121011 ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Έχουμε συναίσθηση της Ιστορίας;

Σκεφτόμαστε καμιά φορά, αν αυτό που λέμε ή κάνουμε σήμερα, μπορεί να έχει και κάποιες επιπτώσεις στο μέλλον;

Κι όχι μόνον αυτό. Σκεφτόμαστε καθόλου πώς θα φαίνονται οι απόψεις και οι θέσεις τού σήμερα στους ανθρώπους που θα τις μελετούν μετά από χρόνια;

Θα αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Πρώτα ένα αρνητικό.

Το 1963, στη Νότια Καρολίνα των ΗΠΑ, χρειάστηκε να επέμβει ο ομοσπονδιακός στρατός, προκειμένου να προστατέψει τον Χάρβεϊ Γκαντ, μαύρο φοιτητή που ήθελε να φοιτήσει στο Κολέγιο Κλέμσον.

Οι στρατιώτες ήταν παρατεταγμένοι δεξιά κι αριστερά και εμπόδιζαν τους «αγανακτισμένους» λευκούς της περιοχής να σταματήσουν τον φοιτητή στην πορεία του προς το σχολείο.

Ρωτάω. Πώς άραγε να αισθάνονται κάποιοι από αυτούς σήμερα; Πώς θα αισθάνθηκαν όταν είδαν έναν μαύρο να κατακτά το υψηλότερο αξίωμα και να γίνεται Πρόεδρος της χώρας τους;

Ας έρθω όμως και στα δικά μας με ένα θετικό παράδειγμα.

Πριν από είκοσι πέντε περίπου χρόνια, η Οικολογική Κίνηση Δράμας τάχθηκε κατά των λιγνιτών και υπέρ των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Κάποιοι τότε το χλεύαζαν.

Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και όλος ο κόσμος προσπαθεί να σταματήσει εντελώς τη χρήση ορυκτών καυσίμων, ειδικά των λιγνιτών, εξαιτίας των επιπτώσεων στο περιβάλλον.

Όσο για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειες, βλέπετε τι προσπάθεια γίνεται και από τη χώρα μας για την αξιοποίησή τους με μεγάλα αιολικά πάρκα και εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών ακόμη και στις στέγες των κατοικιών.

Πώς να μην αισθάνονται δικαιωμένοι όσοι πρωτοστάτησαν σ’ αυτό;

Ας δούμε όμως κι άλλα αρνητικά παραδείγματα.

Θυμόσαστε τι είχε γίνει πριν από μερικά χρόνια, όταν επρόκειτο να λειτουργήσει στην περιοχή των Κομνηνών το Κέντρο Ψυχικής Υγείας;

Είχαν ξεσηκωθεί κάποιοι κάτοικοι της περιοχής και εναντιώθηκαν στο γεγονός, φοβούμενοι… ποιος ξέρει τι.

Θυμάμαι τότε την αυστηρή στάση απέναντί τους που είχε τηρήσει η εφημερίδα μας, κυρίως μέσα από την πένα του αείμνηστου ιδρυτή της, του Νίκου Σιμόπουλου.

Το άλλο πουλάκι:

Τι λένε τώρα όλοι αυτοί;

Και τι λένε όσοι έβγαιναν στα κανάλια και δήλωναν πως πάνω από το πτώμα τους θα περάσουν όποιοι προσπαθήσουν να κάνουν φυλακές στο νομό Δράμας;

Μήπως είναι οι ίδιοι που τώρα διαμαρτύρονται για την καθυστέρηση του έργου;

Μήπως, επίσης, κάποιοι από αυτούς φωνάζουν σήμερα κατά της απόφασης να λειτουργήσει το στρατόπεδο φιλοξενίας μεταναστών στο Παρανέστι;

Καλά το καταλάβατε, εκεί ήθελα να το πάω.

Φαντάζεστε τι θα γράψει για μας η Ιστορία; Φαντάζεστε τι θα διαβάζουν οι ερευνητές τα επόμενα χρόνια για τους Δραμινούς του 2012;

Ότι ξεσηκώθηκαν να διώξουν κάποιους κατατρεγμένους ανθρώπους που φυλάσσονται σε στρατόπεδο δίπλα στα σπίτια τους.

Ξεσηκώθηκαν από φόβο. Τι είδους φόβο; Τι ακριβώς φοβήθηκαν;

Αναφέρω κάποια λόγια όπως τα άκουσα στο ρεπορτάζ τοπικού καναλιού, αφού το σημερινό συλλαλητήριο δεν πρόλαβα να το ακούσω.

«Ήρθαμε εδώ για καθαρό αέρα και τώρα μας έφεραν τα μικρόβια», είπε κάποια συνταξιούχος.

«Τα παιδιά μας δεν θα θέλουν να έρθουν να μας δουν, γιατί θα είναι αυτοί εδώ», είπε μια άλλη κυρία.

«Ποιος τουρίστας θα έρθει πλέον στην περιοχή;» ισχυρίστηκε ένας τρίτος.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Φυσικά, πρωτοστάτησαν οι πολιτικοί.

Οι οποίοι βιάστηκαν να ταχθούν αναφανδόν υπέρ της απομάκρυνσης των μεταναστών, φυσικά λέγοντας αυτό ακριβώς που θα ήθελαν να ακούσουν οι κάτοικοι ψηφοφόροι.

Ο μόνος που κράτησε «πονηρή» στάση ήταν ο δήμαρχος Καγιάογλου, που είναι γάτα σε κάτι τέτοια, και είπε στην κάμερα τρεις φορές τη φράση «συνιστώ ψυχραιμία».

Άσε να δούμε, σου λέει, μπορεί να έχει δίκιο ο Δένδιας και σε λίγο να παρακαλάμε να παραμείνει το στρατόπεδο.

Τότε να έχουμε και μια δικαιολογία για την κωλοτούμπα που θα κάνουμε.

Μη σας πω ότι αυτός μίλησε και με άλλους κατοίκους, εκτός εκείνων που επιθυμούν την απομάκρυνση των μεταναστών και κατάλαβε πως καλά είναι να κρατήσει μια πισινή, αφού ψηφοφόροι είναι κι αυτοί και μάλιστα μπορεί με τον καιρό να αυξηθούν.

Πέρα όμως από την πλάκα, ντράπηκα για το επίπεδο των πολιτικών μας. Η μόνη τους έννοια πώς να φανούν καλοί με τους ψηφοφόρους, πώς να τους πείσουν ότι είναι με το μέρος τους, ότι αγωνίζονται στο πλευρό τους, ότι θέλουν ό,τι ακριβώς κι εκείνοι.

Αυτός είναι όμως ο ρόλος του πολιτικού; Πού είναι η ευθύνη που έχει στο να καθοδηγεί τους πολίτες, να φωτίζει πλευρές που εκείνοι ίσως δεν βλέπουν, να λειτουργεί παιδαγωγικά.

Μην πω δε και για τους δημοσιογράφους!

Γεροί να είμαστε να τα πούμε σε μερικά χρόνια!