121115 ΚΕΥΝΣΙΑΝΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Αντιφάσεις!

«Δεν είμαστε δογματικά κρατιστές, πιστεύουμε όμως ότι ένα μεγάλο μέρος των οικονομικών δραστηριοτήτων πρέπει να βρίσκονται υπό αυστηρό κοινωνικό έλεγχο».

Είναι μια άποψη, σεβαστή, η οποία ήταν κυρίαρχη στην ελληνική κοινωνία, επί δεκαετίες.

Τομείς της οικονομίας που θεωρούνται «ευαίσθητοι», για εθνικούς αλλά και κοινωνικούς λόγους, οφείλουν να βρίσκονται στα χέρια του κράτους.

Σήμερα η άποψη αυτή έχει χάσει πολλούς από τους θασιώτες της και το μόνο κόμμα που την υποστηρίζει σθεναρά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. (Αφήνω έξω το ΚΚΕ διότι αυτό πιστεύει σε μια εντελώς διαφορετικού τύπου οικονομία, η οποία ελέγχεται συνολικά από το κράτος.)

Ένα ερώτημα είναι για ποιο λόγο όλο και περισσότεροι εγκαταλείπουν την ιδέα της έντονης κρατικής παρουσίας στην οικονομία.

Προφανώς δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος έχει αποτύχει ακόμη και σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις του, όπως, ας πούμε, το να μαζεύει τους φόρους, που αλλού θεωρούνται αυτονόητες.

Ένα άλλο αρνητικό είναι πως το κράτος, με την ευρεία του έννοια, είναι γενικώς δυσκίνητο, δυσλειτουργικό, αντιπαραγωγικό, αφήστε που οι εργαζόμενοι σ’ αυτό, στα μάτια της κοινής γνώμης, από τη μια απολαμβάνουν προκλητικά προνόμια και από την άλλη εργάζονται ελάχιστα, όταν δεν απεργούν.

Προσοχή!

Για να σας προλάβω ξαναλάεω ότι μιλάω «σε γενικές γραμμές». Οπωσδήποτε υπάρχουν ιδιαίτερες περιπτώσεις και φωτεινές εξαιρέσεις που όμως είναι ακριβώς τέτοιες. Εξαιρέσεις.

Εξάλλου την κατάσταση αυτή δεν την αρνούνται ούτε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που υπεραμύνονται του κρατισμού.

Μόνο που έχουν τη δική τους εξήγηση. Το κράτος, λένε, δεν είναι έτσι από τη φύση του. Εμείς έχουμε ένα τέτοιο κράτος, δημιούργημα των δύο κομμάτων που κυβερνούν τόσα χρόνια.

Δηλαδή ό,τι κακό υπάρχει είναι αποτέλεσμα της κομματικοκρατίας (κάπως έτσι το λένε), του ρουσφετιού και γενικώς μιας παθογένειας που είναι χαρακτηριστικό όσων άσκησαν εξουσία στη χώρα μας.

Το άλλο πουλάκι:

Είπες τα στελέχη…

Και καλά έκανες, διότι αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει σιγά σιγά να το ξεκαθαρίζουμε.

Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον αξιωματική αντιπολίτευση δεν σημαίνει πως η ιδεολογία που ασπάζεται απέκτησε ξαφνικά σημαντική θέση στην ελληνική κοινωνία.

Όλοι ξέρουμε ότι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του προέρχεται από άλλους πολιτικούς «πολιτισμούς» και ενίσχυσε τον ΣΥΡΙΖΑ είτε από αγανάκτηση προς τα δύο άλλα κόμματα εξουσίας, είτε ασπαζόμενο, γενικώς, την αντιμνημονιακή στάση του.

Χρειάζεται πολλή δουλειά και μένει να το δούμε κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα πείσει τους ψηφοφόρους του για να το δίκαιο των θέσεών σε όλα τα πολιτικά θέματα, ώστε να μπορούμε να μιλάμε για ένα κόμμα με ιδεολογία που την ακολουθούν συνειδητά όσοι το ψηφίζουν.

Ας επανέλθουμε όμως στον κρατισμό και την αντίφαση για την οποία προσπαθούμε να μιλήσουμε. Δυο παρατηρήσεις.

Η πρώτη είναι ότι, μπορεί την κεντρική εξουσία να ασκούν μόνο τα δύο γνωστά κόμματα, υπάρχουν όμως και περιπτώσεις, ας πούμε στην τοπική αυτοδιοίκηση, που έχουμε δείγματα γραφής και από άλλους «χώρους». Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλύτερα.

Η δεύτερη. Υπάρχει ένας χώρος, αυτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπου οι δυνάμεις της Αριστεράς με προεξάρχουσες αυτές του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν τον κυρίαρχο λόγο.

Ε, λοιπόν, τα Πανεπιστήμιά μας δεν είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να υπερηφανευόμαστε ως χώρα. Αφήστε που, όσοι γνωρίζουν, έχουν να μας πουν και για εκεί «τέρατα και σημεία», κάποιες φορές πολύ χειρότερα από ό,τι συμβαίνει στην κεντρική διοίκηση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας έρθουμε και στην αντίφαση.

Θα συμφωνήσουμε ότι ένα «κακό κράτος» δεν είναι σε θέση να ελέγξει ούτε τους ιδιώτες που πιθανότατα να πάρουν κάποιους τομείς στα χέρια τους. Δεν μπορεί να θέσει σωστά τους κανόνες του παιχνιδιού και δεν μπορεί να εγγυηθεί την εφαρμογή τους.

Το άλλο όμως, το «καλό κράτος», αυτό πού ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα φέρει όταν γίνει κυβέρνηση, γιατί δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να ελέγξει το παιχνίδι, ώστε να έχουμε ένα μικρότερο, μόνο το απαραίτητο κράτος και έναν υγιή, ιδιωτικό τομέα;

Αν είναι το νοικοκύρεμα θέμα βούλησης, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει, τότε μπορεί να λειτουργήσει εξίσου καλά στον δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο. Εξάλλου έχουμε παραδείγματα όπου το άνοιγμα της αγοράς στους ιδιώτες ωφέλησε πρώτα από όλα τον πολίτη, με καλύτερες υπηρεσίες και υψηλότερη ποιότητα.

Σκεφθείτε τι ήταν οι τηλεπικοινωνίες για τον καθένα μας, πριν να μπουν στο παιχνίδι οι ιδιωτικές εταιρίες. Σήμερα, κάτω από την πίεσή τους, οι πολίτες απολαμβάνουμε και έναν καλύτερο ΟΤΕ!

Κάποιος, λοιπόν, που μπορεί να κάνει μια καλή κρατική οικονομία, μπορεί να κάνει και μια «καλή ιδιωτική».

Επομένως είναι πολιτικό το θέμα τού τι θα επιλέξει και σε ποιο μείγμα.

Ας το συζητήσουμε, χωρίς προκαταλήψεις, στερεότυπα και εξορκισμούς.

Ιδιωτικό κράτος!