους που δεν κάνουν απολύτως τίποτε.

Είναι μεγάλη η συζήτηση (το ξέρω ότι δεν καταλήξαμε σε προτάσεις) κάποτε όμως πρέπει να την ξεκινήσουμε.

Τώρα δεν είναι μια καλή ευκαιρία;

Δημόσιο και συμφέρον!