121120 ΑΘΥΡΟΣΤΟΜΟ

Το ένα πουλάκι:

Πού πήγε το ήθος;

Καθημερινά, όλο και περισσότερο, παρατηρούμε ότι στον δημόσιο βίο, στον δημόσιο διάλογο καλύτερα, τα πράγματα έχουν ξεφύγει εντελώς.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, υπάρχουν σήμερα πολλοί τρόποι και τεράστια ευκολία στο να αποτυπωθούν ηχητικά τα όσα λέγονται στις διάφορες «αντιπαραθέσεις» κι έτσι έχουμε ένα σωρό ντοκουμέντα του… καταντήματος.

Η βρισιά πάει σύννεφο. Οι «βαριές κουβέντες» ακούγονται με συχνότητα μεγαλύτερη κι από εκείνη που συναντάς στις διάφορες ποδοσφαιρικές «θύρες». Αν, δε, μιλήσουμε για απειλές, για μάγκικες εκφράσεις και για επίδειξη πνεύματος…

Δεν νοείται πλέον πολιτική αντιπαράθεση, χωρίς να περιλαμβάνει τα απαραίτητα «μπινελίκια» ή εκφράσεις που σε άλλες εποχές θα τις χαρακτηρίζαμε αγοραίες.

Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι όλα αυτά ξεστομίζονται χωρίς, πλέον, ίχνος ντροπής, για να μη σας πω ότι θεωρείται πλέον πολιτική «μαγκιά» να… λερώνεις το στόμα σου, όπως θα έλεγαν οι παλαιότεροι.

Φυσικά, όπως συμβαίνει με όλα τα γεγονότα που «πουλάνε», ο χώρος όπου αναδεικνύονται όλα αυτά, μεγεθύνονται και τελικά παίρνουν τη μορφή κανόνα, είναι η τηλεόραση. Εκεί όσοι χρησιμοποιούν τέτοιου είδους εκφράσεις απολαμβάνουν και το προνόμιο να είναι καλεσμένοι συχνότατα.

Υπάρχει βεβαίως και το διαδίκτυο.

Εκεί δρουν περισσότερο τα αμοντάριστα βίντεο, τραβηγμένα με κινητά ή μικρές κάμερες, όπου μπορεί η εικόνα να αποτυπώνει ένα μπάχαλο, ο ήχος όμως με κυρίαρχες τις βρισιές που εκστομίζονται, είναι πεντακάθαρος.

Η τηλεόραση θα προσθέσει και κανένα «μπιπ», αν το συμβάν δεν μεταδίδεται ζωντανά.

Μου θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο απεικονίζονται οι βρισιές στα παιδικά κόμιξ. Το συννεφάκι, αντί για λέξεις, περιείχε τσεκούρια, νεκροκεφαλές, κεραυνούς και ό,τι άλλο θα μπορούσε να αποδώσει λόγια που δεν επιτρεπόταν να… ακουστούν, ειδικά από τους μικρούς αναγνώστες στους οποίους απευθύνονταν.

Το άλλο πουλάκι:

Τώρα επιτρέπονται!

Υπάρχει ένα επιχείρημα γι’ αυτό το κατάντημα:

Όταν ο άλλος είναι αγανακτισμένος, όταν έχει χάσει τη δουλειά του, όταν καταστρέφεται η ζωή του, εσύ του ζητάς να είναι ευγενικός;

Η απάντηση είναι, χωρίς κανένα δισταγμό, ΝΑΙ!

Διότι το ήθος και η ευγένεια ούτε υπάρχουν ούτε επιδεικνύονται α λα καρτ.

Ή τα έχεις ή όχι.

Οι δύσκολες συνθήκες, η εξαθλίωση δεν σε κάνουν να τα (ξε)χάσεις, πιθανότατα να σου δώσουν την ευκαιρία να αποδείξεις ότι δεν τα διέθετες ποτέ.

Θέλω να θυμίσω πως δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε είμαστε εμείς η μόνη γενιά που περνάει δυσκολίες.

Οι παλαιότεροι, αλλά και άνθρωποι σε άλλα μέρη της γης, πέρασαν και περνούν ασύλληπτα πιο δύσκολες καταστάσεις.

Ξέρουμε ανθρώπους που στάθηκαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα κι όμως δεν έχασαν την αξιοπρέπειά τους, ούτε έβρισαν ούτε απειλούσαν τους εκτελεστές τους, γιατί, απλούστατα, δεν ήταν στον χαρακτήρα τους, δεν το έκαναν ποτέ στη ζωή τους, άρα «δεν το είχαν», όπως λέει και η μοντέρνα φράση.

Παρακολουθούσα προχθές ένα βίντεο με διαδηλωτές και αστυνομικούς στη Θεσσαλονίκη. Επειδή κατά καιρούς ακούμε πολλά, στην περίπτωση αυτή τα ΜΑΤ είχαν παραταχθεί σε κάποιες εισόδους και απλώς δεν άφηναν τους διαδηλωτές να εισέλθουν στο χώρο που συνεδρίαζαν οι «επίσημοι».

Θα έπρεπε ή μάλλον δεν θα έπρεπε να ακούσετε τη φρασεολογία που χρησιμοποιούσαν κάποιοι διαδηλωτές.

Υποτίθεται αριστεροί, υποτίθεται αγωνιστές, υποτίθεται άνθρωποι που οραματίζονται έναν άλλο κόσμο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είδατε τι έγινε μέσα στη Βουλή;

Αντιγράφω από ρεπορτάζ δημοσιογράφου:

«Όσοι βρεθήκαμε την Τετάρτη στο Κοινοβούλιο για να καλύψουμε την ψηφοφορία, γίναμε μάρτυρες απίστευτων σκηνών που δύσκολα περιγράφονται».

Μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν οι εργαζόμενοι στη Βουλή όταν απειλήθηκε το στάτους κβο κάτω από το οποίο εργάζονται και αμείβονται.

Υποτίθεται ότι η εντονότατες αυτές αντιδράσεις, με ύβρεις και απειλές, έγιναν για να διασφαλιστεί το… αυτοδιοίκητο της Βουλής.

Παρεμπιπτόντως, έμαθα με χαρά ότι ο Επίτροπος Επικρατείας του Ελεγκτικού Συνεδρίου εισηγήθηκε στην Ολομέλεια πως η αυτοτέλεια του Κοινοβουλίου δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να επεκτείνεται σε μισθολογικά και συνταξιοδοτικά θέματα των υπαλλήλων της Βουλής.

Τι περιμέναμε όμως;

Μήπως και η ίδια η συζήτηση εντός της αίθουσας, για τα τόσο σημαντικά θέματα, ήταν αντάξια των προσδοκιών ενός λαού που κρέμονταν, όσοι κρέμονταν, από τα χείλη των ομιλητών;

Ειρωνίες, εξυπνακισμοί, διάλογος καφενείου από τους πατέρες του Έθνους, μέσα σ’ ένα χώρο όπου οι οξύτατες αντιπαραθέσεις των παλιών πολιτικών είχαν πάντοτε το κύρος των επιχειρημάτων και τη γοητεία της ρητορείας.

Τόσο οι αστοί πολιτικοί, όσο και εκείνοι της Αριστεράς ουδέποτε διανοήθηκαν να ρίξουν το επίπεδο της συζήτησης εκεί όπου το παρακολουθούμε σήμερα.

Ξέρω τι θα πουν κάποιοι. «Μένεις στον τύπο και αφήνεις την ουσία».

Σήμερα μιλήσαμε για τον τύπο και είναι ουσία. Για την… ουσία της ουσίας τα λέμε πιο τακτικά.

Μπιιιιιιιπ!