121220 ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πού βρίσκεται η λύση;

Άνοιξε και πάλι η συζήτηση για το ωράριο των καταστημάτων και τα επιχειρήματα που ακούγονται είναι από αστεία έως επικίνδυνα. Είτε είναι υπέρ, είτε είναι κατά της συνεχούς λειτουργίας.

Τα λεφτά είναι που λείπουν όχι οι ώρες λειτουργίας της αγοράς, λέει ένα επιχείρημα, λες και όταν τα (δανεικά) λεφτά έτρεχαν από τα μπατζάκια μας έπρεπε και η αγορά να «τρέχει» κι αυτή.

«Ξύπνησα Κυριακή συνειδητοποιώντας ότι δεν είχα αγοράσει δώρο για εορτάζοντα φίλο…», επιχειρηματολογεί υπέρ της συνεχούς λειτουργίας αρθρογράφος σε σοβαρή εφημερίδα.

Λες και τα καταστήματα με τους υπαλλήλους τους θα πρέπει να είναι εκεί, επτά ημέρες την εβδομάδα, είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο, μη τυχόν και κάποιος αφηρημένος ξεχάσει να πάρει κάτι που του χρειάζεται.

Ας είμαστε σοβαροί!

Ασφαλώς και μας βολεύει όλους να βρίσκουμε ανοιχτά τα καταστήματα όποτε το θελήσουμε ή όποτε το θυμηθούμε. Αυτό είναι όμως το ζητούμενο; Αν επεκτείνουμε το «μέτρο», τότε θα δούμε πως καλό θα ήταν να εργάζονται οι πάντες και να είναι ανοιχτά τα πάντα όλο το εικοσιτετράωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα.

Γιατί, δηλαδή, να μην λειτουργούν τα αστικά, όταν τα παιδιά μας ξεκινούν να κατεβούν στο κέντρο στις 12 τα μεσάνυχτα και επιστρέφουν πριν από το ξημέρωμα;

Γιατί να είναι κλειστά τα σχολεία το απόγευμα και τα Σαββατοκύριακα και να πρέπει οι γονείς, που θα εργάζονται κι αυτοί τότε, να ψάχνουν πού θα τα αφήσουν;

Ποιον δεν θα βόλευε να είναι ανοιχτές οι υπηρεσίες και οι τράπεζες μέχρι αργά το βράδυ, ώστε να «εξυπηρετείται» με το πάσο του;

Ας αλλάξουμε πάλι, οπτική.

Μπορείτε να φανταστείτε Κυριακές και εορτές με κλειστά ζαχαροπλαστεία ή ανθοπωλεία; Έχετε σκεφτεί γιατί τα περίπτερα (όσα έμειναν στην αγορά) δεν λειτουργούν με ωράριο καταστημάτων; Θυμάστε τι γινόταν όταν τα βενζινάδικα έκλειναν κάθε γιορτή και σχόλη αφήνοντας μόνο καναδυό εφημερεύοντα;

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι απλό το θέμα.

Υποτίθεται πως η ανοιχτή αγορά δημιουργεί μεγαλύτερο κύκλο εργασιών, κατανάλωση δηλαδή, και, επομένως, περισσότερες θέσεις εργασίας, οι οποίες, με τη σειρά τους, δημιουργούν περισσότερο πλούτο, νέα κίνηση του χρήματος κ.λπ.

Είναι όμως έτσι;

Στον διάλογο των τελευταίων μερών ακούστηκε πως εκείνο που θα συμβεί είναι να φορτωθούν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι περισσότερες ώρες και μέρες δουλειάς, χωρίς αντίστοιχη αύξηση των αποδοχών τους. Ήδη οι πιο πολλοί εργάζονται χωρίς να παίρνουν όλα όσα δικαιούνται.

Δόθηκε μια απάντηση σ’ αυτό: Τι κάνουν οι συνδικαλιστές του χώρου που προειδοποιούν ότι έτσι θα συμβεί; Δεν είναι στις υποχρεώσεις τους να φροντίζουν, ώστε τα μέλη των σωματείων τους να απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματά τους;

Για να έρθει η ανταπάντηση: και πού τον είδατε τον συνδικαλισμό στον ιδιωτικό τομέα; Μήπως μπερδεύετε τους ιδιωτικούς υπαλλήλους με τους μοσχαναθρεμένους εργαζόμενους στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ;

Το θέμα, το είπαμε, δεν είναι απλό.

Οπωσδήποτε δεν πρέπει να θεωρούμε σωστό το επιχείρημα πως δεν πρέπει να επεκταθεί το ωράριο λειτουργίας, επειδή οι καταστηματάρχες δεν θα είναι εντάξει απέναντι στις υποχρεώσεις τους προς τους υπαλλήλους.

Είναι σαν να υποστηρίζουμε πως δεν πρέπει να κυκλοφορούν αυτοκίνητα το βράδυ του Σαββάτου, επειδή πολλοί πίνουν και οδηγούν μεθυσμένοι!

Αν κρίνουμε ότι είναι καλό να επεκταθεί το ωράριο και οι μέρες λειτουργίας, θα πρέπει να το αποφασίσουμε, χωρίς να προβάλλουμε επιχειρήματα που δεν στέκουν, ασχέτως αν ισχύουν στη χώρα μας. Ας τα αλλάξουμε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καλό, όμως, για ποιους;

Ποιους ακριβώς εξυπηρετεί μια αγορά ανοιχτή κάθε μέρα, όλη την ημέρα; Για να το διατυπώσω καλύτερα, σε τι είδους κοινωνία απευθύνεται μια αγορά που δεν κλείνει ποτέ;

Ακριβώς! Σε μια κοινωνία καταναλωτών. Μια κοινωνία όπου αυτή η αγορά είναι το κέντρο του κόσμου, το κέντρο του ενδιαφέροντος, γύρω από την οποία κινούνται όλα και όλοι.

Αυτή την κοινωνία θέλουμε; Ας το σκεφτούμε λίγο.

Από την άλλη, βεβαίως, πρέπει να αναλογιστούμε ότι και μια διαφορετική κοινωνία, εκείνη με κέντρο τον άνθρωπο και τα ενδιαφέροντα του, τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο του και τη δυνατότητα αξιοποίησής του συνεπάγεται πως κάποιοι θα εργάζονται όταν οι υπόλοιποι απολαμβάνουν.

Φαντάζεστε το χιονοδρομικό κλειστό εορτές και αργίες; Ή, γιατί να μην λειτουργεί το κολυμβητήριο αργά το βράδυ για όσους επιθυμούν να ασκηθούν τότε; Είναι δυνατόν να σταματά η ζωή επειδή όλοι θέλουμε να «ξεκουραζόμαστε» συγκεκριμένη χρονική στιγμή;

Τι να πούμε; Κάποια πράγματα μοιάζουν αυτονόητα όμως δεν είναι. Όταν εγώ έχω ελεύθερο χρόνο, θέλω κάποιοι άλλοι να με… εξυπηρετούν, να μου παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Τι γίνεται όμως με τον δικό τους ελεύθερο χρόνο;

Γι’ αυτό σας είπαμε. Η μόνη διαφορά με την αγορά είναι ότι απευθύνεται σε άλλου είδους κοινωνία, εκείνη των καταναλωτών. Μήπως όμως κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;

ΑΓΟΡΑ-ΖΩ!