120918 ΑΥΤΟΜΑΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Κοινωνικός αυτοματισμός!

Μια έκφραση που χρησιμοποιήθηκε πολύ, κυρίως από την Αριστερά, κατά τις προηγούμενες δεκαετίες.

Φυσικά είναι φορτισμένη αρνητικά, διότι, απλούστατα, σημαίνει το γεγονός της επίθεσης μιας κοινωνικής ομάδας ενάντια σε μια άλλη.

Προσοχή!

Όχι οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας, αλλά ομάδας εργαζόμενων. Διαφορετικά δεν θα μιλούσαμε για κοινωνικό αυτοματισμό, αλλά για… ταξική πάλη.

Για τους εργαζόμενους όμως, για τους οποίους «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός», δεν νοείται να στρέφονται εναντίον άλλων εργαζομένων, ακόμη κι αν κάποιοι προσπαθούν να τους πείσουν ότι έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα.

Προσέξτε την εικόνα:

Το κράτος έχει να δώσει σε μισθούς ένα χι ποσόν. Με απλά μαθηματικά καταλαβαίνουμε ότι αν κάποιοι αμείβονται πλουσιοπάροχα, αυτό σημαίνει πως κάποιοι άλλοι παίρνουν χαμηλότερους μισθούς.

Και τι γίνεται όταν όλοι μαζί αγωνίζονται για αυξήσεις;

Τότε το κράτος, η εκάστοτε κυβέρνηση, θα πρέπει να κόψει χρήματα από κάπου αλλού. Από δημόσια έργα, από εξοπλισμούς, από την κοινωνική πρόνοια…

Ή να δανειστεί!

Αυτή όμως την εμπειρία την είχαμε για χρόνια και αποδείχθηκε τραυματική. Αφήστε που, από ένα σημείο και πέρα δεν σου δανείζει κανείς.

Υπάρχει άλλος δρόμος;

Βεβαίως και όχι ένας. Θα μπορούσε το κράτος, η εκάστοτε κυβέρνηση, να φροντίσει για την αύξηση της «πίτας».

Να έχει δηλαδή περισσότερα έξοδα, ώστε να δίνει μεγαλύτερους μισθούς.

Τι σημαίνει αυτό; Φόρους!

Επειδή όμως δεν έχει νόημα να σου τα δίνει στη μια τσέπη και να σου τα παίρνει από την άλλη, καταλαβαίνουμε ότι θα πρέπει να φορολογηθούν άλλοι, εκτός από τους δημόσιους υπαλλήλους.

Το άλλο πουλάκι:

Έλα όμως που αυτοί οι άλλοι δεν πληρώνουν!

Μιλήσαμε αρκετά την προηγούμενη εβδομάδα για το τι συμβαίνει με τις αποδείξεις και για το πώς εμπλέκονται σ’ αυτό το αλισβερίσι ακόμα και οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.

Εκτός όμως από τους φόρους, η πίτα αυξάνεται και με την αύξηση του πλούτου που παράγεται σε μια χώρα, του λεγόμενου ακαθάριστου εθνικού προϊόντος.

Κι εδώ χρειάζεται προσοχή, γιατί αύξηση του ΑΕΠ δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη πλούτος. Δηλαδή, αν γίνει ένα τροχαίο, θα εργαστούν πολλοί άνθρωποι, από ασφαλιστικές εταιρίες και λαμαρινάδες, μέχρι τραυματιοφορείς και φαρμακοποιούς.

Γίνεται όμως η χώρα πλουσιότερη;

Όχι, γιατί δεν είναι αυτάρκης σε υλικά αγαθά. Τα ανταλλακτικά των αυτοκινήτων αλλά και τα φάρμακα θα πρέπει να αγοραστούν από έξω, πράγμα που σημαίνει ότι αντίστοιχα ελληνικά προϊόντα θα πρέπει να εξαχθούν, ώστε να υπάρχει τουλάχιστον ισορροπία.

Δυστυχώς, ούτε κι αυτό συμβαίνει.

Κοντεύουμε όμως να χάσουμε τη μπάλα, γι’ αυτό ας ξαναγυρίσουμε στον κοινωνικό αυτοματισμό και στα ξένοιαστα, χρόνια τότε που ο συγχωρεμένος (;) Ανδρέας τα έβαζε με τα «ρετιρέ», δηλαδή τους μισθωτούς των ΔΕΚΟ με τις υψηλές αμοιβές.

Λέγαμε πως είναι  κακό η μια ομάδα εργαζομένων να στρέφεται εναντίον άλλων. Τι γίνεται όμως τώρα με τις περικοπές;

Υπάρχουν υπάλληλοι του δημοσίου (με τη γενικότερη έννοια) που λένε κόψτε από όλους τους άλλους, αλλά όχι από εμάς.

Γιατί; Διότι είμαστε ειδική κατηγορία εργαζομένων και δουλεύουμε κάτω από ειδικές συνθήκες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιοι είναι αυτοί;

Στην ουσία όλοι, φαίνονται όμως στη κοινή γνώμη εκείνοι που έχουν τον τρόπο να πιέσουν περισσότερο.

Αν πιάσεις τον καθένα εργαζόμενο ξεχωριστά, τον εκπαιδευτικό, τον ιερέα, τον αστυνομικό, τον αξιωματικό, τον εφοριακό, τον δικαστικό, τον δασολόγο… θα σου πει εκατό λόγους για τους οποίους το επάγγελμά του αποτελεί «ειδική κατηγορία».

Εκατό λόγους για τους οποίους αυτός και οι συνάδελφοί του πρέπει να αμείβονται με ειδικό μισθολόγιο, να παίρνουν ειδικά επιδόματα, και έχουν ειδικές φοροελαφρύνσεις…

Είναι ο μοντέρνος τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο κοινωνικός αυτοματισμός.

Η ειρωνεία είναι ότι λειτουργεί…αυτόματα, ότι δηλαδή η κουβέντα πάει εκεί, είτε το θέλεις είτε όχι.

Το ενδιαφέρον είναι όταν υπάρχουν ήδη τεράστιες διαφορές στις αμοιβές των διαφόρων ομάδων εργαζομένων.

Πώς δηλαδή θα επιχειρηματολογήσει κάποιος που παίρνει τριπλάσιο μισθό από τους άλλους ότι πρέπει να γίνουν περικοπές από εκείνους αλλά όχι από τον δικό του μισθό;

Ευτυχώς δεν έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση, γιατί τότε θα πιάνονταν και στα χέρια, αλλά μόνο μέσω τρίτων, δηλαδή της κυβέρνησης και των αρμόδιων υπουργών.

Έτσι ο καθένας διεκδικεί τα δίκαιά του, χωρίς, υποτίθεται, να ζητά αυτό να γίνει εις βάρος άλλων.

Είναι όμως έτσι;

Την κρίση να πληρώσουν οι άλλοι!