150423 ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Σας αρέσουν οι ιστορίες;

Εμάς μας αρέσουν πολύ, δυστυχώς όμως δεν είμαστε τόσο ικανοί στο να τις μεταφέρουμε όπως τις ακούμε ή τις ζούμε οι ίδιοι. Τι να κάνουμε, δεν έχουν όλοι το χάρισμα…

Το τελευταίο διάστημα όμως ακούστηκαν στην παρέα μερικές ενδιαφέρουσες ιστορίες και θα θέλαμε να σας τις διηγηθούμε.

Οι ιστορίες παρουσιάζουν όψεις της οικονομικής (και όχι μόνο) δραστηριότητας στη χώρα και αλλού και κάνουν αναπόφευκτες συγκρίσεις. Δίνουν επίσης ερμηνείες για το πώς βρεθήκαμε εδώ και γιατί δεν φαίνεται διέξοδος.

Ακούστε την πρώτη:

Κάποιος Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας δέχτηκε στη Βοστώνη την επίσκεψη δύο εκπροσώπων του υπουργείου Οικονομικών της Ολλανδίας. «Ήταν δύο νέοι άνθρωποι, αξιοπρεπέστατοι, μορφωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι που γνώριζαν πως δουλεύουν οι τεχνολογικές startup και το venture capital».

Πριν επισκεφθούν τον επιχειρηματία είχαν πραγματοποιήσει σημαντική έρευνα γύρω από την επιχείρησή του. Γνώριζαν το ιστορικό της εταιρίας, σε ποιες περιοχές βρίσκονται τα γραφεία, σε τι ακριβώς δραστηριοποιούνται και προέβλεψαν ότι σύντομα θα επεκταθούν στην Ευρώπη.

Τους μίλησαν για μια υπηρεσία που παρέχει δωρεάν λογιστές, αναζητά υπαλλήλους για λογαριασμό τους, βρίσκουν γραφεία και κανονίζουν όλη τη γραφειοκρατία, χωρίς να χρειάζεται οι ίδιοι καν να επισκεφθούν την Ολλανδία. Πρότειναν να τους πραγματοποιήσουν μια δωρεάν οικονομική μελέτη, ώστε να ξέρει η εταιρεία τι φόρους θα πληρώσει, ποιο θα είναι το κόστος εργασίας κ.λπ.

Ωστόσο, αν η επιχείρηση το επιθυμούσε, μπορούσαν να τους «πετάξουν» ως το Άμστερνταμ, προκειμένου να γνωρίσουν τοπικές επιχειρήσεις, να δούνε χώρους γραφείων, ακόμα και να γνωρίσουν προσωπικό που θα ήθελαν να προσλάβουν.

Τους εγγυήθηκαν ότι θα έχουν ένα σταθερό φορολογικό καθεστώς για 10 χρόνια, ώστε να μπορούν να κάνουν τον προγραμματισμό τους.

Όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη, μπορούσαν να τους τα «προσφέρουν» ακόμη και αν η επιχείρηση άνοιγε ένα μικρό γραφείο 3-4 ατόμων, αφού έχουν εμπιστοσύνη στο κράτος τους και είναι βέβαιοι πως, αν μια επιχείρηση κάνει εκεί ένα ξεκίνημα, είναι σίγουρο πως γρήγορα θα θελήσει να επεκταθεί.

Στη συνέχεια, μέσω Skype, του έστειλαν ένα αντίγραφο του προφίλ της εταιρείας που δημιούργησαν στη βάση δεδομένων του Υπουργείου τους, καθώς και έναν κωδικό με τον οποίο θα μπορεί να το ενημερώνει, ώστε να γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή τις ανάγκες του και να του κάνουν τις κατάλληλες προτάσεις για δωρεάν υπηρεσίες.

Το άλλο πουλάκι:

Στην Ελλάδα, τώρα.

Όπου, πριν από μερικά χρόνια, κατέφθασε ένας Νορβηγός, προκειμένου να πραγματοποιήσει μια επένδυση σε φωτοβολταϊκά. Η χώρα του χρηματοδοτούσε σε ποσοστό 75% μια νέα επιχείρηση, ενώ ένα άλλο 25% έπαιρνε ως δάνειο από τράπεζα, με αστείο επιτόκιο. Τζάμπα επένδυση, δηλαδή.

Μάλιστα είχε τη δυνατότητα να επιλέξει όποια χώρα της ΕΕ ήθελε να στήσει την επιχείρησή του.

Ο άνθρωπος είχε γυναίκα ελληνίδα και είπε να έρθει στη χώρα μας. Επί ενάμιση χρόνο βολόδερνε σε γραφεία, υπηρεσίες, υπουργεία και δήμους, χωρίς να μπορεί να βγάλει άκρη.

Στο τέλος απογοητεύθηκε πήρε τη σύζυγό τους και τα έτοιμα λεφτά και την έκανε για αλλού.

Χάθηκαν έτσι 15 (εντελώς δωρεάν) θέσεις εργασίας.

Πώς σαν φάνηκαν οι ιστορίες; Θέλετε κι άλλες;

Κάποιος γνωστός έχει μια μεγάλη επιχείρηση, όπου χρησιμοποιεί  έναν μικρό φορτωτή κλαρκ για να μεταφέρει μέσα στις αποθήκες του τα διάφορα προϊόντα.

Τον φορτωτή τον χειριζόταν επί δεκαετία σχεδόν ένας υπάλληλος της επιχείρησης. Ξαφνικά, μετά από αλλαγή της υπάρχουσας νομοθεσίας, μαθαίνει ο φίλος ότι ο φορτωτής πρέπει να έχει αριθμό κυκλοφορίας και να χρησιμοποιείται μόνο από οδηγό με ειδική άδεια.

Για να πάρει όμως ο υπάλληλός του τη συγκεκριμένη άδεια, θα πρέπει να έχει 6μηνη προϋπηρεσία κοντά σε έμπειρο χειριστή.

Τι να κάνει ο άνθρωπος; Να απολύσει τον υπάλληλο που έχει στη δουλειά του τόσα χρόνια, προκειμένου αυτός να «εκπαιδευτεί» σε κάτι με το οποίον ασχολείται επί μια δεκαετία. Και μετά; Να τον επαναπροσλάβει σε έξι μήνες. Και στο μεταξύ; Και αν αυτός δεν μπορέσει να  βρει θέση «μαθητευόμενου»;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μια τελευταία ιστορία.

Μέρες του Πάσχα, συναντιούνται στο προαύλιο της εκκλησίας του χωριού δύο παλιοί φίλοι, γύρω στα πενήντα, που είχαν να ειδωθούν χρόνια. Ο ένας δάσκαλος, ο άλλος μόνιμος αξιωματικός.

Χαιρετιούνται, ρωτάνε τα νέα ο ένας στον άλλον και ο στρατιωτικός τού λέει ότι εδώ και χρόνια έχει βγει στη σύνταξη κι έχει βρει την ησυχία του. «Γιατί δεν βγαίνεις κι εσύ;» ρωτάει τον δάσκαλο. «Δεν θέλω ακόμη», απαντά εκείνος. «Η δουλειά μ’ ενδιαφέρει κι έχω όρεξη να δουλέψω. Άμα αρχίσω να βαριέμαι θα το σκεφθώ».

«Καλά κάνεις και δεν βγαίνεις», του απαντά ο άλλος. «Δεν βλέπει πόσο μας έχουν μειώσει τις συντάξεις; Γιατί να βγεις; Λα, λα, Λόλα και ο μισθός να πέφτει…»

Αυτές είναι, φίλοι μου, εικόνες της Ελλάδας του σήμερα. Αντιλήψεις, νοοτροπίες και πρακτικές στη χρεοκοπημένη Ελλάδα του 2015. Μερικοί δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Εξακολουθεί να τους φταίει η Μέρκελ, οι δανειστές και όσοι μιλούν για αλλαγές που πρέπει να γίνουν, προκειμένου να σταθούμε στα δικά μας πόδια.

Ποιος πολιτικός θα μας μιλήσει γι’ αυτή την κατάσταση;

Ποιοι θα προωθήσουν τις απαραίτητες αλλαγές, ώστε η χώρα να εκσυγχρονιστεί, να γίνει ανταγωνιστική και παραχθεί πλούτος, να υπάρχει δουλειά, να μπορούν να… πληρωθούν και οι συντάξεις των καημένων των στρατιωτικών;

Μασάλια!