120924 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Δεν αφορά εμάς!

Έσπευσαν οι συνδικαλιστές του Δημοσίου να ενημερώσουν τα μέλη των οργανώσεων τους πως αυτά που ακούστηκαν περί συνδικαλιστικών συντάξεων δεν τους αφορούν.

«Κανείς συνδικαλιστής του δημόσιου τομέα δεν παίρνει, ούτε πήρε ποτέ σύνταξη, εξαιτίας της συνδικαλιστικής του ιδιότητας».

Ας μη το αναλύσουμε συντακτικά και νοηματικά, γιατί θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι συνδικαλιστές δεν παίρνουν καμία σύνταξη, ακριβώς επειδή είναι τέτοιοι. Πράγμα που δεν ισχύει.

Άκουσα και διάβασα πολλές ενστάσεις.

Εδώ ο κόσμος καίγεται μεθαύριο έχει γενική απεργία κι εσείς τα βάζετε με τους συνδικαλιστές; Αυτοί φταίνε για το κατάντημα μας;

Ας το εξηγήσουμε άλλη μια φορά.

Η στήλη μας δεν λέει τα αυτονόητα, δεν σχολιάζει πράγματα για τα οποία ίσως συμφωνήσουμε όλοι.

Τι να λέμε; Ότι για το κατάντημα της χώρας έχουν την κύρια ευθύνη όσοι κυβέρνησαν τον τόπο; Αυτό το ξέρουν και τα μικρά παιδάκια όχι τα πουλάκια που πετούν και μαθαίνουν κάτι παραπάνω.

Αυτό το κάτι παραπάνω θέλουμε να σχολιάσουμε.

Τι λέμε για το γεγονός ότι διάφοροι εκπρόσωποι των εργαζομένων έπαιρναν επικουρική σύνταξη με νόμο «μεταξικό», του 1937;    

Πόσες χιλιάδες είναι αυτοί οι εργατοπατέρες, όλα αυτά τα χρόνια;

Κανείς από αυτούς δεν ντράπηκε να πει «δεν τη θέλω τέτοια σύνταξη που την πληρώνουν οι συνάδελφοί μου»;

Κανείς δεν σκέφτηκε να τη δίνει πίσω στο συνδικάτο, αφού είναι αδίκημα (;) να αρνείσαι το μισθό ή τη σύνταξή σου;

Ας θυμηθούμε ότι πολλοί απ’ τους εργατοπατέρες διετέλεσαν όχι μόνο βουλευτές, αλλά και υπουργοί της χώρας, επομένως θα μπορούσαν με μια απλή τους κίνηση να καταργήσουν τον ντροπιαστικό αυτό νόμο.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν το έκαναν όμως!

Είναι πολύ πονεμένη η ιστορία του συνδικαλισμού στον τόπο μας, ιδιαίτερα μετά τη μεταπολίτευση.

Όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και ελάχιστα γνωρίζουν πως όλο το σύστημα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των «μεγάλων» παρατάξεων, αυτών που βρίσκονται σε σφιχτό εναγκαλισμό με τα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο.

Πολλοί (βλέπετε, δεν λέω και οι περισσότεροι) από όσους συνδικαλίζονται μ’ αυτές τις παρατάξεις, έχουν, εκτός του κομματικού συμφέροντος, και ιδιοτελείς βλέψεις, με πιο αθώα την ανέλιξή τους στην κομματική ιεραρχία.

Υπάρχουν πάντοτε και οι «ιδεολόγοι» δεν είναι λίγοι, οι οποίοι συχνά, εν αγνοία τους, εξυπηρετούν επίσης κομματικά ή άλλα συμφέροντα. Λέω άλλα, γιατί, σκεφθείτε, ο κάθε βουλευτής, ο κάθε πολιτευτής ενός τόπου ενδιαφέρεται να εκλεγούν οι δικοί του άνθρωποι στο διοικητικό συμβούλιο του τελευταίου συνδικάτου!

Πού φτάσαμε, λοιπόν;

Φτάσαμε σε γενικές συνελεύσεις που πραγματοποιούνται με δέκα και είκοσι εργαζόμενους, σε σωματεία πολλών εκατοντάδων μελών, και μάλιστα σε μέρες που η υπηρεσία τους δεν λειτουργεί εξαιτίας ακριβώς της γενικής τους συνέλευσης.

Φτάσαμε στο σημείο να λαμβάνονται αποφάσεις ή να ψηφίζονται απεργίες από «πλειοψηφίες» των παρόντων, που όμως αποτελούν ένα ελάχιστο κλάσμα των εργαζομένων.

Και τι πρέπει να γίνει; Θα ρωτήσει κάποιος. Να καταργηθεί ο συνδικαλισμός, επειδή κάποιοι δεν ενδιαφέρονται;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καθόλου!

Πρώτα πρώτα όμως αυτοί που δεν ενδιαφέρονται δεν είναι κάποιοι αλλά η συντριπτική πλειονότητα.

Εκείνο όμως που θέλουμε να θίξουμε είναι πως η εκφυλισμένη αυτή κατάσταση δεν μοιάζει να ενοχλεί καθόλου τους συνδικαλιστές, οι οποίοι μια χαρά εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά τους και να παίζουν το ρόλο τους, όπως τους έχει ανατεθεί από τις κομματικές τους ιεραρχίες.

Να τους δείτε πώς φεύγει η γη κάτω από τα πόδια τους, στις λίγες φορές που κάποιοι εργαζόμενοι αποφασίζουν να ασχοληθούν σοβαρά με τα προβλήματα του κλάδου τους και να τους κάνουν στην άκρη, αναλαμβάνονται οι ίδιοι, από τη βάση, να βρουν τρόπους έκφρασης και αγώνα.

Πότε όμως θα μιλήσουμε για όλα αυτά;

Θα ξαναπούμε πως η κρίση είναι μια τεράστια ευκαιρία να σκύψουμε με άλλο μάτι πάνω σε τέτοια ζητήματα και να τα δούμε εξ αρχής.

Ο κόσμος μας, όπως τον οικοδομήσαμε τόσα χρόνια, έχει καταρρεύσει. Αν θέλετε, έχει πιάσει τα όριά του. Πρέπει κάποια θεμελιώδη (δηλαδή πάνω στα οποία στήθηκε) συστατικά του να τα εξετάσουμε νέο μάτι, με την (ευεργετική) εμπειρία της κρίσης, και να ψάξουμε τρόπους να τα στήσουμε πάλι.

Με νέα υλικά!

Ας μην περιμένουμε να αλλάξει το πολιτικό προσωπικό του τόπου.

Ας αλλάξουμε αυτούς που μπορούμε, θεσμούς και πρόσωπα.

Διαφορετικά θα μείνουμε να περιμένουμε την επανάσταση!

Με τα λεφτά των άλλων!