121005 ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Θέλει λίγη φαντασία.

Απ’ ό,τι ξέρω όμως οι τακτικοί φίλοι της στήλης διαθέτουν αρκετή. Ελάτε, λοιπόν, να αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη και να σκηνοθετήσουμε (είμαστε και η πόλη του κινηματογράφου) μια άλλη εικόνα.

Μια εικόνα στην οποία οι κάτοικοι του Παρανεστίου, μόλις πληροφορούνται την άφιξη στο στρατόπεδο του χωριού τους 150 μεταναστών… ξεσηκώνονται.

Κάνουν ένα τεράστιο πανό που γράφει ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ, ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ και απαιτούν από το διοικητή του στρατοπέδου να τους επιστρέψει την είσοδο σ’ αυτό για να έχουν μια συνάντηση με τους μετανάστες.

Στη συνάντηση αυτή, οι εκπρόσωποι των κατοίκων συζητούν με τους μετανάστες και καταγράφουν όλα τα προβλήματα και τις ανάγκες που εκείνοι αντιμετωπίζουν κατά την εγκατάστασή τους στο στρατόπεδο.

Αφού γίνει η πρώτη καταγραφή, περνούν στη δράση.

Σχηματίζουν αμέσως επιτροπές συμπαράστασης και αγώνα, που κινούνται σε δυο κατευθύνσεις.

Από τη μια πιέζουν τους κυβερνητικούς φορείς να λύσουν αμέσως όσα προβλήματα μπορούν.

Για παράδειγμα, τους ζητούν να επιστραφούν οι καυστήρες που έχουν αφαιρεθεί από το στρατόπεδο, πριν πιάσει το δυνατό κρύο.

Από την άλλη απευθύνονται στους πολίτες και ζητούν βοήθεια σε τρόφιμα, φάρμακα, τσιγάρα, είδη καθαριότητας και οτιδήποτε άλλο θα κάνει την παραμονή των προσφύγων στο Παρανέστι (πια και όχι στο στρατόπεδο μόνο) πιο ανθρώπινη.

Κάποιοι οργανώνουν μια γιορτή, ένα γλέντι με φαγητό, ποτό και μουσική για να τονωθεί και το ηθικό των κατατρεγμένων ανθρώπων που βρέθηκαν ξαφνικά στην άκρη του πουθενά (γι’ αυτούς) που όμως διαθέτει ζεστούς και φιλόξενους κατοίκους.

Το άλλο πουλάκι:

Έχετε κι άλλη φαντασία;

Φανταστείτε πως σ’ αυτές τις επιτροπές (συν)κινούνται και συμμετέχουν και άλλοι φορείς.

Η εκκλησία πρώτα πρώτα που έχει τεράστια εμπειρία στη βοήθεια προς αναξιοπαθούντες και μπορεί να ευαισθητοποιήσει το ποίμνιό της.

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μετά, κάποιοι από του οποίους δέχονται, διαθέτοντας λίγη ώρα το απόγευμα, να τους διδάξουν τη γλώσσα μας, ώστε να μπορούν να συνεννοούνται καλύτερα, αλλά και να γνωρίσουν την ιστορία του τόπου που τους φιλοξενεί.

Οι γιατροί που θα αναλάβουν να τους εξετάσουν και να τους παράσχουν όποια πρωτοβάθμια περίθαλψη απαιτείται, τόσο για το δικό τους καλό, όσο και για το καλό των κατοίκων που τους φιλοξενούν.

Οι δικηγόροι που θα αναλάβουν τη νομική υπεράσπιση όσων τη χρειάζονται και θα πιέσουν ώστε να ολοκληρωθούν το ταχύτερο δυνατόν όλες οι νομικές διαδικασίες για να έχουν οι άνθρωποι στα χέρια τους όποια έγγραφα προβλέπει ο νόμος, ώστε να πάρουν το συντομότερο το δρόμο της επιστροφής ή όποιον άλλο αποφασιστεί γι’ αυτούς.

Τότε, ναι!

Το στρατόπεδο θα ήταν πράγματι φιλοξενίας και όχι κράτησης ή «συγκέντρωσης». (Με μερικές εκφράσεις που έχουν φορτιστεί τόσο έντονα ιστορικά, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.)

Τότε οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν να το δουν σαν δικό τους χώρο και να εργαστούν όσο διάστημα θα μένουν εκεί, για τη βελτίωσή του, ώστε οι επόμενοι που θα φιλοξενηθούν να βρουν ακόμη καλύτερες συνθήκες.

Τότε όλη η Ελλάδα και ο κόσμος θα μιλούσαν για το Παρανέστι και τους κατοίκους του με λόγια θαυμασμού και αυτό θα ήταν η καλύτερη διαφήμιση για τον τόπο.

Τότε δεν θα κινδύνευε η τουριστική ανάπτυξη ή όποια άλλη ανάπτυξη σχεδιάζουν οι αρχές του Παρανεστίου για την περιοχή τους.

Τότε οι δημοσιογράφοι θα έδειχναν τις ομορφιές του τόπου και θα προβάλλονταν ακόμη περισσότερο ο υπερμαραθώνιος του Παρθένου Δάσους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι κρίμα όμως!

Αντί γι’ αυτά, όλη η Ελλάδα είδε κάτι (συγγνώμη για την έκφραση) αγριάνθρωπους να προσπαθούν να εισβάλουν στο στρατόπεδο για να ψάλουν, λέει, τον Εθνικό Ύμνο, τρομάρα τους.

Είδαν έναν λεβέντη να παίρνει το όπλο και να τουφεκά στον αέρα, για να πετύχει, άραγε, τι;

(Σκεφθείτε σε μια αντίστοιχη περίπτωση τι θα γινόταν αν ένας αστυνομικός έβγαζε το όπλο του και πυροβολούσε για εκφοβισμό.)

Είδαν τους εκπροσώπους μιας κοινωνίας να κραυγάζουν αμήχανοι ότι δεν θέλουν… χωρίς να ξέρουν ή να τολμούν να πουν τι ακριβώς ή ποιους δεν θέλουν.

(Διότι είμαι βέβαιος πως τους εκατοντάδες αστυνομικούς που διαμένουν στα ξενοδοχεία και τρώνε στα εστιατόρια του χωριού κάποιοι, τουλάχιστον, τους θέλουν και τους παραθέλουν.)

Είδαν, λοιπόν, μια κοινωνία φοβισμένη, χωρίς να ξέρει τι ακριβώς φοβάται.

Κι αυτό είναι το χειρότερο, γιατί τότε δεν μιλάμε για φόβο, αλλά για φοβία, για φοβικό σύνδρομο.

Κι όμως…

Λίγη φαντασία χρειαζόταν. Δεν μας δίνονται κάθε μέρα ευκαιρίες να αποδείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι!

Εμάς μας δόθηκε και την κλοτσήσαμε!

Φανταστικό σενάριο!