171201 ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Μάνα μου, τα πούπουλά σου!»

Ο ερωτύλος, αλλά αποτυχημένος εραστής, κόκορας του Αρκά, προσπαθούσε με τέτοιου είδους «πειράγματα» να… την πέσει σε καμιά κότα και να καταφέρει το ακατόρθωτο˙ να βγάλει γκόμενα.

Όταν μάλιστα ένας από τους στόχους του απαντάει στο κομπλιμέντο λέγοντας «ευχαριστώ», ο κόκορας στην αρχή ξαφνιάζεται και μετά συμπεραίνει με βεβαιότητα: «Ευχαριστώ;! Θα πρέπει να είναι η καινούρια».

Θεωρούσε δεδομένο ότι όλες οι «παλιές» στο κοτέτσι γνώριζαν με ποιον είχαν να κάνουν και θα τον είχαν απορρίψει, πριν ακόμη τολμήσει να κάνει το πρώτο βήμα. Ωστόσο, εκείνος επέμενε, διότι… αυτός είναι ο ρόλος ενός κόκορα.

Όσο μάλιστα έβλεπε το γουρούνι να έχει επιτυχίες, χωρίς να προσπαθεί, χωρίς να χρειάζεται να κάνει κάτι ιδιαίτερο, τόσο τα έβαζε με την κακιά του μοίρα, και τόσο ενέτεινε τις προσπάθειές του, εμπλουτίζοντας τη γκάμα των «πειραγμάτων» του.

Όλα αυτά μας φαίνονται τόσο μακρινά! Θα πρέπει να συνέβαιναν περίπου την ίδια εποχή που είχαμε και όλα εκείνα που καταγγέλλονται σήμερα και φέρνουν στο φως σκοτεινές πτυχές της ζωής του Χόλυγουντ.

Διότι, δεν ξέρω για εσάς, εγώ μια φορά έπεσα από τα σύννεφα, όταν άκουσα ότι υπήρχαν σκηνοθέτες ή φτασμένοι πρωταγωνιστές που έκαναν ανήθικες προτάσεις σε νέους καλλιτέχνες, προκειμένου να προωθήσουν την καριέρα τους.

Επειδή μπορεί να μην ακούστηκε εντελώς σαφές, όταν λέω καλλιτέχνες, εννοώ και άντρες και γυναίκες, και, όταν λέω να προωθήσουν την καριέρα τους, εννοώ οι φτασμένοι των νέων. Και όχι το αντίστροφο, ας πούμε.

Αυτά, ευτυχώς, συνέβαιναν πριν από πολλά πολλά χρόνια, είπαμε, τότε που εδώ κυκλοφορούσαν το «Σιγά τ’ αβγά» και το «Χοντρά κόλπα» του Αρκά, ενώ σήμερα το φαινόμενο έχει εξαλειφθεί, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν καταγγελίες.

Διότι, να είστε σίγουροι πως, αν κάτι παρόμοιο συνέβαινε και τώρα που μιλάμε, θα έβλεπε το φως τη δημοσιότητας την ίδια στιγμή και όχι μετά από καμιά τριανταριά χρόνια, όσα άφησαν να περάσουν τα θύματα εκείνης της εποχής.

Το πιάσατε, έτσι; Ε, βέβαια, μετά από τόσα χρόνια ξέρετε πια πότε μιλάμε σοβαρά και πότε κάνουμε πλάκα. Όμως το θέμα δεν είναι τόσο απλό και, επειδή σηκώνει παρεξήγηση, καλά είναι να το συζητήσουμε περισσότερο.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι εύκολο!

Το να βγει και να καταγγείλει δημοσίως κάποιος ότι έχει πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης απαιτεί αντοχές  που δεν τις διαθέτουν όλοι. Επομένως, καλά κάνουν και μιλούν, όσοι μιλούν, ακόμη και μετά από χρόνια.

Μόνο που…

Στην άκρως υποκριτική αμερικανική κοινωνία, κανείς δεν μπορεί να μας πείσει ότι όλα αυτά γίνονται με αγαθές προθέσεις και χωρίς υστεροβουλία. Αφήστε που κανείς δεν μπορεί να μας πει πλέον τι συνιστά παρενόχληση.

Ας πούμε το… «μάνα μου, τα πούπουλά σου» του κόκορα, είναι ή όχι τέτοια; Εξαρτάται από την πρόθεση -ο κόκορας, κατά δήλωσή του ήθελε να… κάνει σεξ- και ποιος μπορεί να μας βεβαιώσει ποια είναι κάθε φορά αυτή;

Αν το να μιλήσεις σε μια γυναίκα για το φόρεμα ή το χτένισμά της συνιστά σεξουαλική παρενόχληση -στην υποκριτική Αμερική του Χόλυγουντ παρασυνιστά- τότε νομίζω ότι πάει περίπατο κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή των ανθρώπων.

Επιπλέον, χάνεται το προαιώνιο ερωτικό παιχνίδι, αυτό το κάλεσμα της (άγριας) φύσης, που συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση για την ερωτική συνεύρεση δύο ανθρώπων, ακόμη και όταν το επιθυμούν διακαώς αμφότεροι.

Πώς θα γίνει, δηλαδή; Ένας από τους δύο πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα, με κάποιον τρόπο. Κάποιον από τους χιλιάδες που μας έχει αφήσει παρακαταθήκη η εμπειρία χιλιετιών και που οφείλει να γίνει αντιληπτός από την άλλη πλευρά.

Βεβαίως, αυτή η τεράστια γκάμα που υπάρχει στη διάθεσή μας, και που μπορεί να εμπλουτίζεται εσαεί με νέους τρόπους ερωτικού καλέσματος, έχει να κάνει με το γούστο, την εμπειρία και την… αισθητική του καθενός.

Αυτό που ο ένας θεωρεί ευφυές κομπλιμέντο, για τον άλλο μπορεί να αποτελεί έκφραση χυδαιότητας. Κι εκείνο που κάποιος το βρίσκει απλώς τολμηρό, για έναν άλλο να είναι σεξουαλική παρενόχληση χειρίστου είδους.

Μπορούμε όμως, εξαιτίας τού γεγονότος ότι κάποιοι βγαίνουν έξω από τα όρια, να ενοχοποιήσουμε όλο το «παιχνίδι»; Ή μήπως το ότι τα όρια αυτά είναι δυσδιάκριτα και εν πολλοίς αυθαίρετα πρέπει να μας κάνει να καταργήσουμε το ρίσκο της διερεύνησής τους;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εμένα άλλο με ενοχλεί.

Ας πούμε ότι κάποιες συμπεριφορές είναι πράγματι εκτός ορίων, ότι συνιστούν απαράδεκτη στάση, σεξουαλική παρενόχληση χειρίστου είδους, από αυτές που καταδικάζει και η δικαιοσύνη.

Γιατί δεν μας αρκεί η δική της κρίση; Γιατί δεν ικανοποιούμαστε από την ποινή που εκείνη θα επιβάλει; Γιατί πρέπει ο «ένοχος», να καταδικαστεί και από την κοινωνία, με ποινές μάλιστα πολύ πιο αυστηρές;

Τι θέλω να πω; Πόσο τρομερό έγκλημα είναι τελικά αυτή η σεξουαλική παρενόχληση που πρέπει να οδηγήσει στον αφανισμό του θύτη; Διότι περί αφανισμού πρόκειται, όταν ο άλλος βλέπει να καταστρέφεται ολοσχερώς η καριέρα του στην πιο καλή της στιγμή. 

Κανείς δεν λέει να την βγάλει στον αφρό, να μην πληρώσει ό,τι προβλέπει ο νόμος για αντίστοιχες πράξεις. Από πού όμως προβλέπεται η «καταδίκη» σε διάλυση της κοινωνικής και της επαγγελματικής του ζωής;

Το σημαντικότερο; Πώς ανέχονται κάτι τέτοιο οι ευαίσθητοι ακόμη και στα δικαιώματα των ενόχων, εκείνοι που ζητούν -και καλά κάνουν- την επανένταξη και του χειρότερου βαρυποινίτη;

 Υποκρίνεσαι το ξέρω υποκρίνεσαι…