121026 ΕΝΩΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Άρχισαν τα όργανα.

«Ενώνουμε τη Δράμα» ονομάζεται η νεοϊδρυθείσα παράταξη του Χριστόδουλου Μαμσάκου που παρουσιάστηκε στο Ωδείο την περασμένη Κυριακή. Βέβαια, για κάποιους το όνομα είναι… μισό, κατά τη γνώμη τους, το πλήρες θα ήταν «Ενώνουμε τη Δράμα και χωρίζουμε την παράταξη».

Τι ακριβώς συμβαίνει στο χώρο της δεξιάς, στα δημοτικά μας πράγματα; Το πρώτο που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι πως δεν επιθυμεί πλέον να εμφανίζεται ως δεξιά, αλλά ως ένας πολιτικός χώρος πέρα από κόμματα.

Αυτό είναι λογικό και κατανοητό, όπως επίσης και ένας πολύ έξυπνος πολιτικός ελιγμός.

Όταν τα κόμματα ήταν παντοδύναμα, έτρεχαν όλοι να αποσπάσουν τις ευλογίες τους, πριν ξεκινήσουν τον αγώνα της… ανεξάρτητης τοπικής αυτοδιοίκησης.

Τώρα που ο πολίτης βλέπει κόμμα και αλλάζει πεζοδρόμιο, έγιναν όλοι υπερκομματικοί και πιστεύουν πως το να σε στηρίζει κάποιο κόμμα είναι ό,τι χειρότερο για μια… ανεξάρτητη τοπική αυτοδιοίκηση.

Εκτός κι αν σε στηρίζουν όχι ένα αλλά τρία κόμματα. Τότε δεν είσαι κομματικός, είσαι ενωτικός, διότι πού θα πάει ή μάλλον πού θα πάνε οι ψηφοφόροι σ’ ένα από τα τρία θα σκαλώσουνε.

Ας έρθουμε όμως στην ουσία του θέματός μας.

Τι είναι αυτό που ενώνει και τι χωρίζει τον κόσμο στην δεξιά παράταξη της πόλης μας;

Να ένα σοβαρό ερώτημα στο οποίο θα κληθούν να απαντήσουν όλοι όσοι ασχολούνται με τα κοινά, τουλάχιστον όσοι ανήκουν σ’ αυτόν τον πολιτικό χώρο.

Θα επιχειρήσουμε κι εμείς μια πρώτη απάντηση, παρόλο που ποτέ δεν ήμασταν κοντά στη συγκεκριμένη παράταξη, ωστόσο πουλάκια είμαστε πατάμε, βλέπουμε, ακούμε και κελαηδάμε.

Πρώτα πρώτα ποιος είπε ότι ο κόσμος της παράταξης είναι διαιρεμένος από μόνος του; Απ’ ότι φαίνεται, εκείνοι που τον διαιρούν είναι όσοι έχουν να κερδίσουν από έναν τέτοιο διχασμό.

Το άλλο πουλάκι:

Από πολλές μεριές.

Είτε γιατί επιθυμούν να είναι αρχηγοί, είτε γιατί σκοπεύουν να εμφανιστούν κάποια στιγμή ως ενωτικοί και εγγυητές της ενότητας. Αν ο νους σας πάει σε γνωστά πολιτικά πρόσωπα της πόλης, καλά κάνει.

Κάτι άλλο που έχουμε να παρατηρήσουμε γενικώς είναι πως στην πολιτική «τρώγοντας» έρχεται η όρεξη.

Βλέπουμε ανθρώπους που (υποτίθεται ότι) δεν είχαν καμιά προσωπική φιλοδοξία, που (υποτίθεται ότι) μπήκαν στον πολιτικό στίβο επειδή τους πίεσαν αφόρητα, ενώ οι ίδιοι δεν είχαν καμιά πρόθεση για κάτι τέτοιο, τους βλέπουμε τώρα να θέλουν να είναι αρχηγοί και υποψήφιοι δήμαρχοι.

Προσέξτε, δεν είναι κακό!

Κάπως έτσι ξεκινούν όλοι. Κανείς δεν ξυπνάει ένα πρωί λέγοντας εγώ μια μέρα θα γίνω δήμαρχος.

Εκείνο που πιθανότατα να συμβαίνει είναι, αφού γνωρίσουν από κοντά τους αρχηγούς της παράταξης, να σκεφτούν «εδώ, ρε συ, έγινε δήμαρχος ο Θωμάς (τυχαίο το όνομα) γιατί όχι κι εγώ;»

Έτσι έχουμε, μέχρι στιγμής, δυο φιλοδοξίες στο χώρο της δεξιάς. Φιλοδοξίες να ενωθεί η Δράμα και να σωθεί ο τόπος, έτσι; Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα προσωπικές φιλοδοξίες αυτές βρίσκονται μακριά από κάθε δραμινό που ασχολείται με την πολιτική.

Όλοι τους έχουν βάλει πάνω από το προσωπικό συμφέρον εκείνο της πόλης.

Εντυπωσιακή, λοιπόν, για τα δεδομένα των καιρών, η πρώτη παρουσίαση του Χριστόδουλου Μαμσάκου, εντυπωσιακά και τα πρώτα ονόματα που ανακοίνωσε.

(Θυμίζω ότι εντύπωση δεν είναι ΜΟΝΟ η… καλή εντύπωση!)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έριξε και τον στίχο!

«Όπως λέει και ο ποιητής της Ρωμιοσύνης, εμείς δεν ήρθαμε να διχάσουμε τον κόσμο, εμείς ήρθαμε να σμίξουμε τον κόσμο», είπε, θέλοντας έτσι να τεκμηριώσει και… βιβλιογραφικά το στόχο του να ενώσει τη Δράμα.

Παρεμπιπτόντως, ο στίχος είναι «Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο», όμως αυτά είναι λεπτομέρειες, για ψιλολόγους και φιλολόγους.

Νομίζω πως το κυριότερο σημείο του υποψήφιου δημάρχου (αυτό μένει να το δούμε) είναι εκεί που τόνισε:

«Εμείς επιλέξαμε να ενώσουμε όλες τις δυνάμεις του δήμου μας σε ένα δύσκολο αλλά ταυτόχρονα πρωτόγνωρο καθήκον. Να βαδίσουμε συνειδητά σε νέους δρόμους, να κτίσουμε νέες σκέψεις, να ορίσουμε νέους κανόνες συλλογικής προσπάθειας, να προβάλλουμε τέλος ένα τελείως διαφορετικό μοντέλο τοπικής εξουσίας, μακριά από το “εγώ”, αλλά κοντά στο “εμείς”».

Δεν ήμασταν εκεί για να γνωρίσουμε σίγουρα, φανταζόμαστε όμως ότι στο σημείο αυτό, μετά και την Μακρυγιάννειο αναφορά, θα έπεσε το ισχυρότερο χειροκρότημα της εκδήλωσης.

Αν επιμένετε να το διαπιστώσετε, μπορούμε εύκολα να το μάθουμε.

Ένα τηλεφώνημα στον Ανέστη Τερζή και θα μας τα πει όλα από πρώτο χέρι, αφού τα παρακολούθησε από την πρώτη σειρά, από εκεί όπου καθόταν και πολλοί από τους υποψήφιους που παρουσίασε ο Μαμσάκος.

Λέτε να είδε φως και να μπήκε;

Τελειώνω με μια απαραίτητη σημείωση:

Μιλώντας συνεχώς για «δεξιά παράταξη», μην πάει ο νους σας πως απέναντι βρίσκεται καμιά, ας πούμε, αριστερή!

Μη τρελαθούμε κιόλας!

Ενώνουμε όσα μας χωρίζουν!