121210 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Μια εύλογη απορία.

Πολλές φορές, συζητώντας με φίλους, δεχόμαστε το εύλογο (;) ερώτημα: Πού βρίσκουμε ένα θέμα κάθε μέρα για να σχολιάσουμε;

Η απορία τους μας θυμίζει αυτό που έλεγε μια παλιά νοικοκυρά: «Εμένα, αν μου πεις τι φαγητό να κάνω, είναι σαν να το μαγείρεψα κιόλας».

Θεωρούσε, δηλαδή, μεγαλύτερη «αγγαρεία» την αναζήτηση και την εύρεση μιας ιδέας, ενός φαγητού για μαγείρεμα, από την εκτέλεσή της, την υλοποίηση της συνταγής και την παρουσίαση του φαγητού στο τραπέζι.

Γιατί αυτό; Διότι, απλούστατα, πρόκειται για το συνεχές, το μονότονο «κάθε μέρα», που επιπλέον δεν μοιάζει να έχει τέλος. Οι νοικοκυρές, νομίζω και τα πουλάκια, δεν βγαίνουν στη σύνταξη, δεν παύουν να κελαηδούν, εκτός αν προκύψει κάποια ανώτερη βία.

Δεν μετρούν πόσα χρόνια υπηρεσίας έχουν, δεν μελετούν τα εργασιακά νομοσχέδια (τα νομοσχέδια για θέματα εργασίας), ούτε ψάχνουν να συνυπολογίσουν έτη σπουδών, στρατιωτικά ή άλλα χρόνια που θα τους φέρουν πιο κοντά στην πολυπόθητη ημέρα της σύνταξης.

Γνωρίζω νοικοκυρές που μαγειρεύουν καθημερινά, πάνω από εβδομήντα χρόνια, χωρίς άδειες, χωρίς Σαββατοκύριακα, χωρίς αργίες και διακοπές. Το σπουδαιότερο; Εξακολουθούν να κάνουν το φαγητό τους με τον ίδιο μεράκι, την ίδια υπομονή, την ίδια αγάπη προς εκείνους στους οποίους θα το σερβίρουν.

Ωπ! Μου ξέφυγε και αποκάλυψα το μυστικό!

Ας αλλάξουμε θέμα, ας αφήσουμε τις καλές νοικοκυρές να ασχοληθούν με το μενού της ημέρας κι ας συζητήσουμε λίγο για το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να βρίσκεις κάθε μέρα ένα θέμα προς συζήτηση και σχολιασμό.

Είναι δύσκολο, πρέπει να το ομολογήσουμε, και είναι δύσκολο επειδή δεν (προσέξτε την αντίθεση, όπως την επεσήμανε ένας φίλος) πρέπει να ασχολείσαι με ένα θέμα αποκλειστικά.

Διότι, αν είσαι, ας πούμε, σχολιαστής ενός θέματος, για το ΠΑΣΟΚ ή για τον Ολυμπιακό ή για την εξωτερική πολιτική, παίρνεις καθημερινά τις δηλώσεις των προέδρων, των προπονητών, κάποιων παικτών ή στελεχών και τις… αναμεταδίδεις με δικό σου τρόπο.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι όμως και εύκολο!

Κι αυτό πρέπει να το ομολογήσουμε. Είναι εύκολο αν είσαι… πουλάκι. Αν δηλαδή δεν κάθεσαι κλεισμένος σε ένα σπίτι, σε μια αυλή, πολύ περισσότερο σε ένα κλουβί με καθρεφτάκι, αλλά πετάς πάνω από την πόλη, από παρέα σε παρέα, κάνεις μια βόλτα στην εξοχή, τρυπώνεις καφενεία, μπαινοβγαίνεις στα… «κουρεία και στα λουτρά», όπως θα έλεγε κι ο Διονύσης.

Τι συζητούν οι άνθρωποι; Τι τους απασχολεί; Τι έχουν επισημάνει και ξεχωρίσει από την καθημερινότητα;

Αυτά μπορεί να γίνουν θέματα σχολιασμού, καμιά φορά αυτούσια και άλλοτε πάλι ειδομένα από διαφορετικά πλευρές.

Να, προχθές, εντελώς συμπτωματικά, μια δασκάλα σε κάποια παρέα και ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος σε μια τηλεοπτική εκπομπή, συζητούσαν και επεσήμαναν το ίδιο ακριβώς θέμα.

Ωραία (που λέει ο λόγος)! Έχουμε κρίση, ο κόσμος υποφέρει και όλοι νοσταλγούν τις ξένοιαστες μέρες της ευημερίας και της κατανάλωσης.

Τις μέρες όμως εκείνες, υπήρχαν κάτι τύποι, στα πρωινάδικα της τηλεόρασης που είχαν ως μόνιμο θέμα γκρίνιας… «το καλάθι της νοικοκυράς».

Κάθε πρωί τρομοκρατούσαν τον κοσμάκη (αυτόν τον κοσμάκη που σήμερα ονειρεύεται εκείνα τα χρόνια) με την ακρίβεια, την άνοδο των τιμών, τους μισθούς και τις συντάξεις «πείνας» που δεν φτάνουν για να βγει ο μήνας…

Θέλετε να το πάμε παραπέρα;

Προχθές πάλι, η τηλεόραση πρόβαλε ένα ντοκιμαντέρ για το έργο του σπουδαίου φωτογράφου Κώστα Μπαλάφα, ο οποίος κατέγραψε σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες την Ελλάδα των αρχών του ‘50.

Άνθρωποι του μόχθου, με σκαμμένα τα πρόσωπα από τη δουλειά και τις κακουχίες, κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, απελπισμένοι…

Μια γυναίκα που περπατούσε μέρες, με το παιδί στην πλάτη, για να κατέβει από τα βουνά στον κάμπο και να εργαστεί στη συγκομιδή των πορτοκαλιών.

Ένας κτηνοτρόφος που παζάρευε όσο όσο το μοναδικό αρνί του, Μεγάλη Εβδομάδα, στην αγορά των Ιωαννίνων.

Εικόνες που, αν το καλοσκεφτούμε, οι σημερινοί παππούδες τις έζησαν ως καθημερινότητα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς φτάσαμε στο σημερινό πλούτο;

Και πώς τολμούν κάποιοι να αναπολούν τα «ξένοιαστα» εκείνα χρόνια, ενώ συγχρόνως αγανακτούν για τις περικοπές και τα μέτρα που επιβάλλονται; Νοσταλγούμε το παρελθόν με τον τρόπο που πολλοί άντρες νοσταλγούν τα στρατιωτικά τους χρόνια.

Στην πραγματικότητα πενθούμε για τη χαμένη μας νεότητα, την οποία τοποθετούμε σε ένα ωραιοποιημένο περιβάλλον, απομονώνοντας μόνο ό,τι μπορεί να θεωρηθεί καλή ανάμνηση.

Υπάρχουν σημερινοί σαραντάρηδες, που αναπολούν τα μαθητικά τους χρόνια τότε που… έκαναν καταλήψεις και διαμαρτύρονταν για ένα σχολείο που καταπνίγει τη νιότη τους, που δεν τους δίνει καμιά προοπτική για το μέλλον, που τους εθίζει στην παπαγαλία και την απουσία κριτικής σκέψης…

Να, είδατε;

Με το τίποτα, το βγάλαμε, και σήμερα το μεροκάματο.

Για αύριο, έχει ο Θεός!

Επιούσιον!