121004 ΦΙΛΟΞΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι ακριβώς δεν μας αρέσει;

Μίλησα με πολλούς ανθρώπους για το «πραξικόπημα» της κυβέρνησης να φέρει και να εγκαταστήσει μετανάστες χωρίς έγγραφα (νέος όρος) σε εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο στο Παρανέστι.

Και λέω μίλησα γιατί άμα προσπαθήσεις να βγάλεις άκρη από τις τηλεοράσεις μπερδεύεσαι χειρότερα.

Αντιδρούν, λοιπόν, φορείς και κάτοικοι, αρχές και άναρχες, όλοι αντιδρούν, όμως δεν έχω καταλάβει σε τι ακριβώς.

Το πρώτο επιχείρημα είναι «δεν ρωτήθηκε η τοπική κοινωνία». Ωραίο και σοβαρό επιχείρημα και βεβαίως όλοι συμφωνούμε ότι οι τοπικές κοινωνίες θα πρέπει να έχουν λόγο σε ζητήματα που τις αφορούν.

Αυτό είναι όμως το θέμα; Δηλαδή, αν βγει ο Υπουργός και πει «συγνώμη, ξεχάσαμε να σας ρωτήσουμε, δεν θα το ξανακάνουμε», έχει λήξει η φασαρία; Δεν νομίζω. Η ουσία είναι ότι πολλοί, κάποιοι, ίσως όλοι δεν θέλουν τους μετανάστες δίπλα τους και απλώς το «δεν ρωτηθήκαμε» είναι μια πρόφαση.

Αφήστε το άλλο.

Κάποτε κάποιοι θα πρέπει να φιλοξενούν και «δράσεις της κοινωνίας» που δεν τις θεωρούν ευπρόσδεκτες.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ερωτάται η μια τοπική κοινωνία, ερωτάται η δεύτερη, ερωτώνται όλες και καμία δεν δέχεται μετανάστες ή φυλακές ή σκουπίδια ή οτιδήποτε άλλο δίπλα της.

Τι θα γίνει τότε; Θα παίξουμε την κολοκυθιά; Ή θα κάνουμε εξαγωγή όλων εκείνων των δράσεων (δικών μας δράσεων, που αφορούν τη δική μας ζωή) σε άλλη χώρα.

Σε ποια;

Υπάρχει, λοιπόν, ένα πλαίσιο που καλά θα ήταν να συμφωνηθεί πριν γίνει οποιαδήποτε «υποχρεωτική» εγκατάσταση μη επιθυμητών δράσεων σε έναν τόπο.

Για παράδειγμα, η εγκατάσταση αυτή θα συνοδεύεται από τρία, πέντε, δέκα ευεργετικά μέτρα για την περιοχή και την τοπική κοινωνία.

Το άλλο πουλάκι:

Συμφωνημένα!

Όχι να τα αφήνουμε στο περίπου με γενικόλογα όπως «θα κινηθεί η τοπική οικονομία» και στο τέλος να φέρνουμε κέτερινγκ για τους κρατούμενους μετανάστες από την Αθήνα.

Διότι έτσι συμβαίνει στο Παρανέστι.

Εγώ με έναν τέτοιο τρόπο κατανοώ τη συζήτηση και τη συμφωνία ή όχι της τοπικής κοινωνίας.

Θέλετε μ’ αυτά κι αυτά τα ανταλλάγματα;

Διαφορετικά μοιάζει πράγματι να ψάχνουμε να βρούμε κορόιδα για να τους φορτώσουμε κάτι που κανείς δεν επιθυμεί δίπλα του.

Και γιατί δεν το επιθυμεί;

Ερχόμαστε λοιπόν, στο άλλο μεγάλο θέμα, το συγκεκριμένο.

Τι θέλουμε να γίνει μ’ αυτούς τους ανθρώπους; Έχουμε ένα σχέδιο στο μυαλό μας; Ή απλώς ξέρουμε μόνο τι δεν θέλουμε και δεν μας νοιάζει τι θα γίνει τελικά.

Αυτό το δεύτερο δεν το είδα στις αντιδράσεις των φορέων, διότι από μεμονωμένους κατοίκους δεν περιμένω συγκροτημένη άποψη και σχέδιο. Οι φορείς όμως; Τα κόμματα;

Ξέρω ότι αν εμπλακούμε σε συζήτηση θα ακούσουμε κυρίως αερολογίες τού τύπου «να φροντίσει η Ευρώπη και ο δυτικός κόσμος ώστε να αρθούν οι συνθήκες που οδηγούν αυτούς τους ανθρώπους στην παράνομη μετανάστευση».

Ωραία! Μέχρι να συμβεί όμως αυτό υπάρχουν στη χώρα πολλές χιλιάδες τέτοιων ανθρώπων. Τι θα (τους) κάνουμε;

Πώς θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, αφού περί προβλήματος πρόκειται;

Ξέρω! Άλλοι θα μου πουν «όταν υπήρχε ανάπτυξη οι μετανάστες ήταν καλοί που τους βάζαμε να δουλεύουν τζάμπα, τώρα αποτελούν πρόβλημα».

Ούτε αυτό όμως είναι απάντηση στο ερώτημα τι θα κάνουμε.

Η πολιτεία, καλώς ή κακώς, εκπόνησε ένα σχέδιο. Συγκεντρώνει όσους μπορεί σε χώρους φύλαξης, με συνθήκες για τις οποίες μπορούμε να συζητήσουμε, να συμβάλουμε ώστε να γίνουν οι καλύτερες δυνατές και φροντίζει να τους επαναπροωθήσει στη χώρα τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εμείς τι ακριβώς θέλουμε;

Ταξιδιωτικά έγγραφα για όλους; Παραχώρηση ελληνικής ιθαγένειας; Καλύτερες συνθήκες κράτησης; Να κάνουμε τα στραβά μάτια και να τους αφήσουμε στο έλεος του Θεού και του κάθε εκμεταλλευτή; Περίφραξη των συνόρων; Να τους πετάξουμε στη θάλασσα; Να τους αφήσουμε να γίνονται θηράματα για τους Χρυσαυγίτες;

Όλα αυτά και πολλά άλλα ακούγονται από σοβαρούς και μη ανθρώπους. Έτσι όμως δεν λύνεται το πρόβλημα, διότι περί προβλήματος πρόκειται. Κάποιοι πρέπει να παίρνουν αποφάσεις.

Να τονίσουμε επίσης ότι συζήτηση δεν μπορεί να γίνει με το πρόβλημα στα πόδια μας και κάτω από την πίεση της τελευταίας στιγμής, και των προειλημμένων αποφάσεων.

Γι’ αυτό όμως φωνάζουμε κι εμείς πως κάποια πράγματα πρέπει να τα συζητούμε ψύχραιμα και νηφάλια, προτού να έρθει το αβγό στον…

Διαφορετικά φτάνουμε σε εικόνες σαν εκείνες που είδαμε να διαδραματίζονται στο Παρανέστι.

Δυστυχώς τις είδε και όλη η χώρα και έτσι δείξαμε για άλλη μια φορά το επίπεδό μας.

Γι’ αυτά, όμως, αύριο.

Είμαστε για στρατόπεδα!