121119 ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Περί «άμεσης δημοκρατίας»…

Διαβάζω στο διαδίκτυο:

«Όταν οι ενθουσιώδεις αγανακτισμένοι ζητούσαν επιτέλους άμεση δημοκρατία, ήταν σίγουροι πως, αν γινόταν αυτό, κάθε γειτονιά θα αυτοδιοικούνταν με τιμιότητα, με πλειοψηφία θα έπαιρνε αποφάσεις αγάπης και συνεργασίας και τα πουλάκια θα τραγουδούσαν όπως στον παράδεισο».

Ας ξεκινήσω από το τελευταίο, που μας ενδιαφέρει ιδιαιτέρως. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει παράδεισος για πουλάκια ή αν στον παράδεισο των ανθρώπων υπάρχουν και πουλάκια τα οποία τραγουδούν προς τέρψιν των δικαίων ψυχών.

Αν το δούμε όμως ως μεταφορά, πράγματι ένας χώρος όπου οι πλειοψηφίες αποφασίζουν πάντοτε για το σωστό και το δίκιο και τα πουλάκια μπορούν να κελαηδούν ελεύθερα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και επίγειος παράδεισος για όλους μας.

Σε τι αναφέρεται το δημοσίευμα;

Αναφέρεται στην απόφαση που πήρε ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ενός σχολείου ή μάλλον δύο σχολείων στο Χαλάνδρι της Αττικής.

Διαβάζω και την είδηση, παραλείποντας τα ονόματα, αφού δεν έχουν καμία αξία:

«Συνάντηση με τον Διευθυντή Σπουδών του υπουργείου Παιδείας, έχουν αυτή την ώρα οι διευθυντές δύο σχολείων του Χαλανδρίου, μετά την απόφαση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων να μη γίνονται δεκτά στα εν λόγω σχολεία παιδάκια Ρομά.

Η απόφαση αυτή του Συλλόγου ελήφθη μετά από ψηφοφορία των γονέων, κατά την οποία 234 γονείς ψήφισαν υπέρ του να μη γίνονται δεκτά παιδάκια Ρομά στο σχολείο, 4 κατά, ενώ υπήρχε και μία λευκή ψήφος».

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς;

Την απόφαση των γονέων; Το συντριπτικό «εκλογικό αποτέλεσμα»; Ή τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες  που επιστρατεύτηκαν για κάτι εντελώς παράνομο;

Το άλλο πουλάκι:

Ας το δούμε ψύχραιμα.

Από τα σχολικά μας χρόνια διδασκόμαστε πως η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος. Μας λένε μάλιστα πως είναι το καλύτερο γιατί σ’ αυτό γίνεται πάντοτε ό,τι θέλουν οι πολλοί.

Έτσι, απλά. Χωρίς παραπέρα εξηγήσεις, χωρίς, συχνά, να γίνεται κουβέντα για τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η λειτουργία αυτού του πολιτεύματος, απλώς με μια μπακαλίστικη λογική όπου το πολύ έχει μεγαλύτερη βαρύτητα, άρα και αξία, από το λίγο.

Ποιο είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πρέπει να λειτουργεί η δημοκρατία; Ποιοι κανόνες και τι είδους περιορισμοί πρέπει να υπάρχουν; Ποια είναι τα δικαιώματα της μειοψηφίας; Πότε η πλειοψηφία έχει άδικο και σε ποιες περιπτώσεις δεν αρκεί για να ληφθεί μια απόφαση;

Τα πράγματα αυτά περνούν ασχολίαστα και παραμένουν άγνωστη χώρα για τους περισσότερους από τους θιασώτες της δημοκρατίας, οι οποίοι το μόνο που καταλαβαίνουν από τη δυσκολότατη αυτή υπόθεση είναι πως οι πολλοί έχουν πάντα δίκιο και πρέπει να γίνεται το δικό τους.

Θυμάμαι πρόχειρα δυο παραδείγματα που δείχνουν πολύ απλουστευμένα κάποιες πτυχές του προβλήματος. Το πρώτο το χρησιμοποιούσε μιλώντας στους μαθητές του ένας φίλος, ο Βασίλης. «Δηλαδή, αν όλοι εσείς αποφασίσετε πως εγώ λέγομαι Σταμάτης, θα πρέπει να πάψω να χρησιμοποιώ το όνομά μου;»

Το δεύτερο το έθετε ένας φίλος στους «φιλάθλους» μαθητές του. «Μπορούν οι φίλαθλοι να ψηφίσουν ποια ομάδα ήταν καλύτερη και άξιζε τη νίκη και έτσι να ανατρέψουν το αποτέλεσμα ενός αγώνα;»

Οι μαθητές απαντούσαν πως όχι, όταν όμως συζητούσα αντίστοιχα παραδείγματα για αποφάσεις που αφορούσαν στη λειτουργία του Σχολείου, τότε… έχαναν τη μπάλα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θέλουμε δουλειά ακόμη!

Το πρώτο που πρέπει να διδασκόμαστε είναι ότι ένα συλλογικό όργανο δεν μπορεί να αποφασίζει για θέματα που δεν εμπίπτουν στην αρμοδιότητά του, ούτε να λαμβάνει αποφάσεις που έρχονται σε αντίθεση με υπάρχοντες νόμους.

Ας αφήσουμε όμως τον τύπο κι ας έρθουμε στην ουσία.

Πώς σας φαίνεται το γεγονός ότι κάποιοι γονείς, με τόσο μεγάλη πλειοψηφία, διώχνουν από το εκπαιδευτικό σύστημα παιδιά που πιστεύουν ότι δεν «ταιριάζουν» με τα δικά τους;

Διότι μπορεί να επικράτησε η λογική «ας πάνε σε κάποιο άλλο σχολείο», όμως κανείς δεν τους διαβεβαιώνει ότι εκεί υπάρχουν γονείς που σκέφτονται διαφορετικά.

Απομένει, λοιπόν, η λύση τού να γίνει ένα σχολείο όπου θα φοιτούν όλοι οι… ανεπιθύμητοι.

Σας λέει τίποτε αυτό για την κοινωνία, στην οποία ζούμε;

Θέλετε να το τραβήξουμε λίγο παραπέρα; Τι θα κάνουν, τι άλλο είναι διατεθειμένοι να κάνουν αυτοί οι γονείς, προκειμένου να «προστατέψουν» τα παιδιά τους; Πόσο εύκολο τους είναι να πάρουν το νόμο στα χέρια τους;

Δεν γνωρίζω τι απέγινε με την υπόθεση, θέλω να πιστεύω ότι λύθηκε όπως ορίζει ο νόμος.

Με τρομάζει όμως ο τρόπος με τον οποίο κάποιοι αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία. Κάποιοι που, αν συζητήσεις μαζί τους θα σου πουν για το πόσο δημοκράτες είναι.

Εσάς δεν σας τρομάζει;

Λόγω των ημερών!