121009 ΓΥΜΝΑΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι λέγαμε χθες;

«Όσο κακοί, ανίκανοι ή βαλτοί κι αν είναι οι ξένοι με τους οποίους έχουμε πάρε δώσε (ή σκέτο δώσε) εμείς είμαστε άξιοι της μοίρας μας».

Και μετά λέγαμε ότι «δεν μας φταίει κανείς. Πιθανότατα κάποιοι να εκμεταλλεύονται το χάλι μας, όμως γι’ αυτό οι μόνοι υπεύθυνοι είμαστε εμείς».

Πώς το ονομάζαμε παλιά; «Επαναστατική γυμναστική».

Όταν τα κόμματα της Αριστεράς, κυρίως, αλλά και τα συνδικάτα που ελέγχονταν από αυτήν καλούσαν το λαό σε συλλαλητήρια, χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Ξέρω τι θα μου πουν κάποιοι. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για να διαδηλώσει ο λαός.

Σωστό! Αρκεί όμως η διαδήλωση να έχει ένα συγκεκριμένο στόχο, να επιδιώκει κάτι, ακόμη κι αν αυτό είναι ένα μήνυμα και τίποτε περισσότερο.

Ας διαδηλώσουμε, λοιπόν, σήμερα με αφορμή την επίσκεψη της κυρίας Μέρκελ στη χώρα μας.

Να διαδηλώσουμε, όμως, και να πούμε τι;

Εδώ, τώρα, χωράει μια μεγάλη κουβέντα.

Να πούμε ότι δεν θέλουμε τα μνημόνια (της), ούτε τα λεφτά (της), ούτε την ίδια;

Είναι ένα εντυπωσιακό σύνθημα, πολύ φοβάμαι όμως ότι είναι αυτό ακριβώς και μόνο. Ένα σύνθημα.

Διότι, ως κράτος επίσημο, με τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών επικεφαλής, κάθε άλλο παρά αρνηθήκαμε και τα μνημόνια και τα λεφτά της Γερμανίας.

Θα μου πείτε άλλο τα κράτη, άλλο οι κυβερνήσεις τους κι άλλο οι λαοί τους κι εγώ πάλι θα απαντήσω ότι (ευτυχώς) οι λαοί εκφράζονται μέσα από τις κυβερνήσεις των κρατών, τουλάχιστον όσο λειτουργούν στοιχειώδεις δημοκρατικοί θεσμοί.

Βεβαίως, όσοι διαφωνούν με την κυβέρνηση μπορούν να εκφράσουν δημόσια τη διαφωνία τους και είναι κι αυτό μια μέγιστη δημοκρατική κατάκτηση των λαών.

Να την εκφράσουν όμως απέναντι στην κυβέρνηση της χώρας τους κι όχι σε κάποιον ξένο με τον οποίο η κυβέρνηση, δηλαδή η χώρα, έχει πάρε δώσε.

Το άλλο πουλάκι:

Είσαι ντεμοντέ!

Σήμερα κάθε δημόσιο πρόσωπο (και κάθε πρόσωπο που έχει δημόσιο λόγο) που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να είναι εναντίον της κυρίας Μέρκελ και να το διαδηλώνει, όσο μπορεί πιο έντονα.

Διάβαζα προχθές ένα ενδιαφέρον κείμενο για τις καριέρες, πολιτικές και καλλιτεχνικές, (με τις αντίστοιχες πάντα απολαβές) που έχουν χτιστεί πάνω σε αντιμνημονιακές και, εννοείται, αντιγερμανικές ρητορίες.

Είναι της μόδας σήμερα να δηλώνεις την αντίθεσή σου στο μνημόνιο και τα μέτρα του, δείχνοντας μ’ αυτό τον τρόπο πόσο δίπλα στον λαό βρίσκεσαι.

Τον λαό που εξαιτίας αυτών των μέτρων έχει περιέλθει σε δεινή οικονομική κατάσταση και σε ό,τι άλλο τη συνοδεύει.

Ο λαός, ναι, όχι όμως κι εσύ που καμιά (οικονομική ή άλλη) ομοιότητα δεν έχεις μαζί του, πέραν της σχέσης που αυτός σου τα δίνει κι εσύ τα παίρνεις.

Δημοσιότητα, χρήματα, ψήφους και ό,τι άλλο μπορεί να προσφέρει ένας λαός σε κάποιον καλλιτέχνη ή πολιτικό που (δηλώνει ότι) υποφέρει μαζί του.

Κοντά σ’ αυτό, λοιπόν, οφείλει κανείς να (δια)δηλώνει και ότι δεν επιθυμεί την Γερμανίδα Καγκελάριο στη χώρα.

Και όχι μόνο αυτό. Όσο κακόγουστα δείχνει αυτή του την αντιπάθεια, τόσο το καλύτερο (γι’ αυτόν).

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Με βοηθό την τεχνολογία.

Σήμερα είναι πολύ εύκολο να βάλεις ένα «χιτλερικό» μουστάκι σε μια γυναίκα, να την «ντύσεις» με στολή των Ες Ες, να την παρουσιάσεις ως βασανιστή ή εκτελεστή και όλα αυτά πάντα με το αζημίωτο, χαϊδεύοντας τα αφτιά και τα μάτια ενός λαού που υποφέρει μεν, αρνείται όμως να δει τους πραγματικά υπεύθυνους γι’ αυτό και να αναλάβει τις δικές του ευθύνες.

Πολύ σωστά το έγραψε κάποιος:

Τρέχουν τα σάλια μας, μπροστά στις «Μπέμπες», στους «Κομπρέσορες» και στις «Πόρσε», στις πολυτελείς οικιακές συσκευές Miele, Bosch, Neff, στα διάφορα γκάτζετ της Siemens, κ.λπ. και παράλληλα βρίζουμε τους Γερμανούς επειδή δεν μας δανείζουν χρήματα άνευ όρων για να αγοράζουμε τα προϊόντα τους.

Εμπρός, λοιπόν, παιδιά.

Αφού δεν θέλουμε ούτε να δούμε την κυρία Μέρκελ, ας απαρνηθούμε πρώτα απ’ όλα τα προϊόντα της χώρας της.

Και δεν εννοώ απλώς  να μην τα αγοράζουμε. Εννοώ να απαρνηθούμε έναν τρόπο ζωής που έχει ως πρότυπα τέτοια αγαθά ή την δυνατότητα να αποκτάς όλο και περισσότερα.

Μπορούμε να ζήσουμε «πτωχοί πλην τίμιοι»;

Μπορούμε να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις; Στη δική μας παραγωγή;

Τότε αυτό θα είναι ένα αληθινό πλήγμα προς την κυρία Μέρκελ και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει. Με τα GO HOME δεν κάνουμε τίποτα.

Μπορούμε;

Όξω, ρε!