121214 ΓΡΑΜΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Ωραία ελληνικά!

Έχουν τεράστιο ενδιαφέρον όχι μόνοι οι ομιλίες των πολιτικών προσώπων, όχι μόνο οι δηλώσεις τους σε διάφορα Μέσα, αλλά, περισσότερο θα έλεγα, οι γραπτές ανακοινώσεις των κομμάτων.

Ο προφορικός λόγος είναι… προφορικός. Μπορεί να σου ξεφύγει και καμιά κουβέντα παραπάνω κι αυτό το ξέρουμε καλά εμείς τα πουλάκια, που καθημερινά τα λέμε μαζί σας.

Χρειάζεται προσοχή, γιατί τα λόγια πετούν, όπως έλεγε κι ο Όμηρος.

Θυμήθηκα τώρα μια ιστοριούλα από το Γεροντικό.

Κάποιος πήγε σ’ έναν γέροντα να κουβεντιάσει μαζί του, να του πει τα προβλήματα και τις σκέψεις του, ό,τι τέλος πάντων τον βασανίζει.

«Ποιο νομίζεις ότι είναι το αδύνατο σημείο του χαρακτήρα σου;» τον ρώτησε ο γέροντας.

«Να, συχνά μου ξεφεύγουν κουβέντες χωρίς να το θέλω. Μετά το μετανιώνω κι ευτυχώς έχω το θάρρος και ζητάω συγγνώμη ή δίνω τις κατάλληλες εξηγήσεις».

Συζήτησαν κι άλλο και ο γέροντας του ζήτησε την επόμενη φορά που θα τον επισκεφτεί να έχει μαζί του ένα πουπουλένιο μαξιλάρι.

Ο άνθρωπος ζήτησε την ευλογία του, έφυγε και, πράγματι, μετά από καιρό, ξαναπήγε στον γέροντα έχοντας μαζί του το μαξιλάρι που του ζήτησε.

«Πώς τα καταφέρνεις στο θέμα που λέγαμε; Έκανες καμιά πρόοδο;» τον ρώτησε ο γέροντας.

«Μπα, τα ίδια γέροντά μου. Δεν μπορώ να το κρατήσω κλειστό το ευλογημένο. Ευτυχώς που καταλαβαίνω το σφάλμα μου και το διορθώνω».

Τότε ο γέροντας πήρε το μαξιλάρι, το ξήλωσε, το τίναξε στον αέρα και είπε στον «ομιλητικό» επισκέπτη του.

«Δεν είναι μεγάλο το πρόβλημα που έχεις. Απλώς μάζεψε τα πούπουλα και ξαναβάλ’ τα στο μαξιλάρι, και θα δεις ότι την άλλη φορά θα έχεις να μου πεις πιο ευχάριστα νέα».

«Μα, γέροντα μαζεύονται, τώρα αυτά τα πούπουλα; Αυτά τα πήρε ο αέρας και πάνε» είπε προβληματισμένος ο πιστός.

«Έτσι είναι και τα λόγια, ευλογημένε», του απάντησε ο γέροντας. «Νομίζεις ότι όσα λες μπορούν μετά να γυρίσουν πίσω και να διορθωθεί το κακό, απλώς και μόνο επειδή πας και ζητάς συγγνώμη;»

Το άλλο πουλάκι:

Το γραπτό κείμενο όμως;

Σας διαβάζω την ανακοίνωση ενός κόμματος, θα καταλάβετε ποιο είναι, και πείτε μου εσείς αν βγάζετε νόημα:

«Όταν ελέγχονται “τα κορυφαία στελέχη” για την ανωνυμία τους (ίσως διότι και οι ίδιοι αμφισβητούν την “κορυφαιότητά” τους) ελέγχεται και η αλήθεια της “αιτίας” και η ειλικρίνεια της “εξήγησης” που δόθηκε στη δημοσιότητα, από κάποιους, ερήμην των βουλευτών της Κοινοβουλευτικής ομάδας».

Τι καταλάβατε;

Εγώ τα έπιασα όλα, εκτός από την κορυφαιότητα. Συνεχίζω όμως μπας και βγάλουμε άκρη:

«Δηλώνουμε ότι στους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ δεν υπάρχουν “κορυφαία στελέχη”. Υπάρχουν μόνο ανεξάρτητοι Έλληνες σε όλα τα μέρη της χώρας που τους υπηρετούν οι βουλευτές τους ως απλοί στρατιώτες. Υπάρχουν άνθρωποι που πίστεψαν σε μας και δεσμευτήκαμε να μην τους προδώσουμε. Έτσι και κάνουμε. Προχωράμε πιο δυνατοί, πιο ελεύθεροι και, κυρίως, πιο ανεξάρτητοι».

Αυτό είναι πιο ξεκάθαρο κι από την κορυφαιότητα.

Δεν υπάρχουν κορυφαία στελέχη. Σαφές. Υπάρχουμε όμως εμείς στους οποίους πίστεψαν οι άνθρωποι. Ποιοι είμαστε εμείς; Απλοί άνθρωποι είμαστε, απλώς έτυχε κάποιοι να πιστέψουν σήμερα σ’ εμάς. Αύριο θα πιστέψουμε εμείς σ’ αυτούς και όλοι μαζί θα είμαστε «πιο δυνατοί, πιο ελεύθεροι και, κυρίως, πιο ανεξάρτητοι».

Ανεξαρτησίες!

Επειδή σκοτώθηκαν μεταξύ τους, ψάχνουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το είπε ο Λένιν, παιδιά!

Ή θα είσαι κόμμα ή θα είσαι όμιλος προβληματισμού, δηλαδή παιδική χαρά, όπου ο κάθε πικραμένος θα βγάζει τα απωθημένα του. Τρίτος δρόμος προς τη σοβαρή συγκρότηση ενός πολιτικού χώρου δεν υπάρχει.

Άμα βγαίνει ο καθένας και λέει να επιστρέψουμε στη δραχμή ή να πάμε στο δολάριο, στη λίρα Αγγλίας ή στο γρόσι, αυτό δεν είναι ούτε δημοκρατία, ούτε ανεξαρτησία.

Είναι, απλή και ανόθευτη ασυναρτησία.

Οι θέσεις πρέπει να είναι σαφείς, να υπάρχει μια «γραμμή», που να φτάνει μέσω των στελεχών, μεγάλων και μικρότερων, στους πολίτες, για να ξέρει κι ο ψηφοφόρος, τον οποίο οι βουλευτές θα υπηρετήσουν ως απλοί στρατιώτες, τι ακριβώς ψηφίζει.

Το αν οι θέσεις θα αποφασίζονται από διευρυμένα όργανα ή από ολιγομελείς ομάδες είναι κάποιοι στοιχείο δημοκρατικότητας.

Οπωσδήποτε θα υπάρχουν και κορυφαία στελέχη. Μπορεί να εκλέγονται ή να κληρώνονται ή να εναλλάσσονται στην κορυφή, όμως, όσο καιρό βρίσκονταν εκεί έχουν βαρύνοντα λόγο.

Άντε, σας τα λέμε εμείς που, στο κάτω κάτω, ποτέ δεν περάσαμε από κόμμα.

Ωστόσο, τα βασικά πρέπει να τα γνωρίζουμε όλοι. Διαφορετικά θα έχουμε τον κάθε Καμμένο να το παίζει αρχηγός και μάλιστα… με δημοκρατικές ευαισθησίες.

Ποιος; Ο Καμμένος.

Να ξέρουμε και τι λέμε,
τι γράφουμε,
που θα έλεγε κι ο Ζήκος!