121205 ΕΙΔΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Επίδομα «ειδικών συνθηκών».

Κάθε κλάδος εργαζομένων (άντε, σχεδόν κάθε κλάδος εργαζομένων) εργάζεται σε… ειδικές συνθήκες.

Γιατί; Απλούστατα, διότι, διαφορετικά, δεν θα ήταν κάποιος διαφορετικός κλάδος, αλλά κάποιος κλάδος ίδιος με έναν άλλο.

Που έχει τις δικές του… ειδικές συνθήκες εργασίας.

Αυτό είναι λογικό έως αυτονόητο και τόσο παλιό όσο και η παροιμία που λέει «άλλη η δουλειά του ναύτη κι άλλη του καντηλανάφτη»!

Αυτονόητο επίσης είναι το γεγονός ότι κάθε δουλειά έχει τα καλά της και τα κακά της, για τους εργαζόμενους όμως σ’ αυτήν είναι πάντα περισσότερα τα κακά, αλλιώς δεν θα τη λέγανε και δουλειά, δηλαδή δουλεία, αλλά θα τη λέγανε –ξέρω ‘γω;- ας πούμε χαρά ή καλοπέραση.

Επίσης, αν ήταν καλοπέραση, δεν θα σε πλήρωνε κανείς για να την κάνεις, παρά θα πήγαινες τραγουδώντας, με κέφι και μεράκι, κι όχι με κάτι μούτρα να, όπως πηγαίνουν τώρα οι περισσότεροι εργαζόμενοι.

Αφήστε και το άλλο. Ποιος θα ζητούσε να βγει στη σύνταξη, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, όπως γίνεται σήμερα, αν η δουλειά ήταν μια ευχάριστη απασχόληση;

Παραβλέπω το γεγονός ότι πάρα πολλοί, όταν συνταξιοδοτούνται, πέφτουν σε κατάθλιψη, είτε επειδή αισθάνονται πλέον άχρηστοι, είτε επειδή δεν έχουν πώς να γεμίσουν το χρόνο τους, είτε και για τα δυο μαζί.

Ακούστε τι θυμήθηκα τώρα. Κάποιος λοχαγός προσπαθούσε να πείσει έναν φαντάρο για το πόσο καλή και χρήσιμη είναι η στρατιωτική θητεία, λέγοντάς του το γνωστό «όλοι οι άντρες έχουν τις καλύτερες αναμνήσεις τους από το στρατό».

«Αν ήταν έτσι, κυρ Λοχαγέ», απάντησε εκείνος, «τότε, όποτε κάνουμε κάποιο παράπτωμα δεν θα μας τιμωρούσατε με φυλάκιση, που την υπηρετείς στο τέλος, αλλά θα μας λέγατε “δέκα μέρες μείωση θητείας” κι εμείς θα ήμασταν όλο στενοχώρια».

Το άλλο πουλάκι:

Τι είναι όμως οι ειδικές συνθήκες;

Αν μου επέτρεπαν εμένα να δώσω έναν ορισμό, θα έλεγα πως ειδικές συνθήκες είναι ό,τι δεν προβλέπεται από την φύση της κάθε εργασίας.

Για να γίνει κατανοητό, ας δώσουμε ορισμένα παραδείγματα.

Αν ο φύλακας ενός πολυκαταστήματος, που σχολάει όταν κλείνει η αγορά, χρειαστεί κάποια στιγμή να εργαστεί τη νύχτα, διότι, ας πούμε, το κατάστημα έχει μια γιορτή, τότε αυτό είναι «ειδική συνθήκη».

Κάποιος όμως που έχει προσληφθεί ως νυχτοφύλακας δεν μπορεί να επικαλείται ως «ειδικό» το γεγονός ότι εργάζεται νύχτα, αφού αυτή είναι η φύση της εργασίας του.

Οι εργαζόμενοι σε  μια εφημερίδα κάθονται συνήθως την παραμονή μιας αργίας, διότι την αργία δεν κυκλοφορούν εφημερίδες, εργάζονται όμως ανήμερα για να βρίσκονται στα περίπτερα το πρωί της επόμενης μέρας.

Αυτό δεν είναι ειδική συνθήκη, έτσι είναι η δουλειά τους.

Νομίζω ότι καταλάβατε τι εννοώ.

Ένας καθηγητής δεν μπορεί να αμείβεται έξτρα, επειδή… διορθώνει τα γραπτά των μαθητών του. Αν επρόκειτο για επιπλέον εργασία, θα μπορούσε το σχολείο να προσλαμβάνει ωρομίσθιους «διορθωτές», που θα έπαιρναν αυτοί το επίδομα ως αμοιβή και θα παρέδιδαν στον καθηγητή τα γραπτά διορθωμένα και βαθμολογημένα.

Ομοίως, δεν είναι δυνατόν ο οδηγός του λεωφορείου να παίρνει επίδομα επειδή πηγαίνει το πρωί και… βάζει μπρος το όχημα.

Φαντάζεστε την αντίδρασή του, αν η υπηρεσία προσλάμβανε κάποιον μόνο για να βγάζει μπρος το όχημα στο αμαξοστάσιο;

Για να το κάνουμε πιο απλό. Όταν πας κάπου να πιάσεις δουλειά, μαθαίνεις από πριν ποια θα είναι τα καθήκοντα και οι υποχρεώσεις σου, ποιο το ωράριο εργασίας, οι μέρες αργίας, οι άδειες καθώς και ποιος ο μισθός σου για όλα αυτά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αν σου ζητηθεί κάτι επιπλέον;

Βεβαίως τότε έχεις το δικαίωμα να ζητήσεις μια επιπλέον «αμοιβή». Φυσικά, αν πρόκειται για κάτι απλό ή κάτι που γίνεται μια φορά το χρόνο, συνήθως η «αμοιβή» δεν είναι χρηματικό αλλά ισοφαρίζεται με κάποια άλλη χάρη.

Καλά, θα μου πείτε, όλα αυτά, όμως ισχύουν όταν μιλάμε για κανονικές συνθήκες, «υπό κάπα σίγμα» που λέγαμε και στη φυσική.

Όταν όμως υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι που παρακαλούν για μια θέση, ποιος θα κοιτάξει να τηρήσει ακόμη και τα συμφωνημένα;

Και, όταν λέω ποιος, εννοώ ποιος εργοδότης!

Σε προσλαμβάνει γι’ αυτό, αύριο σου ζητάει και το άλλο, την επομένη κάτι νέο κι άντε να μιλήσεις εσύ για «ειδικές συνθήκες».

Βεβαίως, όλα αυτά δεν ισχύουν για τον μεγάλο εργοδότη, το δημόσιο.

Εκεί ακούς εργαζόμενους να ισχυρίζονται σήμερα πως «τόσα μας δίνουνε, τόσο θα δουλεύουμε», μιλώντας για τις περικοπές στους μισθούς τους.

Κανείς τους όμως δεν λέει «αυτός ο μισθός είναι ντροπή για τη δουλειά που προσφέρω, θα φύγω θα πάω στον ιδιωτικό τομέα και θα παίρνω όσα αξίζω».

Απλώς όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι πιστεύουν ότι ο μισθός που παίρνουν τους αδικεί, άρα έχουν κάθε δικαίωμα να λουφάρουν.

Ε, εντάξει, όχι και όλοι!

Εργασιακά!