121010 ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Το κάνω πιο συγκεκριμένο.

Αυτό που έλεγα χθες, ντε!

Σας μεταφέρω αποσπάσματα από κείμενο που αναρτήθηκε στο blog γνωστού καλλιτέχνη, ο οποίος εδώ και χρόνια διασκεδάζει το ελληνικό κοινό με αστεία σκετς και νούμερα επιθεώρησης.

Τίτλος του κειμένου «εμπρός, λοιπόν, ας χρεοκοπήσουμε».

Αντιγράφω την αρχή: «Ας βγούμε από το ευρώ κι ας σταματήσουν να γίνονται εισαγωγές. Και ας πεινάσουμε όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι ξένοι και οι Έλληνες δωσίλογοι των καναλιών».

Στη συνέχεια υποστηρίζει πως αν σταματήσουμε να εισάγουμε αγαθά εκείνοι που θα το μετανιώσουν θα είναι οι χώρες των οποίων είμαστε πελάτες.

Οι Γάλλοι και οι Γερμανοί για τ’ αυτοκίνητά τους, «τα φασιστόμουτρα οι Βέλγοι και οι Ολλανδοί» για τα τυροκομικά και γενικώς όλοι εκείνοι από τους οποίους γίνονται οι εισαγωγές μας.

Σε κάθε είδος.

Διότι ο συγγραφέας του κειμένου αρχίζει να απαριθμεί μια σειρά προϊόντων, από γεωργικά μέχρι ηλεκτρονικά και από είδη ρουχισμού μέχρι παιχνίδια και άχρηστα είδη για το σπίτι.

Για να καταλήξει: «Ας επιστρέψουμε στην εποχή του ‘60».

Στη συνέχεια περιγράφει πώς εννοεί αυτή την επιστροφή, παρουσιάζοντας με νοσταλγικό τρόπο τα χρόνια εκείνα στα οποία μας καλεί να γυρίσουμε.

«Ας κοιμηθούμε το βράδυ, χωρίς να ξυπνάμε από τον κάθε αργόσχολο ηλίθιο που τριγυρνάει με το αμάξι ακούγοντας τουρκογύφτικα καψουρολαϊκά ή χαζά ραπ στη διαπασών.

Ας φάμε λιγότερο κι ας χάσουμε το υπέρβαρο λίπος μας. Ας κάνουμε πάλι γιορτές ρεφενέ. Ας ξανακάνουμε αληθινούς φίλους, αντί για τους ηλεκτρονικούς που έχουμε σήμερα».

Πώς καταλήγει; Αφού μιλάει για την ανωτερότητα της φυλής, τα φώτα που δώσαμε κ.λπ., λέει πως «έχουμε καταντήσει σήμερα να ζητιανεύουμε από τους κωλοευρωπαίους και να τους παρακαλάμε να μας πηδάνε ώστε να έχουμε βίντεο και κινητά».

Το άλλο πουλάκι:

Φτωχοί, πλην τίμιοι, λοιπόν;

Καμιά αντίρρηση, αρκεί να το αποφασίσουμε κι όχι να το λέμε έτσι γιατί ακούγεται ωραίο στα αφτιά κάποιων.

Μόνο να θυμίσω κάτι.

Άλλο να είσαι στη δεκαετία του ‘60, προερχόμενος από εκείνη του ‘50 κι άλλο πέφτοντας ή ξεπέφτοντας, αν προτιμάτε, από τον εικοστό πρώτο αιώνα.

Φοβάμαι όμως πως, αν τα βάλουμε κάτω, θα δούμε ότι οι περισσότεροι Έλληνες, αν ρωτηθούμε πού θα θέλαμε να επιστρέψουμε, δεν θα προτιμήσουμε το ‘60, αλλά το ‘00, τη δεκαετία του 2000!

Και, δυστυχώς, όσοι μιλούν σαν τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, για έξοδο από το ευρώ, για απόδραση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για υπερήφανη εθνική οικονομία, αφήνουν να εννοηθεί πως εκεί θα γυρίσουμε, στην προ κρίσης εποχή, κι όχι πολλές δεκαετίες πίσω.

Γι’ αυτό και το… «όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι ξένοι και οι Έλληνες δωσίλογοι των καναλιών» που μπαίνει αρχή αρχή, ώστε να μας πείσει πως, ακόμη κι αυτή η ρομαντική επιστροφή στα ξένοιαστα χρόνια του ‘60 δεν είναι παρά ένα παραμύθι που θέλουν να μας πουλήσουν… οι προδότες.

Αλλά δεν τους φοβόμαστε.

Εμείς και στο ‘60 γυρνάμε και στο ‘80, ακόμη και στο 1821, αρκεί αυτά που λέμε να βρίσκουν ταλαιπωρημένα μεν ευήκοα δε ώτα «πιστών» που θα δουν το σόου μας στην τηλεόραση, θα αγοράσουν το δίσκο μας ή θα μας ακολουθήσουν στην παράσταση για να μας απολαύσουν και «ζωντανά».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει όμως μια αντίφαση σε όλο το σκεπτικό.

Για έναν απλούστατο λόγο. Αν ο σύγχρονος Έλληνας ήταν διατεθειμένος να θυσιάσει έστω και για λίγο τη βόλεψή του, απλώς δεν θα έφτανε στο σημείο να υποχρεωθεί να το κάνει.

Αν, δηλαδή, επί σειρά ετών, οι αξίες μας ήταν κάτι άλλο από τα καταναλωτικά αγαθά, τα οποία τώρα δηλώνουμε (;) έτοιμοι να απαρνηθούμε, η κρίση μπορεί να χτυπούσε την πόρτα μας, όμως δεν θα μας γκρέμιζε το σπίτι!

Δυστυχώς όμως!

Εμείς, ακόμη κι εδώ που είμαστε, μοιάζουμε να μην έχουμε διδαχτεί τίποτε, να μην είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε τίποτε.

Πάμε να σωθούμε με το ίδιο πολιτικό προσωπικό, κυρίως όμως με την ίδια νοοτροπία, τις ίδιες αυταπάτες και την ίδια παθογένεια που μας οδήγησαν στην καταστροφή.

Το κυριότερο; Ζητάμε από όλους τους άλλους να αλλάξουν, οι ίδιοι όμως δεν θέλουμε να μετακινηθούμε καθόλου, ούτε από τον τρόπο ζωής μας ούτε από τα «πιστεύω» μας, κι ας αποδείχθηκαν ολέθρια για μας και τον τόπο.

Συνεχίζουμε να ακούμε ακόμη και ανοησίες του τύπου «ας επιστρέψουμε στο ‘60», όπως ήταν μόδα κάποτε στα σίριαλ να κάνουν ένα φλας μπακ και να μας δείχνουν τους πρωταγωνιστές στα ξένοιαστα νεανικά τους χρόνια, με μακριά μαλλιά και καμπάνες παντελόνια.

Μόνο που εκείνοι, μόλις τελείωνε το φανταστικό φλας μπακ, επέστρεφαν στην πραγματικότητα.

Πίσω ολοταχώς!