121218 ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Ο σοφός λαός!

«Ο χορτάτος τον νηστικό δεν τον καταλαβαίνει» έλεγε ο παππούς μου. Πράγματι, είναι πολύ δύσκολο να μπεις στη θέση του άλλου, να αντιληφθείς ακριβώς πώς αισθάνεται, να ζήσεις κι εσύ, έστω για λίγο, εκείνα που ζει.

Στη Βαγδάτη, λένε τα παραμύθια, ζούσε ένας καλός Χαλίφης, που τα βράδια έβγαζε τα πανάκριβα ρούχα του και ντύνονταν με κουρέλια. Έβγαινε κρυφά από το παλάτι και χάνονταν μέσα στο πλήθος.

Έμπαινε στα καπηλειά, συζητούσε με τους απλούς ανθρώπους, και προσπαθούσε να καταλάβει πώς ζούσαν, αν ήταν ευχαριστημένοι, τι είδους προβλήματα αντιμετώπιζαν και, κυρίως, αν είχαν παράπονα από τον Χαλίφη, δηλαδή από τον ίδιο.

Δεν αρκούνταν στην εικόνα που του μετέφεραν οι διάφοροι σύμβουλοί του, δεν είχε εμπιστοσύνη σε όσα του παρουσίαζαν κάποιοι καλοθελητές, έπρεπε να σχηματίσει προσωπική γνώμη.

Αξιέπαινη η πρωτοβουλία του, παρ’ όλα αυτά όμως ο Χαλίφης δεν έπαυε να είναι… Χαλίφης.

Όταν ξαναγύριζε στο παλάτι, έβγαζε τα κουρέλια και ξαναφορούσε τα πολυτελή ρούχα του, έτρωγε τα φαγητά που του ετοίμαζαν οι μάγειροί του και ζούσε τη βασιλική ζωή που, φυσικά, καμιά σχέση δεν είχε με τη ζωή των υπηκόων του.

Γιατί σας τα λέω όμως όλα αυτά;

Σας τα λέω με αφορμή τα πόθεν έσχες των βουλευτών και κάποιων άλλων πολιτικών προσώπων που δόθηκαν στη δημοσιότητα.

Λοιπόν, από τη γενική εικόνα φαίνεται πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν τόση σχέση με τους απλούς πολίτες όση είχε ο Χαλίφης του παραμυθιού με τους υπηκόους του.

Καμία σχέση!

Ακόμη και οι πιο φτωχοί, δηλαδή καναδυό που δεν έχουν άλλα εισοδήματα εκτός από τη βουλευτική αποζημίωση, δεν μπορούν να διανοηθούν τη δυσκολία που αντιμετωπίζει, ειδικά σήμερα, η μέση –δεν λέω η κατώτερη- ελληνική οικογένεια.

Το άλλο πουλάκι:

Κάτι έχουν ακουστά!

Οπωσδήποτε κάτι θα πήρε το αφτί τους, ειδήσεις βλέπουν, εφημερίδες διαβάζουν, όμως… ο χορτάτος τον νηστικό δεν τον καταλαβαίνει.

Όπως ακριβώς ο καθένας από εμάς δεν μπορεί να καταλάβει εκείνον που βρίσκεται σε χειρότερη, πολύ χειρότερη μοίρα.

Όσοι έχουμε τις δουλειές μας δεν ξέρουμε πώς νιώθει ένας άνεργος.

Όσοι έχουμε ακόμη ανοιχτά τα μαγαζιά μας δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει να βάζεις λουκέτο.

Αλλά ακόμη και αυτοί που ζούνε στην ανεργία δεν μπορούν να μπουν στη θέση άλλων ανθρώπων που βρίσκονται σε πολύ χειρότερη μοίρα από τους ίδιους, για να μη μιλήσουμε για καταστάσεις σε χώρες της Αφρικής με πείνα, αρρώστιες, με πολέμους, με τρομερούς θανάτους.

Ποια είναι η διαφορά;

Η διαφορά είναι ότι όλοι εμείς δεν νομοθετούμε, δεν είμαστε οι αρμόδιοι να λύσουμε τα προβλήματα για τα οποία δεν έχουμε πραγματική εικόνα. Οι βουλευτές και οι υπουργοί είναι.

Πώς όμως να αλλάξεις τον κόσμο, πώς να βελτιώσεις τις συνθήκες των πολιτών, πώς να αγωνιστείς για κάτι καλύτερο, όταν δεν έχεις εικόνα της πραγματικότητας;

Είναι άλλο να σου χτυπούν την πόρτα και να παρακαλούν για μια θέση εργασίας κι άλλο να ψάχνεις ο ίδιος για να εργαστείς.

Ο γιατρός όσο κι αν συμπονεί τον ασθενή του, όσο κι αν ψάχνει τρόπους να τον ανακουφίσει, δεν βρίσκεται ο ίδιος στο κρεβάτι του πόνου, δεν είναι ο ίδιος που βλέπει τη ζωή του να τελειώνει μέρα με τη μέρα.

Ίσως το παράδειγμα να είναι ατυχές, ο γιατρός μπορεί να μην πονά ο ίδιος, όμως ξέρει από πόνο, σίγουρα κάποτε θα έχει νιώσει κι αυτός ένα πόνο δυνατό, σίγουρα θα έχει αρρωστήσει πολλές φορές στην ζωή του.

Οι πολιτικοί μας όμως δεν φαίνονται να έχουν περάσει δυσκολίες, ούτε στα παιδικά τους χρόνια, τα οποία, άλλωστε, είναι τώρα τόσο μακρινά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τεράστιες περιουσίες.

Πολλοί από αυτούς έχουν εισοδήματα που εσείς κι εγώ δεν θα τα αποκτήσουμε σε όλη μας τη ζωή.

Τι να καταλάβουν οι άνθρωποι αυτοί από κρίση; Οπωσδήποτε βλέπουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται, όμως και μισά να μείνουν και το ένα τέταρτο, πάλι δεν συγκρίνονται με εκείνα του μέσου πολίτη, για να μην πω του απολυμένου, του άνεργου, του χρεοκοπημένου πολίτη.

Ξέρετε όμως τι άλλο μου έκανε εντύπωση; Είναι και καλοπερασάκηδες. Ο άλλος πήρε, λέει, βουλευτική αποζημίωση καμιά εκατοστή χιλιάδες ευρώ και έχει στην τράπεζα κατατεθειμένα μόνο χίλια. Τα υπόλοιπα τα έφαγε (!;) Τόσα του χρειάζονται για να περάσει τη χρονιά του (!;) Πάνω από ενενήντα χιλιάδες (!;)

Αφήστε τα, φίλοι μου. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται φτηνός λαϊκισμός, όμως τέτοια ώρα τέτοια λόγια.

Κάποτε είχαμε πει για τους πολιτικούς πως δεν μπορούν να καταλάβουν τον απλό πολίτη όταν δεν μπαίνουν ποτέ σε μέσο μαζικής μεταφοράς, όταν δεν περιμένουν στην ουρά για να τελειώσουν μια δουλειά ή όταν δεν χρειάζεται να ψάξουν μέρος για παρκάρισμα.

Τότε όμως δεν υπήρχε η κρίση!

Πολίτης στη θέση του πολίτη!