160421 ΑΧΟΡΤΑΓΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι να πρωτοθαυμάσεις;

Την αφοπλιστική του ειλικρίνεια, την αφέλειά του ή το απύθμενο θράσος του να βγαίνει και στην τηλεόραση να υπερασπιστεί το δίκιο του;

Ψάχνοντας να σχολιάσω κάτι διαφορετικό από την πολιτική πραγματικότητα, έπεσα πάνω στον συνταξιούχο που έγινε πρώτο όνομα στο διαδίκτυο.

Καταλάβατε για ποιον μιλάω. Για εκείνον που βγήκε στην τηλεόραση να διαμαρτυρηθεί επειδή δεν του φτάνουν τα δύο χιλιάδες εφτακόσια (2.700) ευρώ που παίρνει σύνταξη. Εννοείται τον μήνα. Γιατί κάποιοι τα παίρνουν το χρόνο, αλλά αν ήταν έτσι δεν θα μιλούσαμε.

Ο κύριος αυτός, λοιπόν, είπε ακόμη ότι βγήκε στη σύνταξη στα πενήντα πέντε του, το εδικαιούτο όμως διότι εργαζόταν σαράντα δύο χρόνια, από δεκατριών ετών, όπως τόνισε. Εκείνο πάντως που έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στους ακροατές του ήταν το παράπονό του.

Τα χρήματα που παίρνει (είπαμε, δικαιωματικά, αφού τα δούλεψε και πλήρωσε τις εισφορές) δεν του φτάνουν διότι «ζει» μ’ αυτά τέσσερα παιδιά, δύο εγγόνια και έναν γαμπρό!

Αυτή είναι η μικρή πικραμένη ιστορία του, που, όπως είπαμε, έκανε τον γύρο του διαδικτύου.

Λοιπόν, θα κάνουμε το εξής. Δεν θα μιλήσουμε για την περίπτωση του συγκεκριμένου κυρίου, για να μην τον αδικήσουμε, αφού δεν έχουμε περισσότερα στοιχεία. Θα μιλήσουμε όμως με αφορμή αυτή την περίπτωση. Θα την πάρουμε σαν «δείγμα», αφού τέτοιοι συνταξιούχοι υπάρχουν χιλιάδες γύρω μας, όλοι γνωρίζουμε αρκετές περιπτώσεις.

Από πού να την πιάσεις; Ας ξεκινήσουμε από τα… δύο εφτακόσια! Προφανώς δεν πρόκειται για σύνταξη ΤΕΒΕ, το ταμείο αυτό δεν δίνει τέτοιες συντάξεις και μάλιστα στα πενήντα πέντε. Μάλλον κάποια ΔΕΚΟ μου μυρίζει, εκεί υπάρχουν τέτοια μπερεκέτια.

Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι εργαζόταν από δεκατριών ετών κάτι μου λέει. Μπορεί να εργάζεται από τόσο μικρή ηλικία, σίγουρα όμως δεν… κολλάει ένσημα «σαράντα δύο χρόνια». Σημειωτέον ότι μέσα στον υπολογισμό είναι και τα χρόνια του στρατού.

Πόσες λοιπόν εισφορές έχει πληρώσει ένας ασφαλισμένος, που να του επιτρέπουν να ζει άλλα… τριάντα χρόνια (μπορεί και περισσότερα, το προσδόκιμο συνεχώς ανεβαίνει) με δύο χιλιάδες εφτακόσια ευρώ τον μήνα; Εννοείται μετά τις… μνημονιακές περικοπές των συντάξεων!

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι μόνο η σύνταξη!

Μπορεί να φανταστεί κάποιος τι μισθό θα έπαιρνε ένας εργαζόμενος που έφτασε να έχει τόσο μεγάλη σύνταξη. Που πάει να πει πως, αν ήταν και λίγο νοικοκύρης, τώρα θα πρέπει να έχει ένα πολύ αξιόλογο «κομπόδεμα» σε ρευστό ή σε «είδος». Αφήνω και το ανάλογο εφάπαξ που πρέπει να εισέπραξε στα πενήντα πέντε του, καθώς αποχαιρετούσε την ενεργό δράση.

Θα μου πείτε έχει «τέσσερα παιδιά, δυο εγγόνια και έναν γαμπρό» (!) που πρέπει να ζήσει με αυτά τα λεφτά. (Αυτός ο γαμπρός δεν συγκαταλέγεται στα παιδιά και τα εγγόνια; Είναι από αδελφή;) Ναι, αλλά όλο και κάτι θα έκανε τόσα χρόνια για να τα αποκαταστήσει, δεν μπορεί όλα μα όλα να είναι εκτός… παραγωγής!

Αφήστε που δεν μάθαμε και το άλλο. Επειδή τον παλιό καλό καιρό δουλεύαμε όλοι, σχεδόν όλοι, δεν αποκλείεται να έχει και η σύζυγός του καμιά καλή σύνταξη, οπότε ο οικογενειακός κορβανάς είναι ακόμη πιο πλούσιος.

Ας αφήσουμε όμως τις οικονομικές απολαβές και ας έρθουμε λίγο στα προσόντα. Με τι προσόντα διορίζεται σε ΔΕΚΟ κάποιος που εργάζεται από δεκατριών ετών; Οι γραμματικές του γνώσεις είναι… δημοτικού, άντε να σου βάλω τριταξίου γυμνασίου. Μέχρι εκεί.

Πώς λοιπόν διορίστηκε στον… ευρύτερο δημόσιο τομέα; Δεν γνωρίζουμε, αλλά «κοντά στον νου και η γνώση»! Όλοι ξέρουμε τον τρόπο με τον οποίο έμπαινες σε τέτοιες θέσεις πριν από τριάντα πέντε χρόνια. (Δηλαδή λίγο πριν, λίγο μετά το ’80.)

Δεν χρειαζόσουν ούτε πτυχία, ούτε ξένες γλώσσες ούτε τίποτα. Μόνο ένα σημείωμα από το κατάλληλο πρόσωπο και μ’ αυτό μπορούσες να «προσπεράσεις» άλλους με πολύ περισσότερα προσόντα. Μ’ αυτό το προσόν «τρούπωνες» και έτσι και «τρούπωνες» ποιος σε έπιανε!

Αν μάλιστα είχες την (πολιτική) ευφυΐα να ασχοληθείς και με τον συνδικαλισμό και να ενταχθείς σε καμιά από τις παρατάξεις που… προσέκειντο σε κάποιο από τα μεγάλα κόμματα, τότε έδενες τον γάιδαρό σου για καλά και δεν σε κουνούσε κανείς. Άσε που απολάμβανες ένα σωρό προνόμια.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος «αγωνίζεται» γι’ αυτούς;

Όταν λέμε «σκληρή διαπραγμάτευση» προκειμένου να μην μειωθούν οι συντάξεις, εννοούμε και εκείνες σαν του κυρίου του παραδείγματός μας; Όχι, για να ξέρω δηλαδή, αν θα χρειαστεί να βγω σε καμιά πλατεία να ενισχύσω διαπραγματευτικά την κυβέρνηση. (Αλήθεια, τι απέγιναν εκείνες οι εκδηλώσεις αυθόρμητης συμπαράστασης των πολιτών προς την ηγεσία μας που μάχεται απέναντι στους ανάλγητους ξένους;)

Εγώ θα έλεγα να μειωθούν οι συντάξεις τους πάραυτα, χωρίς καν να ρωτήσουμε τους θεσμούς, γιατί εκείνοι μπορεί να τους τη χαρίσουν. Κι αν υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι με αυτά τα λεφτά συντηρούν και τα παιδιά τους, τότε να δοθεί το ποσό που θα κοπεί από αυτούς ως επίδομα ανεργίας στα παιδιά.

Έτσι, όταν εκείνα θα βρουν εργασία, το κέρδος θα πάει στο κράτος και όχι στον πατέρα τους. Αυτού μια κανονική σύνταξη, σαν εκείνες που παίρνει όλος ο κόσμος, του φτάνει και του περισσεύει.

Τι τα θέλει περισσότερα… νέος άνθρωπος;

Εκεί που μας χρωστούσαν…

160420 ΕΡΩΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Διαβάζετε τη… «δίοδος»;

Έτσι, άκλιτο, όπως έχω ακούσει να το λένε αρκετές φορές!

Αν τη διαβάζετε, θα ξέρετε σίγουρα ότι μιλάω για το περιοδικό «λόγου και τέχνης» που εκδίδεται κάθε έξι μήνες από τη ΔΕΚΠΟΤΑ και την έκδοση του οποίου έχει αναλάβει πλέον η Raycap.

Και να μην τη διαβάζετε όμως, έχετε ίσως υπόψη σας την κυκλοφορία της. Έφτασε αισίως τα εννέα (9) τεύχη και πάει για το δέκα το καλό. Στο τελευταίο, δηλαδή το πρόσφατο τεύχος, βρήκα κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον και θέλω να το συζητήσουμε.

Πρόκειται για ένα κείμενο του Δημήτρη Βλάχου που μιλάει για τη σχέση «έρωτος και πολιτικής στον παραδειγματικό λόγο των Σικελικών του Θουκυδίδη». Έχει τίτλο «Ο πολιτικός έρως ως μήτρα και απαρχή του ασαφούς (fuzzy) πολιτικού φαινομένου».

Διαβάζοντάς το, μου ήρθε στο μυαλό η σημερινή πολιτική πραγματικότητα, στην οποία βεβαίως καθόλου δεν αναφέρεται ο Δημήτρης Βλάχος, αφού αυτός μιλάει μόνο και κυρίως για το φαινόμενο του πολιτικού έρωτα και τα αποτελέσματά του, όταν αυτός κυρίευσε τους Αθηναίους και τους παρέσυρε στη Σικελική Εκστρατεία.

Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και (βρήκα ότι) αναφέρεται σ’ αυτά που ζούμε σήμερα είναι οι επιπτώσεις που μπορεί να έχει μια σφοδρή ερωτική επιθυμία σ’ εκείνους τους οποίους καταλαμβάνει.

Ακούστε όμως ένα απόσπασμα από το κείμενο του κυρίου Βλάχου και το συζητάμε στη συνέχεια:

«Σύμφωνα με την ανθρωπολογία του Θουκυδίδη ο έρως (σφοδρή επιθυμία απόκτησης και κατοχής προσώπων, άυλων και υλικών αγαθών) αποτελεί εγγενές στοιχείο της ανθρώπινης φύσεως, το οποίο δεν μπορεί να εκριζωθεί ούτε με τους πιο αυστηρούς νόμους ούτε και με την πιο σκληρή τιμωρία που επισείεται κάθε φορά για την περίπτωση παραβίασής τους.

Η αποστασία των Μυτιληναίων από τους Αθηναίους (428-427 π.Χ.), κατά τον Θουκυδίδη, επαληθεύει αυτή την ψυχολογική διαπίστωση. Ο έρωτας των Μυτιληναίων για την ελευθερία, όπως άλλωστε και ο έρωτας των Αθηναίων για την ηγεμονία, τους οδήγησε ασυλλόγιστα στον έσχατο κίνδυνο, παρατηρεί ο μετριοπαθής Αθηναίος ρήτορας Διόδοτος στη θουκυδίδεια ιστορική αφήγηση.

Η σφοδρή επιθυμία των Μυτιληναίων για την ελευθερία, η αβάσιμη ελπίδα ότι θα πετύχουν τους πέρα από κάθε λογική εκτίμηση στόχους τους και, τέλος, η απατηλή και πρόσκαιρη εύνοια της τύχης σε δευτερεύοντα ζητήματα και σε μικρές νίκες, τους έκανε να διακινδυνεύσουν όχι μόνο τα πλεονεκτήματα που τους εξασφάλιζε η προνομιακή τους θέση εντός της Αθηναϊκής Συμμαχίας (Αθηναϊκής Ηγεμονίας στην πραγματικότητα) αλλά και την ίδια τους τη ζωή».

Το άλλο πουλάκι:

Αυτά για τότε.

Ακούστε όμως και τη συνέχεια και πείτε μου αν δεν είναι σαν να έχουν γραφτεί για το σήμερα:

«Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη (3.45.4-7) ο έρως ηγείται προβάλλοντας την παράλογη επιθυμία, η ελπίδα τον ακολουθεί παρουσιάζοντας αυτή την επιθυμία ως πραγματοποιήσιμη (και οιονεί σε φαντασιακό επίπεδο πραγματοποιημένη), και τέλος επιβοηθεί η τύχη, η οποία στην αρχή δίνει απρόσμενα (αδοκήτως) απατηλά σημάδια δήθεν επίτευξης του επιθυμητού στόχου, πέρα από τις υποδείξεις της λογικός και της πραγματικότητας την αναγκαιότητα.

Το αποτέλεσμα της σύμπραξης των τριών αόρατων αυτών δεινών (του έρωτος, της ελπίδος και της τύχης), κατά τον Θουκυδίδη, είναι η καταστροφή της πολιτικής κοινωνίας που πέφτει στα δίχτυα του αχαλίνωτου πόθου (του έρωτος) για την πραγματοποίηση του ανέφικτου.

Ο χωρίς φρόνηση πολιτικός έρως, όταν επικρατεί στις κοινωνίες, λειτουργεί όπως η Άτη στην αρχαία τραγωδία, τυφλώνει τον νου, θολώνει τη σκέψη, και οδηγεί μέσα από την ψευδαίσθηση και τις εσφαλμένες εκτιμήσεις στην τελική συντριβή.

Η πραγματικότητα που δεν συμφωνεί με την επιθυμία αλλοιώνεται ή διαγράφεται πλήρως από το οπτικό πεδίο του ερωτευμένου, για τον οποίο το επιθυμητό φαντάζει ήδη πραγματοποιημένο μέσα σ’ αυτόν τον μαγικό κύκλο ανάπτυξης του ερωτικού φαινομένου, όπου βρίσκεται παγιδευμένος.

Αντίθετα, φαντάζει φτωχή, σχεδόν σκιώδης, αν όχι ανύπαρκτη, και οπωσδήποτε αλλοιωμένη, η πραγματικότητα την οποία επικαλούνται ως προφανή οι άλλοι που βρίσκονται εκτός αυτού του κύκλου της ερωτικός σαγήνης. Απορεί, λοιπόν, ο ερωτευμένος, εξοργίζεται και βιαιοπραγεί ακόμα σε βάρος τους…»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα είδατε;

Όλα αυτά, το θόλωμα του νου, οι ψευδαισθήσεις και οι εσφαλμένες εκτιμήσεις, η διαγραφή της πραγματικότητας που δεν συμφωνεί, ακόμα και η οργή και οι βίαιες αντιδράσεις δεν σας θυμίζουν κι εσάς τον τρόπο με τον οποίο φέρονται και αντιδρούν τα στελέχη της κυβέρνησης, αλλά και πολλά από τα απλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ;

Το ίδιο ακριβώς μπορούσε να παρατηρήσει κανείς, πριν από μερικά χρόνια, και σε ένα πολύ μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία είχε… βγει στις πλατείες και έστηνε κρεμάλες. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε.

Αν εκείνο που τραβούσε από τη μύτη και καθοδηγούσε μια «αγανακτισμένη» κοινωνία ήταν ο έρως για την (πώς να την πω;)… καλοπέραση με δανεικά, την οποία έβλεπε ξαφνικά να χάνει από τη ζωή του, ποιο ακριβώς είναι το αντικείμενο του έρωτος των ΣΥΡΙΖΑίων;

Ο έρως για την Αριστερά και την υλοποίηση των οραμάτων της; Το πάθος για μια δίκαιη κοινωνία, στην υπηρεσία των αδυνάτων; Ή μήπως κάτι πολύ πιο πεζό, ο αχαλίνωτος, ας πούμε, πόθος για εξουσία;

Δεν έχει σημασία. Το ζήτημα είναι ότι αυτός ο «χωρίς φρόνηση πολιτικός έρως» μοιάζει να οδηγεί στην καταστροφή όχι μόνο εκείνους πάνω στους οποίους «ενέπεσε», αλλά και όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Ακόμη και τους οπαδούς του λογικού και μετρημένου Νικία!

-Είναι και ανίκητος!

-Όπως η βλακεία!

160419 ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Ο «πολίτης Κυριάκος Δοματζόγλου».

Σας διαβάσαμε χθες το πρώτο μέρος από την ομιλία του εκπροσώπου της Οικολογικής Κίνησης, που εκφωνήθηκε τον Μάιο του 2008 στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του. Σήμερα συνεχίζουμε την ανάγνωση:

«Τρίτο χαρακτηριστικό τού ενεργού πολίτη, έτσι όπως τον ενσαρκώνει ο Κυριάκος, είναι η δυνατότητά του, η ευχέρειά του θα έλεγα, να λειτουργεί τόσο συλλογικά όσο και ατομικά. Ενώ σε όλη του τη ζωή δραστηριοποιείται μέσα από συλλογικούς φορείς, ποτέ δεν διστάζει να τραβήξει ένα μοναχικό δρόμο, ακόμη και για να υλοποιήσει κάτι με το οποίο η πλειοψηφία διαφωνεί, ο ίδιος όμως θεωρεί πολύ σημαντική την υλοποίησή του. Ένας φίλος εδώ θα μιλούσε όχι απλώς για το δικαίωμα, αλλά για την υποχρέωση της μειοψηφίας να εκφράζεται και, αν μπορεί, να υλοποιεί τις προτάσεις της.

Δύο επισημάνσεις. Η πρώτη: Ο Κυριάκος ποτέ δεν θέλησε να ιδιοποιηθεί, να κρατήσει για τον εαυτό του, να παρουσιάσει ως δικό του έργο τα όποια θετικά αποτελέσματα είχε αυτή η προσωπική του δράση. Πάντοτε τα καλά ανήκουν στο σύνολο και γνωρίζουν ιδιαιτέρως τα μέλη τής Οικολογικής Κίνησης για ποιο ακριβώς πράγμα μιλάω. Η δεύτερη επισήμανση και παρακαλώ να την ακούσετε προσεκτικά: Όταν μιλάμε για μοναχική πορεία αναφερόμενοι στον Κυριάκο, εννοούμε πάντοτε τη διαδρομή δύο ανθρώπων, τη δική του και της κυρίας Νίκης, η οποία τον στηρίζει εμπράκτως σε κάθε του επιλογή, αν και δεν μου βγάζετε από το μυαλό πως, πολλές από αυτές τις επιλογές, ανήκουν αποκλειστικά στην ίδια.

Ένα τέταρτο χαρακτηριστικό του ενεργού πολίτη που είναι ιδιαίτερα εμφανές στην πολιτική δράση του Κυριάκου είναι το ότι αυτός στέκεται πάντοτε ιδιαίτερα αυστηρός με την εξουσία, συγχρόνως όμως με μεγάλη κατανόηση απέναντι στους πολίτες και στις αδυναμίες που αυτοί έχουν ως άνθρωποι. Εφαρμόζοντας μάλιστα τις αρχές του συναμφότερου και της διάκρισης, ξεχωρίζει πάντοτε τον πολιτικό, τον οποίο συγκαταλέγει κι αυτόν στους πολίτες, από τον άνθρωπο που κατέχει μια θέση εξουσίας και επομένως οφείλουμε να του ασκούμε σκληρότατη κριτική. Υπάρχει μάλιστα μια ιεράρχηση και σ’ αυτό κι έτσι, όσο πιο ψηλά βρίσκεται κάποιος ή όσο πιο υπεύθυνη θέση κατέχει στη διαχείριση ενός προβλήματος, τόσο πιο έντονη πρέπει να είναι η κριτική των πολιτών απέναντί του και η αντιπαράθεση τους μαζί του.

Μιλώ πάντα για τα χαρακτηριστικά του ενεργού πολίτη, έτσι όπως τα βλέπουμε μέσα από τη δράση του Κυριάκου Δοματζόγλου και θέλω να σταθώ ιδιαιτέρως στην πραγμάτωση, μέσα από αυτή τη δράση, ενός από τα παλαιότερα και πλέον γνωστά συνθήματα του οικολογικού κινήματος που λέει “σκέψου συνολικά, δράσε τοπικά”. Θα μου πείτε ασφαλώς και η πράξη, η υλοποίηση δηλαδή συνθημάτων που για άλλους μένουν λόγια είναι το γνώρισμα κάθε ενεργού πολίτη. Άλλο να λέω είμαι υπέρ της Ειρήνης και άλλο να το κάνω πράξη σε κάθε περίπτωση και με κάθε κόστος. Άλλο να διακηρύττω την αγάπη μου για το περιβάλλον κι άλλο να αψηφώ απειλές για τη ζωή μου την ίδια ή την οικογένειά μου στην προσπάθειά μου να το υπερασπιστώ.

Έλεγα όμως για το “σκέψου συνολικά, δράσε τοπικά”. Για τον πολίτη-Κυριάκο είναι το ίδιο σημαντικά θέματα τα πυρηνικά εργοστάσια στο Κοζλοντούι, ο πόλεμος στο Ιράκ, τα λατομεία στο Φαλακρό και τα κατειλημμένα πεζοδρόμια στη γειτονιά του. Είναι εξίσου σημαντικά με την έννοια ότι θα πρέπει να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για το καθένα από αυτά. Για ‘κείνα που θεωρούνται μακρινά μπορούμε να στείλουμε μια επιστολή στον πρόεδρο των ΗΠΑ ή στον επίτροπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή ακόμη και στον πρωθυπουργό της χώρας – η σειρά δεν είναι αξιολογική, είναι κι αυτό κάτι που επίσης μας το έμαθε ο Κυριάκος. Για όσα όμως είναι δίπλα μας οφείλουμε να κάνουμε πολύ περισσότερα και κυρίως, στο βαθμό που περνάει από το χέρι μας, οφείλουμε να έχουμε αποτελέσματα.

Αυτά, τα αποτελέσματα, είναι που δίνουν νόημα στο σύνθημα για το οποίο μιλάμε. Η τοπική δράση και τα θετικά αποτελέσματα δεν ευνοούν μόνο τον μικρόκοσμο στον οποίο έτυχε να ζούμε, αλλά έχουν νόημα για τη βελτίωση της ζωής σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτό ίσως να φαίνεται σε κάποιους μακρινό, ή φιλόδοξο ή ακόμη και χωρίς νόημα, όμως για τον ενεργό πολίτη στον οποίο αναφερόμαστε, δηλαδή για τον Κυριάκο για τον οποίο μιλάμε, είναι κάτι όχι μόνο σημαντικό αλλά κυρίως εφικτό. Ένα ακόμη χαμογελαστό παιδί, ένα ακόμη άγριο ζώο ζωντανό, ένα ποτάμι χωρίς μόλυνση ή ένας δρόμος, έστω ένας, χωρίς αυτοκίνητα είναι το λιθαράκι που οφείλουμε να αφήσουμε όλοι στο πέρασμά μας, όχι για υστεροφημία, αλλά για να το βρουν εκείνοι που έρχονται μετά από μας.

Φίλες και φίλοι,

Είπα στην αρχή ότι μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να μιλήσω για τον Κυριάκο Δοματζόγλου, θέλω όμως να τονίσω ότι με ιδιαίτερη χαρά μοιράζομαι σήμερα μαζί σας αυτές τις λίγες σκέψεις, αφού είναι άλλο πράγμα το να σκέφτεσαι μόνος ή να συζητάς με φίλους κάποιες ιδέες σου κι άλλο να τις εκφράζεις δημοσίως –να ακόμη ένα πράγμα που μας έμαθε ο Κυριάκος-  και μάλιστα παρουσία αυτού στον οποίο αναφέρεσαι.

Προτίμησα να πω πράγματα που ίσως δεν ενδείκνυνται για μια τέτοια γιορτή όπως είναι η σημερινή, θεώρησα όμως ότι τα υπόλοιπα, στα οποία ίσως έπρεπε να αναφερθώ, είναι γνωστά σε όλους. Όποιος έχει υπογράψει εναντίον των λιγνιτών –και ποιος δεν έχει;-, όποιος έχει γίνει συνδρομητής στην “Καλημέρα, κυρα-Γη” -και ποιος δεν έγινε;-, όποιος έχει αγοράσει το ημερολόγιο της Οικολογικής Κίνησης –και ποιος δεν το αγόρασε;-, όποιος πήρε μέρος στην εκδρομή στα Στενά του Νέστου -και ποιος δεν πήρε;-, όποιος απέκτησε τις πολύτιμες εκδόσεις που πραγματοποίησε η Οικολογική Κίνηση –όποιος δεν τις απέκτησε να απευθυνθεί αμέσως στη γραμματεία-, όλοι αυτοί λοιπόν και πολλοί ακόμη γνωρίζουν τον Κυριάκο και απ’ την καλή και απ’ την ανάποδη και δεν περίμεναν τη σημερινή μέρα, ούτε, φυσικά, εμένα, για να ακούσουν για τη ζωή και το έργο του. Εξάλλου, οι απολογισμοί ταιριάζουν είτε σε εκλιπόντες, είτε σε απόστρατους και ο Κυριάκος Δοματζόγλου, ευτυχώς για όλους μας, ευτυχώς για τον τόπο είναι ακόμη στην πρώτη γραμμή.

Τον ευχαριστούμε γι’ αυτό και του ευχόμαστε να είναι για πολλά χρόνια ακόμη γερός να συνεχίζει».

Το άλλο πουλάκι:

Σήμερα ο Κυριάκος Δοματζόγλου δεν είναι πια ανάμεσά μας. Να είστε βέβαιοι όμως ότι ο σπόρος που έσπειρε έχει απλώσει βαθιές ρίζες -κοιτάξτε την σημαντικότατη παρουσία της Οικολογικής Κίνησης, στην μετά τη δική του ενεργό δράση εποχή- και πως το έργο του θα βρει, για πολλά χρόνια ακόμη, άξιους συνεχιστές.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Αντί επικηδείου…

160418 ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

«Πέθανε ο Κυριάκος»!

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως κάτι πρέπει να πούμε κι εμείς τα πουλάκια για τον σπουδαίο αυτόν συμπολίτη μας. Επειδή όμως δεν τα καταφέρνουμε και πολύ καλά σε τέτοιες περιπτώσεις, έπεσε η ιδέα να αφήσουμε κάποιον άλλο να μιλήσει στη θέση μας.

Το άλλο πουλάκι:

Θα πάμε μερικά χρόνια πίσω, στον Μάιο του 2008, όταν πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του Κυριάκου Δοματζόγλου ένα συνέδριο. Έτυχε να υπάρχει στο αρχείο μας η ομιλία του εκπροσώπου της Οικολογικής Κίνησης και νομίζω ότι αξίζει να την ξαναθυμηθούμε.

Τότε, βέβαια, ήταν παρών και ο ίδιος ο τιμώμενος, σκεφτήκαμε όμως να μην πειράξουμε καθόλου το κείμενο, αφού είναι βέβαιο ότι, ειδικά για τους δικούς του ανθρώπους αλλά και τα μέλη της Οικολογικής Κίνησης, ο Κυριάκος Δοματζόγλου θα είναι πάντοτε παρών.

Σας τη διαβάζουμε, λοιπόν, σε δύο συνέχειες, ως τον δικό μας αποχαιρετισμό στον άνθρωπο που σημάδεψε με την παρουσία του το Οικολογικό Κίνημα:

«Εκλεκτοί προσκεκλημένοι του συνεδρίου, φίλες και φίλοι,

Όταν μου ανατέθηκε αυτή η ομιλία δεν φανταζόμουν πόσο δύσκολο είναι να μιλήσει κανείς για μια προσωπικότητα όπως ο Κυριάκος Δοματζόγλου. Δεν σας κρύβω ότι για πρώτη φορά, όχι μόνο κατάλαβα, αλλά μπήκα στον πειρασμό και να μιμηθώ όλους εκείνους που καλούνται να πουν λίγα λόγια για κάποιον σημαντικό άνθρωπο και καταλήγουν να μιλούν για τον εαυτό τους: “Τον γνώρισα τότε που ασχολιόμουν με κείνο το πράγμα…”, “θυμάμαι τι μου είπε όταν με είδε να παίζω στο τάδε έργο…”, “ήταν ένας άνθρωπος που βοηθούσε τους νέους, όπως συνέβη και μ’ εμένα στο ξεκίνημα της πορείας μου…”

Προσπαθώντας να ξεφύγω από τέτοιου είδους παγίδες, αποφάσισα να μιλήσω για τη σχέση του Κυριάκου με την Οικολογική Κίνηση, για λογαριασμό της οποίας άλλωστε βρίσκομαι σ’ αυτό το βήμα. Ωραία, είπα πονηρά σκεπτόμενος. Θα αναφερθώ στο έργο της Οικολογικής Κίνησης και είναι σαν να μιλώ για τον Κυριάκο, αφού αυτά τα δύο, από ένα σημείο και πέρα, είναι πλήρως ταυτισμένα.

Δυστυχώς, ούτε αυτό το “κόλπο” μου φάνηκε καλό. Δεν μου φάνηκε διότι, αν ήθελα να είμαι τίμιος, με τον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα, θα έπρεπε να αναφερθώ στο βίο και την πολιτεία τού Κυριάκου τα τελευταία είκοσι χρόνια και μετά να ομολογήσω πως, για ένα μέρος αυτού του έργου –για ένα πολύ μεγάλο μέρος- μπορεί να καμαρώνει και η Οικολογική Κίνηση, δηλαδή όλοι όσοι βρεθήκαμε είτε διπλά του είτε λίγο πιο μακριά όλα αυτό το διάστημα.

Είμαι βέβαιος όμως πως κάτι τέτοιο θα δυσαρεστούσε ιδιαίτερα ίδιο. Έτσι, μη έχοντας άλλο δρόμο διαφυγής, αποφάσισα να υποταχθώ στη μοίρα μου και να αναφερθώ ευθέως στον “πολίτη Κυριάκο”, δηλαδή στον δημόσιο άντρα, όπως τον γνωρίσαμε οι περισσότεροι μέσα από τη δράση του στα δημόσια, δηλαδή στα πολιτικά πράγματα του τόπου.

Θα ξεκινήσω με ένα υποθετικό ερώτημα το οποίο, κανονικά, δεν νομιμοποιούμαστε να το θέτουμε, αναφερόμενοι σε γεγονότα του παρελθόντος, συχνά όμως μας βοηθά να βρούμε το μέτρο κάποιων πραγμάτων: Ποιος θα ήταν ο Κυριάκος Δοματζόγλου σήμερα, αν στον καιρό της νεότητός του είχε αποφασίσει να διοχετεύσει την πολιτική του ενεργητικότητα μέσα από ένα κόμμα εξουσίας; Ποιες θέσεις και τι είδους αρμοδιότητες θα του επιφύλασσε η μικρή, έστω, μετακίνηση από τις αρχές και τα πιστεύω του και η προσχώρησή του στο ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, ή ακόμη και η απλή συνεργασία σε εκλογικό επίπεδο, όπως έκαναν άλλοι αξιόλογοι σύντροφοί του;

Βεβαίως, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ίσως να μην ήμασταν όλοι εμείς σήμερα εδώ για να τον τιμήσουμε, όχι επειδή δεν θα άξιζε αναγνώρισης -δεν είναι ντροπή να συμμετέχεις με αξιοπρέπεια και να προσφέρεις σε οποιονδήποτε χώρο- αλλά επειδή τότε θα είχαμε πολύ λιγότερα πράγματα να πούμε για τον αγωνιστή, τον πεισματάρη, τον ξεροκέφαλο Κυριάκο, μια που αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά του είναι που τον κράτησαν μακριά από εξουσίες και αξιώματα.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι, με έναν Κυριάκο “μέσα στα πράγματα”, ίσως θα είχε κερδίσει ο τόπος σε έργα ή σε υποδομές ή ακόμη και σε αναγνώριση. Όμως, παραφράζοντας τα λόγια του Ευαγγελίου, επιτρέψτε μου να πω, τι ωφελείται ένας τόπος αν κερδίσει κάτι σε ανάπτυξη, χάσει όμως τους αληθινά ενεργούς πολίτες του;

Διότι αυτό ακριβώς υπήρξε και, ευτυχώς για όλους, εξακολουθεί να είναι μέχρι σήμερα ο Κυριάκος. Ένας παθιασμένος ενεργός πολίτης, που δίνει όλο του το περιεχόμενο σ’ αυτόν τον συχνά παρεξηγημένο ή κακώς χρησιμοποιούμενο όρο. Ένας πολίτης που προσπάθησε να μην αφήσει τίποτα να πέσει κάτω απ’ όσα μπορούσε, αλλά, πολλές φορές, και δεν μπορούσε, να πράξει για το καλό του τόπου του. Θα ήθελα όμως να επισημάνω ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, για το πώς εννοεί ο Κυριάκος τον “ενεργό πολίτη”, όχι σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά όπως άφησε να διαφανεί, μέσα από την πολιτική πρακτική του, σε όλους εκείνους που τον γνώρισαν από κοντά.

Το πρώτο από αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η ενεργός ένταξη σε κάποιο κόμμα, αλλά, συγχρόνως, η συνεχής προσπάθεια για διατήρηση της αυτονομίας του, τόσο σε σκέψη όσο και σε δράση. Εκείνο όμως που έχει ιδιαίτερη σημασία για όλους εμάς που έτυχε να συνεργαστούμε μαζί του είναι πως αυτό το δικαίωμα για αυτοδιάθεση το αναγνώριζε στον καθένα κι έτσι ποτέ δεν προσπάθησε, για παράδειγμα, να περάσει κομματικές γραμμές μέσα στους διάφορους χώρους στους οποίους ανέπτυξε δράση.

Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό είναι πως ο Κυριάκος παρέμεινε δάσκαλος μέχρι σήμερα. Δεν είχα την τύχη –ούτε την ατυχία- να τον έχω καθηγητή στο σχολείο, ξέρω όμως πολύ καλά πως ο Κυριάκος δεν μπόρεσε ποτέ, με την έννοια τού δεν προσπάθησε, να αποβάλει την ιδιότητα του δασκάλου. Αυτό το γνωρίζουν καλά όλοι όσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά την πολιτική του δράση και, φυσικά, δεν αναφέρομαι στην τραυματική εμπειρία που θα απέκτησαν, αν τον άκουσαν έστω και μια φορά να παίρνει το λόγο για το πιο ασήμαντο θέμα. Μιλώ για την αληθινή διδασκαλία, αυτή που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει οποιονδήποτε ασχολείται με την αγωγή, και είναι το… “διδάσκειν διά του παραδείγματος”. Ο Κυριάκος μάς έμαθε όλους παρά πολλά πράγματα, τόσο σε επίπεδο μεθοδικότητας όσο και χειρισμών μιας κατάστασης. Εκείνο όμως που προσπάθησε να διδάξει με τη στάση του περισσότερο είναι το “να μη φοβάσαι τίποτε και να μην υποχωρείς ποτέ, όταν έχεις δίκιο και όταν προσπαθείς για το κοινό καλό”.

Δεν θα ήταν σωστό να παραλείψω μια ιδιαίτερη έκφανση αυτού του δεύτερου χαρακτηριστικού που είναι η μεγάλη εμπιστοσύνη προς τους νέους ανθρώπους, όχι στα λόγια, ούτε απλώς με ανάθεση πρωτοβουλιών, αλλά με μια πλήρη θα έλεγα αποδοχή των προτάσεων και των πρωτοβουλιών που αυτοί αναλαμβάνουν».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αύριο η συνέχεια και το τέλος της ομιλίας.

Αντί επικηδείου…

160415 ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έτσι ξαφνικά...

Έχετε σκεφτεί τι σας αρέσει στην άνοιξη; Όλοι λέμε ότι η άνοιξη είναι η καλύτερη εποχή του χρόνου. Για ποιο λόγο όμως; Είστε σίγουροι ότι ξέρετε τι ακριβώς είναι εκείνο που σας κάνει να την προτιμάτε από τις άλλες εποχές;

Για να μη σας κουράζω με ερωτήσεις, θα σας πω πρώτος εγώ τι μου αρέσει στην άνοιξη. Κι επειδή είναι πολλά πράγματα, θα σας τα πω ανακατεμένα, χωρίς αξιολογική σειρά, όπως μου έρχονται στο μυαλό τώρα που τα σκέφτομαι. Μη το κάνουμε και έκθεση δημοτικού…

Μου αρέσει που ο καιρός έχει εναλλαγές. Πολλοί το μισούν αυτό το πράγμα, να μην ξέρεις πώς να ντυθείς, να κουβαλάς πολλά ρούχα μαζί σου, να αισθάνεσαι συχνά ότι δεν φοράς όσα θα έπρεπε… -για μένα είναι μια από τις ομορφιές της εποχής.

Κυρίως όταν έχω την πολυτέλεια να  κάθομαι και να παρακολουθώ πώς είναι ντυμένοι οι περαστικοί. Βλέπεις άλλους με παλτό και άλλους με σορτσάκι. Κυρίες με μπότες και άλλες με πέδιλα. Βλέπεις τις βιαστικές «πιτσιρίκες» με αμάνικα μπλουζάκια, λες και δεν θα έρθει ο Αύγουστος, και άλλες να είναι ακόμη τυλιγμένες σε εσάρπες…

Μ’ αρέσει ακόμη και αυτό που πολλοί το μισούν, οι ανοιξιάτικες βροχές που κάνουν χάλια τα αυτοκίνητα γεμίζοντάς τα με λάσπη ή με γύρη. Δεν πειράζει, δουλεύουν και τα πλυντήρια, αλλά… δεν είναι και μια αισιόδοξη εικόνα να βλέπεις ανθρώπους να πλένουν στη δροσιά του απογεύματος τα αυτοκίνητά τους;

Η άνοιξη είναι μια μεταβατική εποχή. Δεν έχει ακριβώς δικά της χαρακτηριστικά, δανείζεται άλλοτε από τον χειμώνα και άλλοτε από το καλοκαίρι και αυτό ίσως είναι το δικό της γνώρισμα. Μπορεί να κάνει κρύο, μπορεί και να χιονίσει, όμως έχεις την αίσθηση, τη βεβαιότητα ότι ο χειμώνας έχει ξεψυχήσει.

Μπορεί πάλι να σκας κάποια στιγμή από τη ζέστη, όμως είσαι βέβαιος πως θα έρθει το βραδάκι με τη δροσιά του και θα ρίξεις πάνω σου το ανοιξιάτικο μπουφανάκι ή εκείνο το φούτερ που δεν το φοράς ποτέ άλλοτε.

Αυτή η εναλλαγή, αυτή η ενδιάμεση κατάσταση, είναι που δίνει στην άνοιξη την ομορφιά της. Δεν είναι, όπως υποστηρίζουν πολλοί η αίσθηση ότι έρχεται το καλοκαίρι, η άνοιξη δεν είναι η προσμονή του καλύτερου, ΕΙΝΑΙ το καλύτερο.

Το άλλο πουλάκι:

Βγαίνουν και τα τραπεζάκια έξω.

Δεν ξέρετε πώς το περιμένουμε αυτό ειδικά όλοι εμείς που υποφέρουμε από το κάπνισμα (των άλλων) κλεισμένοι όλο το χειμώνα μέσα σε μαγαζιά όπου, υποτίθεται, δεν καπνίζει κανείς λόγω απαγόρευσης.

Θα μου πείτε το περιμένουν και πολλοί καπνιστές, ειδικά όσοι είναι κάπως ευαίσθητοι και δεν «ντουμανιάζουν» αβέρτα, σαν να μην υπάρχουν άλλοι στον χώρο. Το περιμένουν για να καπνίσουν όσο θέλουν, χωρίς ενοχές και χωρίς φόβο. Αν υπάρχει δηλαδή και κανείς που να φοβάται το νόμο.

Μ’ αρέσει επίσης πολύ που αυτή την εποχή αρχίζει για πολλούς η άθληση και η δίαιτα. Στην προσπάθειά μας να χωρέσουμε στα περσινά ρούχα, βλέπουμε πως κάτι έχει αλλάξει στο σώμα μας, πάντοτε προς το χειρότερο, και αποφασίζουμε να αντισταθούμε.

Κάποιοι ανακαλύπτουν απότομα την άθληση, ξεχνώντας τον «παγκόσμιο νόμο» της, όπως τον διατύπωσε ένας καλός φίλος. Πώς; Δεν τον ξέρετε; Να σας τον πω αμέσως: «Κανείς δεν γυμνάστηκε σε μια μέρα!» Νομίζουν, λοιπόν, πως σε λίγο καιρό θα αναπληρώσουν χρόνια αράγματος στον καναπέ. Απλώς είναι αδύνατον.

Αφήστε το άλλο. Επειδή περπάτησαν μισή ωρίτσα στην ανοιξιάτικη δροσιά, κάνουν χωρίς καμία ενοχή δώρο στον εαυτό τους την πολυτέλεια να απολαύσει ένα από τα πρώτα παγωτά ή μερικές έξτρα μπύρες. Που για να καούν πρέπει να χτυπιέσαι καναδυό ώρες με έντονη άθληση!

Αφήστε πάλι τις δίαιτες που έχουν το ίδιο κίνητρο με την άθληση και τις περισσότερες φορές, αλίμονο, το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα. Την εποχή αυτή μάλιστα συνδυάζονται συχνά με τη νηστεία, που πάει να πει πολλά θαλασσινά (και… τα συνοδευτικά τσίπουρα ), χαλβάδες, ταχίνια, μπόλικο ψωμί που… χορταίνει.

Η άνοιξη, μια που είπαμε για νηστεία, έχει και το Πάσχα. Με το ανυπέρβλητο λατρευτικό – τελετουργικό του μέρος, αλλά και με όλα τα… συμπαρομαρτούντα. Από τις πασχαλιάτικες αγορές για τα βαφτιστήρια, μέχρι τα υπέροχα τραπέζια της Λαμπρής

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τώρα που είπες βαφτιστήρια…

Ξέρετε τι είναι αυτό που εμένα με ξετρελαίνει την άνοιξη; Που ο κόσμος γεμίζει ξαφνικά παιδιά! Να ξεκινήσω από τα βρέφη; Με τις πρώτες καλές μέρες, βλέπεις να κυκλοφορούν τόσα πολλά καροτσάκια που κυριολεκτικά μένεις άφωνος με το θαύμα της ζωής.

Έπειτα είναι τα ποδήλατα που ξεμυτούν ένα ένα και ύστερα ξεχύνονται πολλά μαζί και κάνουν τον κόσμο μας τόσο χαρούμενο και εμάς τόσο αισιόδοξους για το μέλλον. Πού ήταν όλον αυτόν τον καιρό τόσα παιδιά, σε ποιου υπολογιστή μπροστά την οθόνη περνούσαν τα σκοτεινά και ψυχρά χειμωνιάτικα απογεύματα;

Η άνοιξη όμως είναι εδώ και τους ανήκει, όπως ανήκει και στους έφηβους που στη δροσιά της θα βαπτίσουν τον νεογέννητό τους έρωτα και θα τον μυρώσουν με τα αρώματά της. Τους βλέπεις πιασμένους από το χέρι να κοιτάζονται στα μάτια και λες «δεν μπορεί, κάτι καλό θα έρθει στον κόσμο, κάποιος θεός το χρωστάει σ’ αυτά τα παιδιά».

Το λες και το πιστεύεις!

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.

160414 ΠΑΡΑΓΙΝΩΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Είμαστε αδιόρθωτοι!

Όχι εμείς, τα πουλάκια (μόνο). Ως κοινωνία, λέω, είμαστε αδιόρθωτοι. Εδώ ο κόσμος καίγεται και τρωγόμαστε μεταξύ μας για… το αβγό της «Λαίδης». Άλλο πρόβλημα δεν έχουμε, παρά να διασταυρώνουμε τα επιχειρήματά μας για το πόσο πολιτικά ορθή είναι μια διαφήμιση.

Θα το πω εξαρχής. Αυτό με την… «πολιτική ορθότητα» (τι ανόητη μεταφορά ενός ανόητου όρου!) έχει αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα. Φτάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να μιλήσουμε, να μην μπορούμε να κάνουμε ένα αστείο, να μην μπορούμε να πειράξουμε κάποιον φίλο μας, όπως συνηθίζαμε παλιά.

Οτιδήποτε κι αν κάνεις, οτιδήποτε κι αν πεις θα πρέπει πρώτα να σκεφτείς μήπως αυτό μπορεί να εκληφθεί ως σεξιστικό, ως ρατσιστικό, ως ομοφοβικό, ως ξενοφοβικό, ως… οτιδήποτε μπορεί να θίξει κάποιον.

Περισσότερο όμως πρέπει να φοβάσαι μήπως θιγεί όχι εκείνος που θα είχε ίσως λόγο να το κάνει, αλλά κάποιος από τους επαγγελματίες τού είδους, κάποιος από εκείνους που έχουν αναλάβει εργολαβικά να θίγονται για λογαριασμό τρίτων.

Αν, για παράδειγμα, ακουστεί ένα ανέκδοτο με ξανθιές ή με μαύρους, δηλαδή έγχρωμους, (για ομοφυλόφιλους ούτε που να το διανοηθεί κανείς) πιθανότατα δεν θα θιγεί η ξανθιά ή ο μαύρος, δηλαδή ο έγχρωμος, της παρέας, άλλωστε πού να βρεθεί, ειδικά ο δεύτερος.

Σίγουρα όμως θα παρεξηγηθεί ο «ευαίσθητος», εκείνος που είναι έτοιμος να υπερασπιστεί το… πολιτικά ορθό. Θα σπεύσει να τους βάλει όλους στη θέση τους, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι σωστό να αναπαράγονται τα κοινωνικά στερεότυπα και πως «τα σχετικά ανέκδοτα είναι μια μορφή… μπούλινγκ».

Αν τολμήσει κανείς από την παρέα να διατυπώσει κάποια ένσταση, το πιο πιθανό είναι να δεχτεί έναν σχετικό χαρακτηρισμό από αυτούς που είπαμε πριν και να υποχρεωθεί να… καθίσει στα αβγά του, αφήνοντας τον «ευαίσθητο» κυρίαρχο του παιχνιδιού.

Εκτός αν θελήσει να απαντήσει σε ανάλογο, προσωπικό ύφος, οπότε η παρέα θα διαλυθεί και θα έχει εκείνος όλη την ευθύνη. Αποτέλεσμα; Μια υποβόσκουσα τρομοκρατία τού πολιτικά ορθού, που δεν αφήνει να ακουστεί κάτι διαφορετικό.

Το άλλο πουλάκι:

Ας έρθουμε όμως στη διαφήμιση.

Καταλάβατε ποια εννοώ. Η συγκεκριμένη εταιρεία μάς έχει συνηθίσει εδώ και χρόνια σε ένα είδος διαφημίσεων που επενδύει στο κακόγουστο ή, κατ’ άλλους, στον (αυτό)σαρκασμό του κακόγουστου, του κιτς.

Με όρους αγοράς, οι διαφημίσεις αυτές πρέπει να θεωρούνται πολύ πετυχημένες, αφού καταφέρνουν να κάνουν αυτό ακριβώς για το οποίο σχεδιάζεται κάθε διαφήμιση. Να εντυπώνονται στο κοινό, να συζητιούνται, να προκαλούν την κοινή γνώμη και, τελικά, να μεταφέρουν παντού το μήνυμά τους.

Φέτος είχαν την τύχη (αν θεωρήσουμε ότι ήταν τυχαίο) να χρησιμοποιήσουν την επίμαχη φράση «χτύπα σαν άντρας» κι έγινε το… έλα να δεις.

Έπεσαν να τους φάνε όλοι οι «ευαίσθητοι», διότι με φράσεις όπως αυτή -το είπαμε και πριν- αναπαράγονται τα κοινωνικά πρότυπα.

Δηλαδή, σε όλα τα αγοράκια που θα δουν τη συγκεκριμένη διαφήμιση θα εντυπωθεί στο υποσυνείδητό τους πως, αν θέλουν να είναι πραγματικοί άντρες, θα πρέπει και… να χτυπούν ως τέτοιοι.

Κατά έναν παράξενο τρόπο μάλιστα, θα συνδέσουν αυτό το «χτύπημα» όχι με τα αβγά, όπως δείχνει η διαφήμιση, αλλά με τις γυναίκες. Διότι, το αβγό πώς να το χτυπήσεις «σαν άντρας»;

Ενώ τη γυναίκα, μια χαρά μπορείς.

Από τούδε και στο εξής μάλιστα, για κάθε γυναίκα που θα πέφτει θύμα της αντρικής βίας να είστε σίγουροι πως ένα μικρό μέρος της ευθύνης θα έχει και η συγκεκριμένη διαφήμιση. Όπως τεράστια ευθύνη για τη μέχρι τώρα κακοποίηση των γυναικών φέρει ο γνωστός στίχος «[θέλω] και τη σφαλιάρα μου, από τον άνθρωπο που αγαπώ»!

Πέρα όμως από το «χτύπα», πολλοί, πολύ πιο ευαίσθητοι, στάθηκαν και στο «σαν άντρας». Σκέτο. Τέτοιου είδους εκφράσεις πιστεύουν ότι πρέπει να αποφεύγονται, διότι υπονοούν διαχωρισμούς ανάλογα με το φύλο, που είναι ανεπίτρεπτοι σε μια… πολιτικά ορθή κοινωνία.

Να βγάλουμε, δηλαδή, το «σαν άντρας» ως σεξιστικό, να βγάλουμε και το «χτύπα» επειδή ωθεί στη βία και να αφήσουμε μόνο το κόκκινο αβγό. Μήπως όμως και αυτό είναι ενοχλητικό για συνανθρώπους μας που δεν ασπάζονται την ορθόδοξη παράδοση;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ε, τότε ας το βγάλουμε κι αυτό!

Τις λαμπάδες να τις αφήσουμε; Ή μήπως με την καύση τους… συμβάλλουμε στην αύξηση του φαινομένου του θερμοκηπίου; Ας βγάλουμε και τις λαμπάδες. Ας βγάλουμε, χωρίς δεύτερη συζήτηση, και το αρνί, διότι πιθανόν να ενοχλούνται οι φίλοι μας οι χορτοφάγοι!

Νομίζετε ότι το παρατραβάω; Θέλω απλώς να σας πω πως, άμα είμαι «ευαίσθητος» μπορώ να προβάλλω την ευαισθησία μου χωρίς όρια. Οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας έχει κι ένα αρνητικό «στίγμα», αρκεί να θέλεις να το εντοπίσεις και να σταθείς σ’ αυτό.

Όποια διαφήμιση και να πιάσεις θα δεις ότι υπάρχουν σ’ αυτήν φανερά και κρυφά μηνύματα που είναι προς παρεξήγηση. Να, προχθές σας έλεγα κι εγώ για τις μοντέρνες και καλαίσθητες διαφημίσεις που όμως προβάλλουν μια ονειρική Ελλάδα κι έναν Έλληνα που όμοιός του σε αρετές δεν υπάρχει στον κόσμο.

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη την μεγάλη ευαισθησία, ας χαλαρώσουμε κι ας απολαύσουμε το χιούμορ, αφού ο περιορισμός ή η απουσία του θα μας οδηγήσουν σε πολύ χειρότερο κόσμο από τον «μη πολιτικά ορθό» που προσπαθούμε να αλλάξουμε.

 Ευαίσθητοι στην «ευαισθησία»!

160313 ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΝ-3

Το ένα πουλάκι:

Επειδή μας αρέσει ο διάλογος...

Είχαμε πει ότι θα το κλείσουμε το θέμα με τις διαγραφές των δημοσιογράφων από την ΕΣΗΕΑ, καθώς και για τις άλλες ποινές που επιβλήθηκαν, αλλά μας προέκυψε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση που θα ήταν άδικο να μην την παρουσιάσουμε.

Όπως σας έχουμε πει πολλές φορές, εμείς, τα πουλάκια, τρεφόμαστε από τον διάλογο και τον επιδιώκουμε όσο τίποτε άλλο. Ο διάλογος σου επιτρέπει όχι μόνο να δεις απόψεις που είναι διαφορετικές από τις δικές σου, αλλά και να ξανασκεφτείς τις δικές σου θέσεις.

Ακούγοντας, λοιπόν, ένας καλός φίλος της στήλης, του οποίου την άποψη εκτιμούμε ιδιαίτερα, τα όσα λέγαμε, θέλησε να επισημάνει ένα στοιχείο το οποίο μπορεί να μοιάζει λεπτομέρεια, είναι όμως ουσιαστικό:

Οι ποινές δεν επιβλήθηκαν από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ στους δημοσιογράφους επειδή εξέφρασαν, έστω μονομερώς, την άποψή τους και πήραν θέση υπέρ τού ΝΑΙ. Τους επιβλήθηκαν επειδή είπαν ψέματα, παραπλάνησαν δηλαδή εσκεμμένα το κοινό τους.

Για να μην τα μεταφέρω όμως κι εγώ λανθασμένα, ακούστε τι είπε ο φίλος μας (αφού κάναμε μερικές μικρές προσαρμογές που δεν αλλοιώνουν τη σκέψη του):

«Θα ήθελα να επισημάνω ότι οι δημοσιογράφοι δεν καταδικάστηκαν για την άποψή τους υπέρ του "Ναι" αλλά για τα ψέματα που έλεγαν. Και τα ψέματα είναι ξεκάθαρο ζήτημα δημοσιογραφικής δεοντολογίας για οποίο η ΕΣΗΕΑ οφείλει να παίρνει θέση.

Σας υπενθυμίζω μόνο μερικές ατάκες του Πορτοσάλτε που διαγράφηκε για ένα έτος από την Ένωση: "Καλημέρα από τη Βόρειο Κορέα" και "καλημέρα, η χρεοκοπία έρχεται".

Η δε Μαρία Σαράφογλο που τιμωρήθηκε με επίπληξη ανέφερε: "μα, όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι με το ΝΑΙ κύριε Γρηγοριάδη",όταν ρωτήθηκε γιατί δεν βγάζουν κανέναν που να είναι υπέρ του όχι στα δελτία ειδήσεων.

Η Όλγα Τρέμη, που  τιμωρήθηκε με επίπληξη: "Σας ορκίζομαι κύριε Δρίτσα, δεν βρίσκουμε κανέναν που να θέλει να ψηφίσει ΟΧΙ".

Επίσης Οικονόμου και Πρετεντέρης αθωώθηκαν από τις κατηγορίες τους.

Οι, κατά τα λοιπά, έγκριτοι συνάδελφοι έλεγαν εν γνώση τους ψέματα για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη, αυτός είναι ο λόγος που τιμωρήθηκαν. Όχι για  την άποψη τους υπέρ του "ναι"».

Το άλλο πουλάκι:

Ας πούμε ότι είναι έτσι.

Και λέω ας πούμε διότι, μέχρι τη στιγμή που λέγονται αυτές οι κουβέντες, το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ δεν έχει ανακοινώσει ακόμη επίσημα τους λόγους για τους οποίους επιβλήθηκαν οι ποινές. Ας πούμε όμως, για την οικονομία της συζήτησης, ότι τιμωρήθηκαν για τα ψέματα που είπαν, αν και δεν βλέπω για ποιο λόγο είναι ψέμα και όχι εκτίμηση το… «η χρεοκοπία έρχεται» (εννοείται αν επικρατήσει το «όχι»).

Εκτίμηση η οποία επιβεβαιώθηκε όχι από τον οποιοδήποτε, αλλά από τον ίδιο τον πρωθυπουργό που έκανε τη γνωστή μεταστροφή και αποδέχτηκε το «ναι», μόνο και μόνο για να αποφύγουμε αυτή τη χρεοκοπία.

Ας δεχτούμε όμως πως πράγματι οι ποινές (θα) είναι επαρκώς αιτιολογημένες, πως οι τιμωρημένοι δηλαδή δημοσιογράφοι κινήθηκαν έξω από τα όρια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. (Προσωπικά άλλωστε δεν τους έχω σε καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση, όμως αυτό δεν είναι το θέμα της συζήτησής μας.)

Πότε έχει νόημα η εφαρμογή του νόμου και η επιβολή των ποινών; Νομίζω ότι πρέπει να υπάρχουν δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι να ισχύουν τα ίδια για όλους και να μην γίνονται επιλεκτικές τιμωρίες.

Συνέβη κάτι τέτοιο στην περίπτωσή μας; Όλοι θυμόμαστε πως, τις άγριες εκείνες μέρες που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος, πολλοί, και από τις δύο πλευρές, το είχανε τραβήξει στα άκρα, στέλνοντας τη δημοσιογραφική δεοντολογία στον αγύριστο.

Το να τιμωρείς κάποιους, επιλεκτικά, μόνο από τη μία πλευρά είναι σαν να διαπράττεις κι εσύ -το ξαναείπαμε κάπου- εκείνο το παράπτωμα που θέλεις να πατάξεις. Τη μη τήρηση ίσων αποστάσεων.

Ας δεχτούμε όμως, και πάλι για την οικονομία της συζήτησης, ότι από την πλευρά του «ναι» δεν υπήρχαν τόσο εξόφθαλμες καταστρατηγήσεις της δεοντολογίας ή δεν υπέπεσαν στην αντίληψη του Πειθαρχικού. Θα ήταν και πάλι αποδεκτή η επιβολή ποινών στους συγκεκριμένους παραβάτες;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όχι, γιατί δεν ισχύει ούτε η δεύτερη προϋπόθεση!

Ποια είναι αυτή; Το να υπάρχει μια στοιχειώδης… «έννομος τάξις», η οποία διασαλεύτηκε από αυτούς και μόνο. Ισχύει κάτι τέτοιο στον χώρο της δημοσιογραφίας; Προφανέστατα όχι.

Μάλλον ισχύει, εδώ και πολλά χρόνια, ακριβώς το αντίθετο.

Έχουμε ένα άναρχο τοπίο, με συμπεριφορές Μέσων και δημοσιογράφων εντελώς απαράδεκτες, όπου η τήρηση κάποιων ηθικών κανόνων και, φυσικά, της δεοντολογίας αποτελούν μεμονωμένες φωτεινές εξαιρέσεις.

Έχει γι’ αυτό το κατάντημα ευθύνη η ΕΣΗΕΑ και το Πειθαρχικό της Συμβούλιο; Τεράστια. Και τώρα, ξαφνικά, τι κάνει;

Για να το καταλάβετε, φανταστείτε τον διοικητή ενός στρατοπέδου, στο οποίο δεν λειτουργεί τίποτα, έχουν ξεχαρβαλωθεί τα πάντα, δεν υπάρχει στοιχειώδης πειθαρχία, οι αξιωματικοί είναι απαράδεκτοι και οι φαντάροι έχουν καταντήσει ρεμάλια.

Ένα ωραίο πρωί, μπαίνει αυτός ξαφνικά στο στρατόπεδο και ρίχνει φυλακές σε κάτι δόκιμους, επειδή, «εν ώρα υπηρεσίας», έπαιζαν τάβλι. Ναι, ήταν παραβάτες. Εντελώς συμπτωματικά όμως, οι παραβάτες αυτοί είχαν διαφωνήσει το προηγούμενο βράδυ στη λέσχη μαζί του για το ποδόσφαιρο! Υποστήριζαν πως η ομάδα τους, που τελικά κέρδισε, ήταν καλύτερη από τη δική του!

Πώς να του δώσεις δίκιο; Και πώς να δεχτείς ότι επέβαλε τις τιμωρίες αυτές επειδή απλώς… «έτσι ορίζει ο κανονισμός»;

Γι’ αυτό σας λέω…

Α λα καρτ!

160412 ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Η συνέχεια (αλλά όχι το τέλος) των αντιδράσεων:

«Η ΕΣΗΕΑ αδιαφορεί για ξυλοδαρμούς δημοσιογράφων, δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να σταματήσει απολύσεις, δεν ανησυχεί για την κιτρινίλα που πνίγει το διαδίκτυο, ανέχεται να διατηρεί στις τάξεις της πολλούς που πληρώνονται για να παραμορφώνουν την πραγματικότητα με non paper. Και υποκριτικά ασχολείται με ποσοστώσεις, μεροληπτικά σχόλια και τηλε-καβγάδες, ενώ για την κατάντια του επαγγέλματος έχει και η ίδια ευθύνη. Η καταδίκη και οι διαγραφές είναι ευκολότερα από την αυτοκριτική.

Προφανώς η χειρότερη μορφή μεροληπτικής δημοσιογραφίας είναι το να λες ό,τι θέλει το αφεντικό, όμως αυτό είναι κυρίως πρόβλημα συνείδησης του δημοσιογράφου – ίσως να παίζει ρόλο και το συκώτι του. Αλλά η δημοσιογραφία δεν βασίζεται σε συνταγές: θέλει και γνώμη και άποψη. Η ποινικοποίηση της γνώμης έχει γίνει στην Ελλάδα εύκολη υπόθεση. Δεν υπάρχει δημοσιογράφος με κύρος, που δεν έχει χάσει μέρες στα δικαστήρια αντιμέτωπος με λαμόγια που προσπαθούν να του κλείσουν το στόμα. Η ΕΣΗΕΑ, διαγράφοντας και τιμωρώντας, συντάσσεται με τα λαμόγια: δεν κάνει τίποτα διαφορετικό καθώς επιδιώκει την αυτολογοκρισία των μελών της. Θερμά συγχαρητήρια».

«Ήταν μια απαράδεκτη αθλιότητα, αλλά ήταν και ένα μεγάλο λάθος. Για πρώτη φορά έδειξε στις πραγματικές της διαστάσεις αυτή την αριστερή, δήθεν προοδευτική ιδεολογία και πού οδηγεί: στην άρνηση της ελευθερίας του λόγου και στη λήψη πειθαρχικών μέτρων κατά δημοσιογράφων γιατί παραβίασαν την αντικειμενικότητα. Ούτε στη χούντα δεν είχαμε ανάλογα φαινόμενα. Η υποκρισία δεν διέφυγε κανενός. Η ΕΣΗΕΑ δεν έχει πει κουβέντα για την ύπαρξη κομματικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών ενώ κατ’ επανάληψη διυλίζει τον κώνωπα έχοντας καταπιεί την κάμηλο. Δεν διέφυγε ούτε η ειρωνεία. Όσοι υποστήριζαν το ΝΑΙ και προειδοποιούσαν για τους κινδύνους του ΟΧΙ δικαιώθηκαν από τις εξελίξεις».

«Τη λογοκρισία επέβαλλαν όλα τα δικτατορικά καθεστώτα και φυσικά η δική μας φασιστική χούντα που μας φυλάκιζε και μόνο αν φωνάζαμε τη λέξη δημοκρατία.

Υπάρχει βέβαια και η έμμεση λογοκρισία που προωθείται με παράπλευρες παρεμβάσεις της εξουσίας, όπως οι ραδιοτηλεοπτικές άδειες που θέλει να μοιράσει η κυβέρνηση σε αυτούς που την υμνούν και να σφραγίσει όσους την αντιπολιτεύονται.

Η παρέμβαση της ΕΣΗΕΑ εντάσσεται σε αυτή τη μέθοδο. Αφού επί δεκαετίες άφησε ασύδοτο το τοπίο της ενημέρωσης, όπου είδαμε απίστευτες χυδαιότητες, επιβάλλει εκ των υστέρων ποινές για ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα όπως η τοποθέτηση δημοσιογράφων υπέρ του ΝΑΙ στο διαβόητο δημοψήφισμα του Ιουλίου που οργανώθηκε σε μια εβδομάδα για να ανατραπεί ευθύς αμέσως το αποτέλεσμά του από ΟΧΙ σε ΝΑΙ». 

«Εκείνο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι οι καταδίκες των δημοσιογράφων για τις απόψεις τους από το λεγόμενο Πειθαρχικό του σωματείου τους, στην ουσία, είναι το αποτέλεσμα των διεργασιών δεκαετιών στην ελληνική κοινωνία. Η υποτίμηση των θεσμών, η μετριοκρατία, ο φθόνος της επιτυχίας, η συνδικαλιστική αναδιάταξη των κοινωνικών διαστρωματώσεων, η καταβαράθρωση της γνώσης είναι η μεγάλη αρρώστια του ελληνικού κράτους».

«Η ΕΣΗΕΑ και το περίφημο πειθαρχικό της αποτελούν ένα χαρακτηριστικό δείγμα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής χρεοκοπίας της Ελλάδας. Οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα επιτρέπεται το πρωί να είναι υπάλληλοι υπουργείων, πολιτικών γραφείων, τραπεζών, επιχειρήσεων και το βράδυ ως δημοσιογράφοι να επιδίδονται στο έργο της «αντικειμενικής» ενημέρωσης. Η πρακτική αυτή που είναι συνήθης και ευτελίζει την εικόνα της δημοσιογραφίας, δεν έχει απασχολήσει τους “φρουρούς” της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Αντιθέτως κατά καιρούς το πειθαρχικό διαγράφει δημοσιογράφους γιατί εκφράζουν απόψεις που δεν είναι αρεστές από το συνάφι ή τα αφεντικά του συναφιού, δηλ. κάποια ισχυρή μερίδα της πολιτικής ή οικονομικής εξουσίας». 

«Όλα άρχισαν από την περίοδο κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση όταν στοχοποιήθηκαν συγκεκριμένα πρόσωπα και ΜΜΕ και συνεχίζουν βεβαίως – καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να συμμετέχει σε εκπομπές τους. Γενικός κανόνας: “Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας”. Μάλιστα υπήρξαν περιπτώσεις όπου απαιτήθηκε συγκεκριμένη σύνθεση ομιλητών των άλλων κομμάτων!»

Το άλλο πουλάκι:

Ακούστε κι έναν παραλληλισμό:

«Στις 23 Ιουνίου, η Μεγάλη Βρετανία καλείται να αποφασίσει με δημοψήφισμα αν θα μείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ήδη από τον Φεβρουάριο, ο “Economist” έχει πάρει ανοιχτά και επισήμως θέση υπέρ της παραμονής με άρθρο υπό τον τίτλο “Οι κίνδυνοι του Brexit”. Έκτοτε διατηρεί μια στήλη, η οποία κάθε εβδομάδα αναλύει αυτούς τους κινδύνους και αντικρούει τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν την έξοδο από την Ένωση.

Περιέργως κανείς δεν κατηγόρησε το ηλικίας 173 ετών περιοδικό για “κινδυνολογία”, ούτε για “χειραγώγηση”. Εξ όσων γνωρίζω ουδείς συντάκτης του εκλήθη να απολογηθεί στο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕ Αγγλίας για «προπαγάνδα».

Ακόμη χειρότερα. Κανείς δεν διανοήθηκε να συσχετίσει την πολιτική στάση του περιοδικού με το γεγονός πως από πέρυσι το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών ανήκει στην οικογένεια Ανιέλι».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θα κλείσουμε με κάποιον που τους απευθύνεται προσωπικά:

«Κυρίες και κύριοι του πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ, πραγματικά με προβληματίζει η περίπτωσή σας και θέλω να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις. Ας πούμε: Τι βιβλία διαβάζετε; Τι ταινίες βλέπετε; Ή, μάλλον, διαβάζετε βιβλία; Βλέπετε ταινίες; Έχετε πάει ποτέ στο εξωτερικό; Ξέρετε κάποια ξένη γλώσσα; Έχετε σπουδάσει τίποτε; Έχετε πάει στο πανεπιστήμιο; Στο σχολείο; Έχετε παιδιά, ανίψια, εγγόνια; Μιλάτε σε άλλες γενιές εκτός από τη δική σας; Στο δρόμο κυκλοφορείτε άνετα; Έχετε φίλους; Σας βλέπει ο ήλιος; Αερίζονται τα δωμάτιά σας επαρκώς; Τρώτε κανονικά;

Δεν ξέρω, ειλικρινά το σκέφτομαι το τι απαντήσεις μπορεί να δώσετε στα ερωτήματα αυτά. Γιατί ειλικρινά ψάχνω να σας βρω κάποια εξήγηση, κάτι που να μου δίνει τη δυνατότητα να ερμηνεύσω την απόφασή σας να καταδικάσετε συναδέλφους σας για την ελεύθερη έκφραση της γνώμης τους, χωρίς να προσφύγω στις πρόσφορες εξηγήσεις που έρχονται στο νου των περισσότερων που σας συζητούν αυτές τις μέρες. Θέλω να σας δικαιολογήσω, καταλαβαίνετε, να βρω κάποιο λόγο βιολογικό, κοινωνικό, κάποιο κουσούρι, κάποια αδικία που σας έλαχε τέλος πάντων, ίσως στα παιδικά σας χρόνια, κάτι που να εξηγεί το πώς αποφασίσατε να προφασιστείτε τη “μη-αντικειμενικότητα” (πού το βρήκατε αυτό πάλι;) προσπαθώντας να φιμώσετε κάποιους συναδέλφους σας που έχουν άλλη πολιτική άποψη από τη δική σας».

Ελπίζουμε να μη χρειαστεί να το ξανασυζητήσουμε.

160411 ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Πιο σοβαρό απ’ ό,τι φανταζόμαστε.

Φαίνεται τελικά ότι οι διαγραφές των δημοσιογράφων από το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ έκαναν μεγαλύτερη αίσθηση από όσο κάποιοι περίμεναν. Επειδή κι εμείς θεωρούμε το θέμα πολύ σοβαρό, κάναμε μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο και ιδού τα αποτελέσματα.

Σας παρουσιάζουμε μερικές από τις απόψεις που κυκλοφορούν, έτσι, χωρίς σειρά, χωρίς καν να σας πούμε ποιοι τις διατύπωσαν. Γιατί, τελικά, δεν έχει και μεγάλη σημασία, αφού οι αντιδράσεις είναι τόσες πολλές και με το ίδιο περίπου σκεπτικό.

Το άλλο πουλάκι:

Ακούστε, λοιπόν:

«Όταν διάβασα, ότι το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ διέγραψε δημοσιογράφους επειδή πήραν θέση υπέρ του ΝΑΙ στα ΜΜΕ όπου εργάζονται, στην αρχή δεν το πίστεψα. Όταν διαπίστωσα ότι είναι αλήθεια, σκέφτηκα αυθόρμητα ότι δεν πρέπει το θέμα να σταματήσει εκεί. Πρέπει να συγκροτηθούν άμεσα πειθαρχικά παντού και να διαγραφούν όλοι οι πολίτες που ψήφισαν ΝΑΙ από παντού. Από τον αθλητικό σύλλογο της γειτονιάς τους, από τη φιλοζωική εταιρεία της περιοχής τους, από το συνδικαλιστικό τους σωματείο, από τα μητρώα της εφορίας, από τα αρχεία του κράτους, από τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, από την ενορία τους, από τον ΟΓΑ, από το ΙΚΑ, από παντού. Και φυσικά από τους εκλογικούς καταλόγους».

«Η απόφαση του πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ θυμίζει κράτος ολοκληρωτισμού με τη δικαιολογία ενός δήθεν “ηθικού πλεονεκτήματος”. Ξέχασαν τους δημοσιογράφους που, στο βωμό της τηλεθέασης και της ακροαματικότητας, συντάχθηκαν άνευ όρων με τον αντιμνημονιακό αγώνα των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ενισχύοντάς τον ακούραστα, νυχθημερόν. Είναι οι ίδιοι που με πάθος, δίχως ίχνος ντροπής, υπερασπίστηκαν το “ΟΧΙ του λαού” και αγκάλιασαν το ΝΑΙ του κ. Τσίπρα! Αναρωτιέμαι αν αυτοί καθοδηγούσαν τους κ. Τσίπρα - Καμμένο ή οι κ. Τσίπρας - Καμμένος αυτούς».

«Οι ποινές που επέβαλε το «Πειθαρχικό Συμβούλιο» της ΕΣΗΕΑ δείχνουν την εξουσιαστική μανία κάποιων να επιβάλουν πειθαρχία σε όσους δημοσιογράφους δεν έχουν την ίδια άποψη με αυτούς. Όμως η γελοία απόφαση αναδεικνύει το μεγάλο πρόβλημα: ότι η ίδια η ΕΣΗΕΑ (όπως και το επικουρικό ταμείο των δημοσιογράφων, ο ΕΔΟΕΑΠ) είναι κατάλοιπα της συντεχνιακής εποχής – της εποχής που οι δημοσιογράφοι των μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων ήθελαν να περιορίσουν την είσοδο νέων στο επάγγελμα για να μη μοιραστούν μαζί τους τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά προνόμιά που τους είχαν μοιράσει διάφορες κυβερνήσεις. Για να το πετύχουν αυτό έπρεπε να επιβάλουν πειθαρχία και ποινές στα μέλη τους ή σε όσους ήθελαν να γίνουν».

«Στο προκείμενο μπορούμε να πούμε ότι υπερβολές υπήρξαν εκατέρωθεν· και από όσους τάχθηκαν υπέρ του «ναι» και από τα (κρατικά κυρίως) ΜΜΕ που τάχθηκαν υπέρ του “όχι”. Το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε να ασχοληθεί μόνο με τους πρώτους, διαγράφοντας μάλιστα κάποιους από αυτούς, παρά το γεγονός ότι ήταν η πρώτη φορά που οι υπερβολές δικαιώθηκαν από την ιστορία. Οι ίδιοι που χρησιμοποιούσαν την κρατική ενημέρωση για να προπαγανδίσουν το “Όχι” έσπευσαν ασμένως να υιοθετήσουν το “Ναι”. Ο κ. Άγγελος Ιωαννίδης το είπε πολύ γλαφυρά στο Τwitter: “Η ΕΣΗΕΑ διέγραψε δημοσιογράφους γιατί μια βδομάδα πριν το δημοψήφισμα έλεγαν αυτό που είπε ο πρωθυπουργός μια βδομάδα μετά το δημοψήφισμα”».

«Όσοι υποστήριξαν το ναι στο δημοψήφισμα είναι “σκυλιά και γερμανοτσολιάδες”, όπως είχε πει στο STAR πασίγνωστος δημοσιογράφος. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί, όπως φαίνεται συνάδουν με το δημοσιογραφικό κώδικα δεοντολογίας. Όταν η «Αυγή», τον Απρίλιο του 2013, αποκαλούσε τον Γιάννη Πρετεντέρη «βεζυροπούλα», «χυδαίο και χαμερπή δημοσιογράφο» και τον στοχοποιούσε με το πρωτοσέλιδο: “Πρετεντέρη, Πρετεντέρη, άσ’ το καμουτσίκι απ’ το χέρι” και σχόλιο: “επιτέλους! Καιρός ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, να γυρίσει την πλάτη σε αυτό το φασιστοειδές που ονομάζεται Γιάννης Πρετεντέρης”, ήταν σύμφωνο με τα πλαίσια του κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας;»

«Η διαγραφή δημοσιογράφων για τη στάση που είχαν στο δημοψήφισμα είναι σε απόλυτη αρμονία με το γενικότερο κλίμα. Αλλά ας μείνω στα “δικά μας”: Όταν στην ΕΡΤ ανήμερα του debate των πολιτικών αρχηγών προσκαλείται για να σχολιάσει ο εκδότης της “εφημερίδας” Ακρόπολη, όταν στο Μέγαρο Μαξίμου προσλαμβάνεται ο εκδότης της “εφημερίδας” Χωνί και όταν υπεύθυνος επικοινωνίας στο υπουργείο Άμυνας πηγαίνει ο διαχειριστής του site Olympia.gr, τότε είναι φυσικό επακόλουθο το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ να διαγράφει τους σοβαρούς δημοσιογράφους, που λειτούργησαν πρωτίστως με στάση ευθύνης για τη χώρα, την περίοδο του Ιουλίου». 

«Το «Πειθαρχικό Συμβούλιο» επέβαλε τις ποινές όχι για να σταματήσει τους δημοσιογράφους που τιμωρήθηκαν να κάνουν κριτική, αλλά για να φοβίσει τα μικρότερα ονόματα να ακολουθήσουν το δρόμο τους. Τη στιγμή που ο πιο πιτσιρικάς ετοιμάζεται να γράψει κάτι κριτικό για τον Τσίπρα, τον Κατρούγκαλο, τον Καμμένο ή κάποιον από τους άλλους γίγαντες της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να σκεφτεί “Από το να τραβιέμαι δεν βρίσκω κάτι άλλο να γράψω;”. Αφήνοντας την πολιτική στην “Αυγή”, το “Χωνί” και τα άλλα Μέσα από τα οποία στελεχώθηκε η κυβέρνηση».

«Θα είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπίσει τις πολλαπλές παθογένειες του δημοσιογραφικού, υποτίθεται, λειτουργήματος κατά το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ. Η κομματοκρατία, ο αγοραίος λαϊκισμός, η εξάρτηση από την εξουσία αποτελούν ενδημικά φαινόμενα. Αλλά με τους Τράγκες, τους Κουρήδες και τους κάθε λογής ομοίους τους, οι ταγοί της δημοσιογραφικής δεοντολογίας δεν θεώρησαν σκόπιμο να ασχοληθούν ποτέ επί της ουσίας.

Η όψιμη ενασχόληση τους είναι απόρροια της γενικότερης θεσμικής κατάπτωσης που βιώνουμε, αλλά και του βαθύτατα διχαστικού κλίματος που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία. Είναι συνέπεια των αντιδημοκρατικών αντιλήψεων που έχουν επικρατήσει, αλλά και μια σαφής ένδειξη πολιτιστικής υποκουλτούρας που ενδημεί και στο δημοσιογραφικό σώμα. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί δημοσιογράφοι στοχοποιούν όσους συναδέλφους τους θεωρούν ότι δεν συμπλέουν με τις απόψεις τους, που συνήθως βέβαια ταυτίζονται με τα συμφέροντα της εξουσίας. Πολλοί δε από αυτούς δικαιολογούν και επιχαίρουν για τις διαγραφές…

Μου κάνει εντύπωση, που στην “Εφημερίδα των Συντακτών”, που δημιουργήθηκε για να προασπίσει την ανεξαρτησία των δημοσιογράφων, δεν βρέθηκε ένας να εκφράσει την παραμικρή αντίρρηση για το σκοταδισμό του πειθαρχικού».

«Ένα ερώτημα στην ΕΣΗΕΑ. Η δημοσιογράφος κυρία Σοφία Αδαμίδου, που απείλησε έμμεσα αυτούς που υπέγραψαν υπέρ του ΝΑΙ λέγοντας “να μην ξεχάσουμε αυτά τα ονόματα”, υπέπεσε σε κάποιο παράπτωμα;»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν τελειώσαμε! Αύριο η συνέχεια.

Υγιείς αντιδράσεις!