150402 ΒΑΣΗ-ΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Η βάση δεδομένων…

Τους Αμερικάνους μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει για πολλά πράγματα. Μην κοιτάτε που άλλαξε η μόδα, σας θυμίζω ότι οι ΗΠΑ αντιπροσώπευαν για δεκαετίες το απόλυτο κακό, κάτι σαν τη σημερινή Γερμανία. Δεν είμαστε στο… «1984». (Το λέω για τους νεότερους, οι οποίοι μπορεί να πιστεύουν ότι η Γερμανία ήταν ανέκαθεν ο ένας και μοναδικός εχθρός μας.)

Τι έλεγα; Α, ναι. Μέσα στα τόσα στραβά, έχουν και μια πολύ καλή συνήθεια. Κρατούν αρχεία, δημιουργούν βάσεις δεδομένων τις οποίες χρησιμοποιούν ευρύτατα, όχι μόνο για να εντυπωσιάζουν, αλλά για να κάνουν δουλειά.

Θυμίζω πάλι για τους νεότερους ότι τα στατιστικά, ας πούμε, στο μπάσκετ, είναι πολύ πρόσφατη ιστορία στη χώρα μας. Άντε, το πολύ πολύ να ξέραμε πόσους πόντους έβαζε ο πρώτος σκόρερ σε ένα ματς. Ενώ εκεί ξέρανε πριν από δεκαετίες ακόμα και πόσες φορές χτυπάει τη μπάλα κάτω ένας πλέι μέικερ.

Ας προσέξουμε λίγο εδώ. Είναι άλλο πράγμα το αρχείο και άλλο η βάση δεδομένων. (Ένα αρχείο μπορεί να περιέχει και βάσεις δεδομένων, σπανίως όμως συμβαίνει το αντίστροφο.)

Στο αρχείο εκείνο που μετράει είναι η ευκολία αναζήτησης και εύρεσης των στοιχείων που ψάχνεις. Στη βάση δεδομένων μετρά πάρα πολύ η αξιοπιστία.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά;

Θέλω να σχολιάσω μια είδηση που «έπαιξε» πολύ το τελευταίο διάστημα. «Οι φορολογικές επιβαρύνσεις, κατά τη διάρκεια της κρίσης, ήταν πολύ μεγάλες (337% στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, ενώ πολύ μικρές (9%) στους οικονομικά ισχυρούς».

Προσέξτε, γιατί πάλι θα παρεξηγηθώ.

Δεν διαφωνώ καθόλου ότι την κρίση την πλήρωσαν οι οικονομικά ασθενέστεροι, κυρίως λόγω των οριζόντιων μέτρων. Αυτό φωνάζουμε από την αρχή αυτής της ιστορίας και εδώ βρίσκεται η ένστασή μας με τη στάση που κράτησε η λεγόμενη Αριστερά. Η οποία, αντί να πιέσει για δίκαιη κατανομή των βαρών ή υποστήριζε πως τα «μέτρα» δεν χρειάζονται (αφού η κρίση είναι τεχνητή), ή έλεγε «δεν πληρώνω», γενικώς και αορίστως, γεγονός που βόλευε αφάνταστα εκείνους που έπρεπε να πληρώσουν πολλά (π.χ. τους μεγαλοϊδιοκτήτες) ή που είχαν τον τρόπο να ξεγλιστρήσουν.

Το άλλο πουλάκι:

Πού βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή;

Έψαξα πολύ για να το βρω, αφού η είδηση περνούσε χωρίς ιδιαίτερες λεπτομέρειες, όπως κάνουν όλες οι ειδήσεις που σέβονται τον εαυτό τους και στοχεύουν μόνο στον εντυπωσιασμό.

Τελικά το βρήκα. Οι Έλληνες πολίτες χωριστήκαμε σε δέκα κατηγορίες, ανάλογα με το έχειν μας. Όταν η έρευνα λέει φτωχότερα στρώματα, εννοεί τις πέντε χαμηλότερες κατηγορίες. Οι άλλες πέντε είναι τα οικονομικά εύρωστα στρώματα.

Από πού όμως προκύπτει αυτό; Ποιο είναι το κριτήριο με το οποίο κάποιος τοποθετείται σε μια από τις κατηγορίες; Εδώ μπαίνει η αξιοπιστία της βάσης δεδομένων που λέγαμε πριν.

Διότι, αν για την κατάταξη αυτή χρησιμοποιείται η φορολογική δήλωση (τι άλλο;) τότε ζήτω που καήκαμε.

Η βάση δεδομένων που στηρίζεται στην φορολογική ειλικρίνεια των Ελλήνων είναι μια αστεία και συγχρόνως μια τραγική βάση δεδομένων, σε κάθε περίπτωση μια βάση δεδομένων που οδηγεί σε τεράστιες αδικίες. (Θυμίζω ότι για χρόνια έμεναν στις Εστίες φοιτητές, παιδιά ελεύθερων επαγγελματιών, ενώ δεν μπορούσαν να μείνουν παιδιά δημοσίων υπαλλήλων.)

Αν λοιπόν ο άλλος δήλωνε εισόδημα περίπου 4.000 ευρώ το χρόνο (όπως μια μεγάλη μερίδα ελεύθερων επαγγελματιών, συμπεριλαμβανομένων γιατρών και δικηγόρων) η έρευνα τον τοποθετούσε αμέσως στην κατηγορία των «χαμηλών οικονομικά στρωμάτων».

Όταν του ήρθε ο ΕΝΦΙΑ για το σπίτι και το εξοχικό, τότε πραγματικά η φορολογία του αυξήθηκε κατά ένα τεράστιο ποσοστό.

Το ποσοστό αυξάνει και φαίνεται επίσης τεράστιο, ενώ μπορεί στην πραγματικότητα να πληρώνει κανείς ελάχιστα.

Αν, για παράδειγμα, ένας αγρότης πλήρωνε 10 ευρώ το χρόνο, και μετά τα μέτρα πήγε στα 50, αμέσως ο φόρος του αυξήθηκε 500%!

Αφήστε που είναι πολύ δύσκολο να υπολογίσεις το ποσοστό αύξησης για εκείνους που δεν πλήρωναν επί χρόνια απολύτως τίποτε, αφού κατά τους μαθηματικούς, από το μηδέν στο ένα η αύξηση είναι… άπειρο!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το λέει και η έρευνα!

Άμα ψάξεις στα ψιλά γράμματα, θα διαβάσεις: «Σε απόλυτους αριθμούς η φορολογική επιβάρυνση στα μη προνομιούχα νοικοκυριά αυξήθηκε μόνο κατά κάποιες εκατοντάδες ευρώ».

Εδώ όμως υπάρχει ακόμα ένα θέμα. Διότι στα μη προνομιούχα νοικοκυριά δεν συγκαταλέγονται μόνο εκείνα που έτσι δηλώνουν, αλλά κι εκείνα που έτσι ακριβώς είναι.

Που σημαίνει ότι σ’ αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη η αύξηση της φορολογίας ήρθε να προστεθεί σε άλλα δεινά, όπως η μείωση των αποδοχών τους, η απώλεια της εργασίας τους, η αύξηση των κάθε λογής άλλων λογαριασμών…

Μπορεί, λοιπόν, τα στατιστικά συμπεράσματα να μην είναι σωστά, αυτό όμως δεν σημαίνει πως, για πολύ κόσμο, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Αυτό λέγεται (και είναι) αδικία.

Μια αδικία που ξεκινάει από την λανθασμένη βάση δεδομένων μας, από το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχουν πάρα πολλοί που έχουν αδήλωτα εισοδήματα.

Αυτούς υποτίθεται πως θα πιάσει η νέα κυβέρνηση και κάπως έτσι θα αποκαταστήσει ένα μέρος της αδικίας. Μένει να το δούμε.

Πάντως ο στόχος δεν δείχνει ξεκάθαρος, αφού μιλούν κυρίως για «λίγους και μεγάλους» που φοροδιαφεύγουν.

Με τους πολλούς και μικρούς τι γίνεται;

Έχουμε εμπιστοσύνη στην ειλικρίνειά τους!