121221 ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Τελικά επιζήσαμε!

Πέρασε κι αυτός ο κίνδυνος, εξάλλου εμείς είμαστε πλέον εξοικειωμένοι με  τέτοιες καταστάσεις. Τόσες φορές το τελευταίο διάστημα κινδυνέψαμε να χαθούμε από προσώπου γης.

Είμαι βέβαιος πάντως ότι, αν αυτοί οι Μάγιας γνώριζαν την ύπαρξη του ελληνικού έθνους, κάπως θα την άλλαζαν την προφητεία τους. Διότι, είναι γνωστό, τουλάχιστον στον κάθε Έλληνα που σέβεται την Ιστορία του (με κεφαλαίο, η άλλη, με μικρό, είναι της Ρεπούση) ότι ακόμα κι αν καταστραφεί ο πλανήτης, εμείς θα επιζήσουμε.

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.

Η Ελλάδα και οι… κατσαρίδες!

Βεβαίως, για να είμαστε ειλικρινείς, εμείς κάπως προετοιμαστήκαμε. Ποτέ δεν ξέρεις, σκεφτήκαμε.

Τι είδους προετοιμασία κάναμε; Να, ας πούμε, δεν ψωνίσαμε τίποτα ακόμα για τα Χριστούγεννα.

Τι διάολο; Να χαθεί ο κόσμος κι εμείς να έχουμε φάει όλο το μηνιάτικο και το (τελευταίο) δώρο;

Άσε, είπαμε, να περάσει η 21^η του μηνός και μετά βλέπουμε.

Α ναι! Αδειάσαμε και το ψυγείο. Ό,τι υπάρχει το φάγαμε. Βλέπετε, λαός που δεν διδάσκεται από την ιστορία του (με μικρό) είναι καταδικασμένος να πεθάνει.

Εμείς ξέρουμε ότι οι παππούδες μας έφυγαν από τις πατρίδες αφήνοντας γεμάτα τα κελάρια και τις αποθήκες τους.

Ε, θα ήταν λάθος να κάνουμε το ίδιο… λάθος. (Κάπως λέγεται αυτό στη λογοτεχνία, όμως μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή. Είναι και η ταραχή, βλέπετε).

Αδειάσαμε, λοιπόν, το ψυγείο και τα ντουλάπια. Όχι, θα τα αφήναμε στις κατσαρίδες.

Βεβαίως, το ότι δεν επαληθεύτηκε η προφητείες των Μάγιας έχει και τα αρνητικά του. Εδώ που τα λέμε, η καταστροφή του πλανήτη θα ήταν μια καλή δικαιολογία για τη διαγραφή του ελληνικού χρέους.

Αφήστε την ικανοποίηση που θα παίρναμε ως χώρα, βλέποντας όλους εκείνους που ζητούν να μας πιούν το αίμα να εξαφανίζονται από προσώπου γης.

Το άλλο πουλάκι:

Ας σοβαρευτούμε!

Είναι πολύ θετικό ότι υπάρχουν αυτές οι διάφορες «προφητείες», οι οποίες μας παρέχουν πολυτιμότατες πληροφορίες για τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονταν και έβλεπαν τον κόσμο οι αρχαίοι πολιτισμοί.

Δηλαδή, όσο σημαντική είναι μια «κοσμογονία», άλλο τόσο είναι και μια προφητεία για την καταστροφή του κόσμου.

Το περίεργο είναι πως μερικοί άνθρωποι, ενώ αντιμετωπίζουν τις «κοσμογονίες» ως μύθους, πιστεύουν στις προφητείες σαν να ήταν προϊόντα επιστημονικής δουλειάς.

Των σημερινών επιστημόνων, έτσι; Διότι οι προφητείες αυτές, καμιά φορά, έχουν να κάνουν με αξιοζήλευτες αστρονομικές παρατηρήσεις και γνώσεις των λαών εκείνων.

Μπορεί, δηλαδή, στον καιρό τους να ήταν πράγματι προϊόντα «επιστημονικής» εργασία.

Όχι όμως να τις πιστεύουμε και σήμερα!

Δυστυχώς οι «μερικοί άνθρωποι» που ανέφερε πριν δεν είναι και τόσο λίγοι. Αν ψάξει κανείς να δει πόσοι ασχολούνται με τέτοιου είδους ανοησίες θα διαπιστώσει ότι είναι πάρα πολλοί.

(Και δυστυχώς όλοι αυτοί έχουν δικαίωμα ψήφου, όπως εσείς κι εμείς!)

Είναι τόσοι που «με την κόσα να τους θερίζεις», όπως έλεγαν οι παλιοί για τα κάθε είδους κορόιδα, «δεν τελειώνουν».

Υπάρχει ένας κανόνας που λέει «τη μεγαλύτερη ανοησία να βγεις να πεις, κάποιοι θα βρεθούν να την πιστέψουν». Φαίνεται όμως πως υπάρχει και μια μαθηματική σχέση εδώ. Όσο μεγαλύτερη είναι η ανοησία, τόσο περισσότεροι είναι εκείνοι που θα «τσιμπήσουν».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αφήστε τα, τώρα, αυτά.

Έρχονται Χριστούγεννα, γιορτές, χαρά για όλο τον κόσμο.

Προλαβαίνω τις ενστάσεις σας λέγοντας πως η χαρά, αν είναι συνδεδεμένη με τα υλικά αγαθά, δεν είναι πραγματική.

Ασφαλώς υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποι μας που θα περάσουν δύσκολα. Ε, εκεί βρίσκεται και το στοίχημα των φετινών Χριστουγέννων. Να μην αφήσουμε, ως κοινωνία εννοώ, κανέναν μόνο και αβοήθητο.

Όσο πολλοί κι αν είναι αυτοί που χρειάζονται βοήθεια, άλλοι τόσοι και περισσότεροι είμαστε εκείνοι που έχουμε κάτι να δώσουμε, ώστε, τουλάχιστον, να μην αισθανθούν εγκαταλελειμμένοι.

Έχουμε ρούχα στις ντουλάπες μας, παιχνίδια στις αποθήκες και, οπωσδήποτε, ένα παραπάνω πιάτο φαγητό στο τραπέζι μας.

Τι περιμένουμε, λοιπόν; Χριστούγεννα σημαίνει τα δίνεις, ακόμα κι από το υστέρημά σου.

Το χαμόγελο και η ευχή που θα πάρεις ως αντίδωρο θα είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να δεχτείς για να κάνεις κι εσύ ανθρώπινα Χριστούγεννα.

Κάπου εδώ όμως ήρθε η στιγμή να σας αφήσουμε κι εμείς, φίλοι μας. Θα τα πούμε με το νέο έτος. Όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, στο πόδι μας αυτές τις ημέρες θα αφήσουμε κείμενα που θα σας βοηθήσουν να μπείτε καλύτερα στο κλίμα των ημερών και θα κάνουν λιγότερο αισθητή την απουσία μας.

Όσο για τη δική σας απουσία, θα φροντίσουμε κι εμείς να την υπομείνουμε με κάτι εξίσου πνευματικό, τίποτα μελομακάρονα, κουραμπιέδες, μπακλαβάδες, ξέρετε τώρα.

Ευχές σε όλους για χαρούμενε γιορτές.

Αγάπη και ευλογία σ’ εσάς και τις οικογένειές σας.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Μήπως καλύτερα να σκεφτούμε
ότι εμείς είμαστε η αρχή του κόσμου!

121220 ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πού βρίσκεται η λύση;

Άνοιξε και πάλι η συζήτηση για το ωράριο των καταστημάτων και τα επιχειρήματα που ακούγονται είναι από αστεία έως επικίνδυνα. Είτε είναι υπέρ, είτε είναι κατά της συνεχούς λειτουργίας.

Τα λεφτά είναι που λείπουν όχι οι ώρες λειτουργίας της αγοράς, λέει ένα επιχείρημα, λες και όταν τα (δανεικά) λεφτά έτρεχαν από τα μπατζάκια μας έπρεπε και η αγορά να «τρέχει» κι αυτή.

«Ξύπνησα Κυριακή συνειδητοποιώντας ότι δεν είχα αγοράσει δώρο για εορτάζοντα φίλο…», επιχειρηματολογεί υπέρ της συνεχούς λειτουργίας αρθρογράφος σε σοβαρή εφημερίδα.

Λες και τα καταστήματα με τους υπαλλήλους τους θα πρέπει να είναι εκεί, επτά ημέρες την εβδομάδα, είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο, μη τυχόν και κάποιος αφηρημένος ξεχάσει να πάρει κάτι που του χρειάζεται.

Ας είμαστε σοβαροί!

Ασφαλώς και μας βολεύει όλους να βρίσκουμε ανοιχτά τα καταστήματα όποτε το θελήσουμε ή όποτε το θυμηθούμε. Αυτό είναι όμως το ζητούμενο; Αν επεκτείνουμε το «μέτρο», τότε θα δούμε πως καλό θα ήταν να εργάζονται οι πάντες και να είναι ανοιχτά τα πάντα όλο το εικοσιτετράωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα.

Γιατί, δηλαδή, να μην λειτουργούν τα αστικά, όταν τα παιδιά μας ξεκινούν να κατεβούν στο κέντρο στις 12 τα μεσάνυχτα και επιστρέφουν πριν από το ξημέρωμα;

Γιατί να είναι κλειστά τα σχολεία το απόγευμα και τα Σαββατοκύριακα και να πρέπει οι γονείς, που θα εργάζονται κι αυτοί τότε, να ψάχνουν πού θα τα αφήσουν;

Ποιον δεν θα βόλευε να είναι ανοιχτές οι υπηρεσίες και οι τράπεζες μέχρι αργά το βράδυ, ώστε να «εξυπηρετείται» με το πάσο του;

Ας αλλάξουμε πάλι, οπτική.

Μπορείτε να φανταστείτε Κυριακές και εορτές με κλειστά ζαχαροπλαστεία ή ανθοπωλεία; Έχετε σκεφτεί γιατί τα περίπτερα (όσα έμειναν στην αγορά) δεν λειτουργούν με ωράριο καταστημάτων; Θυμάστε τι γινόταν όταν τα βενζινάδικα έκλειναν κάθε γιορτή και σχόλη αφήνοντας μόνο καναδυό εφημερεύοντα;

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι απλό το θέμα.

Υποτίθεται πως η ανοιχτή αγορά δημιουργεί μεγαλύτερο κύκλο εργασιών, κατανάλωση δηλαδή, και, επομένως, περισσότερες θέσεις εργασίας, οι οποίες, με τη σειρά τους, δημιουργούν περισσότερο πλούτο, νέα κίνηση του χρήματος κ.λπ.

Είναι όμως έτσι;

Στον διάλογο των τελευταίων μερών ακούστηκε πως εκείνο που θα συμβεί είναι να φορτωθούν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι περισσότερες ώρες και μέρες δουλειάς, χωρίς αντίστοιχη αύξηση των αποδοχών τους. Ήδη οι πιο πολλοί εργάζονται χωρίς να παίρνουν όλα όσα δικαιούνται.

Δόθηκε μια απάντηση σ’ αυτό: Τι κάνουν οι συνδικαλιστές του χώρου που προειδοποιούν ότι έτσι θα συμβεί; Δεν είναι στις υποχρεώσεις τους να φροντίζουν, ώστε τα μέλη των σωματείων τους να απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματά τους;

Για να έρθει η ανταπάντηση: και πού τον είδατε τον συνδικαλισμό στον ιδιωτικό τομέα; Μήπως μπερδεύετε τους ιδιωτικούς υπαλλήλους με τους μοσχαναθρεμένους εργαζόμενους στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ;

Το θέμα, το είπαμε, δεν είναι απλό.

Οπωσδήποτε δεν πρέπει να θεωρούμε σωστό το επιχείρημα πως δεν πρέπει να επεκταθεί το ωράριο λειτουργίας, επειδή οι καταστηματάρχες δεν θα είναι εντάξει απέναντι στις υποχρεώσεις τους προς τους υπαλλήλους.

Είναι σαν να υποστηρίζουμε πως δεν πρέπει να κυκλοφορούν αυτοκίνητα το βράδυ του Σαββάτου, επειδή πολλοί πίνουν και οδηγούν μεθυσμένοι!

Αν κρίνουμε ότι είναι καλό να επεκταθεί το ωράριο και οι μέρες λειτουργίας, θα πρέπει να το αποφασίσουμε, χωρίς να προβάλλουμε επιχειρήματα που δεν στέκουν, ασχέτως αν ισχύουν στη χώρα μας. Ας τα αλλάξουμε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καλό, όμως, για ποιους;

Ποιους ακριβώς εξυπηρετεί μια αγορά ανοιχτή κάθε μέρα, όλη την ημέρα; Για να το διατυπώσω καλύτερα, σε τι είδους κοινωνία απευθύνεται μια αγορά που δεν κλείνει ποτέ;

Ακριβώς! Σε μια κοινωνία καταναλωτών. Μια κοινωνία όπου αυτή η αγορά είναι το κέντρο του κόσμου, το κέντρο του ενδιαφέροντος, γύρω από την οποία κινούνται όλα και όλοι.

Αυτή την κοινωνία θέλουμε; Ας το σκεφτούμε λίγο.

Από την άλλη, βεβαίως, πρέπει να αναλογιστούμε ότι και μια διαφορετική κοινωνία, εκείνη με κέντρο τον άνθρωπο και τα ενδιαφέροντα του, τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο του και τη δυνατότητα αξιοποίησής του συνεπάγεται πως κάποιοι θα εργάζονται όταν οι υπόλοιποι απολαμβάνουν.

Φαντάζεστε το χιονοδρομικό κλειστό εορτές και αργίες; Ή, γιατί να μην λειτουργεί το κολυμβητήριο αργά το βράδυ για όσους επιθυμούν να ασκηθούν τότε; Είναι δυνατόν να σταματά η ζωή επειδή όλοι θέλουμε να «ξεκουραζόμαστε» συγκεκριμένη χρονική στιγμή;

Τι να πούμε; Κάποια πράγματα μοιάζουν αυτονόητα όμως δεν είναι. Όταν εγώ έχω ελεύθερο χρόνο, θέλω κάποιοι άλλοι να με… εξυπηρετούν, να μου παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Τι γίνεται όμως με τον δικό τους ελεύθερο χρόνο;

Γι’ αυτό σας είπαμε. Η μόνη διαφορά με την αγορά είναι ότι απευθύνεται σε άλλου είδους κοινωνία, εκείνη των καταναλωτών. Μήπως όμως κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;

ΑΓΟΡΑ-ΖΩ!

121219 ΠΥΡΟΒΟΛΗΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τα γεγονότα τρέχουν.

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς;

Κάποια πράγματα είναι υπεράνω σχολίων. Αρκεί να πεις την είδηση και βλέπεις να μένουν όλοι άφωνοι, μη έχοντας να πουν μια λέξη.

Τι σχόλιο να κάνεις, δηλαδή, για τη δολοφονία (σφαγή τη λένε) τόσων παιδιών και άλλων τόσων ενηλίκων στις ΗΠΑ;

Όσο ανόητος κι αν είναι ένας λαός, δεν του αξίζει να πληρώνει τέτοιο τίμημα. Και δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει. Κάθε τόσο η διεθνής κοινότητα εκφράζει τον αποτροπιασμό της για το (νέο) έγκλημα και τα συλλυπητήριά της στους συγγενείς των θυμάτων.

Δεν το καταλαβαίνουν, δεν το καταλαβαίνουν!

Είναι, λέει, στην παράδοση του έθνους να μπορεί όποιος θέλει να οπλοφορεί. Κάθε γειτονιά έχει και το οπλοπωλείο της. Οι πιο Αμερικανάρες (όπως λέμε Ελληνάρες) καμαρώνουν που μαθαίνουν στα μικρά παιδάκια τους να κρατούν όπλο και να ρίχνουν.

Μην πάτε μακριά. Σκεφθείτε λίγο τη («λεβέντικη» τη λένε) νοοτροπία των δικών μας Κρητικών απέναντι στα όπλα και μετά μιλήστε. Στις ΗΠΑ, βέβαια, όπου όλα γίνονται σε υπερβολικό βαθμό, είναι μεγαλύτερο και το «λουτρό αίματος».

Ωστόσο, το ξαναλέμε. Καμιά βλακεία, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν αξίζει να τιμωρείται με τέτοιο τρόπο.

Να στέλνεις το παιδί σου το πρωί στο σχολείο και να σου λένε έλα να το πάρεις σκοτωμένο από τις σφαίρες κάποιου παρανοϊκού.

Αλήθεια, τι τους πιάνει όλους αυτούς και ξεσπάνε σε μαθητές και δασκάλους; Άντε, στους δασκάλους να το καταλάβω. Τι τους φταίνε όμως τα μικρά παιδιά;

Θα μου πείτε από παρανοϊκούς περιμένεις λογικές συμπεριφορές;

Την σήμερον ημέρα όμως, υπάρχουν ένα σωρό υποψήφιοι στόχοι, έτσι και σου τη δώσει και πεις να θερίσεις κόσμο.

Στους πιο αθώους πας και ξεσπάς;

Τέλος πάντων. Είπαμε ότι το θέμα δεν ενδείκνυται για σχολιασμό κι εμείς το ρίξαμε στο κατάμαυρο χιούμορ.

Πώς σας φαίνεται, για να αλλάξουμε θέμα, το γεγονός ότι κάποιοι έχουν αρχίσει να οδηγούνται στις φυλακές;

Ποιοι κάποιοι; Να από εκείνους που συνηθίζαμε να λέμε ότι «ποτέ δεν μπαίνει έστω κι ένας μέσα, έτσι για παραδειγματισμό».

Το άλλο πουλάκι:

Δεν λέμε ονόματα.

Είμαστε κι εμείς υπέρ των προσωπικών δεδομένων, εξάλλου οι άνθρωποι δεν έχουν καταδικαστεί ακόμη, μπορεί στο τέλος να αποδειχθούν και αθώοι.

Ωστόσο, θα κάνουν Χριστούγεννα στη φυλακή.

Λέτε ν’ άρχισε κάτι να κινείται; Τουλάχιστον, αυτό που λέγαμε πάντα, να έχουν ένα κάποιο φόβο.

Διότι, έκαναν ό,τι έκαναν, τους έβλεπες να τρώνε ήσυχοι την αστακομαρονάδα τους και να καπνίζουν τα πούρα τους, σαν να μη συμβαίνει τίποτε.

(Όταν λέμε «τους έβλεπες» δεν σημαίνει ότι ήμασταν κι εμείς ή κι εσείς στο διπλανό τραπέζι. Απλώς τα μαθαίναμε. Όχι, για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας).

Παραδειγματισμός!

Να μια λέξη κλειδί.

Στην Ελλάδα, λέει, δεν έχουμε όσους εφοριακούς υπαλλήλους χρειαζόμαστε, για να πραγματοποιούν τους απαιτούμενους ελέγχους.

Διότι, στην Ελλάδα ελεγχόμαστε όλοι.

Ξέρετε όμως κάτι; Στην Αμερική, στις ΗΠΑ δηλαδή, ελέγχεται από την εφορία μόνο το 0,8% των επιχειρήσεων.

Δειγματοληπτικά!

Δηλαδή, αν εμείς χρειαζόμαστε εκατό υπαλλήλους, εκεί χρειάζονται έναν, για τον ίδιο αριθμό επιχειρήσεων.

Πού βρίσκεται όμως η διαφορά; Αυτοί που θα ελεγχθούν εκεί ξέρουν πως, έτσι και βρεθούν παραβάτες, την έχουν βάψει.

Εδώ ο άλλος προτιμά να τον συλλάβουν να παρανομεί, παρά να πληρώνει κανονικά τους φόρους του.

Τα πρόστιμα θα του έρθουν πιο φτηνά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αν μπουν πρόστιμα!

Και όταν μπουν. Τώρα ακούω ότι θα συσταθεί μια «επιτροπή σοφών» που θα σκεφτεί τρόπους για ένα σωστότερο, που πάει να πει δικαιότερο φορολογικό σύστημα.

Δηλαδή μια επιτροπή που θα (επιχειρήσει να) πιάσει τη φοροδιαφυγή.

Δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ ότι θα έπρεπε να είναι κανείς σοφός για να συλλάβει τη φοροδιαφυγή.

Πίστευα ότι οι σοφοί είναι για άλλες δουλειές, όπως, ας πούμε, να συζητούν για το νόημα της ύπαρξης, το καλό και το κακό, ή να αναρωτιούνται από πού ερχόμαστε και πού πάμε.

Εκτός κι αν γι’ αυτό ακριβώς τους ανέθεσαν ένα τόσο δύσκολο έργο. Επειδή συνειδητοποιούν (τώρα πια όλοι) ότι έτσι όπως είμαστε σήμερα δεν πάμε πουθενά.

Τουλάχιστον κατά 10 δισεκατομμύρια θα αυξάνονταν τα έσοδά μας, αν περιορίζαμε τη φοροδιαφυγή στον Ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;

Το ξέρετε, γιατί τα «μέτρα» μας άγγιξαν όλους. Με τα οποία το κράτος θα μάζευε, υποτίθεται, κάπου τόσα λεφτά.

Άντε, να δούμε και οι σοφοί τι πουλιά θα πιάσουν.

Για πυροβόλημα!

121218 ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Ο σοφός λαός!

«Ο χορτάτος τον νηστικό δεν τον καταλαβαίνει» έλεγε ο παππούς μου. Πράγματι, είναι πολύ δύσκολο να μπεις στη θέση του άλλου, να αντιληφθείς ακριβώς πώς αισθάνεται, να ζήσεις κι εσύ, έστω για λίγο, εκείνα που ζει.

Στη Βαγδάτη, λένε τα παραμύθια, ζούσε ένας καλός Χαλίφης, που τα βράδια έβγαζε τα πανάκριβα ρούχα του και ντύνονταν με κουρέλια. Έβγαινε κρυφά από το παλάτι και χάνονταν μέσα στο πλήθος.

Έμπαινε στα καπηλειά, συζητούσε με τους απλούς ανθρώπους, και προσπαθούσε να καταλάβει πώς ζούσαν, αν ήταν ευχαριστημένοι, τι είδους προβλήματα αντιμετώπιζαν και, κυρίως, αν είχαν παράπονα από τον Χαλίφη, δηλαδή από τον ίδιο.

Δεν αρκούνταν στην εικόνα που του μετέφεραν οι διάφοροι σύμβουλοί του, δεν είχε εμπιστοσύνη σε όσα του παρουσίαζαν κάποιοι καλοθελητές, έπρεπε να σχηματίσει προσωπική γνώμη.

Αξιέπαινη η πρωτοβουλία του, παρ’ όλα αυτά όμως ο Χαλίφης δεν έπαυε να είναι… Χαλίφης.

Όταν ξαναγύριζε στο παλάτι, έβγαζε τα κουρέλια και ξαναφορούσε τα πολυτελή ρούχα του, έτρωγε τα φαγητά που του ετοίμαζαν οι μάγειροί του και ζούσε τη βασιλική ζωή που, φυσικά, καμιά σχέση δεν είχε με τη ζωή των υπηκόων του.

Γιατί σας τα λέω όμως όλα αυτά;

Σας τα λέω με αφορμή τα πόθεν έσχες των βουλευτών και κάποιων άλλων πολιτικών προσώπων που δόθηκαν στη δημοσιότητα.

Λοιπόν, από τη γενική εικόνα φαίνεται πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν τόση σχέση με τους απλούς πολίτες όση είχε ο Χαλίφης του παραμυθιού με τους υπηκόους του.

Καμία σχέση!

Ακόμη και οι πιο φτωχοί, δηλαδή καναδυό που δεν έχουν άλλα εισοδήματα εκτός από τη βουλευτική αποζημίωση, δεν μπορούν να διανοηθούν τη δυσκολία που αντιμετωπίζει, ειδικά σήμερα, η μέση –δεν λέω η κατώτερη- ελληνική οικογένεια.

Το άλλο πουλάκι:

Κάτι έχουν ακουστά!

Οπωσδήποτε κάτι θα πήρε το αφτί τους, ειδήσεις βλέπουν, εφημερίδες διαβάζουν, όμως… ο χορτάτος τον νηστικό δεν τον καταλαβαίνει.

Όπως ακριβώς ο καθένας από εμάς δεν μπορεί να καταλάβει εκείνον που βρίσκεται σε χειρότερη, πολύ χειρότερη μοίρα.

Όσοι έχουμε τις δουλειές μας δεν ξέρουμε πώς νιώθει ένας άνεργος.

Όσοι έχουμε ακόμη ανοιχτά τα μαγαζιά μας δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει να βάζεις λουκέτο.

Αλλά ακόμη και αυτοί που ζούνε στην ανεργία δεν μπορούν να μπουν στη θέση άλλων ανθρώπων που βρίσκονται σε πολύ χειρότερη μοίρα από τους ίδιους, για να μη μιλήσουμε για καταστάσεις σε χώρες της Αφρικής με πείνα, αρρώστιες, με πολέμους, με τρομερούς θανάτους.

Ποια είναι η διαφορά;

Η διαφορά είναι ότι όλοι εμείς δεν νομοθετούμε, δεν είμαστε οι αρμόδιοι να λύσουμε τα προβλήματα για τα οποία δεν έχουμε πραγματική εικόνα. Οι βουλευτές και οι υπουργοί είναι.

Πώς όμως να αλλάξεις τον κόσμο, πώς να βελτιώσεις τις συνθήκες των πολιτών, πώς να αγωνιστείς για κάτι καλύτερο, όταν δεν έχεις εικόνα της πραγματικότητας;

Είναι άλλο να σου χτυπούν την πόρτα και να παρακαλούν για μια θέση εργασίας κι άλλο να ψάχνεις ο ίδιος για να εργαστείς.

Ο γιατρός όσο κι αν συμπονεί τον ασθενή του, όσο κι αν ψάχνει τρόπους να τον ανακουφίσει, δεν βρίσκεται ο ίδιος στο κρεβάτι του πόνου, δεν είναι ο ίδιος που βλέπει τη ζωή του να τελειώνει μέρα με τη μέρα.

Ίσως το παράδειγμα να είναι ατυχές, ο γιατρός μπορεί να μην πονά ο ίδιος, όμως ξέρει από πόνο, σίγουρα κάποτε θα έχει νιώσει κι αυτός ένα πόνο δυνατό, σίγουρα θα έχει αρρωστήσει πολλές φορές στην ζωή του.

Οι πολιτικοί μας όμως δεν φαίνονται να έχουν περάσει δυσκολίες, ούτε στα παιδικά τους χρόνια, τα οποία, άλλωστε, είναι τώρα τόσο μακρινά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τεράστιες περιουσίες.

Πολλοί από αυτούς έχουν εισοδήματα που εσείς κι εγώ δεν θα τα αποκτήσουμε σε όλη μας τη ζωή.

Τι να καταλάβουν οι άνθρωποι αυτοί από κρίση; Οπωσδήποτε βλέπουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται, όμως και μισά να μείνουν και το ένα τέταρτο, πάλι δεν συγκρίνονται με εκείνα του μέσου πολίτη, για να μην πω του απολυμένου, του άνεργου, του χρεοκοπημένου πολίτη.

Ξέρετε όμως τι άλλο μου έκανε εντύπωση; Είναι και καλοπερασάκηδες. Ο άλλος πήρε, λέει, βουλευτική αποζημίωση καμιά εκατοστή χιλιάδες ευρώ και έχει στην τράπεζα κατατεθειμένα μόνο χίλια. Τα υπόλοιπα τα έφαγε (!;) Τόσα του χρειάζονται για να περάσει τη χρονιά του (!;) Πάνω από ενενήντα χιλιάδες (!;)

Αφήστε τα, φίλοι μου. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται φτηνός λαϊκισμός, όμως τέτοια ώρα τέτοια λόγια.

Κάποτε είχαμε πει για τους πολιτικούς πως δεν μπορούν να καταλάβουν τον απλό πολίτη όταν δεν μπαίνουν ποτέ σε μέσο μαζικής μεταφοράς, όταν δεν περιμένουν στην ουρά για να τελειώσουν μια δουλειά ή όταν δεν χρειάζεται να ψάξουν μέρος για παρκάρισμα.

Τότε όμως δεν υπήρχε η κρίση!

Πολίτης στη θέση του πολίτη!

121217 ΟΙΚΟΝΟΜΗΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Ανάσταση!

Όχι, δεν τρελαθήκαμε ή ίσως και να τρελαθήκαμε, ως κράτος εννοώ, απλώς χαιρόμαστε από τη δόση που πήραμε και το χρήμα που θα πέσει στην αγορά. Στην πιάτσα. Όπου θα πέσει, τελοσπάντων.

Α, εμείς δεν το εξετάζουμε τόσο βαθιά το πράγμα.

Τι θα πει ότι για να μας δώσουν την καταραμένη τη δόση μας έδεσαν χειροπόδαρα για πολλά πολλά χρόνια.

Τη ζητούσαμε, δεν τη ζητούσαμε;

Ε, αφού τη ζητούσαμε και την πήραμε θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι. Αν μας την έδιναν με το ζόρι, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε από κάποιους, τότε θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ίσως να μην είναι για το καλό μας.

Όμως, όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο –τι λέω;- τους τελευταίους δεκατρείς μήνες- αποσκοπούσαν στο να πάρουμε αυτά τα χρήματα. Ε, έτσι θα αφήσουμε τέτοια επιτυχία; Δεν θα την πανηγυρίσουμε δεόντως;

Τι έγινε όμως τους τελευταίους δεκατρείς μήνες;

Σας τα λέω επί τροχάδην για να μη σας τρώω και το χρόνο, γνωστά είναι άλλωστε, απλώς τα θυμίζω.

Πέρσι, τέλη Οκτωβρίου, αποφασίζεται το κούρεμα των ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες.

Το γεγονός θεωρείται από την κυβέρνηση Παπανδρέου –λάθος, από κάποιους μέσα στην κυβέρνηση- θετική εξέλιξη, όμως οι αντιδράσεις είναι τόσο πολλές που ο Γιωργάκης ρίχνει την περίφημη ιδέα του δημοψηφίσματος.

Η Αριστερά, που χρόνια πάλευε για τη θεσμοθέτηση των δημοψηφισμάτων, δεν «τσιμπάει», αντιθέτως «τσιμπάνε» στις Κάννες ο Σαρκοζί και η Μέρκελ κι έτσι ο Γιωργάκης όχι μόνο τα μαζεύει, αλλά προτείνει για πρωθυπουργό μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας τον Πετσάλνικο.

Η κυβέρνηση συγκροτείται, είναι «ειδικού σκοπού» και έχει επικεφαλής τον κύριο Παπαδήμο που πάει για κούρεμα στην Ευρώπη, συγχρόνως όμως διαπραγματεύεται ένα ολόφρεσκο Μνημόνιο!

Το άλλο πουλάκι:

Πού «διέλυσε» τη Βουλή.

Δημιουργήθηκε ένα νέο κόμμα και πολλοί ανεξάρτητοι βουλευτές. Η κυβέρνηση Παπαδήμου πραγματοποιεί όσα είχε αναλάβει να πραγματοποιήσει και μια υπηρεσιακή κυβέρνηση διεξάγει τις διπλές εκλογές.

Ο πολιτικός χάρτης, ειδικά μετά τη δεύτερη αναμέτρηση, αλλάζει άρδην, γεγονός που χαροποιεί τους οπαδούς των αλλαγών όχι όμως εκείνους της «αλλαγής», αφού βλέπουν το ιστορικό τους (λέμε, τώρα) κίνημα (ξαναλέμε, τώρα) να πέφτει στη Β΄ Εθνική του κοινοβουλίου.

Όπως όμως έλεγε ένα παλιό σύνθημα (πού το θυμήθηκα;) «αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» έτσι αποδείχθηκε πως κυβέρνηση (μνημονιακή, θα έλεγαν κάποιοι) δεν γίνεται χωρίς το ΠαΣοΚ και, με τη βοήθεια της ΔΗΜΑΡ, μας προέκυψε τριτοκομματική, ισχυρή κυβέρνηση και ακόμα πιο ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση.

(Προέκυψαν και άλλες αντιπολιτεύσεις, όμως ας μην το κάνουμε θέμα. Δεν θα αναφέρουμε σήμερα όλες τις πληγές του τόπου.)

Αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις έξω, οι αντιπολιτεύσεις μέσα, μέτρα ανακοινώνονται, άλλα μέτρα υλοποιούνται, απειλές, προειδοποιήσεις, επίσκεψη της ίδιας της «μαντάμ» Μέρκελ, για να φτάσουμε στο ποθητό (για πολλούς), μισητό (για λιτότερους) και αδιάφορο (για κάποιους - πάντα υπάρχουν και οι «πέρα βρέχει») αποτέλεσμα.

Ποιο ήταν όμως το χαρακτηριστικό όλης αυτής της περιόδου;

Το βρήκατε. Η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, η οποία εκφράστηκε με δύο τρόπους.

Ο ένας ήταν η απόσυρση των καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες. Πολλά δις έκαναν φτερά από τα γκισέ των τραπεζών, είτε για να ξενιτευτούν, είτε για να βρουν σπιτική ζεστασιά σε κάποιο στρώμα.

Ο άλλος ήταν τα τεράστια στοιχήματα στη χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδό μας από το Ευρώ.

Να σας το πω τώρα που είμαστε μεταξύ μας, και μόνο το γεγονός ότι έχασαν τα λεφτά τους όσοι πόνταραν σ’ αυτό το σενάριο, αξίζει για να χαρούμε με τη δόση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα λεφτά δεν αρκούν!

Είναι βεβαίως μια ανάσα, η αγορά ασφυκτιά, όμως χρειάζεται να παρθούν μέτρα, να γίνουν αλλαγές, να γκρεμιστούν νοοτροπίες δεκαετιών, να πολεμηθούν αγκυλώσεις και στερεότυπα, να προχωρήσει η χώρα με γρήγορους ρυθμούς.

Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά;

Το πολιτικό προσωπικό που αυτή τη στιγμή κυβερνά δείχνει να μην έχει απαλλαγεί από τη σοβαρότερη παθογένεια του συστήματος, το βόλεμα των ημετέρων και την προσπάθεια επανεκλογής στα πράγματα.

Από την άλλη υπάρχουν οι αντιδράσεις πολιτών, συμφερόντων και κομμάτων, που ζουν με την ψευδαίσθηση της επιστροφής σε μια μπελ επόκ της αστακομακαρανόδας, του 4Χ4 και του «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» (θυμηθείτε τι γινόταν, κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες στα Τέμπη), επιστροφή που, ευτυχώς, μοιάζει να αποσυνδέθηκε από την επιστροφή στη δραχμή.

Τι θα γίνει;

Κανείς δεν ξέρει. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι πως μ’ αυτούς τους παίχτες που έχουμε μ’ αυτούς θα παίξουμε, εκτός κι αν μας καθίσουν υποχρεωτικά τίποτε αναγκαστικές μεταγραφές από Ευρώπη.

Χρονιάρες μέρες!

Το χρήμα πολλοί εμίσησαν…

121214 ΓΡΑΜΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Ωραία ελληνικά!

Έχουν τεράστιο ενδιαφέρον όχι μόνοι οι ομιλίες των πολιτικών προσώπων, όχι μόνο οι δηλώσεις τους σε διάφορα Μέσα, αλλά, περισσότερο θα έλεγα, οι γραπτές ανακοινώσεις των κομμάτων.

Ο προφορικός λόγος είναι… προφορικός. Μπορεί να σου ξεφύγει και καμιά κουβέντα παραπάνω κι αυτό το ξέρουμε καλά εμείς τα πουλάκια, που καθημερινά τα λέμε μαζί σας.

Χρειάζεται προσοχή, γιατί τα λόγια πετούν, όπως έλεγε κι ο Όμηρος.

Θυμήθηκα τώρα μια ιστοριούλα από το Γεροντικό.

Κάποιος πήγε σ’ έναν γέροντα να κουβεντιάσει μαζί του, να του πει τα προβλήματα και τις σκέψεις του, ό,τι τέλος πάντων τον βασανίζει.

«Ποιο νομίζεις ότι είναι το αδύνατο σημείο του χαρακτήρα σου;» τον ρώτησε ο γέροντας.

«Να, συχνά μου ξεφεύγουν κουβέντες χωρίς να το θέλω. Μετά το μετανιώνω κι ευτυχώς έχω το θάρρος και ζητάω συγγνώμη ή δίνω τις κατάλληλες εξηγήσεις».

Συζήτησαν κι άλλο και ο γέροντας του ζήτησε την επόμενη φορά που θα τον επισκεφτεί να έχει μαζί του ένα πουπουλένιο μαξιλάρι.

Ο άνθρωπος ζήτησε την ευλογία του, έφυγε και, πράγματι, μετά από καιρό, ξαναπήγε στον γέροντα έχοντας μαζί του το μαξιλάρι που του ζήτησε.

«Πώς τα καταφέρνεις στο θέμα που λέγαμε; Έκανες καμιά πρόοδο;» τον ρώτησε ο γέροντας.

«Μπα, τα ίδια γέροντά μου. Δεν μπορώ να το κρατήσω κλειστό το ευλογημένο. Ευτυχώς που καταλαβαίνω το σφάλμα μου και το διορθώνω».

Τότε ο γέροντας πήρε το μαξιλάρι, το ξήλωσε, το τίναξε στον αέρα και είπε στον «ομιλητικό» επισκέπτη του.

«Δεν είναι μεγάλο το πρόβλημα που έχεις. Απλώς μάζεψε τα πούπουλα και ξαναβάλ’ τα στο μαξιλάρι, και θα δεις ότι την άλλη φορά θα έχεις να μου πεις πιο ευχάριστα νέα».

«Μα, γέροντα μαζεύονται, τώρα αυτά τα πούπουλα; Αυτά τα πήρε ο αέρας και πάνε» είπε προβληματισμένος ο πιστός.

«Έτσι είναι και τα λόγια, ευλογημένε», του απάντησε ο γέροντας. «Νομίζεις ότι όσα λες μπορούν μετά να γυρίσουν πίσω και να διορθωθεί το κακό, απλώς και μόνο επειδή πας και ζητάς συγγνώμη;»

Το άλλο πουλάκι:

Το γραπτό κείμενο όμως;

Σας διαβάζω την ανακοίνωση ενός κόμματος, θα καταλάβετε ποιο είναι, και πείτε μου εσείς αν βγάζετε νόημα:

«Όταν ελέγχονται “τα κορυφαία στελέχη” για την ανωνυμία τους (ίσως διότι και οι ίδιοι αμφισβητούν την “κορυφαιότητά” τους) ελέγχεται και η αλήθεια της “αιτίας” και η ειλικρίνεια της “εξήγησης” που δόθηκε στη δημοσιότητα, από κάποιους, ερήμην των βουλευτών της Κοινοβουλευτικής ομάδας».

Τι καταλάβατε;

Εγώ τα έπιασα όλα, εκτός από την κορυφαιότητα. Συνεχίζω όμως μπας και βγάλουμε άκρη:

«Δηλώνουμε ότι στους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ δεν υπάρχουν “κορυφαία στελέχη”. Υπάρχουν μόνο ανεξάρτητοι Έλληνες σε όλα τα μέρη της χώρας που τους υπηρετούν οι βουλευτές τους ως απλοί στρατιώτες. Υπάρχουν άνθρωποι που πίστεψαν σε μας και δεσμευτήκαμε να μην τους προδώσουμε. Έτσι και κάνουμε. Προχωράμε πιο δυνατοί, πιο ελεύθεροι και, κυρίως, πιο ανεξάρτητοι».

Αυτό είναι πιο ξεκάθαρο κι από την κορυφαιότητα.

Δεν υπάρχουν κορυφαία στελέχη. Σαφές. Υπάρχουμε όμως εμείς στους οποίους πίστεψαν οι άνθρωποι. Ποιοι είμαστε εμείς; Απλοί άνθρωποι είμαστε, απλώς έτυχε κάποιοι να πιστέψουν σήμερα σ’ εμάς. Αύριο θα πιστέψουμε εμείς σ’ αυτούς και όλοι μαζί θα είμαστε «πιο δυνατοί, πιο ελεύθεροι και, κυρίως, πιο ανεξάρτητοι».

Ανεξαρτησίες!

Επειδή σκοτώθηκαν μεταξύ τους, ψάχνουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το είπε ο Λένιν, παιδιά!

Ή θα είσαι κόμμα ή θα είσαι όμιλος προβληματισμού, δηλαδή παιδική χαρά, όπου ο κάθε πικραμένος θα βγάζει τα απωθημένα του. Τρίτος δρόμος προς τη σοβαρή συγκρότηση ενός πολιτικού χώρου δεν υπάρχει.

Άμα βγαίνει ο καθένας και λέει να επιστρέψουμε στη δραχμή ή να πάμε στο δολάριο, στη λίρα Αγγλίας ή στο γρόσι, αυτό δεν είναι ούτε δημοκρατία, ούτε ανεξαρτησία.

Είναι, απλή και ανόθευτη ασυναρτησία.

Οι θέσεις πρέπει να είναι σαφείς, να υπάρχει μια «γραμμή», που να φτάνει μέσω των στελεχών, μεγάλων και μικρότερων, στους πολίτες, για να ξέρει κι ο ψηφοφόρος, τον οποίο οι βουλευτές θα υπηρετήσουν ως απλοί στρατιώτες, τι ακριβώς ψηφίζει.

Το αν οι θέσεις θα αποφασίζονται από διευρυμένα όργανα ή από ολιγομελείς ομάδες είναι κάποιοι στοιχείο δημοκρατικότητας.

Οπωσδήποτε θα υπάρχουν και κορυφαία στελέχη. Μπορεί να εκλέγονται ή να κληρώνονται ή να εναλλάσσονται στην κορυφή, όμως, όσο καιρό βρίσκονταν εκεί έχουν βαρύνοντα λόγο.

Άντε, σας τα λέμε εμείς που, στο κάτω κάτω, ποτέ δεν περάσαμε από κόμμα.

Ωστόσο, τα βασικά πρέπει να τα γνωρίζουμε όλοι. Διαφορετικά θα έχουμε τον κάθε Καμμένο να το παίζει αρχηγός και μάλιστα… με δημοκρατικές ευαισθησίες.

Ποιος; Ο Καμμένος.

Να ξέρουμε και τι λέμε,
τι γράφουμε,
που θα έλεγε κι ο Ζήκος!

121213 ΚΑΠΝΙΣΜΕΟ

Το ένα πουλάκι:

Σας ενοχλεί το κάπνισμα;

Να μια ερώτηση, η οποία είναι τόσο γενική, που δεν μπορείς να την απαντήσεις.

Τίνος το κάπνισμα; Το δικό μου ή κάποιου άλλου; Διότι, το δικό μου, αν είμαι καπνιστής, μπορεί να μου φέρει βήχα ή μια άσχημη γεύση στο στόμα.

Του άλλου μπορεί να μ’ ενοχλεί αν δεν είμαι καπνιστής, ή να με αφήνει αδιάφορο, ακόμη και να το απολαμβάνω,  κι εκείνο όμως εξαρτάται από το χώρο, την ώρα κι ένα σωρό άλλους παράγοντες.

Να, ας πούμε εμένα, που δεν καπνίζω, μ’ ενοχλεί το κάπνισμα στις καφετερίες, όχι όμως στις ταβέρνες.

Ιδιοτροπία; Μπορεί.

Να σας εξηγήσω όμως και να καταλάβετε: εκείνο που μ’ ενοχλεί στο τσιγάρο που καπνίζουν οι άλλοι είναι η μυρωδιά που κολλάει στα ρούχα και, όταν γυρίζεις στο σπίτι βρομοκοπάς ολόκληρος.

Ε, στις ταβέρνες, τώρα το χειμώνα, τα ρούχα παίρνουν μυρωδιά, έτσι κι αλλιώς από τα φαγητά, τα τηγανιτά λάδια και γενικά την κουζίνα, αλλά και τα πιάτα που βρίσκονται στα τραπέζια.

Το κάπνισμα, η μυρωδιά δηλαδή του καπνού, μόνο καλό μπορεί να κάνει, αφού το πολύ πολύ να καλύψει τις άλλες πολύ πιο δυσάρεστες οσμές.

Προσέξτε! Αυτό είναι προσωπική υπόθεση ή, αν προτιμάτε, παραξενιά. Σε τελική ανάλυση δεν έχει καμιά αξία να λέμε τι θέλουμε ή τι δεν θέλουμε ο καθένας, τη στιγμή που υπάρχει κάποιος νόμος, μας αρέσει δεν μας αρέσει.

Τι γίνεται μ’ αυτό τον νόμο; Φοβάμαι πολύ πως έγινε αυτό που απειλεί ότι θα κάνει το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ με όσους νόμους θεωρούν αντίθετους προς το συμφέρον του λαού.

Καταργήθηκε στην πράξη!

Δεν είναι ο πρώτος, θα μου πείτε, ούτε ο τελευταίος, μου κάνει όμως εντύπωση που δεν ακούω να μιλάει κανείς από εκείνους, οι οποίοι, σε άλλες περιπτώσεις, κόπτονται ότι «η βάση της δημοκρατίας είναι η εφαρμογή των ψηφισμένων νόμων».

Το άλλο πουλάκι:

Α λα καρτ!

Να, και σ’ αυτή την περίπτωση ισχύει το περίφημο α λα καρτ, δηλαδή το να διαλέγεις και να παίρνεις ό,τι σε βολεύει, ό,τι σε συμφέρει, ό,τι σου κάνει κέφι.

Οι πανεπιστημιακοί οφείλουν να εφαρμόσουν τον νόμο του κράτους για τα πανεπιστήμια, όμως εμείς ας καπνίζουμε όπου γουστάρουμε. Άλλος νόμος ο ένας, άλλος νόμος ο άλλος.

Δεν είναι έτσι παιδιά.

Διαβάζω διαρκώς ότι, πρώτοι απ’ όλους, οι βουλευτές έχουν γραμμένο το νόμο για το κάπνισμα στα παλιά τους τα παπούτσια και, μέσα στο κοινοβούλιο, φουμάρουν όπου βρουν.

Τι θα τους κάνουν; Θα τους συλλάβουν ή θα τους βάλουν πρόστιμο;

Πώς όμως ψηφίζεις ένα νόμο, όταν εσύ ο ίδιος αρνείσαι να τον εφαρμόσεις; Ξέρω τι θα ισχυριστούν κάποιοι. Μήπως είναι ο μόνος νόμος που ισχύει για όλους τους πολίτες εκτός των βουλευτών; Τουλάχιστον αυτός έχει καταργηθεί στην πράξη και από τον ίδιο το λαό.

Κάποιοι, ωστόσο, ακολουθούν τη νόμιμη οδό.

Όχι, δεν εννοώ ότι εφαρμόζουν το νόμο, εννοώ ότι προσπαθούν να τον καταργήσουν… νομίμως. 150 επιχειρηματίες από ολόκληρη τη χώρα κατέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ζητώντας την απόσυρση του νόμου, ισχυριζόμενοι ότι η εφαρμογή του θα περιορίσει την πελατεία τους κατά 90%.

Το ΣτΕ συνεδρίασε και αποφάνθηκε ότι «η απαγόρευση του καπνίσματος σε εστιατόρια, μπαρ, καφετερίες συνιστά μεν περιορισμό της ελευθερίας, ωστόσο ο περιορισμός αυτός έχει στόχο την προστασία της δημόσιας υγείας και, επομένως, δεν αντιβαίνει στο Σύνταγμα».

Κι επειδή, λέω εγώ τώρα, η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, θα πρέπει ο καθένας που ενοχλείται από τον καπνό των άλλων να φωνάζει τα όργανα της τάξης για να μεριμνήσουν για την εφαρμογή του νόμου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ξέρετε τι γίνεται αλλού;

Στη Νέα Υόρκη, ο δήμαρχος της πόλης απαγόρευσε το κάπνισμα όχι μόνο στους κλειστούς κοινόχρηστους χώρους, αλλά και στους… ανοιχτούς.

Ούτε στα πάρκα που είναι πάνω από 1700, ούτε στις παραλίες, μπορούν να απολαύσουν το τσιγαράκι τους πλέον οι Νεοϋορκέζοι και, πείτε μου εσείς, αν αυτό δεν είναι υστερία.

Στην Αυστραλία πάλι, οι καπνοβιομηχανίες υποχρεώθηκαν να πουλάνε τα τσιγάρα σε ολόιδια κατάμαυρα πακέτα, πάνω στα οποία υπάρχουν εικόνες σοκαριστικές από άρρωστους ανθρώπους ή κατεστραμμένα από το τσιγάρο ανθρώπινα όργανα.

Κι αυτό επίσης υστερία από τις μεγαλύτερες.

Κάποιοι λένε ότι όλοι αυτοί παίζουν το παιχνίδι των ασφαλιστικών εταιριών. Οι άλλοι υποστηρίζουν πως οι υπερασπιστές του τσιγάρου κάνουν πλάτες στις καπνοβιομηχανίες.

Μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά;

Λίγη ευγένεια και λίγος κοινός νους μου φαίνεται ότι αρκεί για να βρεθεί μια λύση. Και, για να απαντήσω στο αρχικό ερώτημα, όχι δεν με ενοχλεί καθόλου το κάπνισμα.

Κάποιοι καπνιστές με ενοχλούν που σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους κι έχουν τους άλλους γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια!

Τι θα γίνει όμως με το νόμο;

Άγραφος νόμος, αδιάβατος νόμος!

121212 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι σημαίνει διαφθορά;

Πολλές φορές ακούμε ή λέμε πως το πολιτικό μας σύστημα είναι διεφθαρμένο και εννοούμε τους πολιτικούς μας.

Ότι δηλαδή είναι άνθρωποι χωρίς ηθικές αναστολές και ότι είναι εις θέσιν να πουλήσουν και την ψυχή τους στο διάβολο προκειμένου να επανεκλεγούν.

Ίσως να εννοούμε ότι έχουν πάρε δώσε και με οικονομικούς παράγοντες, ότι χρηματίζονται για να προωθήσουν τα συμφέροντα ορισμένων ομάδων ή και ατόμων, ότι διαπλέκονται με τα ΜΜΕ και τους μεγάλους ή τους μικρούς ιδιοκτήτες τους.

Συγχρόνως μιλάμε για τον περίφημο «πνευματικό κόσμο» αυτού του τόπου, ο οποίος… δεν μιλάει.

Κατηγορούμε δηλαδή τους ανθρώπους του πνεύματος ότι δεν βγαίνουν δημοσίως να πάρουν θέση, να πουν την άποψή τους για τα τεκταινόμενα, να καθοδηγήσουν τους απλούς πολίτες, εμάς όλους.

Βεβαίως, αν καμιά φορά τους ακούσουμε να μιλούν, τότε δυο πιθανότητες υπάρχουν. Ή να συμφωνούμε μαζί τους, οπότε χαιρόμαστε και καμαρώνουμε που έχουμε τόσο σπουδαίους πνευματικούς ανθρώπους, ή να διαφωνούμε με όσα λένε, οπότε σκεφτόμαστε τι θέλουν κι ανακατεύονται, αφού δεν τους κόβει;

Σήμερα όμως θα ήθελα να μιλήσω για μια άλλη, παράλληλη πλευρά των πνευματικών ανθρώπων.

Τους έχετε παρατηρήσει όταν παίρνουν εξουσία ή όταν τοποθετούνται υπεύθυνοι σε κάποιο πόστο;

Η πρώτη φορά που το αντιλήφθηκα αυτό ήταν πριν από πολλά χρόνια, όταν κάποιος σπουδαίος συνθέτης ανέλαβε να κάνει μια ραδιοφωνική εκπομπή στο κρατικό ραδιόφωνο.

Η εκπομπή μεταδίδονταν κάθε Κυριακή και συμπτωματικά η ώρα βόλευε και την παρακολουθούσα. Υποτίθεται πως όταν μια εκπομπή για το «καλό ελληνικό τραγούδι». Την πρώτη Κυριακή, τα μισά από τα τραγούδια του παρουσίασε ήταν δικά του.

Δεν μπορεί, λέω συμπτωματικό θα είναι. Την επόμενη το ίδιο, δικά του με ερμηνεύτρια τη σύζυγό του. Την τρίτη Κυριακή πάλι. Ε, δεν την ξανάκουσα την εκπομπή και έμαθα ότι μετά από λίγο κόπηκε.

Δεν καταλαβαίνουν όλοι από «καλό ελληνικό τραγούδι».

Το άλλο πουλάκι:

Πώς σου ήρθαν αυτά;

Σίγουρα θα διάβασες για την περίφημο επιτροπή για την φιλαναγνωσία που διορίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Κι εμένα μου έκανε εντύπωση και θα ήθελα να το σχολιάσουμε.

Όχι, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε.

Εξάλλου, θα το ξέρετε, χρόνια τώρα, πως τα πρόσωπα ελάχιστα μας ενδιαφέρουν και μόνο ως φορείς μιας ιδέας, κάποιας νοοτροπίας ή συγκεκριμένης πρακτικής.

Η επιτροπή αυτή, λοιπόν, θα διαχειριστεί περισσότερα από 300.000 ευρώ για αγορά βιβλίων και προώθησή τους στα σχολεία, τα οποία συμμετέχουν σε ένα πρόγραμμα φιλαναγνωσίας. Προσπαθούν να κάνουν τους μικρούς μαθητές φίλους του βιβλίου.

Εσείς ποιους θα βάζατε σε μια τέτοια επιτροπή; Το Υπουργείο Πολιτισμού έβαλε διάφορους πανεπιστημιακούς και εκπαιδευτικούς, καθώς και δύο συγγραφείς, γνωστούς, γνωστότατους.

Ας δούμε λίγο τους αριθμούς.

Τα βιβλία που επιλέχτηκαν είναι στη μεγάλη τους πλειονότητα (75%-80%) Ελλήνων συγγραφέων, συνολικά καμιά πεντακοσαριά τίτλοι.

Έχουν εκδοθεί από 56 εκδοτικούς οίκους και οι συγγραφείς τους είναι κι αυτοί πολλοί, περισσότεροι από διακόσιους.

Τι μας λένε αυτοί οι αριθμοί;

Ότι όλα πάνε καλά, πολυφωνία υπάρχει, μπήκαν όσο το δυνατόν περισσότεροι «μέσα», ώστε να μην υπάρχουν παράπονα από κανέναν.

Ωστόσο παράπονα υπάρχουν και μάλιστα πολλά. Να δούμε όμως αν είναι δικαιολογημένα ή είναι τα συνήθη παράπονα που βλέπουμε και ακούμε, όταν πρόκειται να μοιραστούν λεφτά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και πάλι οι αριθμοί.

Παρόλο που οι εκδοτικοί οίκοι είναι 56, το 25% των βιβλίων που έχουν επιλεγεί ανήκουν σε έναν μόνο, γνωστό, γνωστότατο.

Εντελώς συμπτωματικά, είναι ο εκδοτικός οίκος που εκδίδει τα βιβλία των δύο συγγραφέων, γνωστών, γνωστότατων, που είναι μέλη της επιτροπής.

Επίσης εντελώς συμπτωματικά, 33 βιβλία από τα επιλεγμένα είναι των ίδιων των συγγραφέων, της συζύγου και της θυγατέρας του ενός εκ των δύο, καθώς και συνεργατών του δευτέρου, στα κρυφά.

Γιατί στα κρυφά; Διότι υπήρχε ένα εμπόδιο, ένα πλαφόν των έξι τίτλων ανά συγγραφέα, οπότε το μέλος της επιτροπής έβαζε στη λίστα μόνο το όνομα του συνεργάτη του κι όχι το δικό του κι έτσι ξεπεράστηκε κι αυτό το «εμπόδιο».

Σας φαίνονται όλα αυτά υπερβολικά; Ακούστε τότε ότι η επιτροπή τύπωσε και ένα δεκαεξασέλιδο, όπου 8 συγγραφείς μιλούν στα παιδιά για το βιβλίο και την αξία του. Ε, από τους εκατοντάδες συγγραφείς που διαθέτει αυτή η χώρα, δύο από τους οκτώ που επιλέχτηκαν είναι και τα γνωστά, γνωστότατα μέλη της επιτροπής για την οποία μιλάμε.

Είναι κακό; Καθόλου!

Τους ανθρώπους τους ζήτησαν να προωθήσουν το καλό βιβλίο και αυτό κάνουν.

Τι, δηλαδή; Να δεχτούν ότι δεν είναι καλά τα βιβλία που γράφουν οι ίδιοι και τα μέλη της οικογένειάς τους;

Είναι στο αίμα μας!