171221 ΠΡΟΓΕΡΑΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι μαθαίνουμε από τους γονείς μας;

Να ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα στο οποίο θα έπρεπε να απαντήσουμε όλοι. Όχι όμως για να τους αναγνωρίσουμε την προσπάθεια που κάνουν, όταν είμαστε παιδιά, να μας μάθουν τον κόσμο και να μας εντάξουν σ’ αυτόν.

Διότι, το ερώτημα δεν μιλάει για το αυτονόητο, δηλαδή για όλα εκείνα που διδασκόμαστε από τους γονείς μας, καθώς είμαστε βρέφη και σιγά σιγά μεγαλώνουμε. Αυτά είναι σίγουρα πάρα πολλά και για τον καθένα έχουν διαφορετική αξία.

Το ερώτημα απευθύνεται σε ενήλικες και μάλιστα σε όσους έχουν περάσει τη λεγόμενη «μέση ηλικία» και βλέπουν τους γονείς τους να βρίσκονται ακόμη πιο μπροστά, στην «τρίτη ηλικία». Τι διδάσκονται, τι διδασκόμαστε από αυτούς;  

Η απάντηση στο ερώτημα είναι πολύ σημαντική, γιατί θα μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε πολλά πράγματα, τα οποία, αν μπορέσουμε να τα εφαρμόσουμε, θα κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας στα γεράματα.

Κυρίως όμως θα κάνουμε πιο εύκολη τη ζωή των παιδιών μας, ή εκείνων τέλος πάντων που θα έχουν αναλάβει την ευθύνη να μας γηροκομήσουν. Όπως ακριβώς και εμείς τώρα τους γονείς μας, από τους οποίους… πρέπει να μάθουμε.

Να μάθουμε! Όχι απλώς να τους παρατηρήσουμε και να καταλάβουμε ή να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά τους, αλλά να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι στάση και συμπεριφορά, όταν θα έρθουμε «στα δικά τους».

Την ιδέα για τη σημερινή κουβέντα μάς την έδωσε ένα άρθρο στους New York Times δηλαδή στα ΧΡΟΝΙΚΑ της Νέας Υόρκης, που ανήκει στον Steven Petrow και έχει τον εύγλωττο τίτλο «Πράγματα που θα κάνω αλλιώς, όταν γεράσω».

Ο συγγραφέας του άρθρου, έχοντας περάσει τα εξήντα, μας λέει ότι παρακολουθεί εδώ και μια δεκαετία τους γονείς του, προκειμένου να δημιουργήσει μια λίστα με πράγματα που θα επιδιώξει να κάνει ή θα προσπαθήσει να αποφύγει, όταν φτάσει στην ηλικία τους.

Βεβαίως, το ερώτημα που κυρίως τον απασχόλησε, καθώς έβλεπε τη λίστα του να μεγαλώνει συνεχώς, είναι το πότε ακριβώς θα έχει φτάσει στην ηλικία που θα πρέπει να πάψει να παρατηρεί και να καταγράφει, για να περάσει στην υλοποίηση των σχεδίων του.

Το άλλο πουλάκι:

Τι μαθαίνουμε από τους γονείς μας;

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε είναι ότι αρνούνται να παραδεχτούν πως γέρασαν˙ νομίζουν ή θέλουν να πιστεύουν πως είναι ακόμη νέοι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θα σας διηγηθώ ένα αληθινό, αστείο περιστατικό.

Δυο γιαγιάδες, αδελφές, ζούσαν μαζί, όντας η μία, η μεγαλύτερη, ενενήντα τριών και η άλλη, η πιο… νέα, ογδόντα έξι ετών. Κάποια στιγμή βλέπει η μικρότερη την αδελφή της να έχει ανέβει στη σκάλα για να φτάσει κάτι.

Έντρομη της φωνάζει πολύ αυστηρά. «Κατέβα, καλέ, από εκεί, μην πέσεις και σπάσεις τίποτε. Τι δουλειά έχεις εκεί πάνω; Κατέβα γρήγορα. Τι νομίζεις; Ακόμη ενενήντα είσαι;»

Όχι, η αδελφή της δεν ήταν ενενήντα για να ανεβαίνει σε σκάλες. Είχε πια μεγαλώσει.

Ποιο είναι, λοιπόν, εκείνο το όριο το οποίο μας λέει ότι δεν είμαστε πια νέοι και δεν μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα όπως κάποτε; Αν αυτό το παρατηρούμε και το καταλογίζουμε στους γονείς μας, μήπως δεν ισχύει και για μας σήμερα;

Ωστόσο, υπάρχουν πράγματα που καλό θα είναι να τα έχουμε κατά νου, μάλιστα όχι μόνο κατά νου, αλλά να τα σημειώσουμε και κάπου, για να τα δούμε γραμμένα, όταν θα έρθει η ώρα να τα χρειαστούμε.

Ας πούμε να γράψουμε «Θα ακούω το παιδί μου και θα παίρνω τα φάρμακα που θα μου δίνει, γιατί εκείνο, τώρα, ξέρει καλύτερα». Με τονισμένο το «τώρα». Μπορούμε και να συμπληρώσουμε «όχι όπως οι δικοί μου οι γονείς».

Θα το κάνουμε όμως; Θα σταματήσουμε να οδηγούμε, όταν τα παιδιά μας θα μας πουν ότι έχουμε χάσει πλέον την απαραίτητη ικανότητα και τα αντανακλαστικά μας είναι τέτοια που κατάντησαν επικίνδυνα, περισσότερο για τους άλλους;

Θα αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε το μπαστούνι ή το Πι εγκαίρως, πριν η αστάθεια μάς κάνει να πέφτουμε δεξιά και αριστερά και να τρέχουμε -να μας τρέχουν- με κατάγματα στα νοσοκομεία;

Θα δεχτούμε να φορέσουμε την κατάλληλη πάνα όταν έρθει ο καιρός της ακράτειας, ή θα συνεχίσουμε να το παίζουμε ξεχασιάρηδες νέοι, ταλαιπωρώντας τα παιδιά μας ή εκείνους που θα έχουν αναλάβει τη επίβλεψή μας;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Οι γέροι αλλάζουν χαρακτήρα!

Γίνονται περίεργοι, δύστροποι˙ άνθρωποι που στα νιάτα τους ήταν λεπτότατοι και πάντα ευγενικοί, άνθρωποι που δεν έλεγαν κακιά κουβέντα, φτάνουν να βρίζουν με λέξεις που ντρέπεσαι να τις ακούς.

Άνθρωποι υπομονετικοί και διακριτικοί καταντούν να κάνουν χοντράδες, να απαιτούν τα πάντα στη στιγμή, να μην υπολογίζουν πως και οι άλλοι γύρω τους έχουν ανάγκες και προτεραιότητες.

Εμείς τα βλέπουμε τώρα και παραξενευόμαστε, δεν μπορούμε να δείξουμε την απαραίτητη κατανόηση, να έχουμε μαζί τους την υπομονή που χρειάζεται. Ούτε που μπορούμε να φανταστούμε τους εαυτούς μας στη θέση τους.

Και όμως, αν ζήσουμε, το βέβαιο είναι ότι θα κάνουμε τα ίδια. Λέτε να μας βοηθήσει το γεγονός ότι τα σκεφτόμαστε από τώρα και σχεδιάζουμε να κάνουμε κάτι, προκειμένου να μην ταλαιπωρούμε τόσο τους ανθρώπους που θα βρεθούν πλάι μας;

Ποιος ξέρει; Ο χρόνος θα δείξει. Εμείς ας προετοιμαζόμαστε και…

 Είμαστε στη νεότητα των γηρατειών!