121116 ΚΕΥΝΣΙΑΝΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Αφήσαμε κάτι απ’ έξω.

Στην κουβέντα που κάναμε χθες, περί δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, κρατισμού ή φιλελευθεροποίησης, δεν είχαμε το χρόνο να αναφερθούμε σε κάποια επιπλέον, σημαντικότατα όμως, ζητήματα.

Το πρώτο είναι ο συνδικαλισμός.

Απαραίτητο στοιχείο της οργάνωσης των εργαζομένων, με σκοπό την προάσπιση των συμφερόντων τους, την προαγωγή του ρόλου τους, τη συνεχή βελτίωση της θέσης τους…

Μέχρι εδώ καμιά διαφωνία.

Για ρίξτε όμως μια ματιά γύρω σας και δείτε πώς έχει λειτουργήσει ο συνδικαλισμός τόσα χρόνια τώρα και, κυρίως, με ποιους ανθρώπους να στελεχώνουν τα μεσαία και ανώτερα κλιμάκιά του!

Υπάρχει ένα θέμα και το ξέρουμε όλοι.

Δεν θα ασχοληθώ με τα άκρα, θα πάρω την καλή εκδοχή, αυτή στην οποία ο συνδικαλισμός και οι συνδικαλιστές ενδιαφέρονται πράγματι για τη βελτίωση των όρων εργασίας των εργαζομένων.

Υπάρχει όριο σ’ αυτή τη… βελτίωση; Εννοώ ένα «λογικό» όριο, κάτι στο οποίο μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι ότι είναι υπεραρκετό, οπότε όποια παραπέρα διεκδίκηση καταντά χωρίς νόημα;

Να πω παραδείγματα; Ας αφήσουμε το ύψος των αμοιβών, διότι εκεί η ίδια η ζωή μάς έδειξε πως υπήρχαν όρια τα οποία είχαν παραβιαστεί προ πολλού, αφού οι μισθοί πληρώνονταν και εξακολουθούν να πληρώνονται με δανεικά.

Για να καταλάβουμε καλύτερα αυτό το θέμα ας αναρωτηθούμε γιατί ο μισθός ενός συγκεκριμένου κλάδου, ας πούμε των νοσοκομειακών γιατρών, είναι άλλος στη Γερμανία, άλλος στην Ελλάδα και άλλος στην Τσεχία.

Κάνουν διαφορετική δουλειά; Έχουν διαφορετικές γνώσεις; Ή μήπως ζουν απλώς σε χώρες με άλλες οικονομικές δυνατότητες;

Το γιατί έχουν άλλες δυνατότητες οι χώρες αυτές είναι μεγάλη ιστορία, αυτό όμως δεν αλλάζει τα δεδομένα του επιχειρήματος ότι ανάλογα με το πάπλωμα πρέπει να απλώνεις και τα πόδια κι όχι να δανείζεσαι αυτό του διπλανού, γιατί θα στο γυρέψει πίσω.

Το άλλο πουλάκι:

Ας αφήσουμε τους μισθούς…

Πόσες ώρες (σύμφωνα με τους συνδικαλιστές και τις διεκδικήσεις του κλάδου τους) πρέπει να δουλεύει ένας εκπαιδευτικός; Πότε πρέπει να βγαίνει στη σύνταξη ένας αστυνομικός; Πόσοι ακόμη χρειάζεται να διοριστούν σε διάφορες υπηρεσίες;

Βλέπετε; Δεν υπάρχει κοινό μέτρο. Ο καθένας, μέσω του συνδικαλισμού διεκδικούσε, και με τις ευλογίες των κυβερνήσεων έπαιρνε, ό,τι περισσότερο μπορούσε, χωρίς να δέχεται ως αντεπιχείρημα, τουλάχιστον, το τι ισχύει διεθνώς.

Εδώ θα συμφωνήσουμε μαζί σας ότι το πρόβλημα το επιδείνωνε η αμαρτωλή σχέση των συνδικάτων με τις κυβερνήσεις, ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, όμως ποτέ δεν άκουσα και από τις «υγιείς δυνάμεις» μια κουβέντα τού τύπου «ρε παιδιά, μήπως το παρατραβάμε».

Όποιος αγωνιζόταν, ό,τι κι αν ζητούσε είχε εκ προοιμίου δίκιο, αφού ο αγώνας του τον έθετε απέναντι στην κυβέρνηση – εργοδοσία που είναι εξ’ ορισμού κακές.

Έτσι όμως ερχόμαστε και στο δεύτερο ζήτημα που ήθελα να θίξουμε για σήμερα, γιατί το άκουσα από χείλη στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ και νομίζω ότι το ασπάζονται πολλοί:

«Ο ιδιώτης σκέφτεται μόνο το κέρδος και, προκειμένου να κερδίσει περισσότερα, θα κάνει ό,τι μπορεί, ακόμη και θα παρανομήσει. Κυρίως θα αγνοήσει το κοινωνικό συμφέρον, το οποίο (εξ’ ορισμού;) σκέφτεται μόνο το κράτος».

Ας το δούμε λίγο και ας συμφωνήσουμε ότι το να σκέφτεσαι το κέρδος, ακόμη και μόνο το κέρδος, δεν είναι απαραιτήτως κακό, αντικοινωνικό μπορεί, με την ευρεία έννοια, όχι όμως κακό.

Κι αυτό διότι, όπως έχει δείξει η ιστορία, το κέρδος είναι πολύ ισχυρότερη κινητήρια δύναμη στην οικονομία, από το φιλότιμο, τον πατριωτισμό, τον αλτρουισμό ή την αλληλεγγύη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ο εργοδότης, και ο επιχειρηματίας επιδιώκουν το κέρδος.

Το ζήτημα είναι να υπάρχει εκεί δίπλα ένα σύγχρονο, υπεύθυνο, αξιόπιστο και κοινωνικό κράτος, ώστε να διασφαλίσει πως το κέρδος αυτό θα αποκτάται νόμιμα, μέσα σε υγιείς κανόνες ανταγωνισμού και, κυρίως, πως ένα μέρος από αυτό θα επιστρέφει στην κοινωνία με μορφή φόρων.

Βεβαίως πάντοτε θα υπάρχουν λεπτές συνθήκες ισορροπίας, αφού ο επιχειρηματίας, αν δει πως το κέρδος του περιορίζεται αισθητά, δεν το έχει σε τίποτε να πάρει την επιχείρησή του και να την κάνει για άλλους παραδείσους.

Αυτά σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και όχι παγκόσμιου σοσιαλισμού, όπου ο επιχειρηματίας δεν μπορεί να πάει πουθενά διότι, απλούστατα, δεν υπάρχει.

Να, λοιπόν, ένας σοβαρότατος και σημαντικότατος ρόλος για το σύγχρονο κράτος. Μπορεί να διασφαλίσει ότι τα σκουπίδια, ας πούμε, θα τα μαζέψει καλύτερα και φθηνότερα κάποιος ιδιώτης;

Αν ναι, τότε δεν υπάρχει τίποτε το κακό στο να δοθεί η καθαριότητα σε ιδιώτες.

Κι εδώ, είπαμε χθες, ότι βρίσκεται η αντίφαση. Αν δεν μπορεί να ελέγξει την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις διάφορες επιχειρήσεις, μάλλον είναι τόσο ανίκανο που δεν μπορεί να στήσει αξιόπιστες  «δουλειές» ούτε μόνο του.

Οπότε…

Τα κακά και συμφέροντα!