121001 ΜΟΝΙΜΟ

Το ένα πουλάκι:

Να μην απολυθεί κανείς!

Σε συνέχεια όσων λέγαμε την Παρασκευή, υπάρχει και η πρόταση να μην πειράξουμε τίποτε στο δημόσιο και όλα να συνεχίσουν όπως και τώρα, με την προσπάθεια να γίνουν εσωτερικές βελτιώσεις.

Υπάρχουν αρκετά σοβαρά επιχειρήματα και γι’ αυτό, πέραν εκείνου που αναφέραμε, τού ποιος δηλαδή θα αποφασίζει και με τι κριτήρια για την ανάλυση ενός υπαλλήλου.

Υπάρχουν, λοιπόν, επιχειρήματα, ακόμη και τέτοια που λένε πως οι υπάλληλοι όχι μόνο δεν πρέπει να απολύονται, αλλά αντιθέτως θα πρέπει το δημόσιο να προχωρήσει σε προσλήψεις πολλών χιλιάδων νέων υπαλλήλων, προκειμένου να βοηθηθεί η ελληνική οικονομία.

Τι σημαίνουν αυτές οι αντίθετες απόψεις;

Πρώτα πρώτα ότι το θέμα δεν είναι καθόλου απλό, διότι στα απλά θέματα η λύση είναι συνήθως μία και προφανής.

Για να αποφασίσει όμως κανείς σε ποια από τις προτεινόμενες λύσεις θα προσχωρήσει θα πρέπει (και εκεί βρίσκεται η δυσκολία) να αποφασίσει, εκτός των άλλων, και από ποιο σημείο και πέρα θα υπολογίζει τα διάφορα δεδομένα του προβλήματος.

Η απόφασή του αυτή θα του δίνει κάθε φορά και ένα νέο πρόβλημα προς επίλυση.

Για να το καταλάβετε καλύτερα, είναι άλλο πράγμα να συζητάμε γενικώς και αορίστως για το αν το δημόσιο πρέπει να έχει κυρίαρχο ρόλο στην οικονομία μιας χώρας, άρα και μεγάλο αριθμό υπαλλήλων, και άλλο για το τι πρέπει να γίνει με το ελληνικό δημόσιο τώρα.

Άλλο πράγμα για το αν είναι καλύτερο σε ένα κράτος να δίνει μισθούς υπαλλήλων, παρά επιδόματα ανεργίας κι άλλο για το αν το δημόσιο μπορεί να αποτελέσει την «ατμομηχανή» ή το «χειρόφρενο» στην ανάπτυξη ενός τόπου γενικώς.

Θυμόσαστε τι λέγαμε σε μια άλλη κουβέντα μας;

Όλα, τελικά, είναι ζήτημα της πίτας που έχει να μοιράσεις. Όταν η πίτα είναι μεγάλη, λες «δε βαριέσαι, ας την κάνουμε περισσότερα κομμάτια».

Όταν είναι μικρή, τότε ακόμη κι ένα κομμάτι παραπάνω σημαίνει πολύ μικρότερα μερίδια για τους υπόλοιπους, άρα γκρίνια.

Το άλλο πουλάκι:

Παράγει το δημόσιο… πίτα;

Αυτό είναι ένα άλλο τεράστιο ερώτημα που το απαντούν όλοι βεβιασμένα κάτω από την πίεση της κρίσης.

«Είδατε;» λέει ο ένας. «Από τότε που κόπηκαν οι μισθοί και τα δώρα ρήμαξε η αγορά».

«Είναι δυνατόν να παράγουμε εμείς, να φορολογούμαστε εμείς και τα λεφτά μας να γίνονται μισθοί αργόσχολων υπαλλήλων;» λένε πολλοί που βρίσκονται από την απέναντι πλευρά.

Είναι, λοιπόν, πολύ περίπλοκο το ζήτημα, γι’ αυτό κι εμείς προσπαθήσαμε προχθές να μην μπούμε σε τέτοιου είδους συζητήσεις, αλλά να εξετάσουμε την απλούστερη μορφή του:

Γίνεται να δουλεύει κάποιος, οποιοσδήποτε, σε μια θέση και να έχει το μισθό του βρέξει χιονίσει, χωρίς κανείς να μπορεί να τον ελέγξει αν πηγαίνει καν στο πόστο του;

Ας επανέλθουμε όμως στην πίτα.

Το δημόσιο, στις περισσότερες δράσεις του, δεν παράγει πλούτο, μπορεί όμως να διευκολύνει ή να επιταχύνει τις διαδικασίες παραγωγής του, αν λειτουργεί σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Αν βεβαίως μιλάμε για το ελληνικό δημόσιο, το ελληνικό δημόσιο σήμερα, τότε το πράγμα αλλάζει, αφού όλοι θα συμφωνήσουμε πως σε καμία περίπτωση δεν είναι προσανατολισμένο προς τέτοια κατεύθυνση.

Απεναντίας, το «δικό μας» δημόσιο λειτουργεί ως τροχοπέδη, αφού όπου λειτουργεί το ίδιο πνίγει την ιδιωτική πρωτοβουλία και όπου αυτή έχει χώρο δράσης στήνει μονίμως γραφειοκρατικά εμπόδια μπροστά της.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τελικά θα απολυθεί κανείς;

Μην περιμένετε να απαντήσουμε με ένα ναι ή ένα όχι, γιατί είναι πολύ δύσκολο να αποφασίζεις κάτω από καθεστώς πίεσης, εκτός και αν, εξαιτίας ακριβώς αυτής της πίεσης, σε… αποφασίζουν οι άλλοι με το πιστόλι στον κρόταφο.

Εμείς απλώς θα ξαναπούμε πως και στο δημόσιο θα πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα να απολύεται κάποιος, όταν συντρέχουν λόγοι που μπορούμε να τους αποφασίσουμε.

Και μην ισχυριστεί κανείς ότι τέτοια δυνατότητα παρέχεται και σήμερα από το νομικό πλαίσιο, γιατί δεν είναι καιρός για γέλια.

Ασφαλώς και είναι δύσκολο να εφαρμοστεί από τη μια μέρα στην άλλη. Ασφαλώς και θα την πληρώσουν πολλοί αθώοι, ειδικά στα πρώτα στάδια της εφαρμογής του μέτρου.

Ωστόσο, κάποτε θα πρέπει να ωριμάσουμε ως κοινωνία. Αν δεν δεχτούμε ότι έχουμε κάνει βήματα μπροστά, από την εποχή της πλατείας Κλαυθμώνος, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Και τότε όμως θα έχουν δίκιο οι φωνές που λένε «να απολυθούν όλοι όσοι έχουν προσληφθεί τα τελευταία χρόνια εκτός ΑΣΕΠ», αφού (θα) πρόκειται για καθαρά ρουσφετολογικές προσλήψεις.

Πρέπει πάντως να βρούμε μια άκρη στο κουβάρι, έστω και κόβοντάς το.

Συμφέρον και δημόσιο!