121130 ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Είδατε τι μας κάνανε;

Να υπάρχουν τόσο σοβαρές εξελίξεις για τη χώρα μας, όλη η Ευρώπη να ασχολείται μαζί μας, τα βλέμματα όλου του κόσμου να είναι στραμμένα επάνω μας κι εμείς να στεκόμαστε μετέωροι.

Να μην ξέρουμε αν πρέπει να πανηγυρίσουμε ή να λυπηθούμε. Να μη μπορούμε να αποφασίσουμε αν η απόφαση του Γιούρογκρουπ είναι θετική για μας ή όχι.

Ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα κάπως ψύχραιμα.

Πήραμε τη δόση. Ναι, όμως αυτό έπρεπε να είχε γίνει εδώ και μήνες. Άρα είναι σαν να χαίρεσαι επειδή ήρθαν επιτέλους τα Χριστούγεννα… τον Ιούλιο!

Δεν ξέρω αν παρακολουθήσατε με την δέουσα προσοχή τον γύρω από τη δόση διάλογο μεταξύ κυβέρνησης αντιπολίτευσης.

«Μας κοροϊδεύουν» ήταν το επιχείρημα της αντιπολίτευσης, επειδή ο πρωθυπουργός είχε πει πως αν δεν ψηφίσουμε βεβιασμένα τα μέτρα, ώστε να έρθει η δόση στις 16 Νοεμβρίου, δεν θα υπάρχουν λεφτά στα ταμεία.

Να το δεχτούμε;

Μήπως όμως έτσι είναι σαν να ισχυρίζεται η αντιπολίτευση πως… «λεφτά υπάρχουν»;

Τότε γιατί δανειστήκαμε, αν θυμάμαι καλά μα 4,5%, προκειμένου να πληρώσουμε ένα ομόλογο που έληγε; (Μέσα στη δόση που θα πάρουμε τώρα υπάρχει ένα ειδικό ποσό γι’ αυτό το δάνειο!)

Παράλληλα, ο κύριος Τσίπρας έλεγε πως «και να μη θέλουμε, τη δόση θα μας τη δώσουν με το ζόρι»!

Επομένως, θα πρέπει να λυπούμαστε τώρα, που μετά από μαραθώνια συζήτηση κατέληξαν εδώ, ή να πιστέψουμε πως τόσοι ηγέτες ξενυχτούσαν μόνο και μόνο για να ξεγελάσουν την κοινή γνώμη, αφού οι αποφάσεις ήταν προειλημμένες;

Από την άλλη μας λένε ότι ένας λόγος για να χαιρόμαστε είναι πως το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι πλέον ελληνικό.

Σωστό! Μήπως όμως αυτό είναι κάτι που το είχε διατυπώσει πρώτος ο –αλήθεια, που είναι αυτός;-  Γιώργος Παπανδρέου;

Το άλλο πουλάκι:

Από την αρχή ακόμη της κρίσης.

Για να μην θυμηθούμε και το άλλο.

Τι ακριβώς άλλαξε όλο αυτό το διάστημα, από το Πάσχα μέχρι τώρα, ώστε να πανηγυρίζουμε που πήραμε τη δόση και η Ευρωπαϊκή γνώμη έχει μεταστραφεί;

Δυο πράγματα άλλαξαν.

Το πρώτο είναι ότι αποφασίσαμε να πάρουμε κάποια (τι κάποια, εδώ άλλαξε ο κόσμος!) πολύ σκληρά μέτρα, τα οποία όλοι έλεγαν ότι θα παίρνονταν τον Ιούνιο, «όποια κυβέρνηση κι αν προέκυπτε».

Το δεύτερο είναι πως άλλαξε ο πρωθυπουργός.

Έπρεπε να προηγηθούν δυο εκλογικές αναμετρήσεις, ώστε να γίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς.

Κατά τα άλλα θα μπορούσαν να είχαν συμφωνήσει στην λήψη των ίδιων μέτρων με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας ή όποιου άλλου, τότε, πίστευε στην ανάγκη αυτή.

Έτσι χάθηκε πάρα πολύς καιρός. Να θυμίσω όμως ακόμη κάτι;

Ξέρετε από πότε είχε πει ο –αλήθεια, που είναι αυτός- Γιώργος Παπανδρέου στον Σαμαρά «έλα να γίνεις πρωθυπουργός, να σε στηρίξω και να πάρουμε τα απαραίτητα, οδυνηρά μέτρα»;

Ας επανέλθουμε όμως στις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ.

Διαβάζοντάς τες, αναρωτιόμουν πώς να αισθάνονται, άραγε όλοι εκείνοι που έχτισαν την πολιτική τους καριέρα φωνάζοντας δεξιά και αριστερά δυο πράγματα.

Πρώτον πως το όλο σκηνικό του ελληνικού χρέους είναι στημένο από τους κακούς εχθρούς του έθνους, προκειμένου να λεηλατήσουν τον πλούτο της χώρας μας.

Δεύτερον πως το ΔΝΤ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο Αντίχριστος με τη μορφή οικονομικών και πολιτικών παραγόντων που επίσης έχει βάλει στο στόχαστρο τη χώρα μας για διάφορους λόγους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είπαμε να τα δούμε ψύχραιμα!

Εμείς από την όλη ιστορία θα κρατήσουμε τις δυο δηλώσεις. Του Γιούνκερ «όλες οι δυνατότητες που θα δώσουμε εμείς θα δοθούν κάτω από προϋποθέσεις, ώστε να εφαρμοστούν όλα όσα έχουμε πει» και της Λαγκάρντ «οι Ευρωπαίοι δεσμεύτηκαν με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα υλοποιήσει πλήρως το πρόγραμμα».

Πώς σας ακούγονται αυτά; Κάπως σαν απώλεια εθνικής κυριαρχίας ή σαν λειτουργία μιας χώρας υπό επιτροπεία;

Ακριβώς έτσι είναι.

Δυστυχώς όμως, για άλλη μια φορά θα το πούμε ότι δεν μας φταίει κανείς παρά «το ξερό μας το κεφάλι».

Οι άνθρωποι κουράστηκαν να βλέπουν να λαμβάνονται μέτρα και να ψηφίζονται νόμοι οι οποίοι δεν εφαρμόζονται ποτέ. (Να θυμίσω ότι στη χώρα αυτή εξακολουθεί να βρίσκεται εν ισχύι ένας νόμος για το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους;)

Κουράστηκαν επίσης να βλέπουν τα διάφορα «πακέτα» και «πλαίσια στήριξης» να περνούν και να μετατρέπονται σε αρπαχτές γεμίζοντας απλώς τις τσέπες κάποιων επιτηδείων ή εκείνων που σχεδιάζουν τα προγράμματα απορρόφησης.

Ναι, κακή η απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Κακό να σου παίρνουν το τιμόνι από τα χέρια. Δεν είναι καλύτερα να σε αφήσουν να οδηγήσεις μόνος σου στο… γκρεμό;

Χαρμολύπη!

121129 ΠΑΙΧΝΙΔΙΑΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι γίνεται με τα παιχνίδια;

Όσοι παρακολουθούν το πρόγραμμα των τηλεοπτικών σταθμών (δεν εννοώ εκείνους που βλέπουν τις διάφορες εκπομπές, αλλά εκείνους που παρατηρούν πώς διαμορφώνεται το πρόγραμμα) θα έχουν διαπιστώσει μια κατακόρυφη άνοδο των προβολών που απευθύνονται σε μικρά παιδιά.

Οι διάφοροι σταθμοί διαγωνίζονται στο ποιος θα προβάλει την καλύτερη ταινία κινούμενων σχεδίων κάθε βράδυ Παρασκευής.

Κάποιοι σταθμοί επαναλαμβάνουν την προβολή το μεσημέρι του Σαββάτου κι έτσι οι πιτσιρικάδες απολαμβάνουν διπλά.

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια έχει βελτιωθεί πάρα πολύ η ποιότητα των ταινιών που απευθύνονται στους μικρούς, ειδικά εκείνων που παράγονται στα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιος!

Μερικές αποτελούν πραγματικά αριστουργήματα της έβδομης τέχνης.

Βλέπουν, λοιπόν, ωραίες ταινίες οι πιτσιρικάδες, όμως με πάρα πολλές διακοπές.

Γιατί αυτό;

Πριν απαντήσετε, θα σας ρωτήσω αν έχει σκεφτεί το λόγο για τον οποίο αυξήθηκαν τις τελευταίες μέρες αυτές οι προβολές;

Το ερώτημα είναι γενικότερο. Γιατί τα προγράμματα εντάσσουν διάφορες «ένθετες» εκπομπές ή κάποιες εξειδικευμένες θεματικές που αφορούν στο αυτοκίνητο, τη μαγειρική, τα ταξίδια, το κυνήγι ή άλλα θέματα;

Για ποιο λόγο κάνουν το ίδιο και οι εφημερίδες κι έτσι έχουμε κάθε τόσο ένα ένθετο ειδικά αφιερωμένο σε κάποιο θέμα, το οποίο μάλιστα διαφημίζουν και προβάλλουν περισσότερο από την κανονική ύλη τους ή την ίδια την αξιοπιστία και την αντικειμενικότητά τους;

Πολύ σωστά το μαντέψατε: Το κάνουν γιατί βρίσκουν χορηγούς που διαφημίζονται μέσω των συγκεκριμένων εκπομπών ή εντύπων. Ασφαλώς και οι περισσότεροι ενδιαφέρονται για τις ειδήσεις και τις παρακολουθούν, όμως πιο εύκολα διαφημίσεις έναν φούρνο ή μια κατσαρόλα σε κάποια ειδική εκπομπή για τη μαγειρική ή σε ένα ένθετο με αντικείμενο την «κουζίνα».

Το άλλο πουλάκι:

Καταλάβατε τώρα;

Οι διακοπές με τις οποίες προβάλλονται οι παιδικές ταινίες δεν είναι παρά για να διαφημιστούν διάφορα παιχνίδια που πρόκειται να κατακλείσουν την αγορά εν όψει των εορτών.

Τι γίνεται όμως με τα παιχνίδια;

Πόσα παιχνίδια έχουν τα παιδιά μας, πόσα ακόμη θα αποκτήσουν, παρά την κρίση και τις περικοπές μισθών και συντάξεων;

Αν ρωτήσετε τους γονείς θα σας πουν ότι, τα παιδικά παιχνίδια δεν χωρούν πλέον όχι στο δωμάτιο των παιδιών αλλά σε ολόκληρο το σπίτι.

Κι όμως, τα παιδιά ζητούν συνεχώς νέα, με τα οποία θα ασχοληθούν ελάχιστα, πετώντας τα αμέσως στην άκρη και ζητώντας κάτι καινούριο.

Άδικο έχουν;

Καθόλου, για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι πως έτσι τα έχουμε μάθει, βομβαρδίζοντάς τα με παιχνίδια, πολλά παιχνίδια, ακόμη και χωρίς να μας το ζητήσουν. Ας μη διερευνήσουμε τώρα τους λόγους που γίνεται αυτό, κρατήσετε όμως στο μυαλό σας τις έννοιες ανασφάλεια και ενοχή.

Ο δεύτερος είναι πως αυτό βλέπουν από εμάς. Δεν αγοράζουμε παιχνίδια, αλλά άλλο ένα πουκάμισο κοντά στα πενήντα που έχουμε ήδη, άλλο ένα ζευγάρι παπούτσια κοντά στα τόσα, ένα νέο κινητό, ενώ το προηγούμενο λειτουργούσε μια χαρά και πάει λέγοντας.

Πώς να πείσεις μετά το παιδί ότι αυτά (τα παιχνίδια) που έχει είναι αρκετά και η αγορά περισσότερων είναι καθαρή πλεονεξία;

Ωστόσο, κάτι φαίνεται να αλλάζει. Η κρίση δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη και την αγορά των παιχνιδιών. Η μεγαλύτερη αλυσίδα που δραστηριοποιείται στον χώρο σημείωσε φέτος, για πρώτη φορά, μείωση 4% στα καθαρά της κέρδη.

Έτσι, ο συνολικός τζίρος στην αγορά παιχνιδιών προβλέπεται ότι θα πέσει από 10% μέχρι 20%, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι τα παιδιά μας θα πάρουν λιγότερα παιχνίδια, αφού πιθανότατα να μειωθεί απλώς ο μέσος όρος των αποδείξεων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα ίδια, όμως πιο φτηνά!

Αυτό, το πιο φτηνά, είναι ένα χαρακτηριστικό της αγοράς εδώ και χρόνια.

Οι γονείς, προκειμένου να ικανοποιήσουν την καταναλωτική (τους) μανία και τη συνεχή ζήτηση παιχνιδιών από τους πιτσιρικάδες κατέφευγαν συχνά σε πολύ φτηνές λύσεις.

Παιχνίδια που έχουν ημερομηνία λήξης ίδια με την ημερομηνία αγοράς, που διαρκούν λίγες ώρες, ειδικά στα χέρια κάποιων παιδιών που δεν διακρίνονται για την λεπτεπίλεπτη μεταχείρισή τους.

Όλα αυτά όμως θα πρέπει να τα ξανασκεφτούμε τώρα με την κρίση. Μπορεί οι εταιρίες και τα τηλεοπτικά κανάλια να κάνουν τη δουλειά τους, όμως κι εμείς πρέπει να δούμε τη δική μας, αλλάζοντας ριζικά τον τρόπο με τον οποίο καταναλώναμε (και) παιχνίδια.

Ας δώσουμε στα παιδιά μας να καταλάβουν τι είναι σωστό, χωρίς βεβαίως να τα τρομάξουμε με την πιθανότατα τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα οικονομικά μας.

Το έχουμε πει πολλές φορές. Η κρίση είναι και μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε απόψεις, τρόπους και συμπεριφορές που είχαν μπει σε λάθος βάσεις.

Η ικανοποίηση κάθε επιθυμίας των παιδιών μας και ο βομβαρδισμός τους με παιχνίδια μιας χρήσης είναι μια από αυτές.

Ας το εκμεταλλευτούμε!

Η αγορά παιχνιδιών δεν είναι παιχνίδι!

121128 ΚΟΝΤΙΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Διπλό το κακό!

Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι οι Δήμοι της χώρας είναι πρωταθλητές στη διαφθορά. Τώρα αρχίζουμε και μαθαίνουμε ότι έχουν και άλλου είδους κατορθώματα στο ενεργητικό τους.

Πριν τα συζητήσουμε, ας δούμε λίγο ποιο είναι το πρόβλημα με τους Δήμους. Ε, λοιπόν, εμείς έχουμε καταλήξει πως το πρόβλημα εντοπίζεται εκεί ακριβώς που βρίσκεται και το θετικό στοιχείο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Στο ότι είναι… τοπική.

Τι λένε κατά καιρούς διάφορα στελέχη της; Ότι είναι η μορφή εξουσίας που βρίσκεται πιο κοντά στον πολίτη.

Αυτό αναφέρεται ως μεγάλο πλεονέκτημα, αφού η εξουσία αυτή μπορεί να αφουγκράζεται τις ανάγκες, τα προβλήματα, τις ανησυχίες αλλά και τις δυνατότητες των πολιτών και αναλόγως να πράττει.

Εδώ όμως βρίσκεται και το αδύνατο σημείο της.

Στις τοπικές κοινωνίες, όλοι γνωρίζονται με όλους. Ο κάθε πολίτης έχει άμεση πρόσβαση σε κάποιον τοπικό άρχοντα και, όπως είναι φυσικό (;) δεν αφήνει ανεκμετάλλευτη αυτή του την προσωπική επαφή με την εξουσία.

Έτσι, ξεκινώντας από διάφορες μικροχάρες, φτάνουμε σε σκανδαλώδεις υποθέσεις, από τις οποίες όμως όλοι έχουν να κερδίζουν, όχι απαραιτήτως οικονομικά οφέλη.

Ας δούμε όμως τα νέα κατορθώματα των Δήμων που σας υποσχεθήκαμε. Διαβάζω από τον τύπο: «Το Ελεγκτικό Συνέδριο ξεκίνησε, για πρώτη φορά, γενικευμένους ελέγχους στα έσοδα των δήμων -μέχρι τώρα ελέγχονταν μόνοι οι δαπάνες τους- αποκαλύπτοντας όργιο παρανομιών που ξεπερνούν κάθε πρόβλεψη, με τους περισσότερους ΟΤΑ να εμφανίζονται να μην εισπράττουν ούτε τα βεβαιωθέντα.

Τι συμβαίνει δηλαδή;

Οι Δήμοι δεν φροντίζουν (είναι μια πολύ διακριτική έκφραση) για την είσπραξη πολλών εσόδων από δημότες κι έτσι τα ταμεία τους εμφανίζουν τεράστια ελλείμματα. Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές ότι στη χώρα αυτή με μεγάλη ευκολία κάνει ο καθένας τον χουβαρντά, όταν δεν πρόκειται για δικά του λεφτά, αλλά του δημοσίου.

Τι είδους έσοδα είναι αυτά;

Πρώτα πρώτα δεν εισπράττουν το λεγόμενο ΤΑΠ (Τέλος Ακίνητης Περιουσίας) καθώς για χιλιάδες δημότες τους – ιδιοκτήτες δεν διαθέτουν τα στοιχεία των ακινήτων τους.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό λέγεται φιλολαϊκή πολιτική.

Όπως και το να μην εισπράττουν ούτε τις βεβαιωμένες προς αυτούς οφειλές. Το παράδοξο εδώ είναι ότι κάνουν το κορόιδο εξίσου οι δημοτικές αρχές με τις εκάστοτε αντιπολιτεύσεις.

Γιατί;

Διότι είναι εξίσου φιλεύσπλαχνοι προς τους συνδημότες τους. Αλήθεια, ποιος είναι αυτός που θα απαιτήσει να πληρώνει ο καθένας  ό,τι χρωστάει. Αμέσως θα τεθεί στη μαύρη λίστα για τις επόμενες εκλογές. Οπότε κάνει το κορόιδο και ασκεί… φιλολαϊκή πολιτική με τα λεφτά του δημοσίου.

Αυτό βεβαίως είναι μέγιστη αδικία, διότι δεν είναι όλοι δημότες μπαταχτσήδες, ούτε όλοι χρωστάνε τα ίδια. Όταν επομένως οι Δήμοι αδιαφορούν για την είσπραξη των οφειλομένων, κάποιοι αυτομάτως γίνονται μάγκες (τζάμπα) και κάποιοι κορόιδα.

Το χειρότερο είναι ότι οι μάγκες αποθρασύνονται κιόλας.

Για παράδειγμα, σε κάποιον φανταστικό Δήμο μιας φανταστικής χώρας, οι γείτονες ενός δημοτικού γηπέδου έπαιρναν (δηλαδή έκλεβαν) ρεύμα από τους προβολείς που, σημειωτέον, έκαιγαν όλη νύχτα για τον… γάμο του Καραγκιόζη!

Όταν κάποτε άλλαξε η δημοτική αρχή στον φανταστικό αυτόν Δήμο και οι καινούρια πήγε να κάνει ένα νοικοκύρεμα, αποκαλύφθηκε η απάτη και το τζάμπα ρεύμα κόπηκε.

Τι φαντάζεστε ότι έκαναν οι τζαμπατζήδες δημότες; Μάλιστα! Πήγαν να ζητήσουν τα ρέστα, διότι… «πώς οι άλλοι μας έδιναν ρεύμα κι εσείς μας το κόβετε;»

Τι άλλο όμως διαπίστωσε ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης;

Ξαναδιαβάζω από τον τύπο: «Όργιο παρατηρείται και στον τρόπο που εκμεταλλεύονται –και εισπράττουν- για λογαριασμό των δημοτικών ταμείων έσοδα από εκμετάλλευση και ενοικίαση πλατειών και κοινόχρηστων εν γένει χώρων σε καταστήματα εστίασης, αναψυχής κ.λπ.»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όλα τζάμπα.

Λες και είναι περιουσία του κάθε δημάρχου ή του κάθε δημοτικού συμβούλου. Τζάμπα παραχωρούν από λατομεία μέχρι νεκροταφεία, το κυριότερο όμως είναι πως μένουν αναξιοποίητα τα περισσότερα δημοτικά ακίνητα, τα οποία είτε δίνονται προς εκμετάλλευση εντελώς χαριστικά είτε μένουν να ρημάζουν.

Θέλετε να σας μιλήσω πάλι για τον φανταστικό Δήμο της φανταστικής χώρας που λέγαμε πριν;

Όταν κάποτε άλλαξε η δημοτική αρχή, με έκπληξη διαπίστωσαν ότι κάποια από τα δημοτικά ακίνητα ενοικιάζονταν σε ιδιώτες έναντι ενοικίου, το οποίο δεν έφτανε ούτε για να πληρωθεί ο λογαριασμός της ΔΕΗ, που πληρώνονταν από τον Δήμο.

Ευτυχώς όλα αυτά δεν συμβαίνουν εδώ γύρο αλλά στη φαντασία μόνο κάποιων πολιτών ή εκ πολύ μακρινούς Δήμους για τους οποίους ξεκινούν πλέον και εισαγγελικές έρευνες…

Ναι, ας πούμε εκεί στην Αττική σε κάποια δημοτική επιχείρηση για τον καλλωπισμό των κοινόχρηστων χώρων απασχολούνταν 3.500 υπάλληλοι. Καλά ακούσατε. Τρεις χιλιάδες πεντακόσιοι!

Ξέρετε το ωραίο;

Ήταν διορισμένοι «διακομματικά»!

Πιο κοντά, πιο κοντά, πιο κοντά!

121127 ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Συναισθηματισμοί!

Πόσες φορές δεν έχουμε δει το σενάριο;

Άνθρωποι που, στην ακμή της καριέρας ή της σταδιοδρομίας τους, «έδεναν και έλυναν», να βρίσκονται τώρα, συνήθως προς το τέλος του βίου τους, σε τόσο δύσκολη θέση που να προκαλούν τον οίκτο.

Συνήθως πρόκειται για αστέρες της σόου μπιζ, διάσημους τραγουδιστές ή ηθοποιούς, το έργο των οποίων εξακολουθεί να έχει χιλιάδες θαυμαστές, οι ίδιοι όμως έχουν οδηγηθεί στο περιθώριο της ζωής.

Πού και πού τους βλέπουμε σε κάποια συνέντευξη ή σε κανένα αφιέρωμα, να εκφράζουν το παράπονό τους για τους φίλους που τους εγκατέλειψαν, για τους θαυμαστές που τους ξέχασαν, για την πολιτεία που δεν κάνει το καθήκον της απέναντι στην Τέχνη…

Κάποιοι φτάνουν στο σημείο να ζητούν απεγνωσμένα και οικονομική βοήθεια, συνήθως μέσω τρίτων, κάποιων από τους ελάχιστους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά τους, τώρα που έσβησαν και οι προβολείς της δημοσιότητας και έδυσε το άστρο της καριέρας τους.

Ποιοι τους συμπονούν; Ποιοι σπεύδουν να βοηθήσουν;

Ξέρετε τι σκέφτονται (σκεφτόμαστε) οι περισσότεροι;

Μα, καλά, από τα χέρια αυτού του ανθρώπου πέρασαν εκατομμύρια, άλλαζε αυτοκίνητα σαν τα πουκάμισα, ξόδευε τεράστια ποσά σε ταξίδια, διασκεδάσεις, εμφανίσεις, ακόμη και σε «πάθη», όπως ο έρωτας ή τα τυχερά παιχνίδια…

Δεν σκέφτηκε καθόλου το μέλλον του, δεν έκανε το κουμάντο του για μια δύσκολη ώρα, για τα γεράματα του, και τώρα ζητάει να τον λυπηθούμε; Γιατί να το κάνουμε;

Ωστόσο, δεν είναι όλοι έτσι. Καμιά φορά βρίσκονται άνθρωποι που συγκινούνται από το δράμα τους, που, στο όνομα των παλιών ημερών, δέχονται να βοηθήσουν, όχι τίποτα σπουδαίο, έτσι για να ανακουφιστεί προσωρινά ο πόνος του ξεχασμένου, πλέον, ειδώλου.

Σε λίγο ξαναρχίζουν οι… εκκλήσεις, τα δραματικά δημοσιεύματα, οι φωνές απόγνωσης ή όπως αλλιώς περιγράφονται αυτές οι καταστάσεις από τα διάφορα Μέσα, που θα διαθέσουν λίγο από τον χώρο ή τον χρόνο τους θυσία στον πάλαι ποτέ βωμό του ειδώλου.

Το άλλο πουλάκι:

Σας θυμίζει τίποτε αυτό;

Πολύ καλά πήγε ο νους σας. Την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας, η οποία δεν έχει τίποτε πια να επικαλείται παρά τα περασμένα μεγαλεία της, όταν έλαμπε σε όλη την ανθρωπότητα και σκόρπιζε φως πολιτισμού.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με δυο διαφορές.

Η πρώτη είναι πως στα κράτη δεν μπορούμε να μιλούμε για… γεράματα. Τα κράτη μπορούν πάντοτε να ξαναπατήσουν γερά στα πόδια τους, να βασιστούν στις δικές τους δυνάμεις, να ξαναποκτήσουν τη θέση τους στον παγκόσμιο χάρτη.

Αρκεί να ξεπεράσουν τις προσωρινές δυσκολίες και στη συνέχεια να δείξουν ότι έχουν παραδειγματιστεί από τα λάθη που τα οδήγησαν στην ένδεια.

Υπάρχει όμως και η δεύτερη διαφορά.

Μεταξύ των κρατών δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί! Δεν θα βρεθεί ποτέ κανείς «φιλότεχνος» να βοηθήσει μια χώρα με το αζημίωτο, μόνο και μόνο από σεβασμό στην προσφορά της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Όσοι το πιστεύουν αυτό είναι αφελείς κι όσοι το προβάλλουν ως πολιτική στάση είναι επικίνδυνοι για τον τόπο.

Ωστόσο έχουν στηθεί πολιτικές καριέρες στις μέρες μας, ακριβώς σ’ αυτό το μύθευμα: Ότι υπάρχουν χώρες που είναι πρόθυμες να βοηθήσουν και πως η προσφυγή στο ΔΝΤ και τα συνακόλουθα Μνημόνια έγινε από πολιτικούς-προδότες.

Πολιτικούς υπηρέτες ξένων συμφερόντων, στην καλύτερη περίπτωση «αντιλαϊκών», που, με βάση κάποιο οργανωμένο σχέδιο, οδήγησαν τη χώρα στην εξαθλίωση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για ποια χώρα μιλάτε;

Διότι, για μια στιγμή, νόμισα πως αναφέρεστε στην Ελλάδα, εσείς όμως σίγουρα λέτε για την Κύπρο, αυτό είναι το πρόσφατο, εμείς αποτελούμε πια «χθεσινή είδηση».

Η Κύπρος, λοιπόν, και ο πρόεδρος Χριστόφιας ακολουθούν τα βήματα της Ελλάδας και δεν απευθύνονται για βοήθεια ούτε στη Ρωσία, ούτε στην Κίνα, παρά προσφεύγουν στο ΔΝΤ!

Παρ’ όλο που (και) η Κύπρος διαθέτει τεράστια ενεργειακά αποθέματα στον υποθαλάσσιο χώρο της, αποθέματα που θα έφταναν όχι μόνο να βγει από τη δύσκολη οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει, αλλά να βοηθήσει και την μητέρα Ελλάδα να αποπληρώσει τα χρέη της.

Τι συμβαίνει λοιπόν;

«Εθνικός προδότης», «πουλημένος στο κεφάλαιο», «γερμανοτσολιάς» και ο σύντροφος Χριστόφιας;

Κάτι δεν στέκεται καλά στο σενάριο που δημιούργησαν όλοι όσοι πόνταραν πολιτικά όχι στη λογική αλλά στο συναίσθημα των ψηφοφόρων.

Είναι πολύ εύκολο και πολύ βολικό να τα ρίχνεις όλα στους κακούς, κρατώντας για τον εαυτό σου τον ρόλο του θύματος.

Το δύσκολο είναι να αντικρίζεις την πραγματικότητα κατάματα, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς  φτηνά ιδεολογήματα.

Διαφορετικά, είσαι άξιος της μοίρας σου…

Εκτός από τα είδωλα, κάποτε πέφτουν και οι μύθοι!

121126 ΠΗΔΗΧΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Καλύτερα να μασάς…

Μεγάλος ντόρος έγινε με την «άτυχη» δήλωση του Πέτρου Τατσόπουλου, με την οποία προσπάθησε να απαντήσει στις «κατηγορίες» της Χρυσής Αυγής προς το πρόσωπό του ότι είναι «γκέι».

Εμείς είμαστε οι τελευταίοι που θα κατακρίνουμε κάποιον επειδή του ξέφυγε μια κουβέντα παραπάνω. Όπως και συμφωνούμε ότι είναι λάθος να απομονώνεις μια φράση και να στέκεσαι σ’ αυτήν αδιαφορώντας για το υπόλοιπο «κείμενο».

Ας δούμε όμως τα πράγματα πιο ψύχραιμα.

Τι σας λέγαμε προχθές; Ότι το επίπεδο αντιπαράθεσης έχει πέσει πολύ χαμηλά, ότι ακόμη και μέσα στη βουλή ακούγονται εκφράσεις του συρμού, βρισιές και κουβέντες του πεζοδρομίου.

Είναι κακό αυτό; Είναι μήπως προτιμότερο να μιλάμε οι πολιτικοί μας «σαν τον Αβραμόπουλο», όπως χαρακτηριστικά είπε και ο ίδιος ο Τατσόπουλος, δείχνοντας μας το άλλο άκρο, λες και δεν υπάρχουν οι ενδιάμεσοι τόνοι;

Πρώτα πρώτα πρέπει να σκεφτούμε πως τα δημόσια πρόσωπα, με τον λόγο τους, δρουν και παιδαγωγικά.

Το δεύτερο στο οποίο πρέπει να σταθούμε είναι πως, στον γραπτό λόγο, δεν δικαιολογούνται ατοπήματα.

Είναι άλλο να σου ξεφύγει μια κουβέντα παραπάνω σ’ έναν ζωντανό διάλογο, όπως εμείς τώρα, κι άλλο να δημοσιεύσεις σε γραπτό κείμενο κάτι που θα προκαλέσει τόσες αντιδράσεις.

Εκεί δεν δικαιολογείσαι, εκτός κι αν το κάνεις επίτηδες.

Ο Πέτρος Τατσόπουλος, λοιπόν, δεν μπορεί να συγκρατηθεί και, ως εκ τούτου, έχει γίνει ο αγαπημένος προσκεκλημένος σε πολλά τηλεοπτικά πάνελ.

Ωστόσο κανείς δεν πιστεύει ότι είναι τόσο αφελής που να έχει την εντύπωση πως τον καλούν για τις πολιτικές του απόψεις. Τον καλούν, τώρα πλέον, για να φωνάξει, να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, να μιλήσει προκλητικά…

Έχει αναλάβει εργολαβικά και την αντιπαράθεση με την Χρυσή Αυγή, προσέξτε όμως, σε επίπεδο εφήβων που πουλάνε μαγκιά ο ένας στον άλλο, ώστε να εντυπωσιάσουν το κοινό, επίσης από εφήβους, που παρακολουθεί τη διαμάχη.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό όμως δεν έχει «πάτο».

Μπορεί κι εμείς κάποτε να υποστηρίξαμε τη ρήση του Νίτσε «με τους καμπούρηδες πρέπει να μιλάει κανείς καμπούρικα», όμως όχι και να παρασύρεται σε συνεχή διάλογο μαζί τους.

Η φράση «δεν είστε κόμμα, είστε συμμορία», ειπωμένη μάλιστα με μεγάλη ψυχραιμία, μπορεί να κάνει κάλλιστα τη δουλειά της, αφού και αλήθεια περιέχει και, σε τελική ανάλυση, είναι πολιτική.

Αξίζει τον κόπο, έτσι για αντιπαραβολή να δει κανείς το επίπεδο του «διαλόγου» που έχει με τη Χρυσή Αυγή, κάθε Σάββατο στα ΝΕΑ, η Άννα Φραγκουδάκη.

Με μεγάλη ψυχραιμία και απέραντη νηφαλιότητα επισημαίνει αντιφάσεις μέσα στα ίδια τους τα κείμενα και καταδεικνύει αυτό που πραγματικά είναι η Χρυσή Αυγή.

Χωρίς ακρότητες, χωρίς υψηλούς τόνους, με έναν λόγο ξεκάθαρο, επιστημονικό (όσον αφορά τη συστηματικότητα) και, εν τέλει, πολιτικό, πετυχαίνει αυτό που θέλει, χωρίς να δίνει δικαιώματα παρερμηνιών.

Ο Πέτρος Τατσόπουλος πετυχαίνει το αντίθετο.

Να σχολιάζουν τις δικές του δηλώσεις, να σχολιάζουν τον ίδιο, να μην ασχολούνται με την ουσία των λόγων του (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει και κάποια πολιτική ουσία) αλλά με τα διάφορα λεκτικά ή άλλα ατοπήματά του, έτσι που να καταλήξει μια περσόνα η οποία, αν βρισκόταν σε άλλο πολιτικό κόμμα, θα ήταν αγαπημένη φιγούρα του κάθε Λαζόπουλου.

Δεν το αξίζει αυτό ο Πέτρος Τατσόπουλος.

Βλέπετε, όμως, φίλοι μου, τι κάνει η υπερβολική έκθεση στα Μέσα; Γι’ αυτό πρέπει να αντιστέκεται κανείς, να έχει και ανθρώπους που να τον συγκρατούν, ώστε να προφυλάσσει τον εαυτό του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να μιλήσουμε και για τη δήλωση;

Ατυχής, ατυχέστατη!

Όταν σου λένε πως δεν έχει δικαίωμα να μιλάς, επειδή είσαι (τάχα) ομοφυλόφιλος, δεν προσπαθείς να αποδείξεις πόσο άνδρας είσαι και, επομένως, έχεις κάθε δικαίωμα λόγου.

Στην καλύτερη περίπτωση, τονίζεις πως το δικαίωμα αυτό το έχει ο κάθε άνθρωπος, για να μην πω ειδικά όσοι βρίσκονται κάτω από ένα καθεστώς πολιτικής κοινωνικής, θρησκευτικής ή άλλης καταπίεσης.

Τα υπόλοιπα, τόσο το ρήμα «πηδάω», όσο και ο ποσοτικός προσδιορισμός «μισή Αθήνα», ο οποίος δικαιολογήθηκε ως μια φραστική υπερβολή, ανήκουν στις αρμοδιότητες ψυχαναλυτών.

Αν και όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε ή υποψιαζόμαστε ποιος θα ήταν ο σχολιασμός ενός ειδικού.

Αξίζει όμως να δούμε ποια απάντηση έδωσε ο κομαντάντε Μάρκος των Ζαπατίστας, όταν οι αντίπαλοι του τον αποκάλεσαν «αδελφή». Η απάντηση κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Ακόμη κι αν δεν είναι αυθεντική έχει τόσο ενδιαφέρον που αξίζει να τη δούμε:

«Ο Μάρκος είναι γκέι στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότια Αφρική, Ασιάτης στην Ευρώπη, αναρχικός στην Ισπανία, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, γύφτος στην Πολωνία, ειρηνιστής στη Βοσνία, Εβραίος στη Γερμανία, μια γυναίκα στο μετρό τα ξημερώματα, με άλλα λόγια ο κομαντάντε Μάρκος είμαστε εμείς, το πρόσωπο του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου πάνω στον πλανήτη».

Ο Πέτρος και… η κοκκινοσκουφίτσα!

121123 ΠΑΡΑΤΑΞΙΑΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Γίνεται χαμός!

Όχι, αυτή τη φορά δεν αναφερόμαστε ούτε στην κρίση, ούτε στα οικονομικά μέτρα, ούτε στον προϋπολογισμό, ούτε καν στις επικείμενες απολύσεις υπαλλήλων.

Οι οποίες, κακά τα ψέματα, είναι μια τραγική πραγματικότητα, όμως τι δεν είναι τραγικό στις μέρες μας;

Βεβαίως, τα ερωτήματα σχετικά με τις απολύσεις είναι πολλά.

Αν πρέπει να γίνουν, πόσες πρέπει να γίνουν, με ποιες διαδικασίες θα απολύονται οι υπάλληλοι, ποιοι ακριβώς θα απολύονται…

Το πρόβλημα κι εδώ είναι ότι δεν έχουμε μια εικόνα της πραγματικότητας άρα ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, έχοντας βέβαια ως γνώμονα τον πάγιο ελληνικό κανόνα του «παραπέρα».

Διότι, αν μιλήσεις με τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, το πιο πιθανό είναι να σου πει πως οι υπάλληλοι σε κάποιες υπηρεσίες είναι πολλοί, ορισμένοι έχουν προσληφθεί με εντελώς αδιαφανείς διαδικασίες, άλλοι πάλι με συμβάσεις που έχουν λήξει, τέλος πάντων θα είναι της γνώμης πως πρέπει να γίνουν και κάποιες απολύσεις.

Όταν όμως έρθει η κουβέντα στο ποιοι θα απολυθούν όλοι δείχνουν κάποιους άλλους, σε άλλη υπηρεσία, σε άλλο νομό, σε άλλη χώρα…

Αφήστε που στη μέση μπαίνουν και πολιτικά πρόσωπα τα οποία, όταν είναι να προσλάβουν, ακόμη και χωρίς να υπάρχει καμιά απολύτως ανάγκη, δείχνουν απέραντη προθυμία.

Όταν όμως έρχεται η στιγμή των απολύσεων…

Ξέρω, ή μάλλον φαντάζομαι, ότι είναι πολύ δύσκολο. Ποιος όμως τους είπε ότι ο λαός τους ψηφίζει και τους δίνει αξιώματα μόνο για τα εύκολα.

Αν είναι έτσι, τότε γίνομαι δήμαρχος κι εγώ.

Οπ, είδατε πως φτάσαμε στο θέμα μας; Διότι γι’ αυτό τον χαμό ήθελα να σας μιλήσω, για τα όσα γίνονται στην αξιωματική αντιπολίτευση του Δήμου Δράμας, όπου ξαφνικά (;) οι μουστερήδες για τη θέση του υποψηφίου δημάρχου έγιναν πιο πολλοί κι από τους συμβούλους.

Το άλλο πουλάκι:

Η ενότητα της παράταξης.

Το αστείο είναι ότι όλοι γι’ αυτήν κόπτονται. Το πρώτο που τους ενδιαφέρει είναι η ενότητα, αρκεί να μπουν εγγυητές οι ίδιοι.

Όμως, εγγυητής ο ένας, εγγυητής ο άλλος, δουλειά δεν γίνεται και θα πρέπει να κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω.

«Όλοι, εκτός από εμένα». Έτσι σκέφτεται ο καθένας και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Να γίνονται καταγγελίες, να λέγονται βαριές κουβέντες, να αφήνονται υπονοούμενα.

Το κακό είναι πως όλοι οι άνθρωποι αυτοί (υποτίθεται πως) υπήρξαν συνεργάτες και το ακόμη χειρότερο πως αφήνουν να εννοούνται ένα σωρό πράγματα και για εκείνη την εποχή.

«Εμείς που τον είχαμε δήμαρχο», «εγώ που τους έκανα ανθρώπους», «εγώ που τον στήριξα», «αυτός που του έδωσα αξία»…

Πώς να μην υποψιάζεται ο πολίτης ότι το μόνο πράγμα που τους ένωνε ήταν η εξουσία και η νομή της;

Πώς να μην υποθέτει ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το προσωπικό τους συμφέρον και καθόλου το καλό της πόλης;

Το έχουμε πει χρόνια τώρα και κάθε φορά γινόμαστε κακοί.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο νομός και ο δήμος μας βρίσκονται σε τέτοια χάλια. Όλοι οι άλλοι που τους βλέπουμε και τους ζηλεύουμε δεν έχουν τίποτε περισσότερο από τον τόπο μας, παρά άξιους ηγέτες.

Και, μπορεί να υποστήριζαν οι αρχαίοι πως η εξουσία φανερώνει τον πραγματικό χαρακτήρα του ανδρός, όμως εμείς πιστεύουμε πως η ακόμη πιο αληθινή του εικόνα φαίνεται όταν χάνει την εξουσία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όπου φτώχεια, εκεί γκρίνια!

Το έλεγαν κι αυτό οι παλιοί και ξέρω τώρα ποιο είναι το δικό σας ερώτημα. Και τι σας νοιάζει εσάς, ρε 3πουλάκια, για το γίνεται στην αντιπολίτευση του Δήμου;

Λυπούμαστε, αλλά έπρεπε να ξέρετε την απάντηση, χρόνια τώρα τα λέμε. Εμάς μας ενδιαφέρει ο κάθε χώρος να καταθέτει ό,τι πιο άξιο και υγιές διαθέτει. Έτσι πάει μπροστά ο τόπος.

Να, δείτε τώρα τι γίνεται με την αντιπολίτευση, η κατάσταση της οποίας εγκυμονεί δύο κινδύνους.

Ο ένας είναι να μείνει η δημοτική αρχή χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο και, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι οι άλλοι τρώγονται μεταξύ τους, να κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς έλεγχο.

Ο άλλος κίνδυνος είναι ίσως πιο σοβαρός.

Στην προσπάθειά του ο καθένας υποψήφιος αρχηγός να αναδειχθεί σε ηγετική φυσιογνωμία ,μπορεί να φτάσει στο σημείο να ρίξει πολύ χαμηλά το επίπεδο της αντιπαράθεσης με τη δημοτική αρχή.

Δεν είναι δύσκολο τα συγκεκριμένα στελέχη να παρασυρθούν σε έναν αγώνα λαϊκισμού, προκειμένου να δείξουν ότι αυτοί, ο καθένας τους ξεχωριστά, είναι ο πιο σκληρός αντίπαλος της δημοτικής αρχής, άρα και ο καταλληλότερος για επικεφαλής της παράταξης.

Ο τόπος όμως, ειδικά αυτές τις ώρες, δεν είναι για τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις. Τώρα είναι που περισσότερο από κάθε άλλη φορά, χρειάζεται σοβαρότητα και υπευθυνότητα.

Ζητάμε τίποτε δύσκολο;

Παιδιά, ένας ένας!

121122 ΓΕΙΤΟΝΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Τσράντσα!

Όχι δεν μπέρδεψα τη γλώσσα μου, ούτε έχω πιει τίποτε από τα πρώτα αποστάγματα που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες για εντριβές.

Σας μιλώ για κάποιους γείτονες, οι οποίοι κάθε άλλο παρά εύχονται να ψοφήσει και η δική μας η κατσίκα.

Η Τσράντσα ή το Τσράντσα είναι ένα χωριό της γειτονικής Βουλγαρίας, λίγο πάνω από τα σύνορα τα δικά μας. Ένα χωριό που αμφιβάλλω αν το έχει και ο βουλγαρικός χάρτης.

Έχει 680 κατοίκους οι οποίοι είναι πάμφτωχοι και, όταν δεν κατεβαίνουν να εργαστούν στην Ελλάδα, ασχολούνται με την καλλιέργεια και καπνού στα λιγοστά χωραφάκια που βρίσκονται γύρω από το χωριό και ανήκουν…

Σε ποιον ανήκουν;

Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς την ιδιοκτησία του και αυτό είναι ένα θέμα που οδήγησε τους κατοίκους του χωριού να αντιδράσουν με έναν πρωτότυπο τρόπο που τους έκανε γνωστούς διεθνώς και μας ενδιαφέρει άμεσα.

Ζήτησαν να γίνουν Έλληνες!

Όχι να πάρουν ελληνική υπηκοότητα, αλλά να… περάσουν στη δικαιοδοσία της Ελλάδας, μέσα από ένα ιδιότυπο καθεστώς.

Ας δούμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Όταν, μετά την πτώση του κομμουνισμού, η κρατικοποιημένη ιδιοκτησία ξαναπέρασε στα χέρια των πολιτών, οι κάτοικοι του χωριού εμφάνισαν τίτλους ιδιοκτησίας των παππούδων τους, όπως έκαναν όλοι οι Βούλγαροι.

Όταν το δημόσιο πήγε να καταγράψει τις εκτάσεις σε κάποιο κτηματολόγιο, παρατηρήθηκαν πολλά λάθη, με αποτέλεσμα να υπάρξουν παράπονα, γκρίνιες, ενστάσεις.

Στο αίτημα των κατοίκων να διορθωθεί το πράγμα η κυβέρνηση απάντησε με έναν τρόπο που είναι πολύ της μόδας τελευταία και στη χώρα μας.

Τους έστειλε μια ιδιωτική εταιρεία που τους ζητάει (θα έλεγα της Παναγιάς τα μάτια, αλλά είναι Μουσουλμάνοι οι άνθρωποι) ένα κάρο λεφτά, που δεν τα έχουν και δεν θέλουν να τα πληρώσουν.

Το άλλο πουλάκι:

Αισθάνονται λίγο ριγμένοι!

Το λίγο είναι δικό μου.

Για να φτάσουν στο σημείο να ζητήσουν ό,τι ζήτησαν τα πράγματα είναι τραγικά για τους κατοίκους του χωριού που, ασφαλώς, το κτηματολόγιο είναι μια αφορμή για να αναδείξουν την αδιαφορία της κεντρικής διοίκησης για τα προβλήματά τους.

Τι ακριβώς ζητούν, όμως; Απ’ ότι κατάλαβα, είναι καλά διαβασμένοι και δεν λένε αερολογίες.

Επιπλέον γνωρίζουν ότι το αίτημά τους είναι αδύνατον να ικανοποιηθεί, όμως θεώρησαν ότι αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να ακουστεί η φωνή τους και να βγουν από την αφάνεια.

Πράγματι, τα μεγαλύτερα διεθνή ΜΜΕ ασχολήθηκαν με την περίπτωσή τους και ο πρόεδρος του χωριού δεν προλαβαίνει να δίνει συνεντεύξεις.

Ας δούμε το αίτημα.

Απευθύνονται στη κυβέρνηση της χώρας τους, στην ελληνική κυβέρνηση μέσω της Πρεσβείας μας στη Βουλγαρία, και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Τους ζητούν να εξετάσουν το αίτημά τους για εισδοχή του οικισμού τους στη ζώνη Σέγκεν, πριν από την έναρξη ολόκληρης της Βουλγαρίας, υπό ειδικό καθεστώς.

Ζητούν ακόμη, με μια ειδική διαδικασία και χωρίς να παραβιαστούν τα σύνορα των κρατών να εξεταστεί η νομική δυνατότητα να μεταφερθεί η εξυπηρέτηση των πολιτών στους νομούς της Δράμας ή της Καβάλας.

Δεν γνωρίζω αν απευθύνθηκαν και στις εδώ αντίστοιχες περιφερειακές ενότητες ή τους Δήμους για να ρωτήσουν αν τους θέλουμε, πάντως εμείς δεν θα είχαμε καμιά αντίρρηση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εκτός αν…

Δεν το σκεφτήκαμε και πολύ καλά. Το αίτημα αυτό είναι καλό ή κακό για τη χώρα μας;

Εννοώ πως, χωρίς αμφιβολία, είναι τιμητικό να θέλει ο άλλος να έρθει στη χώρα σου, όμως μήπως έτσι δίνουμε λανθασμένα μηνύματα προς τους εχθρούς μας;

Από το ρεπορτάζ που διάβασα κατάλαβα ότι οι κάτοικοι του/της Στράντζα έχουν απόλυτη επίγνωση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η οικονομία της χώρας μας:

«Πονάει η καρδιά μας», λένε. «Επί είκοσι χρόνια η χώρα σας μας έδινε ψωμί, πώς μπορούμε να αδιαφορούμε, όταν υποφέρει ο γείτονας;» Άλλωστε πολλοί εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να αναζητούν μεροκάματο στην από εδώ πλευρά των συνόρων.

Λίγο το έχουν όμως οι δανειστές μας να πατήσουν στο αίτημά τους και να ισχυριστούν πως η Ελλάδα έχει ακόμη «πολύ ψωμί», μέχρι να γίνει Βουλγαρία, αφού στα μάτια των γειτόνων της φαντάζει ως γη της Επαγγελίας.

Γι’ αυτό σας λέω. Τιμητικό το αίτημα, μήπως όμως δεν είναι για το καλό μας; Δεν μπορεί εμείς εδώ να ισχυριζόμαστε ότι μας κατάντησαν να παίρνουμε «μισθούς Βουλγαρίας» και οι διπλανοί να ζητούν να ενταχθούν στη χώρα μας.

Αφήστε που, αν ρωτήσουν πολλούς από την από εδώ πλευρά, θα τους πουν «παιδιά καθίστε εκεί που κάθεστε», αφού όπως ισχυρίζονται εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.

Ναι, το έχω ακούσει και αυτό!

Έχεις γείτονα, έχεις Θεό, λένε οι Μουσουλμάνοι!

121121 ΕΝΣΤΟΛΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι μου θυμίσατε, τώρα!

Στρατιωτική θητεία, εκεί σχεδόν στα μέσα της ένδοξης δεκαετίας του ‘80, που τόσο πολύ τη μνημονεύουμε στις μέρες μας!

Ωραία χρόνια!

Ξέχασα όμως να σας πω τι ήταν αυτό που τα ξανά ‘φερε  στη μνήμη. Διαβάζω την είδηση: «Τουλάχιστον οκτώ στρατιωτικοί που υπηρετούν σε μονάδες της Κατερίνης και της Θεσσαλονίκης φέρονται να εμπλέκονται σε κλοπή και νοθεία καυσίμων. Αφαιρούσαν από βυτιοφόρα του Στρατού ποσότητες πετρελαίου ως και 20% και τις χρησιμοποιούσαν στα δικά τους οχήματα ή της διέθεταν σε τρίτους».

«Στην υγειά σας»!

Κάθε τόσο ο συνάδελφος έφευγε από τη μονάδα όχι από την πύλη αλλά από την «τρύπα», που, κατά παράξενο τρόπο, υπάρχει σε όλα τα στρατόπεδα της χώρας.

Είχε απ’ έξω παρκαρισμένο το μηχανάκι και θυμίζω ότι τα χρόνια εκείνα ήταν σοβαρό παράπτωμα να οδηγεί ένστολος δίκυκλο, παράπτωμα που, αν τύχαινε να εμπλακεί και σε τροχαίο, τον οδηγούσε μέχρι το Στρατοδικείο.

Ο χαιρετισμός «στην υγειά σας» συνοδεύονταν από το σήκωμα του χεριού του, στο οποίο κρατούσε μια «σαμπάνια», ένα γυάλινο μπουκάλι που περιείχε βενζίνη, που προέρχονταν από κάποιο όχημα της μονάδας και προορίζονταν για το μηχανάκι του.

Στην παρατήρησή μας πως η βενζίνη του Στρατού ήταν, πολύ δυνατή και θα κατέστρεφε τη μηχανή, εκείνος απαντούσε πως «αυτά είναι ανοησίες που τις διαδίδουν επίτηδες για να μη κλέβουμε».

Το γεγονός είναι πως το μηχανάκι του, χάρη στη «σαμπάνια» πήγαινε βολίδα, δεν ξέρω όμως να σας πω πόσο κράτησε γιατί, σαν παλιός που ήταν, απολύθηκε πριν από εμάς και τον χάσαμε.

Τη συνήθεια της «σαμπάνιας» όμως έμελε να την ακολουθήσουν άλλοι συνάδελφοι, διατηρώντας την παράδοση.

Όλοι ξέρουμε πόσο πολύ ο Στρατός αγαπά τις παραδόσεις.

Το άλλο πουλάκι:

Πώς δικαιολογούνταν η κλοπή;

Αφήστε να σας εξηγήσω λίγο το «νομικό καθεστώς» που υπήρχε.

Κάθε στρατιωτικό όχημα κινούνταν με βάση μια «διαταγή πορείας», πάνω στην οποία γράφονταν η διαδρομή που θα ακολουθούσε και συμπληρωνόταν τα μίλια (αμερικάνικα, βλέπετε, τα οχήματα) που είχε διανύσει, όταν ολοκλήρωνε την αποστολή του.

Ο οδηγός δηλαδή, επιστρέφοντας από την αποστολή του, το φούλαρε και συμπλήρωνε στο χαρτί τον αριθμό των λίτρων που έβαζε.

Προσέξτε τώρα. Υπήρχε ένας συγκεκριμένος αριθμός λίτρων ανά μίλι ή μάλλον το ανάποδο, μιλίων ανά λίτρο, που μπορούσε να δικαιολογηθεί.

Αν έκαιγε λιγότερο, καλώς! Αν έκαιγε περισσότερο έπρεπε να… πληρώνει τη βενζίνη από την τσέπη του.

Τι συνέβαινε, λοιπόν; Υπήρχαν οχήματα που έκαιγαν πράγματι κάτι παραπάνω από το όριο.

Υπήρχαν όμως και άλλα που έκαιγαν πολύ λιγότερο. Ο υπεύθυνος του «γραφείου κινήσεως» χρέωνε βενζίνη από τα δεύτερα στα πρώτα κι έτσι ήταν όλα μέλι γάλα.

Μέσα σ’ αυτό το «μαγείρεμα», φαντάζεστε πόσο εύκολο ήταν να δικαιολογηθούν κάποια λίτρα παραπάνω, ειδικά αν τα οχήματα ήταν καλοσυντηρημένα ή αν οι οδηγοί τα οδηγούσαν με «ελαφρύ πόδι».

Έτσι όλα γινόταν σύμφωνα με το νόμο και πάντοτε βρισκόταν λίγες «σαμπάνιες» που οι οδηγοί κερνούσαν τα μηχανάκια τους, στην υγεία του ελληνικού Στρατού!

Το «γραφείο κινήσεως» να ήταν καλά, δηλαδή ο υπεύθυνος, που στην περίπτωσή μας ήταν έφεδρος στρατιώτης, ο οποίος κάλυπτε τη «δουλειά», με το αζημίωτο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έβγαζε κανένα τσιγαράκι!

Όπως ξέρετε όμως στο Στρατό πάντα υπάρχει κάποιος ανώτερος, ακόμα όταν μιλάμε και για απατεωνιές.

Φανταστείτε την έκπληξή μας, όταν ο συνάδελφος αυτός μετατέθηκε σε άλλη μονάδα, με πάρα πολλά οχήματα και συνεχείς κινήσεις, όπου με έκπληξη διαπίστωσε ότι κανείς, πλην του ιδίου, δεν γνώριζε τι πάει να πει «γραφείο κινήσεως».

Τα οχήματα πήγαιναν κι ερχόταν, άδειαζαν από βενζίνη και ξαναγέμιζαν και κανείς δεν υπήρχε να κρατάει καταστάσεις και να δίνει λογαριασμό.

Η μονάδα, βλέπετε, ήταν υπό την άμεση επίβλεψη του ταξίαρχου και κανείς δεν επρόκειτο να πάει να κάνει έλεγχο.

Όταν ο συνάδελφος μίλησε με τον διοικητή του, που ήταν επίσης νέος στο πόστο, και του εξήγησε το πλαίσιο των κανονισμών και το πώς έπρεπε να οργανωθεί εξαρχής ένα γραφείο, εκείνος έπεσε από τα σύννεφα.

Φαντάζεστε τι έκανε:

Του ανέθεσε την οργάνωση, η οποία προέβλεπε και υποχρεωτικούς περιοδικούς ελέγχους και συντηρήσεις όλων των οχημάτων, πίνακες, στατιστικά και τόση δουλειά που ο συνάδελφος «έπηξε» και βλαστημούσε την ώρα και την στιγμή που μίλησε.

Είδατε τι μας θύμισαν οι… τουλάχιστον οκτώ που φέρονται;

Μόνο που αυτοί σήκωναν όχι μια σαμπάνια αλλά κάβες ολόκληρες, το 20% του πετρελαίου!

Με τι διάθεση να τους πούμε «στην υγειά σας»;

Ο ένδοξος ελληνικός στρατός!