120919 ΝΟΜΟΤΑΓΕΣ-2

Το ένα πουλάκι:

Τι είναι νόμος;

Ολοένα και περισσότεροι αναλυτές συμφωνούν πως για το «φαινόμενο «Χρυσή Αυγή», μεταξύ άλλων, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό ο εθισμός της κοινωνίας στην παρανομία ή την παραβατικότητα.

Δηλαδή η περιφρόνηση του νόμου από μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες πολιτών, κάθε φορά που αυτές αγωνίζονται για το… δίκιο τους.

Το οποίο δίκιο τους αποτελεί, φυσικά, νόμο του (δικού τους) κράτους.

Έτσι δεν μαθαίναμε παλιά; «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Ε, κοντά στον εργάτη ήρθαν να προστεθούν ο αγρότης, ο φοιτητής, ο ταξιτζής, ο δάσκαλος, ο πανεπιστημιακός, ο οπαδός του Ηρακλή, ο… κάθε διαμαρτυρόμενος και αγωνιζόμενος γενικώς.

Άλλος κλείνει δρόμους, άλλος κλείνει σχολές, άλλος χωματερές και δεν το κουνάει από εκεί μέχρι να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημά του.

Το οποίο, πολύ συχνά, είτε έρχεται σε αντίθεση με ισχύοντα νόμο, είτε απλώς απαιτεί να μην εφαρμοστεί κάποιος νόμος στη δική του περίπτωση.

Γιατί; Γιατί έτσι θεωρεί ότι είναι το σωστό.

Ας προβλέπει ο νόμος πώς, με ποιες  διαδικασίες πρέπει να συμμετέχουν οι ομάδες στο πρωτάθλημα και πότε να υποβιβάζονται.

Εγώ απαιτώ η δική μου ομάδα να εξαιρεθεί.

Ας λέει ο νόμος πώς πρέπει να δίνονται οι επιδοτήσεις, πώς να διοικούνται τα πανεπιστήμια, πώς να χωροθετούνται οι χωματερές…

Εγώ δεν θέλω να ισχύσει για τη δική μου περίπτωση.

Παίρνω, λοιπόν, το δίκιο μου, το κάνω σημαία, το κάνω πανό και ξεχύνομαι στους δρόμους, στα κανάλια, οπουδήποτε μπορώ να ασκήσω πίεση.

Αν κάποιος νόμος έρχεται σε αντίθεση με το δίκιο μου, τόσο το χειρότερο για το νόμο!

Το άλλο πουλάκι:

Δηλαδή ο νόμος είναι… ο Πάπας;

Ας το προσέξουμε λίγο. Πολλές φορές κάποιοι νόμοι έρχονται σε αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Είναι λογικό και θεμιτό οι πολίτες να αγωνίζονται (με νόμιμους τρόπους) για την αλλαγή τους. Έτσι συμβαίνει στις δημοκρατίες.

Εκείνο που συμβαίνει στην ελληνική δημοκρατία είναι να προσπαθούμε να αλλάξουμε (όχι πάντα με νόμιμο τρόπο) κάθε νόμο που θίγει κάποια συμφέροντά μας.

Τις περισσότερες φορές αδιαφορώντας για τις συνέπειες που έχει στην κοινωνία η προσπάθειά μας αυτή αλλά και η αλλαγή που ζητάμε.

Είπαμε. Σε κάθε περίπτωση προέχει το δικό μας δίκιο, όπως ακριβώς το εννοούμε εμείς.

Το φαινόμενο αυτό ήταν (είναι) τόσο γενικευμένο, που κανείς δεν το συζητούσε. Το θεωρούσαμε όλοι αυτονόητο, εκτός από την περίπτωση που το δίκιο του ενός, ερχόταν τελικά σε αντίθεση με το δίκιο κάποιου άλλου.

Αν δεν εφαρμοστεί ο νόμος και δεν υποβιβαστεί η δική μας ομάδα, κάποια άλλη δεν θα ανέβη κατηγορία.

Εκτός κι αν δοθεί η σοφή ελληνική λύση να αυξήσουμε τον αριθμό των ομάδων!

Κι ερχόμαστε λοιπόν, σήμερα στο «φαινόμενο» Χρυσή Αυγή.

Τα παλικάρια με τα μαύρα, όπως (αυτό)αποκαλούνται, έχουν αποφασίσει όχι απλώς να ζητούν την εφαρμογή του νόμου (όπως τον καταλαβαίνουν αυτοί) αλλά να προχωρούν στην επιβολή του.

Πάλι όπως την καταλαβαίνουν αυτοί, δηλαδή διά της βίας.

Με τη βία όμως είναι επίσης εξοικειωμένη η ελληνική κοινωνία στο πλαίσιο των «αγώνων» που λέγαμε πριν. Ο μόνος διαχωρισμός της σε καλή και κακή βία είναι με βάση το δίκιο του καθενός και, φυσικά, το στόχο στον οποίο κατευθύνεται.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για το δίκιο είπαμε.

Ας πούμε και για τον στόχο.

Είναι διαφορετικό πράγμα, για παράδειγμα, να σπας μια τράπεζα ή τη βιτρίνα ενός πολυκαταστήματος και διαφορετικό να καταστρέφεις το πάγκο ενός φουκαρά μετανάστη.

Προσέξατε τι είπα; Διαφορετικό. Όχι καλύτερο ή χειρότερο, απλώς διαφορετικό.

Το καλύτερο ή χειρότερο εξαρτάται από την ιδεολογική τοποθέτηση του καθενός.

Έτσι, κατά περίπτωση, όταν σπάζουν τις τράπεζες οι «αντιεξουσιαστές», καταδικάζουμε, με χίλια ζόρια, τη βία… από όπου κι αν προέρχεται.

Όταν σπάζουν τους πάγκους οι άλλοι «αντιεξουσιαστές» οι Χρυσαυγίτες, τότε ζητάμε να καταδικάσουμε, όχι τη βία γενικώς, αλλά τη ρατσιστική βία.

Κι έτσι τα παλικάρια τη γλιτώνουν με… μισή «καταδίκη». Για να συνεχίσουν ανενόχλητοι τον αγώνα τους για το «δίκιο των Ελλήνων». Οι ξένοι ας πάνε να βρουν το δίκιο τους εκεί από όπου ήρθαν.

Είναι, λοιπόν, σοβαρότατο το θέμα και μόνο με σοβαρή αντιμετώπιση μπορεί να λυθεί.

Ποια θα είναι αυτή; Ας την αναζητήσουμε όλοι μαζί, οπωσδήποτε όμως εντός της έννομης τάξης, χωρίς την οποία δημοκρατία δεν υπάρχει.

Εκτός κι αν θέλουμε μια δική μας δημοκρατία.

Μπρρρ!

Άσπρο δίκιο, μαύρο δίκιο!