171207 ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Να μιλήσουμε ρεαλιστικά!

Αυτό λέγαμε χθες, καθώς συζητούσαμε για τις εξελίξεις που επίκεινται στα Σχολεία και τη «μάχη» που προτίθεται να δώσει η κυβέρνηση, μέσω του υπουργού Παιδείας, για να μην περάσει των θεσμών, αλλά το δικό της.

Είπαμε. Μιλάμε κυρίως για αύξηση ωραρίου εκπαιδευτικών, αύξηση αριθμού μαθητών ανά τμήμα και… αξιολόγηση. Από τα τρία, θα πάρουμε τα δύο, ίσως μόνο την αξιολόγηση. Τα άλλα είναι για δημιουργία εντυπώσεων. 

Ωστόσο, όπως έχουμε πει πολλές φορές, αυτά τα θέματα θα έπρεπε να τα συζητάμε μόνοι μας, χωρίς τον μπαμπούλα των θεσμών από πάνω μας, και να παίρνουμε αποφάσεις για το καλύτερο των Σχολείων μας.

Λοιπόν, εμείς θα σας πούμε για άλλη μια φορά την άποψή μας, που είναι πολύ απλή. Η κάθε κυβέρνηση, που εκπροσωπεί την κοινωνία, θα πρέπει να θέτει το ερώτημα «τι είδους άνθρωποι θέλω να βγαίνουν από τα Σχολεία μου».

Το Σχολείο παραλαμβάνει το παιδί στα τέσσερα ή στα πέντε του χρόνια και το παραδίδει στην κοινωνία δεκαεπτά ετών. Τι είδους άνθρωπος πρέπει να είναι αυτός; Ποια χαρακτηριστικά να διαθέτει; Ποιες γνώσεις και τι είδους δεξιότητες να αποκτήσει;

Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να κατευθύνουν και τη σύσταση ολόκληρου του εκπαιδευτικού οικοδομήματος. Από τα αναλυτικά προγράμματα και τα ωάρια διδασκαλίας, μέχρι την εκπαίδευση και την επιμόρφωση των δασκάλων.

Δυστυχώς όμως, στο ελληνικό κράτος, άλλες παράμετροι καθορίζουν τέτοια ζητήματα. Από το τι χρηματοδοτήσεις υπάρχουν από την Ευρώπη, μέχρι το πόσους και ποιους διδάσκοντες θα βολέψουμε στο πρόγραμμα.

Και από το πώς πιέζει η κάθε επιστημονική ομάδα για το δικό της διδακτικό αντικείμενο, μέχρι το τι ζητά ο τελευταίος δήμαρχος μιας περιοχής, αν είναι του κυβερνώντος κόμματος.

Έτσι όμως δεν χτίζεις εκπαίδευση.

Και μετά σου φταίνε ο κακός Οοσάς και οι ανήθικοι θεσμοί που σου ζητούν να προσαρμόσεις την δική σου εκπαιδευτική πραγματικότητα σε ξένα δεδομένα. Και, αφού «ο πληρώνων και παραγγέλλει», αυτοί βαράνε τον ζουρνά και εμείς χορεύουμε. 

Ενώ στη χώρα μας υπάρχει μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα, που ξεκινάει ακόμη και από… τη φύση του γεωγραφικού της ανάγλυφου. Πολλά μικρά νησιά, πολλά απομακρυσμένα χωριά, πολλά διάσπαρτα Σχολεία…

Χθες μιλήσαμε περισσότερο για το Δημοτικό. Σήμερα θα σας μεταφέρουμε κάποιες ενδιαφέρουσες σκέψεις για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τις δανειζόμαστε, με όλο το θάρρος και χωρίς την άδειά του, από φίλο καθηγητή, συμπατριώτη, που υπηρετεί σε τόπο μακρινό.

Το άλλο πουλάκι:

Στην όμορφη Κω!

Λέει, λοιπόν, ο φίλος, συμφωνώντας μαζί μας, ότι «δεν περιμένεις […] να σου ρυθμίσουν μέχρι και το ωράριο οι τεχνοκράτες. Δίνεις εσύ εκ των προτέρων λύσεις.

Κοστολογείς την ετήσια πρόσληψη συμβασιούχων εκπαιδευτικών και την αντικαθιστάς με πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, όπου το ετήσιο κόστος των νεοπροσλαμβανόμενων δεν θα υπερβαίνει το κόστος του έκτακτου προσωπικού.

Κλείνεις όλα τα ηλιθιωδώς λειτουργούντα μικρά σχολεία της στεριανής χώρας. Σχολεία με λιγότερα από 6 τμήματα δεν μπορούν να σηκώσουν οργανικές θέσεις πέραν φιλολόγων μαθηματικών φυσικών.

Όλοι οι υπόλοιποι, είτε δυστυχούν μετακινούμενοι, είτε είναι αργόμισθοι, διότι δεν συμπληρώνουν το ωράριό τους. Στην πατρίδα μου, τη Δράμα, έχει τουλάχιστον 4 τέτοια σχολεία. Συγκεντρώνεις το κατά τόπους πλεονάζον προσωπικό και, με κριτήρια ανάλογα των μεταθέσεων, το τοποθετείς στις περιοχές που έχεις κενά.

Φροντίζεις να φτιάχνεις μεγάλες σχολικές υπερμονάδες με ενιαία διοίκηση (όπως στη Γαλλία, την Αγγλία και αλλού). Συνδεδεμένα μαζί ένα δημοτικό με ένα γυμνάσιο, συν ένα λύκειο, συν ένα ΕΠΑΛ. Σε μια τέτοια υπερμονάδα θα είσαι σίγουρος ότι όλοι θα έχουν δουλειά και ότι δεν θα περισσεύει κανένας. Κι ας είναι σε μικρή απόσταση μεταξύ τους τα σχολεία αυτά.

Κάνεις δυο κύκλους μαθημάτων σε όλα τα σχολεία: 08.00-11.30 μαθήματα γενικής μόρφωσης και επιστήμης. 11.45 - 15.30 μαθήματα δεξιοτήτων, δραστηριοτήτων γλωσσών και αισθητικής αγωγής.

Δίνεις κίνητρα παραμονής του προσωπικού στη νησιωτική χώρα. Όταν με 850€ μισθό, ο εκπαιδευτικός πληρώνει και 250€ για ένα δωμάτιο, με τι κουράγιο θα θελήσει να παραμείνει στο ερημονήσι; Με τι κουράγιο θα κάνει οικογένεια;

Επίδομα νησιωτικότητας 300€ + επίδομα κατοικίας από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ο εκπαιδευτικός ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ, ΟΧΙ Ο ΜΠΑΤΊΡΗΣ ΚΑΙ Ο ΦΤΩΧΟΠΡΟΔΡΟΜΟΣ. Κι αυτά τα επιδόματα θα τα δίνεις ΜΟΝΟ στα νησιά. Όχι επιδόματα στη Δράμα και τον Έβρο.

Διορθώνεις όλες τις στρεβλώσεις επιλογής στελεχών. Στο νησί μας το α σχολείο έχει διευθυντή τον άρχοντα και το β σχολείο έχει τον “θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου”. Αφού διορθώσεις τις στρεβλώσεις επιλογής των στελεχών, ΤΟΤΕ, ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ, προχωράς σε αξιολόγηση του έργου κάθε εκπαιδευτικού.

Και τότε, μπορείς να ζητήσεις από τους τροϊκανούς τεχνογνωσία και μόνο τεχνογνωσία. Μια σοβαρή πολιτική ηγεσία, κάπως έτσι θα σκεπτόταν. Και θα έκανε τα παραπάνω ως πρόταση εύρυθμης και αποτελεσματικής λειτουργίας της εκπαίδευσης. Όχι ως υπακοή στα τροϊκανά κελεύσματα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είδατε το πατριωτάκι μας;

Με λίγες σταράτες κουβέντες έβαλε ένα πλαίσιο που θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση ενός ουσιαστικού διαλόγου γύρω από τα θέματα του Σχολείου. Μόνο που είναι απολύτως βέβαιο ότι ένα τέτοιο πλαίσιο θα συναντούσε, πριν απ’ όλα, την αντίδραση των συνδικάτων.

Όπως, θα μου πείτε, τη συναντούν και οι επιταγές των θεσμών. Που είναι και χειρότερες για την εκπαιδευτική μας πραγματικότητα. Μόνο που εκείνες έχουν ένα καλό.

Μπορεί μια πολιτική ηγεσία (και οι αντίστοιχες παρατάξεις που τη στηρίζουν) να τις περάσουν σαν «αναγκαίο κακό». Γιατί και αναγκαίο είναι και κακό. Για το οποίο όμως φταίμε εμείς και μόνο εμείς.

 Θα μας… σχολάσουν!