150420 ΑΔΙΚΑΙΩΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Χριστός Ανέστη, αδέλφια!

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που προκύπτει, όταν συναντιέσαι με τους φίλους σου μετά από καιρό και, εν τω μεταξύ, έχουν συμβεί ένα σωρό γεγονότα;

Ακριβώς αυτό. Δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις την κουβέντα, ποιο θέμα να πρωτοπιάσεις και ποιο να αφήσεις για αργότερα.

Επειδή όμως η επικαιρότητα τρέχει, επειδή μπροστά στα μάτια μας συμβαίνουν συνεχώς νέα, άξια σχολιασμού, πράγματα, επειδή ο πολιτικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί τόσο πολύ που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο, στο τέλος καταλήγεις να μη λες τίποτε από τα περασμένα. Και χάνεις ένα σωρό σπουδαία θέματα.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να ασχολούμαστε με το κυβερνητικό έργο. «Όταν εμείς δίνουμε μια τόσο σκληρή διαπραγμάτευση» είπε ο κύριος Στρατούλης, μιλώντας πάντα –όπως τόνισε- πολιτικά, «αυτοί που ασκούν κριτική αποτελούν πέμπτη φάλαγγα των δανειστών στο εσωτερικό της χώρας».

Να, λοιπόν, ένα σημείο που αξίζει να συζητήσουμε. Έχει νόημα η κριτική στην κυβέρνηση ή είναι α-νόητη εκ των πραγμάτων;

Και ένα δεύτερο. Πώς ακριβώς αντιλαμβάνεστε εσείς αυτή τη «σκληρή διαπραγμάτευση»;

Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο. Έχω την εντύπωση πως δεν είμαι ο μόνος που αισθάνεται ότι η κυβέρνηση δείχνει (κυρίως προς το εσωτερικό της χώρας και του κόμματός της) ότι διαπραγματεύεται, όμως εκείνο που πραγματικά κάνει είναι να απειλεί τους συνομιλητές της πως θα αυτοπυρποληθεί και… όποιον πάρει ο Χάρος.

Φαίνεται πως είναι το μόνο της διαπραγματευτικό ατού. Όπως ακριβώς οι προηγούμενοι έλεγαν στους δανειστές «μη μας πιέζετε, γιατί θα έρθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ». Και αυτοί δεν τους άκουσαν.

Και έτσι δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένοι για τον Γιάννη και τ’ άλλα παιδιά.

Φαίνεται όμως πως, σ’ αντίθεση μ’ εμάς, αυτοί, οι δανειστές, ντε, έχουν το κουσούρι να μαθαίνουν από τα λάθη τους κι έτσι τώρα μοιάζουν καλά προετοιμασμένοι για την περίπτωση κατά την οποία η χώρα μας θα θελήσει να παίξει και το τελευταίο διαπραγματευτικό της χαρτί. Οπότε, ξέρετε ποιον θα πάρει ο Χάρος.

Το άλλο πουλάκι:

Μια δικαίωση.

Στο σημείο αυτό φαίνεται πως δικαιώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ που έλεγε ότι, όταν έρθει στην εξουσία, θα υποχρεώσει την Ευρώπη να αλλάξει.

Πράγματι, μιλάμε για μια Ευρώπη, η οποία από την Κύπρο μέχρι τη Φινλανδία και από την Ιρλανδία μέχρι τη Λιθουανία, έχει προετοιμαστεί για την πιθανότητα αποχώρησης της χώρας μας.

Μάλιστα, ένα από τα «αντίδοτα» θα είναι «η επιτάχυνση της πολιτικής και δημοσιονομικής ενοποίησης των υπόλοιπων κρατών-μελών». Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Πως αν υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι απλώς έχουν αγανακτήσει με την… ιδιατερότητά μας, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που θερμοπαρακαλούν να την κάνουμε την κουτουράδα, για να ανοίξει ο δικός τους δρόμος.

Όταν μιλάει κανείς γι’ αυτά, γίνεται κακός. Και δέχεται δυο λογιών αντίλογους. Τον πρώτο τον εξέφρασε ιδεατά επίσης ο κύριος Στρατούλης: «Ας προσέξει η Νέα Δημοκρατία, γιατί, με την αντιπολίτευση που κάνει, θα καταλήξει όπως το ΠαΣοΚ, θα εξαφανιστεί δημοσκοπικά». Άρα, μη μιλάτε, γιατί ο λαός τιμωρεί.

Αν μη τι άλλο μια συμβουλή από κάποιον που ξέρει τη συνταγή του λαϊκισμού. Λέγε αυτά που αρέσουν στον κόσμο κι όχι την άποψή σου, γιατί ο κόσμος τιμωρεί, σου γυρίζει την πλάτη.

Και βλέπουμε τα αποτελέσματα τού να χαϊδεύεις αφτιά. Έρχεται η ώρα που βρίσκεσαι στριμωγμένος στα λόγια και τις υποσχέσεις σου από τη μία και τη σκληρή πραγματικότητα των αποφάσεων από την άλλη.

Ο δεύτερος αντίλογος είναι πιο… σοφιστικέ. Διαβάζω, ας πούμε, για «τις ευχές για την ευτυχή κατάληξη των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους δανειστές που κρύβουν ένα ντελίριο χαιρεκακίας για την πιθανότητα αποτυχίας».

Αυτό είναι. Όταν ασκείς κριτική, ασχέτως αν αυτά που λες τώρα τα έλεγες (από) ανέκαθεν, είναι βέβαιο για κάποιους ότι, κατά βάθος, εύχεσαι να αποτύχει η κυβέρνηση για να δικαιωθείς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να δικαιωθείς απέναντι σε ποιους;

Υπάρχουν δύο κύριες κατηγορίες πολιτών, απέναντι στο σκεπτικό των οποίων ίσως να ήθελε κάποιος να δικαιωθεί.

Εκείνοι που πίστευαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ της κυβέρνησης θα είναι ίδιος με τον προεκλογικό ΣΥΡΙΖΑ, που έσκιζε μνημόνια και βαρούσε νταούλια.

Δηλαδή άνθρωποι που ζούσαν, και εν πολλοίς ζουν, εκτός πραγματικότητας.

(Όταν σου λέει ο άλλος «ευτυχώς που υπάρχει και η Ζωή και τους βάζει στη θέση τους», τι να τους αντιτάξεις;)

Υπάρχουν και εκείνοι της δεύτερης ομάδας που πίστευαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ της κυβέρνησης θα ωριμάσει, έστω βίαια, σχετικά γρήγορα θα προσγειωθεί στην πραγματικότητα σε σχέση με τους δανειστές και τα μνημόνια κλείνοντας το θέμα, και θα βάλει την πολυαναμενόμενη αριστερή πινελιά του στον τόπο, ώστε να δουν μια καλύτερη μέρα τα φτωχότερα στρώματα που χτυπήθηκαν τόσο από την κρίση.

(Από τα μνημόνια έλεγαν, όμως δεν θα μαλώσουμε.)

Οι πρώτοι δεν ήξεραν καλά τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δεύτεροι δεν έλαβαν υπόψη τις συνιστώσες του.

Τα πράγματα όμως είναι πολύ σκληρά, η πραγματικότητα είναι εκεί και μας φωνάζει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αναρωτηθούμε, πέρα από συναισθηματισμούς και προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες. Σε πόσους τομείς έχει καλυτερέψει η ζωή μας, μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου;

Εκτός βέβαια από την εθνική υπερηφάνεια!

Επί της ουσίας…