121029 ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Τα χρόνια της αθωότητας!

Τέτοιες μέρες πριν από τρία μόλις χρόνια….

Τότε σχολιάζαμε την ομιλία που είχε εκφωνήσει στη Θεσσαλονίκη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με αφορμή τον εορτασμό για τα 97 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης.

Σας θυμίζω ότι ήταν μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ομιλία, που, αν τη δούμε όμως μετά από όσα ακολούθησαν, μας φαίνεται τουλάχιστον αφελής.

Μας φαίνεται είπα, δεν ήταν όμως καθόλου τέτοια.

Το νόημα της ομιλίας περιστρέφονταν γύρω από το δικό μας ΟΧΙ, το όχι της δικής μας γενιάς, και το καθήκον μας απέναντι στην ιστορία αλλά και τα παιδιά μας.

Ο Κάρολος Παπούλιας επεσήμανε τότε πως η γενιά του ’40, όπως και όλες οι προηγούμενες, μας παρέδωσε μια Ελλάδα μεγαλύτερη από εκείνη που παρέλαβε.

Για ποιο λόγο, αναρωτήθηκε, εμείς θα παραδώσουμε στα παιδιά μας μια χώρα πιο μικρή;

Στο σημείο αυτό βρίσκεται το ενδιαφέρον. Διότι, εκείνο που είχε στο νου του ο Πρόεδρος δεν έχει καμιά σχέση με ό,τι σκεφτόμαστε σήμερα, μιλώντας για μια Ελλάδα πιο μικρή.

Εκείνος μίλησε για μια πατρίδα μικρότερη, εννοώντας μια χώρα με λιγότερα δάση, λιγότερα νερά, λιγότερες παραλίες, λιγότερο καθαρό αέρα…

Τόνισε μάλιστα πως το νόημα του σύγχρονου πατριωτισμού θα ήταν να αγωνιστούμε για μια Ελλάδα καλύτερη από εκείνη που παραλάβαμε. Καλύτερη με όρους περιβαλλοντικούς!

Ήταν εκτός τόπου και χρόνου ο Πρόεδρος;

Θα μου πείτε και ποιος δεν ήταν τότε, όμως άλλο να είσαι επικεφαλής μιας χώρας κι άλλο να είσαι πουλάκι που σχολιάζεις όσα βλέπεις και ακούς τριγύρω σου.

Σήμερα, τρία χρόνια μετά, τρία δύσκολα και τραγικά χρόνια, η έννοια της μικρότερης Ελλάδας που θα παραδώσουμε στους επόμενους δεν έχει να κάνει με το καλύτερο περιβάλλον.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί όμως;

Γιατί το περιβάλλον να θεωρείται πολυτέλεια, περίπου σαν τις ιδιοτροπίες που αποκτούν οι νεόπλουτοι, και να στρέφουμε σ’ αυτό την προσοχή μας μόνο όταν έχουμε λύσει όλα τα άλλα μας προβλήματα;

Ξέρω τι σκέφτεστε. Όταν ο άλλος δεν έχει να ζεστάνει το παιδί του, θα σκεφτεί το δάσος που κινδυνεύει από την αυθαίρετη υλοτόμηση;

Έχω μια απάντηση που ίσως σας προβληματίσει λίγο.

Δυστυχώς, εκείνος που δεν έχει να ζεστάνει το παιδί του δεν μπορεί ούτε στο δάσος να πάει για να κόψει, αυθαίρετα, ξύλα. Αυτό το κάνουν όσοι έχουν (ακόμη) τον τρόπο τους, έχουν και τα τζάκια τους που τα μετέτρεψαν σε ενεργειακά ή, το πιο συχνό, διάφοροι «έμποροι» ξύλου που απευθύνονταν όμως πάλι σε αυτούς.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως σε όσα έλεγε ο Πρόεδρος, τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια, για να μην τον αδικήσουμε τον άνθρωπο.

Εκτός από τη διάσταση του πατριωτισμού όπου αναφέραμε σε σχέση με το περιβάλλον, έδωσε και μιαν άλλη διάσταση.

Είπε πως ο πατριωτισμός απέχει πολύ από το να νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτούλη μας και την οικογένειά μας και τότε το είχαμε σημειώσει αυτό με μεγάλο ενθουσιασμό, αφού κι εμείς το φωνάζουμε από τη στήλη αυτή χρόνια τώρα.

«Πατριωτισμός σημαίνει να δείχνουμε έμπρακτα το ενδιαφέρον μας για τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας μας, τους κατατρεγμένους, τους μετανάστες, τους οικονομικά ανίσχυρους…

Και μάλιστα σε καιρούς που η κρίση χτυπάει την πόρτα όλων».

Να, λοιπόν, που είχε σκάσει μύτη και η κρίση, όμως κανείς τότε δεν φανταζόταν τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι θα λέγαμε σήμερα;

Ίσως ακούγεται τολμηρό, όμως πιστεύουμε ότι πατριωτικό θα ήταν σήμερα το να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, την αξιοπρέπειά μας, ακόμη θα έλεγα και την αισθητική μας.

Τολμηρό είπα; Μπορεί απαιτητικό. Ποιος είπε όμως ότι ο πατριωτισμός δεν είναι απαιτητικός; Ποιος είπε ότι μας οδηγεί πάντοτε από εύκολους δρόμους και βατά μονοπάτια;

Πατριωτικό θα ήταν ακόμη να αναλογιστούμε ο καθένας τις ευθύνες του. Τα λάθη που έχουμε κάνει και οδηγηθήκαμε εδώ που βρισκόμαστε. Να δούμε όχι μόνο ποιος μας έφταιξε αλλά πού φταίξαμε κι εμείς και να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε ό,τι διορθώνεται, πρώτα από τη δική μας νοοτροπία και συμπεριφορά.

Το άλλο είναι το εύκολο. Στήνεσαι έξω από μια εκκλησία, πίσω από ένα άγαλμα, απέναντι από μια εξέδρα και γιουχάρεις όσους προσέρχονται, όχι για να τιμηθούν οι ίδιοι, αλλά για να τιμήσουν τους νεκρούς και τους αγώνες τους.

Ξέρω τι θα μου πείτε. Οι νεκροί δεν τιμώνται με στεφάνια αλλά με τη συνέχιση των αγώνων τους.

Ε, αυτό σας λέω κι εγώ. Πώς είναι δυνατόν να τιμάμε εκείνους που στάθηκαν αξιοπρεπείς και ψύχραιμοι ακόμη και μπροστά στο θάνατο, με βρισιές και γιουχαΐσματα, εμείς που χάσαμε ένα επίπεδο ζωής, που, στο κάτω κάτω δεν μας ανήκε, αφού ποτέ δεν το κερδίσαμε με τον ιδρώτα μας;

Κάποιος άλλος τρόπος θα υπάρχει.

Ζήτω το Όχι!