150430 ΚΟΜΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι θέλουν, τελοσπάντων.

Ακούμε, τόσον καιρό τώρα, για τη «σκληρή» διαπραγμάτευση που διεξάγει η κυβέρνηση (σε αντίθετη με τις προηγούμενες διαπραγματεύσεις που ήταν… μαλακές ή κάτι παρόμοιο).

Ακούμε ότι οι δανειστές έχουν παράλογες απαιτήσεις, οι οποίες για μας αποτελούν «κόκκινες γραμμές».

Τι ακριβώς ζητάνε; Και τι είναι αυτό που (δεν) δίνουμε εμείς;

Ξέρουμε πως ακούγεται λίγο υπερβολικό σε μια τόσο σοβαρή διαπραγμάτευση να κοινοποιούνται ή να αφήνονται να διαρρεύσουν οι λεπτομέρειες των εκατέρωθεν θέσεων. Εδώ όμως δεν μιλάμε για λεπτομέρειες, μιλάμε για το είδος των «μέτρων» πάνω στα οποία γίνεται η κουβέντα.

Διότι, αυτό μόνο γνωρίζουμε. Ότι οι δανειστές ζητούν «μέτρα» και εμείς τους αντιπροτείνουμε άλλα «μέτρα», χωρίς όμως, όπως μας κατηγορούν, να τους λέμε αριθμούς.

Σας λέει τίποτε εσάς αυτό όλο; Τι είδους «μέτρα» είναι τα μεν και σε τι διαφέρουν από τα δε. Ας μην μας πουν κι εμάς αριθμούς, ας μας δώσουν μόνο ένα παράδειγμα.

Ιδιωτικοποιήσεις; Απολύσεις υπαλλήλων; Μείωση μισθών και συντάξεων; Αξιολόγηση; Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης; Μεγαλύτερες εισφορές; Επαναφορά του ΕΦΙΑ;

Κανείς δεν λέει. Βέβαια, κοντά στον νου και η γνώση, έχουμε μια εμπειρία από μνημόνια και ξέρουμε περίπου τι να φανταζόμαστε.

Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Διότι, και από τα μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι στιγμής από τις «μνημονιακές» κυβερνήσεις, δεν γνωρίζουμε ποια ακριβώς ήταν κατ’ απαίτησιν των δανειστών και ποια αποτέλεσαν δική μας αντιπρόταση.

Για να είμαστε ειλικρινείς ούτε για τα μέτρα που εξειδικεύτηκαν λεπτομερώς σε νόμους του κράτους γνωρίζουμε κάτι συγκεκριμένο. Ποιος τα εμπνεύστηκε και κάτω από τι είδους πίεση. Ως προς αυτό έχουν ένα δίκιο εκείνοι που μιλούν για λάθος –όχι για μαλακή- διαπραγμάτευση, στο βαθμό που θα μπορούσαμε να είχαμε διαφορετικό… μείγμα.

Να μια συζήτηση που θα έπρεπε να γίνει, αν και τώρα δεν είναι ακόμη αργά. Να αναζητηθούν, αν θέλετε, και ευθύνες, όχι για το ποιοι μας έβαλαν στα μνημόνια, αλλά για το γιατί επιλέχτηκε η συγκεκριμένη συνταγή, η οποία έπληξε τα γνωστά και μόνιμα «θύματα».

Το άλλο πουλάκι:

Πετάνε σπόντες!

Ακούμε κάθε τόσο διάφορους κυβερνητικούς παράγοντες να αναρωτιούνται μεγαλοφώνως, δήθεν ρητορικά: τι θέλετε, δηλαδή, να κόψουμε μισθούς και συντάξεις;

Το ερώτημα αφήνει άφωνους τους συνομιλητές, αφού κανείς τους, τώρα που είναι στην αντιπολίτευση, δεν είναι «κορόιδο» να πει «ναι».

Ξέρετε τι θα απαντούσα εγώ; Ασφαλώς δεν θα έλεγα «ναι», διότι αυτό θα γινόταν βούκινο, την άλλη μέρα σε όλο το διαδίκτυο. Θα απαντούσα με ένα ερώτημα: «Για ποιους ακριβώς μισθούς και συντάξεις μιλάμε;»

Διότι εδώ έχουμε ένα ακόμη από τα πονηρά τεχνάσματα της Αριστεράς.

Βγαίνει ο άλλος, εκπρόσωπος του ΚΚΕ, και λέει πως «όποια κι αν είναι η κατάληξη της διαπραγμάτευσης, το βέβαιο είναι ότι θα πληγούν οι εργαζόμενοι».

Έτσι. Γενικώς και αορίστως. Ποιοι όμως είναι οι «εργαζόμενοι»; Όλοι οι άλλοι, αν εξαιρέσουμε τους ανέργους; Και όλοι αυτοί θα πληγούν και μάλιστα το ίδιο, άρα όλοι έχουν έναν καλό λόγο είναι κατά οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης και να στραφούν το ΚΚΕ;

Τι λέτε, καλέ!

Ούτε όλοι οι εργαζόμενοι, ούτε όλοι οι μισθωτοί, ούτε όλοι οι συνταξιούχοι αποτελούν ομοειδείς ομάδες.

Στην ερώτηση, λοιπόν, «θέλετε να κόψουμε μισθούς και συντάξεις;» η απάντηση είναι «πείτε μου ποιους μισθούς και ποιες συντάξεις εννοείτε, να σας απαντήσω».

Το έθεσε ωραία μια φίλη, σε προχθεσινή συζήτηση.

Ας δεχτούμε, είπε, ότι ο δικαστικός πρέπει να παίρνει έναν πολύ μεγάλο μισθό, και γιατί επιτελεί ένα σοβαρό έργο, και γιατί, όπως λένε, δεν πρέπει να μπαίνει στον πειρασμό να δωροδοκηθεί.

Ωραία. Όταν όμως βγαίνει στη σύνταξη, προφανώς δεν υπάρχει κίνδυνος να βρεθεί σε τέτοιον πειρασμό. Γιατί, λοιπόν, η σύνταξή του θα πρέπει να είναι τόσο προκλητικά υψηλότερη από τις υπόλοιπες; Τι περισσότερες ανάγκες έχει ένας συνταξιούχος δικαστικός, από έναν οποιοδήποτε άλλο συνταξιούχο;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Βλέπετε;

Αν πάρουμε να εξειδικεύσουμε τις περιπτώσεις, θα δούμε πως (πιθανότατα) υπάρχουν ακόμη μισθοί και συντάξεις που μπορούν να περικοπούν. Όχι βέβαια όλοι οι μισθοί και όλες οι συντάξεις και σε καμιά περίπτωση εκείνες των χαμηλοσυνταξιούχων. Το να θέτεις όμως το θέμα γενικώς και αορίστως («μισθούς και συντάξεις») μόνο κουτοπονηριά δείχνει.

Αφήστε που κάτι τέτοιες κουτοπονηριές δύσκολα πλέον περνάνε στους έξω. (Η ελληνική… αγορά έχει ακόμη πολύ ψωμί.)

Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνοι που δυσανασχετούν περισσότερο με τη στάση μας στη διαπραγμάτευση είναι οι εκπρόσωποι των χωρών που το βιοτικό επίπεδο βρίσκεται μακράν πολύ χαμηλότερα από αυτό της εν Ελλάδι «ανθρωπιστικής κρίσης».

Είδατε; Δεν μιλώ για τους μισθούς και τις συντάξεις, προσπαθώ να μην κάνω το ίδιο λάθος. Λέω για το βιοτικό επίπεδο. Και αυτοί οι άνθρωποι καλούνται να χρηματοδοτήσουν με δανεικά τα καμώματα των δικών μας. Που θέλουν μεν το παραδάκι, όχι όμως και κάποιες δεσμεύσεις. Να το διαχειριστούν όπως νομίζουν καλύτερα, πραγματοποιώντας (κάποιες από) τις προεκλογικές τους υποσχέσεις και (πολλά από) τα νεοκομμουνιστικά τους οράματα.

Τα οποία, για να επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου άρχισε η κουβέντα, επίσης δεν λένε ξεκάθαρα.

Έτσι, για να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε.

Στην αντάρα ο λύκος χαίρεται!