121008 ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι να σκέφτονται, άραγε;

Άκουγα τις προάλλες στην τηλεόραση γνωστό δημοσιογράφο να υποστηρίζει πως, αν κάποιος άνθρωπος είχε στη δούλεψή του, ως υπαλλήλους, αυτούς τους εμπειρογνώμονες της Τρόικας, θα τους είχε διώξει με τις κλωτσιές.

Δεν έχει άδικο.

Οι άνθρωποι αυτοί απέτυχαν παταγωδώς. Σε τι ακριβώς είναι προς συζήτηση, σίγουρα όμως δεν θα τους έλεγε κανείς επιτυχημένους.

Θα σας πω πού βρίσκεται η ένστασή μου.

Δεν ξέρω, δεν μπορώ να κρίνω, αν το σχέδιο σωτηρίας της Ελλάδος, έτσι όπως το συνέλαβαν ήταν από την αρχή λάθος, άρα καταδικασμένο να αποτύχει.

Το σίγουρο είναι πως, όταν ο ασθενής πεθάνει, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η εγχείρηση ήταν πετυχημένη.

Μπορεί να ήταν σωστή η όλη μεθοδολογία αντιμετώπισης του κινδύνου, αλλά για… άλλον ασθενή.

Πού εντοπίζω λοιπόν, εγώ την ανικανότητα της Τρόικας;

Στο να συλλάβουν εξαρχής τις δυσκολίες του εγχειρήματος (πείτε το κι εγχείρηση), με δεδομένο τον συγκεκριμένο παθόντα, δηλαδή τη χώρα μας.

Έπρεπε να γνωρίζουν, αν όχι έπρεπε να καταλάβουν από την αρχή, πού πάνε να μπλέξουν, με ποιους ανθρώπους έχουν να κάνουν, τι είδους μηχανισμούς προσπαθούν να θέσουν σε λειτουργία.

Ας έρθουμε, λοιπόν, για λίγο, στη θέση τους.

Ξέρω τι θα μου πείτε. Εμείς ερχόμαστε καθημερινά. Διότι καθημερινά βλέπουμε τη σκέψη, τα λόγια και τα έργα των πολιτικών μας και καθημερινά έχουμε παρτίδες με το τέρας που λέγεται ελληνικό δημόσιο.

Δεν είναι το ίδιο.

Εμείς έχουμε μεγαλώσει μέσα σ’ αυτό το σύστημα, έχουμε γνωρίσει καλά τις δομές και τον τρόποι λειτουργίας του, είμαστε, αν θέλετε, κομμάτι του. Σκεφθείτε όμως έναν Γερμανό ή Σουηδό αντιμέτωπο με όλα αυτά. Στη θέση ενός τέτοιου σας καλώ να έρθετε.

Το άλλο πουλάκι:

Μια καθημερινή ιστορία.

Ο άνθρωπος συγχωρέθηκε. Έπαιρνε σύνταξη από τη Γερμανία, όπου έφαγε τα νιάτα του και από την Ελλάδα.

Οι κληρονόμοι επικοινώνησαν με το γερμανικό προξενείο.

Ενημερώθηκαν ότι μια συγκεκριμένη μέρα και ώρα μπορούν να επικοινωνήσουν απ’ ευθείας στα ελληνικά, αφού υπάρχει διαθέσιμος υπάλληλος.

Τηλεφώνησαν, τους εξήγησαν τι ακριβώς έπρεπε να κάνουν και τον επόμενο κιόλας μήνα άρχισε να έρχεται η σύνταξη στη δικαιούχο χήρα, με την υποσημείωση πως, αν προκύψει διαφορά μετά από τον ενδελεχή έλεγχο, θα συμψηφιστεί.

Σειρά είχε το ελληνικό δημόσιο. Θα τα πω περιληπτικά, διότι μια εκτεταμένη περιγραφή θα μας έπαιρνε ώρες:

Κανείς υπάλληλος δεν γνώριζε τι ακριβώς έπρεπε να κάνουν οι κληρονόμοι, ώστε να πάρει τη σύνταξη η δικαιούχος χήρα του εκλιπόντος.

Από τον ένα στον άλλο, από εκεί σε τρίτο και πάλι πίσω, έφτασαν μέχρι τη περιφέρεια, όπου η εκεί αρμόδια τους ενημέρωσε ότι οι τοπικοί υπάλληλοι «οφείλουν να γνωρίζουν και να τους εξυπηρετήσουν».

Ξέρουμε όμως όλοι τι σημαίνει Έλληνας οφειλέτης, ιδίως αν είναι και του κινήματος «δεν πληρώνω».

Τελικά, αναγκάστηκαν οι άνθρωποι να κάνουν τη δουλειά των υπαλλήλων, οι οποίοι τους διαβεβαίωσαν και από πάνω ότι το πράγμα θα πάρει χρόνια για να τακτοποιηθεί.

Που δεν ήταν καθόλου έτσι.

Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας.

Πώς μπορεί ένας Γερμανός να συνεννοηθεί με Έλληνες ομολόγους του;

Και πώς δεν θα πει «βρε, άι σιχτίρ από εδώ, που θα σας κάνω εγώ ανθρώπους» για να σηκωθεί να φύγει;

Και αν εμείς υποστηρίζουμε (και δικαίως) πως είναι αποτυχημένοι στο ρόλο τους, αυτοί τι άραγε να σκέφτονται για τους Έλληνες με τους οποίους έρχονται σε επαφή και σε προσπάθεια συνεννόησης;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θα πω ένα άλλο παράδειγμα.

Ας υποθέσουμε πως εσείς είστε εκπρόσωπος μιας χώρας ή μιας μεγάλης τράπεζας από την οποία το ελληνικό κράτος ζητά να του αποκαλύψει στοιχεία Ελλήνων καταθετών εκεί.

Σκέφτεστε, λοιπόν, αν θα διακινδυνεύσετε το κύρος (άρα και την πελατεία) σας, προκειμένου να βοηθήσετε μια χώρα να συλλάβει κάποιους φοροφυγάδες.

Την ώρα που το σκέφτεστε πολύ σοβαρά, ακούτε στις ειδήσεις για το πώς χειρίστηκαν στη χώρα αυτή τα στοιχεία που τους έδωσαν κάποιοι άλλοι.

Ακούτε για λίστες, για λιστομαχίες, για λιστοσυμμορίτες, για λιστερία που έχει πιάσει όλο τον κόσμο και… τι σκέφτεστε;

Να σας πω εγώ τι σκέφτεστε: «Βρε, δεν πάνε να…»

Έτσι είναι, φίλοι μου. Όπως και να το κοιτάξεις, όσο κακοί, ανίκανοι ή βαλτοί κι αν είναι οι ξένοι με τους οποίους έχουμε πάρε δώσε (ή σκέτο δώσε) εμείς είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Αυτό δεν είναι κάτι νέο, έχει φανεί σε άπειρες ιστορικές συγκυρίες και σε όλες τις μεγάλες καταστροφές που έχουμε υποστεί.

Δεν μας φταίει, λοιπόν κανείς. Πιθανότατα κάποιοι να εκμεταλλεύονται το χάλι μας, όμως γι’ αυτό οι μόνοι υπεύθυνοι είμαστε εμείς.

Τα υπόλοιπα είναι (επιπλέον λόγοι) για να ξεγελάμε τους εαυτούς μας.

Να απολυθούν!