120914 ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟ-3

Το ένα πουλάκι:

Τι αποδείξαμε;

Με όλη αυτή τη συζήτηση περί αποδείξεων, τι καταφέραμε να αποδείξουμε;

Ότι θα μπορούσαμε να είμαστε αισιόδοξοι, να ξεγελάσουμε –αν θέλετε- τους εαυτούς μας πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, αν είχαμε κάποια ένδειξη ότι η κρίση κάτι μας δίδαξε και ότι τώρα πλέον είμαστε σοφότεροι.

Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.

Ακόμα κι όσοι δέχονται ότι κάπου πρέπει να αλλάξουμε, θεωρούν πως οι όποιες αλλαγές πρέπει να αρχίσουν από άλλους.

«Ας πιάσουν τους… μεγάλους» (!) είναι το επιχείρημα που ακούς πιο συχνά.

«Ας πληρώσουν αυτοί που πρέπει να πληρώσουν, αυτοί που κλέβουν τα πολλά, τα μεγάλα… κεφάλια» (!)

Ποια είναι, τελοσπάντων, αυτά τα «μεγάλα κεφάλια» και πόσο πρέπει να πληρώσουν ώστε όλοι εμείς οι άλλοι να την περνάμε… μπέικα;

Άκουγα μια συζήτηση στην τηλεόραση όπου άνθρωποι που φαινόταν να γνωρίζουν συμφωνούσαν πως, άμα πιάσουμε τους δέκα πλουσιότερους Έλληνες και τους δημεύσουμε όλη την περιουσία, θα έχουμε για να πληρώνουμε τις συντάξεις… μερικών μηνών.

Συζητούσα με κάποιο «σύντροφο», ο οποίος επέμενε «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία» και τον ρώτησα ποιους ακριβώς εννοεί.

Όχι γενικώς και αορίστως! Ας πούμε εδώ στη Δράμα, που γνωριζόμαστε και μεταξύ μας. Ποιοι είναι αυτοί που αποτελούν την «πλουτοκρατία» και που μπορούν να πληρώνουν τη κρίση;

Να υποθέσουμε πως είναι οι ιδιοκτήτες των μεγάλων σούπερ μάρκετ;

Αν όμως τους ρωτήσεις θα σου πουν πως αυτοί δίνουν εργασία σε εκατοντάδες υπαλλήλους και πως από τα ταμεία τους δεν περνάει ούτε καρφίτσα, χωρίς να χτυπηθεί απόδειξη.

Το άλλο πουλάκι:

Ποιοι άλλοι;

Οι δυο τρεις μεγάλες εξαγωγικές επιχειρήσεις; Αυτοί θα υποστηρίξουν ότι πουλάνε πέτρες στην Κίνα και φέρνουν συνάλλαγμα στη χώρα, χωρίς πάλι να μπορούν να κρύψουν τις δραστηριότητές τους.

Ποιοι, λοιπόν, αποτελούν την «πλουτοκρατία» και πόσοι είναι τελοσπάντων που μπορούν να αναλάβουν τις… αμαρτίες όλων ημών των υπολοίπων;

Απεναντίας!

Αν κάνει κανείς μια βόλτα προς τα «βόρεια προάστια» της πόλης αλλά και προς τα ανατολικά ή και τα νότια, θα δει κατοικίες που φωνάζουν από μακριά ότι εδώ έχει παραχθεί πλούτος.

Όχι μία και δύο, πολλές εκατοντάδες κατοικίες που μαρτυρούν ακόμη και από έξω πως οι ιδιοκτήτες τους «έχουν τον τρόπο τους».

Αν, δε, μπεις και μέσα…

Τι δουλειές κάνουν όλοι αυτοί; Τι ποσά δηλώνουν στην εφορία;

Αν κάνουμε μια αναγωγή των στοιχείων που δίνει σε πανελλαδικό επίπεδο το υπουργείο οικονομικών, θα βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.

Δεν χρειάζεται όμως, διότι μικρή κοινωνία είμαστε, γνωριζόμαστε μεταξύ μας.

Αρκετά όμως δεν είπαμε για τους φόρους και τις αποδείξεις;

Βλέπετε εσείς κάποιον άλλο τομέα που να δείχνει ότι η κρίση μάς έχει κάνει σοφότερους ή, τουλάχιστον μας έχει μάθει να σκεφτόμαστε κάπως διαφορετικά απ’ ότι στα «καλά χρόνια»;

Εγώ θα περίμενα, για παράδειγμα, μια τέτοια αλλαγή νοοτροπίας από την Αριστερά ή από τους συνδικαλιστές.

Τι διαφορετικό λένε όλοι αυτοί από εκείνα που έλεγαν τη δεκαετία του ‘70;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς δεν λένε;

Να σου αναφέρω εγώ συγκεκριμένο παράδειγμα στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, μέχρι προχθές, δεν χρησιμοποιούσε ποτέ τη λέξη «μπάτσος», για το «αστυνομικός» δεν το συζητώ.

«Γουρούνια» τους ανέβαζε, «γουρούνια» τους κατέβαζε.

Τώρα ξαφνικά έγιναν τα παιδιά του εργαζόμενου λαού που αγωνίζονται δικαίως για τη μη μείωση του μισθού τους και, φυσικά, κατά των μέτρων του μνημονίου.

Αυτό δεν είναι αλλαγή στάσης;

Αφήνω την άλλη, τη μεγάλη αλλαγή, στον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία ολόκληρη πλέον έβλεπε (ή, μάλλον άκουγε και διάβαζε, γιατί τώρα βλέπει) τι σημαίνει άκρα δεξιά.

Θυμίζω ότι για τους περισσότερους αυτή σταματούσε στο κόμμα του Καρατζαφέρη και, από εκεί και πέρα, υπήρχαν κάτι γραφικοί που το έπαιζαν κακοί απέναντι σε φουκαράδες μετανάστες.

Τώρα όλοι «πέφτουν από τα σύννεφα» της ασφάλειας στην οποία είχαν αράξει αμέριμνοι. Βλέπετε, πίστευαν πως ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες είναι αποτέλεσμα τού ότι τις κατοικούν άνθρωποι υπανάπτυκτοι και όχι εμείς τα καμάρια της Ιστορίας.

Μας άλλαξε, λοιπόν, η κρίση.

Όλα αυτά θα τα συζητούμε ψύχραιμα τον χειμώνα που μας έρχεται.

Το ζήτημα είναι μήπως μας άλλαζε προς λάθος μεριά.

Ισχύει αυτό; Σε ποιο βαθμό; Διότι πάντα υπάρχουν και τα θετικά παραδείγματα και καλό είναι να στεκόμαστε σ’ αυτά.

Δυστυχώς, όμως, δεν… πουλάνε!

Το μικρό και το μεγάλο!