140428 ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Εποχή των απολογισμών!

Καθώς συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από την ημέρα που μπήκαμε στα μνημόνια και ξεκίνησε όλη αυτή τη περιπέτεια της χρεοκοπημένης χώρας, είδαμε τις μέρες που πέρασαν, διάφορους «απολογισμούς» αυτής της πενταετίας.

Τι έγινε όλο αυτό το διάστημα; Ποια ήταν το λάθος βήματα, ποια ήταν τα αρνητικά από τα οποία θα μπορούσαμε να διδαχτούμε και ποια τα θετικά που θα πρέπει να κρατήσουμε;

Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σ’ αυτό.

Και αν υπάρχει κάτι το οποίο είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης είναι το γεγονός ότι η αδυναμία μας αυτή να συμφωνήσουμε πάνω σε βασικά ζητήματα αποτελεί τον κύριο παράγοντα που η πενταετία πήγε ουσιαστικά στον βρόντο.

Αυτό αποδεικνύεται πολύ εύκολα, από το γεγονός και μόνο ότι οι άλλες χώρες που βρέθηκαν στην ίδια μοίρα μ’ εμάς έχουν «ξεφύγει» προ πολλού.

Θέλετε να μιλήσουμε λίγο με αριθμούς; Πώς ήρθε η χρεοκοπία; Προφανώς όχι σε μια μέρα. Τα «χρυσά χρόνια», που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, από το 2001 μέχρι το 2009, το κράτος, σε τρέχουσες τιμές εισέπραξε 695 δισ. ευρώ και ξόδεψε 837! Αν κάνετε την αφαίρεση, θα δείτε ότι μπήκαμε μέσα 132 δισ. ευρώ!

Παρατήρηση πρώτη. Η σημερινή κυβέρνηση, που κόπτεται για την αλήθεια, αρνείται να διερευνήσει αυτή την περίοδο. Όταν δηλαδή οι κυβερνήσεις εξαπατούσαν τον εαυτό τους και τον λαό, ψηφίζοντας προϋπολογισμούς με μέσο έλλειμμα 1,4% του ΑΕΠ, ενώ το τελικό μέσο έλλειμμα ήταν 7,5% του ΑΕΠ.

Για να το καταλάβουμε μόνο τα 25 από τα 132 δις του ελλείμματος «πέρασαν» από τη Βουλή. Τα υπόλοιπα δημιουργήθηκαν… «στη ζούλα».

Παρατήρηση δεύτερη. Όλα αυτά τα λεφτά έπεσαν κυρίως σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων, καθώς και σε έργα που πραγματοποίησε το κράτος, δηλαδή σε «ανάπτυξη», όπως την εννοούν όσοι είναι αντίθετοι στα «υφεσιακά μέτρα» και στη λιτότητα που επιβλήθηκε με τα μνημόνια. Αυτού του είδους όμως η ανάπτυξη μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Το άλλο πουλάκι:

Έτσι μπήκαμε στα μνημόνια.

Δανειστήκαμε πολλά, πάρα πολλά δισεκατομμύρια (το λέω ολόκληρο για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος) με ασήμαντο επιτόκιο. Αναλάβαμε όμως την υποχρέωση να προχωρήσουμε σε μέτρα και αλλαγές, ώστε να μην φτάσουμε πάλι στην ίδια κατάσταση.

Κάπου εδώ ξεκίνησε το πανηγύρι! Δηλαδή η «αντίσταση» ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, το οποίο, υπό την καθοδήγηση τμήματος του πολιτικού κόσμου, αρνήθηκε να δει την πραγματικότητα. Και προτίμησε να ζήσει μέσα στο παραμύθι που έπλασε.

Και τι δεν ακούσαμε. Ότι για την χρεοκοπία έφταιγαν οι «κακοί ξένοι», οι οποίοι δάνεισαν υπερβολικά τη χώρα μας με σκοπό να μας «υπνωτίσουν» με την καλοπέραση, να μας οδηγήσουν στη χρεοκοπία, ώστε να «μας αγοράσουν» μετά μισοτιμής.

Λες και τα ομόλογα με τα οποία δανειζόμασταν τόσα χρόνια τα αγόραζε το γερμανικό κράτος και όχι πολλοί και διαφορετικοί «θεσμικοί (και όχι μόνο) επενδυτές».

Ακούσαμε ακόμη ότι το χρέος είναι «επαχθές και επονείδιστο», δηλαδή ότι μπορούμε να αρνηθούμε την πληρωμή του, αφήνοντας έτσι ξεκρέμαστους όλους όσους είχαν «επενδύσει» στην ελληνική «πίστη».

Ακούσαμε ακόμη ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στη δραχμή χωρίς να πάθουμε τίποτε χειρότερο, ότι μπορούμε να βρούμε δανεικά από άλλες χώρες πλην Ευρώπης, ότι με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων πάνω στους οποίους κολυμπά η χώρα να γίνουμε Κουβέιτ του βορρά, ακόμη κι ότι υπάρχει κάποιος έτοιμος να πληρώσει ολόκληρο το χρέος της χώρας, όμως η κυβέρνηση δεν τον αφήνει.

Όλα αυτά και πολλά ακόμη, προκειμένου να μη δούμε την απλή πραγματικότητα. Ότι, χάρη στην κακή διαχείριση, ρίξαμε το καράβι στην ξέρα, και πως ο μόνος τρόπος για να ξεκολλήσουμε είναι να αλλάξουμε νοοτροπία. Να περιοριστούν οι σπατάλες, να μειωθεί και να γίνει πιο παραγωγικό το δημόσιο, να δοθούν κίνητρα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, να αναδιαρθρωθεί η παραγωγή, να γίνουμε ανταγωνιστικοί και να αποκτήσουμε ένα θετικό ισοζύγιο συναλλαγών.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εύκολο; Όχι βέβαια!

Θα μπορούσαμε όμως, αυτά τα πέντε χρόνια, να κάνουμε βήματα προς αυτή την κατεύθυνση (τουλάχιστον το 60%-70% των βημάτων)!

Ποιος μας εμπόδισε; Προφανώς όχι οι «κακοί ξένοι». Μας εμπόδισε η ίδια η νοοτροπία που μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Να μην τα χαλάσουμε με τις συντεχνίες, να μην θιγούν κεκτημένα συμφέροντα, να συνεχίσουμε να έχουμε ένα δημόσιο που απομυζά κάθε παραγωγική δράση, να συνεχίσουμε να βγαίνουμε στη σύνταξη στα πενήντα, να συνεχίσουμε, ο καθένας από εμάς, να αποτελούμε ειδική περίπτωση που πρέπει να εξαιρεθεί από τα μέτρα.

Έτσι κατορθώσαμε το χειρότερο. Τα μέτρα (γιατί υπήρξαν τελικά μέτρα και ήταν σκληρά και άδικα) να πλήξουν τους ασθενέστερους και εκείνους που δεν μπορούσαν να αντιδράσουν π.χ. τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Όσοι είχαν τον τρόπο τους συνέχισαν να απολαμβάνουν προνόμια, όσοι μπορούσαν συνέχισαν να φοροδιαφεύγουν, όσοι γούσταραν σήκωναν τις καταθέσεις τους και τις έβγαζαν στο εξωτερικό…

Ξέρετε ποιο είναι το αστείο και το τραγικό συγχρόνως; Ότι όλοι αυτοί θεωρήθηκαν «αντιστασιακοί», παρουσιάστηκαν ότι αντιδρούν στο σύστημα και στα μνημόνια, ότι αγωνίζονται ως γνήσιοι πατριώτες, σε αντίθεση με τους «πουλημένους» και τους «προδότες» που έλεγαν τα πράγματα με το όνομά τους.

Το καλύτερο; Πάνω σ’ αυτούς τους μύθους και πάνω στη διχαστική λογική χτίστηκαν πολιτικές (και καλλιτεχνικές, και δημοσιογραφικές, και…) καριέρες, δημιουργήθηκαν νέα κόμματα και φτάσαμε να έχουμε τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η συνέχεια αύριο.

Ματιά προς τα πίσω.