121031 ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι μεγάλη τιμή!

Να διαβάζεις το όνομά σου στην εφημερίδα, έστω και στα ψιλά, έστω και από σπόντα, να το διαβάζεις όμως έτσι!

Θα σας πω τα πράγματα από την αρχή και θα συμφωνήσετε ότι έχω δίκιο.

Το θέμα είναι παλιό και τέτοιες μέρες επανέρχεται στο προσκήνιο. Αριστούχοι μαθητές, που πρέπει να κρατήσουν τη σημαία στην παρέλαση, συναντούν όμως αντιδράσεις.

Από γονείς, από συμμαθητές, από άσχετους…

Υπήρχε μια έξαρση στο φαινόμενο, τότε, τα «ένδοξα χρόνια» του 2004, αργότερα καταλάγιασε το πράγμα, στις μέρες μας όμως γίνεται και πάλι επίκαιρο, ελέω Χρυσής Αυγής!

Τις προηγούμενες μέρες διαβάσαμε στους «άλλους πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη για δύο κορίτσια που κράτησαν τη σημαία στην παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου.

Η μία, η Φωτεινή, έχει καταγωγή από την Αλβανία, ο πατέρας της ομογενής, η μητέρα Αλβανίδα, που έχουν έρθει όμως στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια.

Απάντησε σε λίγες ερωτήσεις του δημοσιογράφου και στο τέλος ζήτησε μια χάρη. Διαβάζω από την εφημερίδα τα ΝΕΑ:

«Ό,τι θέλεις».

«Γίνεται να γράψετε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην πρώτη δασκάλα που είχα στο δημοτικό (σ.σ.: ξεσπάει σε κλάματα).

«Καλά δεν έχεις λόγο να κλαις».

«Της οφείλω πολλά. Όχι μόνο για τη μόρφωσή μου. Αυτή μου έμαθε να είμαι καλός άνθρωπος. Και δεν με ξεχώρισε ποτέ από τα άλλα παιδιά. Μπορούμε να γράψουμε το όνομά της.

«Ε, βέβαια».

«Δέσποινα Κουτσογιάννη τη λένε. Να της πείτε ευχαριστώ».

Το άλλο πουλάκι:

Καταλάβατε, τώρα;

Τι πιο μεγάλη τιμή για μια δασκάλα, όχι μόνο να βλέπει μαθητές της να προκόβουν, αλλά και να της αναγνωρίζουν δημοσίως το ρόλο που έπαιξε σ’ αυτή την προκοπή.

Άξιος ο «μισθός» της. Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά γιατί θυμάμαι πάντοτε την φράση που έλεγε κάποιος δάσκαλος, όποτε έβγαινε από την τάξη με ανάμεικτα συναισθήματα.

Λίγη ανακούφιση, λίγη απογοήτευση, πολλή κούραση…

«Ρε, πληρώνεται η δουλειά που κάνουμε;» φώναζε δυνατά στο διάδρομο και άφηνε, μαζί με την κραυγή, και όλη τη φόρτιση από τη διδασκαλία, για να ξεκουραστεί λίγο στο διάλειμμα και να μπει για την επόμενη ώρα.

Η φράση είχε γίνει πολύ δημοφιλής σε κάποιο μεγάλο σχολείο του νομού και ήταν η αγαπημένη ατάκα του διευθυντή.

Όταν ήταν να βγει στη σύνταξη, οι συνάδελφοί του του δώρισαν κάτι αναμνηστικό που είχε την επιγραφή «η δουλειά που έκανες δεν πληρώθηκε, αλλά και δεν ξεχνιέται».

Φαντάζεστε τη συγκίνησή του.

Έτσι είναι η δουλειά του δασκάλου.

Ένας καλός φίλος, που υπηρετεί σε σχολείο της Θεσσαλονίκης, πήρε για πρώτη φορά, μετά από χρόνια υπηρεσίας, την Α΄ τάξη. Ξέρετε, αυτή που, συνήθως, τη χρεώνονται κάτι δασκάλες ή την φορτώνονται όποιοι φουκαράδες φτάνουν στο σχολείο μετά την κατανομή των τάξεων (!)

Ξεκίνησε, που λέτε, με πολλούς ενδοιασμούς, φοβούμενος κατά πόσο θα ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις και τις ιδιαιτερότητες της τάξης, πράγμα που συμβαίνει με όλους όσοι παίρνουν πρώτη φορά τα «πρωτάκια» και τα βλέπουν να παιδεύονται να μάθουν ανάγνωση και γραφή.

Μετά από λίγο καιρό μου έλεγε στο τηλέφωνο:

Τους κρατώ το χέρι για να γράψουν το α και σκέφτομαι πόσες φορές θα κάνουν αυτή την κίνηση στη ζωή τους και πως αυτό θα είναι κάτι που το έχουν μάθει από εμένα. Αυτό μου δίνει μεγάλη δύναμη να συνεχίσω.

Θυμάμαι ότι τον άκουγα βουρκωμένος, γιατί έτσι είναι, έτσι θα έπρεπε να είναι οι δάσκαλοι. Να παίρνουν δύναμη από ένα βλέμμα, από μια λέξη. Δύναμη που θα τους οδηγεί όμως στο να επιτελούν το έργο τους με μεγαλύτερη υπευθυνότητα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είπαμε μπράβο και στη μαθήτρια.

Της δόθηκε η ευκαιρία να πει πέντε κουβέντες σε μια εφημερίδα πανελλήνιας κυκλοφορίας και τις δύο τις αφιέρωσε στη δασκάλα της.

Πόσοι από εμάς θυμόμαστε ή αναγνωρίζουμε το ρόλο που έπαιξαν στη ζωή μας οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας;

Πόσοι από εμάς αποφασίζουμε να τους το πούμε ευθέως και μάλιστα μπροστά σε κόσμο ή από κάποιο δημόσιο Μέσο;

Έχω την εντύπωση όμως ότι πολλοί δεν το κάνουμε από… σεβασμό.

Μπροστά στους δασκάλους μας, αισθανόμαστε συχνά όπως τότε που ήμασταν μαθητούδια, που δεν τολμούσαμε όχι να τους μιλήσουμε, αλλά ούτε και να τους κοιτάξουμε στα μάτια.

Πώς να τους πούμε τι αισθανόμαστε γι’ αυτούς;

Ωστόσο, αυτοί καταλαβαίνουν.

Όπως ακριβώς μας καταλάβαιναν και τότε. Χωρίς να λέμε τίποτε, τους λέμε τόσα πολλά και αυτοί, είμαι σίγουρος, τα αισθάνονται.

Αφήστε που και μόνο που μαθαίνουν για τον καθένα από τους μαθητές τους, πού βρίσκεται, τι κάνει, πώς πορεύεται στη ζωή του, οι δάσκαλοί μας χαίρονται και καμαρώνουν.

Αυτό βέβαια, μπορεί να μας βολεύει, δεν μας απαλλάσσει όμως από την υποχρέωση σε ένα «ευχαριστώ».

Ας τους το πούμε στην πρώτη ευκαιρία.

Σας ευχαριστούμε!