121121 ΕΝΣΤΟΛΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι μου θυμίσατε, τώρα!

Στρατιωτική θητεία, εκεί σχεδόν στα μέσα της ένδοξης δεκαετίας του ‘80, που τόσο πολύ τη μνημονεύουμε στις μέρες μας!

Ωραία χρόνια!

Ξέχασα όμως να σας πω τι ήταν αυτό που τα ξανά ‘φερε  στη μνήμη. Διαβάζω την είδηση: «Τουλάχιστον οκτώ στρατιωτικοί που υπηρετούν σε μονάδες της Κατερίνης και της Θεσσαλονίκης φέρονται να εμπλέκονται σε κλοπή και νοθεία καυσίμων. Αφαιρούσαν από βυτιοφόρα του Στρατού ποσότητες πετρελαίου ως και 20% και τις χρησιμοποιούσαν στα δικά τους οχήματα ή της διέθεταν σε τρίτους».

«Στην υγειά σας»!

Κάθε τόσο ο συνάδελφος έφευγε από τη μονάδα όχι από την πύλη αλλά από την «τρύπα», που, κατά παράξενο τρόπο, υπάρχει σε όλα τα στρατόπεδα της χώρας.

Είχε απ’ έξω παρκαρισμένο το μηχανάκι και θυμίζω ότι τα χρόνια εκείνα ήταν σοβαρό παράπτωμα να οδηγεί ένστολος δίκυκλο, παράπτωμα που, αν τύχαινε να εμπλακεί και σε τροχαίο, τον οδηγούσε μέχρι το Στρατοδικείο.

Ο χαιρετισμός «στην υγειά σας» συνοδεύονταν από το σήκωμα του χεριού του, στο οποίο κρατούσε μια «σαμπάνια», ένα γυάλινο μπουκάλι που περιείχε βενζίνη, που προέρχονταν από κάποιο όχημα της μονάδας και προορίζονταν για το μηχανάκι του.

Στην παρατήρησή μας πως η βενζίνη του Στρατού ήταν, πολύ δυνατή και θα κατέστρεφε τη μηχανή, εκείνος απαντούσε πως «αυτά είναι ανοησίες που τις διαδίδουν επίτηδες για να μη κλέβουμε».

Το γεγονός είναι πως το μηχανάκι του, χάρη στη «σαμπάνια» πήγαινε βολίδα, δεν ξέρω όμως να σας πω πόσο κράτησε γιατί, σαν παλιός που ήταν, απολύθηκε πριν από εμάς και τον χάσαμε.

Τη συνήθεια της «σαμπάνιας» όμως έμελε να την ακολουθήσουν άλλοι συνάδελφοι, διατηρώντας την παράδοση.

Όλοι ξέρουμε πόσο πολύ ο Στρατός αγαπά τις παραδόσεις.

Το άλλο πουλάκι:

Πώς δικαιολογούνταν η κλοπή;

Αφήστε να σας εξηγήσω λίγο το «νομικό καθεστώς» που υπήρχε.

Κάθε στρατιωτικό όχημα κινούνταν με βάση μια «διαταγή πορείας», πάνω στην οποία γράφονταν η διαδρομή που θα ακολουθούσε και συμπληρωνόταν τα μίλια (αμερικάνικα, βλέπετε, τα οχήματα) που είχε διανύσει, όταν ολοκλήρωνε την αποστολή του.

Ο οδηγός δηλαδή, επιστρέφοντας από την αποστολή του, το φούλαρε και συμπλήρωνε στο χαρτί τον αριθμό των λίτρων που έβαζε.

Προσέξτε τώρα. Υπήρχε ένας συγκεκριμένος αριθμός λίτρων ανά μίλι ή μάλλον το ανάποδο, μιλίων ανά λίτρο, που μπορούσε να δικαιολογηθεί.

Αν έκαιγε λιγότερο, καλώς! Αν έκαιγε περισσότερο έπρεπε να… πληρώνει τη βενζίνη από την τσέπη του.

Τι συνέβαινε, λοιπόν; Υπήρχαν οχήματα που έκαιγαν πράγματι κάτι παραπάνω από το όριο.

Υπήρχαν όμως και άλλα που έκαιγαν πολύ λιγότερο. Ο υπεύθυνος του «γραφείου κινήσεως» χρέωνε βενζίνη από τα δεύτερα στα πρώτα κι έτσι ήταν όλα μέλι γάλα.

Μέσα σ’ αυτό το «μαγείρεμα», φαντάζεστε πόσο εύκολο ήταν να δικαιολογηθούν κάποια λίτρα παραπάνω, ειδικά αν τα οχήματα ήταν καλοσυντηρημένα ή αν οι οδηγοί τα οδηγούσαν με «ελαφρύ πόδι».

Έτσι όλα γινόταν σύμφωνα με το νόμο και πάντοτε βρισκόταν λίγες «σαμπάνιες» που οι οδηγοί κερνούσαν τα μηχανάκια τους, στην υγεία του ελληνικού Στρατού!

Το «γραφείο κινήσεως» να ήταν καλά, δηλαδή ο υπεύθυνος, που στην περίπτωσή μας ήταν έφεδρος στρατιώτης, ο οποίος κάλυπτε τη «δουλειά», με το αζημίωτο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έβγαζε κανένα τσιγαράκι!

Όπως ξέρετε όμως στο Στρατό πάντα υπάρχει κάποιος ανώτερος, ακόμα όταν μιλάμε και για απατεωνιές.

Φανταστείτε την έκπληξή μας, όταν ο συνάδελφος αυτός μετατέθηκε σε άλλη μονάδα, με πάρα πολλά οχήματα και συνεχείς κινήσεις, όπου με έκπληξη διαπίστωσε ότι κανείς, πλην του ιδίου, δεν γνώριζε τι πάει να πει «γραφείο κινήσεως».

Τα οχήματα πήγαιναν κι ερχόταν, άδειαζαν από βενζίνη και ξαναγέμιζαν και κανείς δεν υπήρχε να κρατάει καταστάσεις και να δίνει λογαριασμό.

Η μονάδα, βλέπετε, ήταν υπό την άμεση επίβλεψη του ταξίαρχου και κανείς δεν επρόκειτο να πάει να κάνει έλεγχο.

Όταν ο συνάδελφος μίλησε με τον διοικητή του, που ήταν επίσης νέος στο πόστο, και του εξήγησε το πλαίσιο των κανονισμών και το πώς έπρεπε να οργανωθεί εξαρχής ένα γραφείο, εκείνος έπεσε από τα σύννεφα.

Φαντάζεστε τι έκανε:

Του ανέθεσε την οργάνωση, η οποία προέβλεπε και υποχρεωτικούς περιοδικούς ελέγχους και συντηρήσεις όλων των οχημάτων, πίνακες, στατιστικά και τόση δουλειά που ο συνάδελφος «έπηξε» και βλαστημούσε την ώρα και την στιγμή που μίλησε.

Είδατε τι μας θύμισαν οι… τουλάχιστον οκτώ που φέρονται;

Μόνο που αυτοί σήκωναν όχι μια σαμπάνια αλλά κάβες ολόκληρες, το 20% του πετρελαίου!

Με τι διάθεση να τους πούμε «στην υγειά σας»;

Ο ένδοξος ελληνικός στρατός!