171204 ΑΝΥΔΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Χρόνια πολλά, Δράμα.

Είναι η δεύτερη ημέρα που γιορτάζουμε ως πόλη. Η άλλη είναι η 1^η Ιουλίου και η καλή μας μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να έχουμε και καλοκαιρινή και χειμωνιάτικη γιορτή, ώστε να μην είναι κανένας παραπονεμένος.

Με τη γιορτή της Αγίας Βαρβάρας, ξεκινάει για εμάς τους Δραμινούς και επισήμως η εορταστική περίοδος και η προετοιμασία για τα Χριστούγεννα και το Δωδεκαήμερο. Ο στολισμός σπιτιών και καταστημάτων πρέπει να έχει ολοκληρωθεί.

Φέτος βοήθησε και το γεγονός ότι προηγήθηκε σαββατοκύριακο και έτσι, νοικοκυρές και καταστηματάρχες είχαν το χρονικό περιθώριο να είναι έτοιμοι για την (επίσημη) έναρξη της εορταστικής περιόδου.

Όλα καλά;

Όχι ακριβώς! Διότι φέτος μας έλειπε ένα βασικό στοιχείο για την καθ’ όλα άψογη διεξαγωγή του εορτασμού της Πολιούχου Αγίας Βαρβάρας. Δεν είχαν νερό οι πηγές της. Έπειτα από πολλά χρόνια.

Βεβαίως, προκειμένου να μπορέσουν οι πιτσιρικάδες να αφήσουν το πατροπαράδοτο καραβάκι στα νερά, έγινε προσπάθεια να πληρωθεί η «δεξαμενή» με νερό από… τη ΔΕΥΑΔ. Καθόλου άσχημη ιδέα.

Εδώ άλλοι κάνουν τεχνητό χιόνι προκειμένου να διατηρήσουν ανοιχτά τα χιονοδρομικά τους κέντρα. Τι είναι να πάρεις λίγο νεράκι και να το ρίξεις μέσα σε μια «δεξαμενή», ώστε να υπάρχει μια επαρκής για το έθιμο ποσότητα;

Ωστόσο, εγώ θα διαφωνήσω. Όχι επειδή είμαι γκρινιάρης και μ’ αρέσει να διαφωνώ -ίσως «παίζει» κι αυτό- αλλά επειδή πιστεύω ότι, στην παιδαγωγική και τη διδακτική τέχνη, έχει μεγάλη δύναμη αυτό που ονομάζω «εκμετάλλευση του τυχαίου».

Το να μπορεί δηλαδή ο δάσκαλος να παίρνει αφορμές από «τυχαία» γεγονότα που συμβαίνουν γύρω και, δίνοντας στα παιδιά τη δυνατότητα να τα διερευνήσουν, να τα οδηγεί στη γνώση.

Η εικόνα, λοιπόν, των πηγών χωρίς νερό, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν τα παιδιά, αλλά και εμείς οι μεγάλοι, σε ποιο βαθμό εξαρτώμαστε από τη φύση και, εννοείται, τις παρεμβάσεις που κάνουμε σ’ αυτήν.

Να καταλάβουμε ότι, όταν βρέχει, δεν είναι κατ’ ανάγκη «κακός καιρός» και ότι η διαχείριση των υδάτινων πόρων, ο τρόπος, ας πούμε, με τον οποίο ποτίζουμε το χωράφια μας, ακόμη και αυτή η επιλογή των καλλιεργειών, είναι ένα πολύ λεπτά θέματα.

Το άλλο πουλάκι:

Άνοιξε και η Ονειρούπολη!

Πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή η παρουσία του Ευγένιου Τριβιζα. Θεωρώ ότι είναι ένα από τα πλέον κατάλληλα πρόσωπα, αν μιλάμε για μια «γιορτή» που απευθύνεται κυρίως στα παιδιά. Και δικαίως κάποιοι καμαρώνουν.

Μόνο που…

Να είδατε πάλι η αναποδιά μας; Πάντα θα βρούμε να πούμε ένα «μόνο που», ή ένα «ναι, αλλά», για να χαλάσουμε την εικόνα. Δεν είναι έτσι και θα σας εξηγήσω αμέσως πού το πάω.

Διότι το φαινόμενο είναι γενικότερο και έψαχνα από καιρό ευκαιρία να το σχολιάσω. Έχετε παρατηρήσει τι γίνεται στις εκπομπές που έχουν καλεσμένους «ζωντανά» διάφορους μουσικούς ή τραγουδιστές, καθώς και ένα κοινό που τους παρακολουθεί;

Εκεί, λοιπόν, παρουσιαστές και κοινό, που συνήθως αποτελείται από τους ίδιους και τους ίδιους, μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τους καλλιτέχνες, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Πράγμα καθόλου μεμπτό, αφού καλείς κάποιον για να τον τιμήσεις.

Όταν όμως αρχίζουν τα τραγούδια, και το κοινό έρχεται στο τσακίρ κέφι, ξεφαντώνουν το ίδιο και με τα λεγόμενα ποιοτικά τραγούδια και με τα λεγόμενα σκυλάδικα. Με τα δεύτερα, ενίοτε, πολύ περισσότερο.

Αυτοί που σε άλλη εκπομπή έλεγαν πόσο πολύ αγαπούν το ποιοτικό τραγούδι και τι καλό είναι να παρουσιάζεται αυτό από τις τηλεοράσεις, μόλις αρχίζουν τα… παραλιακής προέλευσης συρτοτσιφτετέλια ανεβαίνουν στην πίστα και τα δίνουν όλα.

Έτσι και οι ενθουσιασμένοι, τώρα, με την επιλογή του Ευγένιου Τριβιζά. Είναι οι ίδιοι που υποστήριζαν, σε προηγούμενα χρόνια, με φανατισμό, τις τελετές έναρξης με εντελώς αμφιβόλου ποιότητος καλλιτέχνες (βάλτε εισαγωγικά κατά βούληση).

Και μας κατηγορούσαν, όταν εμείς τις σχολιάζαμε αρνητικά. Και επειδή τα λόγια… μένουν, θα σας θυμίσουμε τι λέγαμε πριν από χρόνια, όταν απαντούσαμε σε τέτοιου είδους κατηγορίες:

«Γούστα είναι αυτά, και μια εκδήλωση [όπως η Ονειρούπολη] που απευθύνεται σε όλο τον κόσμο θα πρέπει να καλύπτει όσο το δυνατόν περισσότερα.

Απλώς, ας έχουμε υπόψη μας πως από κάθε είδος υπάρχουν εκείνοι που πράγματι αξίζουν και το υπηρετούν σοβαρά και υπεύθυνα και κάποιοι άλλοι που πουλάνε ό,τι πιο ευτελές υπάρχει σ’ αυτό.

Εμείς, όποιο είδος κι αν αγαπάμε ή επιλέγουμε για μια συγκεκριμένη στιγμή, ας έχουμε κατά νου να προτιμάμε από τους πρώτους. Υπάρχουν και σκυλάδικα που είναι σωστά διαμάντια και, όταν θα σου τη δώσει, ή υποχρεωθείς, να ακούσεις σκυλάδικο (προσέξτε τον ενικό), από αυτά να επιλέξεις».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μπράβο, λοιπόν!

Πολύ σωστή η επιλογή του Ευγένιου Τριβιζά και δικαίως καμαρώνουν όσοι καμαρώνουν γι’ αυτήν. Μόνο που, επειδή ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα, να θυμηθούν αυτά που λένε σήμερα και του χρόνου τέτοιες μέρες.

Κατά τα άλλα, καλή επιτυχία στην Ονειρούπολη, γιατί, κακά τα ψέματα παιδιά, πολύς κόσμος περιμένει από αυτήν να δει κάπως καλύτερες μέρες. Βεβαίως αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα το οποίο οι υπεύθυνοι αρνούνται πεισματικά να το θέσουν.

Μετά, δηλαδή, από τόσα χρόνια, θα έπρεπε να είχαμε μια εικόνα για το πώς λειτουργεί η όλη οργάνωση, ποιοι και πώς επωφελούνται άμεσα και ποιοι εμμέσως, τι γίνεται με τα οικονομικά και πώς τα (υπερβολικά) έξοδα θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν καλύτερα.

Θα το κάνουμε ποτέ;

 Καλές γιορτές!