121213 ΚΑΠΝΙΣΜΕΟ

Το ένα πουλάκι:

Σας ενοχλεί το κάπνισμα;

Να μια ερώτηση, η οποία είναι τόσο γενική, που δεν μπορείς να την απαντήσεις.

Τίνος το κάπνισμα; Το δικό μου ή κάποιου άλλου; Διότι, το δικό μου, αν είμαι καπνιστής, μπορεί να μου φέρει βήχα ή μια άσχημη γεύση στο στόμα.

Του άλλου μπορεί να μ’ ενοχλεί αν δεν είμαι καπνιστής, ή να με αφήνει αδιάφορο, ακόμη και να το απολαμβάνω,  κι εκείνο όμως εξαρτάται από το χώρο, την ώρα κι ένα σωρό άλλους παράγοντες.

Να, ας πούμε εμένα, που δεν καπνίζω, μ’ ενοχλεί το κάπνισμα στις καφετερίες, όχι όμως στις ταβέρνες.

Ιδιοτροπία; Μπορεί.

Να σας εξηγήσω όμως και να καταλάβετε: εκείνο που μ’ ενοχλεί στο τσιγάρο που καπνίζουν οι άλλοι είναι η μυρωδιά που κολλάει στα ρούχα και, όταν γυρίζεις στο σπίτι βρομοκοπάς ολόκληρος.

Ε, στις ταβέρνες, τώρα το χειμώνα, τα ρούχα παίρνουν μυρωδιά, έτσι κι αλλιώς από τα φαγητά, τα τηγανιτά λάδια και γενικά την κουζίνα, αλλά και τα πιάτα που βρίσκονται στα τραπέζια.

Το κάπνισμα, η μυρωδιά δηλαδή του καπνού, μόνο καλό μπορεί να κάνει, αφού το πολύ πολύ να καλύψει τις άλλες πολύ πιο δυσάρεστες οσμές.

Προσέξτε! Αυτό είναι προσωπική υπόθεση ή, αν προτιμάτε, παραξενιά. Σε τελική ανάλυση δεν έχει καμιά αξία να λέμε τι θέλουμε ή τι δεν θέλουμε ο καθένας, τη στιγμή που υπάρχει κάποιος νόμος, μας αρέσει δεν μας αρέσει.

Τι γίνεται μ’ αυτό τον νόμο; Φοβάμαι πολύ πως έγινε αυτό που απειλεί ότι θα κάνει το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ με όσους νόμους θεωρούν αντίθετους προς το συμφέρον του λαού.

Καταργήθηκε στην πράξη!

Δεν είναι ο πρώτος, θα μου πείτε, ούτε ο τελευταίος, μου κάνει όμως εντύπωση που δεν ακούω να μιλάει κανείς από εκείνους, οι οποίοι, σε άλλες περιπτώσεις, κόπτονται ότι «η βάση της δημοκρατίας είναι η εφαρμογή των ψηφισμένων νόμων».

Το άλλο πουλάκι:

Α λα καρτ!

Να, και σ’ αυτή την περίπτωση ισχύει το περίφημο α λα καρτ, δηλαδή το να διαλέγεις και να παίρνεις ό,τι σε βολεύει, ό,τι σε συμφέρει, ό,τι σου κάνει κέφι.

Οι πανεπιστημιακοί οφείλουν να εφαρμόσουν τον νόμο του κράτους για τα πανεπιστήμια, όμως εμείς ας καπνίζουμε όπου γουστάρουμε. Άλλος νόμος ο ένας, άλλος νόμος ο άλλος.

Δεν είναι έτσι παιδιά.

Διαβάζω διαρκώς ότι, πρώτοι απ’ όλους, οι βουλευτές έχουν γραμμένο το νόμο για το κάπνισμα στα παλιά τους τα παπούτσια και, μέσα στο κοινοβούλιο, φουμάρουν όπου βρουν.

Τι θα τους κάνουν; Θα τους συλλάβουν ή θα τους βάλουν πρόστιμο;

Πώς όμως ψηφίζεις ένα νόμο, όταν εσύ ο ίδιος αρνείσαι να τον εφαρμόσεις; Ξέρω τι θα ισχυριστούν κάποιοι. Μήπως είναι ο μόνος νόμος που ισχύει για όλους τους πολίτες εκτός των βουλευτών; Τουλάχιστον αυτός έχει καταργηθεί στην πράξη και από τον ίδιο το λαό.

Κάποιοι, ωστόσο, ακολουθούν τη νόμιμη οδό.

Όχι, δεν εννοώ ότι εφαρμόζουν το νόμο, εννοώ ότι προσπαθούν να τον καταργήσουν… νομίμως. 150 επιχειρηματίες από ολόκληρη τη χώρα κατέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ζητώντας την απόσυρση του νόμου, ισχυριζόμενοι ότι η εφαρμογή του θα περιορίσει την πελατεία τους κατά 90%.

Το ΣτΕ συνεδρίασε και αποφάνθηκε ότι «η απαγόρευση του καπνίσματος σε εστιατόρια, μπαρ, καφετερίες συνιστά μεν περιορισμό της ελευθερίας, ωστόσο ο περιορισμός αυτός έχει στόχο την προστασία της δημόσιας υγείας και, επομένως, δεν αντιβαίνει στο Σύνταγμα».

Κι επειδή, λέω εγώ τώρα, η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, θα πρέπει ο καθένας που ενοχλείται από τον καπνό των άλλων να φωνάζει τα όργανα της τάξης για να μεριμνήσουν για την εφαρμογή του νόμου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ξέρετε τι γίνεται αλλού;

Στη Νέα Υόρκη, ο δήμαρχος της πόλης απαγόρευσε το κάπνισμα όχι μόνο στους κλειστούς κοινόχρηστους χώρους, αλλά και στους… ανοιχτούς.

Ούτε στα πάρκα που είναι πάνω από 1700, ούτε στις παραλίες, μπορούν να απολαύσουν το τσιγαράκι τους πλέον οι Νεοϋορκέζοι και, πείτε μου εσείς, αν αυτό δεν είναι υστερία.

Στην Αυστραλία πάλι, οι καπνοβιομηχανίες υποχρεώθηκαν να πουλάνε τα τσιγάρα σε ολόιδια κατάμαυρα πακέτα, πάνω στα οποία υπάρχουν εικόνες σοκαριστικές από άρρωστους ανθρώπους ή κατεστραμμένα από το τσιγάρο ανθρώπινα όργανα.

Κι αυτό επίσης υστερία από τις μεγαλύτερες.

Κάποιοι λένε ότι όλοι αυτοί παίζουν το παιχνίδι των ασφαλιστικών εταιριών. Οι άλλοι υποστηρίζουν πως οι υπερασπιστές του τσιγάρου κάνουν πλάτες στις καπνοβιομηχανίες.

Μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά;

Λίγη ευγένεια και λίγος κοινός νους μου φαίνεται ότι αρκεί για να βρεθεί μια λύση. Και, για να απαντήσω στο αρχικό ερώτημα, όχι δεν με ενοχλεί καθόλου το κάπνισμα.

Κάποιοι καπνιστές με ενοχλούν που σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους κι έχουν τους άλλους γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια!

Τι θα γίνει όμως με το νόμο;

Άγραφος νόμος, αδιάβατος νόμος!