121030 ΔΙΧΑΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Κρίσιμες ημέρες!

Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό, από τότε που ξέσπασε η κρίση και η χώρα μας περιφέρεται με απλωμένο το χέρι, ζητώντας από τους εταίρους μας τον οβολό τους;

Η εικόνα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αφού αυτά που ζητάμε και μας δίνουν (;) δεν είναι ελεημοσύνη αλλά δανεικά.

Δανεικά και, σε μεγάλο μέρος τους, αγύριστα.

Εδώ, και δυστυχώς όχι μόνο εδώ, οι απόψεις διίστανται, αφού υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι τα δανεικά που έχουμε πάρει τα έχουμε επιστρέψει και με το παραπάνω.

Χρησιμοποιούν μάλιστα το επιχείρημα πως, αν ήταν να χάσει τα λεφτά του, κανείς δεν θα μας δάνειζε και ξεχνούν ίσως πως αυτό ακριβώς συμβαίνει. Κανείς πλέον δεν μας δανείζει. Αυτοί που συμφώνησαν να το κάνουν θέλουν πάση θυσία να εξασφαλίσουν ότι δεν θα βαρέσουμε κανόνι.

Και πάλι όμως οι απόψεις διίστανται κι έτσι είμαστε μπερδεμένοι κι εμείς που προσπαθούμε να παρακολουθήσουμε από κάπως κοντά τις καταστάσεις, πόσο μάλλον εκείνοι για τους οποίους πέρα βρέχει.

Μια παρένθεση εδώ που δείχνει ότι διχασμένοι (εξακολουθούμε να) είμαστε και σε άλλα ζητήματα, πέραν των οικονομικών.

Η επιστημονική κοινότητα δεν έχει καταλήξει αν πρέπει να γράφουμε πόσο μάλλον με όμικρον ή πόσω μάλλον με ωμέγα.

Ευτυχώς που εμείς είμαστε του προφορικού λόγου και δεν αντιμετωπίζουμε τέτοια προβλήματα.

Ξαναγυρίζουμε στις διιστάμενες απόψεις περί δανεικών.

Τα θέλουμε; Είναι χρήσιμα για τη χώρα; Για τους πολίτης της; Για ποιους ακριβώς;

Από τη μια μεριά βλέπουμε την κυβέρνηση (τις κυβερνήσεις, δηλαδή) να κάνουν συνεχείς υποχωρήσεις στις παράλογες απαιτήσεις των Τροϊκανών, προκειμένου να εξασφαλιστεί η δόση του δανείου, διότι, λένε, χωρίς αυτήν δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.

Από την άλλη βλέπουμε την αντιπολίτευση (τις αντιπολιτεύσεις, δηλαδή) να ισχυρίζονται πως αυτά είναι θεατρινισμοί και ψεύτικοι εκβιασμοί και πως τα δανεικά δεν τα έχουμε ανάγκη, αφού θα πάνε ή στους τόκους ή στις τράπεζες.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει διαφορά;

Αν μη έχοντας αυτά τα λεφτά, αναγκαστούμε να δώσουμε σε τόκους ή στις τράπεζες εκείνα που προορίζονται για μισθούς και συντάξεις, τότε βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή.

Εκτός κι αν πούμε «δεν πληρώνουμε», αρνηθούμε δηλαδή τις υποχρεώσεις μας σε τρίτους, οπότε κρατάμε τα λεφτά μας και τα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε.

Αυτό όμως το «δεν πληρώνουμε» το λένε πλέον ελάχιστοι στην αντιπολίτευση (που βρίσκονται στην αντιπολίτευση), αφήστε που όλοι δέχονται ότι χωρίς τα δανεικά θα είμαστε εθνικά υπερήφανοι, πλην άφραγκοι.

Μέχρι, τουλάχιστον, να μπορέσουμε να επανορθώσουμε την οικονομία μας (αν ήταν ποτέ ορθή) και να σταθούμε στα δικά μας πόδια, ώστε να ζούμε με αυτά που παράγουμε και να μην έχουμε ανάγκη κανέναν… δεν το λέω.

Διίστανται, λοιπόν, οι απόψεις και το ζήτημα είναι αν υπάρχει μια λύση που θα μπορούσε να τις συμβιβάσει, ώστε και περισσότερο ομόψυχοι να είμαστε σ’ αυτές τις κρίσιμες μέρες και τα αποτελέσματα του αγώνα που δίνουμε να είναι προς όφελος των περισσοτέρων και κυρίως των πλέον αδυνάτων.

Για τους αδύνατους (υποτίθεται πως) ενδιαφέρεται περισσότερο η Αριστερά, αφού η Δεξιά (υποτίθεται πως) τους αφήνει στη μοίρα τους και νοιάζεται μόνο για τα συμφέροντα των λίγων.

Από την Αριστερά επομένως θα περίμενε κανείς μια πρωτοβουλία που θα συμβίβαζε τις απόψεις, χωρίς να θεωρεί ότι συμβιβάζεται και η ίδια, αφού το αποτέλεσμα θα ήταν μέσα στους στόχους της, δηλαδή την υπεράσπιση των αδυνάτων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει τέτοια λύση;

Παραπέμπω ευθέως στο άρθρο του Παύλου Τσίμα στα ΝΕΑ της περασμένης Παρασκευής, που έχει ως τίτλο το ερώτημα «υπάρχει εναλλακτική λύση;» και κάνει μια ενδιαφέρουσα αναδρομή σε περιπτώσεις που η Αριστερά άλλων χωρών, σε περιόδους κρίσης, έβαλε πλάτη, στήριξε κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας και, τελικά, βγήκε κερδισμένη, ακόμη και εκλογικά.

Διαβάζω την τελευταία παράγραφο:

«Αυτή θα ήταν, λοιπόν, μια εναλλακτική αριστερή στάση, απέναντι στη στάση της “αντίστασης”: Μια Αριστερά που δέχεται να μοιραστεί τις ευθύνες και τις θυσίες σε συνθήκες εθνικής κρίσης, διεκδικώντας σε αντάλλαγμα τη δίκαιη κατανομή τους, μια τιμωρία των ενόχων της χρεοκοπίας και μια πραγματική, προοδευτική μεταρρύθμιση του σάπιου πολιτικού και οικονομικού μοντέλου που χρεοκόπησε. Και ο καθένας μπορεί να ζυγίσει: Θα ήταν περισσότερο ή λιγότερο αριστερή;»

Εμείς έχουμε την απάντηση. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο!

Θα ήταν μια αριστερή στάση, διότι, τόσα που έχουμε περάσει, αυτό που τουλάχιστον μάθαμε είναι πως, τελικά, δεν είσαι ό,τι δηλώσεις, αλλά ό,τι δείχνεις με την καθημερινή πρακτική σου.

Από λόγια και ταμπέλες…

Διχασμένοι!