ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Σεπτέμβριος 2019. Συμπληρώθηκαν είκοσι συναπτά έτη από τη μέρα που αποφασίσαμε να σχολιάζουμε σε καθημερινή βάση τον κοινωνικό και πολιτικό μας βίο. Αυτός ο κύκλος έκλεισε. Δείτε εδώ το αποχαιρετιστήριο κείμενο.

Πάμε για άλλα; Ποιος ξέρει;

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

160414 ΠΑΡΑΓΙΝΩΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:
Είμαστε αδιόρθωτοι!

Όχι εμείς, τα πουλάκια (μόνο). Ως κοινωνία, λέω, είμαστε αδιόρθωτοι. Εδώ ο κόσμος καίγεται και τρωγόμαστε μεταξύ μας για… το αβγό της «Λαίδης». Άλλο πρόβλημα δεν έχουμε, παρά να διασταυρώνουμε τα επιχειρήματά μας για το πόσο πολιτικά ορθή είναι μια διαφήμιση.

Θα το πω εξαρχής. Αυτό με την… «πολιτική ορθότητα» (τι ανόητη μεταφορά ενός ανόητου όρου!) έχει αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα. Φτάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να μιλήσουμε, να μην μπορούμε να κάνουμε ένα αστείο, να μην μπορούμε να πειράξουμε κάποιον φίλο μας, όπως συνηθίζαμε παλιά.

Οτιδήποτε κι αν κάνεις, οτιδήποτε κι αν πεις θα πρέπει πρώτα να σκεφτείς μήπως αυτό μπορεί να εκληφθεί ως σεξιστικό, ως ρατσιστικό, ως ομοφοβικό, ως ξενοφοβικό, ως… οτιδήποτε μπορεί να θίξει κάποιον.

Περισσότερο όμως πρέπει να φοβάσαι μήπως θιγεί όχι εκείνος που θα είχε ίσως λόγο να το κάνει, αλλά κάποιος από τους επαγγελματίες τού είδους, κάποιος από εκείνους που έχουν αναλάβει εργολαβικά να θίγονται για λογαριασμό τρίτων.

Αν, για παράδειγμα, ακουστεί ένα ανέκδοτο με ξανθιές ή με μαύρους, δηλαδή έγχρωμους, (για ομοφυλόφιλους ούτε που να το διανοηθεί κανείς) πιθανότατα δεν θα θιγεί η ξανθιά ή ο μαύρος, δηλαδή ο έγχρωμος, της παρέας, άλλωστε πού να βρεθεί, ειδικά ο δεύτερος.

Σίγουρα όμως θα παρεξηγηθεί ο «ευαίσθητος», εκείνος που είναι έτοιμος να υπερασπιστεί το… πολιτικά ορθό. Θα σπεύσει να τους βάλει όλους στη θέση τους, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι σωστό να αναπαράγονται τα κοινωνικά στερεότυπα και πως «τα σχετικά ανέκδοτα είναι μια μορφή… μπούλινγκ».

Αν τολμήσει κανείς από την παρέα να διατυπώσει κάποια ένσταση, το πιο πιθανό είναι να δεχτεί έναν σχετικό χαρακτηρισμό από αυτούς που είπαμε πριν και να υποχρεωθεί να… καθίσει στα αβγά του, αφήνοντας τον «ευαίσθητο» κυρίαρχο του παιχνιδιού.

Εκτός αν θελήσει να απαντήσει σε ανάλογο, προσωπικό ύφος, οπότε η παρέα θα διαλυθεί και θα έχει εκείνος όλη την ευθύνη. Αποτέλεσμα; Μια υποβόσκουσα τρομοκρατία τού πολιτικά ορθού, που δεν αφήνει να ακουστεί κάτι διαφορετικό.

Το άλλο πουλάκι:
Ας έρθουμε όμως στη διαφήμιση.

Καταλάβατε ποια εννοώ. Η συγκεκριμένη εταιρεία μάς έχει συνηθίσει εδώ και χρόνια σε ένα είδος διαφημίσεων που επενδύει στο κακόγουστο ή, κατ’ άλλους, στον (αυτό)σαρκασμό του κακόγουστου, του κιτς.

Με όρους αγοράς, οι διαφημίσεις αυτές πρέπει να θεωρούνται πολύ πετυχημένες, αφού καταφέρνουν να κάνουν αυτό ακριβώς για το οποίο σχεδιάζεται κάθε διαφήμιση. Να εντυπώνονται στο κοινό, να συζητιούνται, να προκαλούν την κοινή γνώμη και, τελικά, να μεταφέρουν παντού το μήνυμά τους.

Φέτος είχαν την τύχη (αν θεωρήσουμε ότι ήταν τυχαίο) να χρησιμοποιήσουν την επίμαχη φράση «χτύπα σαν άντρας» κι έγινε το… έλα να δεις.
Έπεσαν να τους φάνε όλοι οι «ευαίσθητοι», διότι με φράσεις όπως αυτή -το είπαμε και πριν- αναπαράγονται τα κοινωνικά πρότυπα.

Δηλαδή, σε όλα τα αγοράκια που θα δουν τη συγκεκριμένη διαφήμιση θα εντυπωθεί στο υποσυνείδητό τους πως, αν θέλουν να είναι πραγματικοί άντρες, θα πρέπει και… να χτυπούν ως τέτοιοι.

Κατά έναν παράξενο τρόπο μάλιστα, θα συνδέσουν αυτό το «χτύπημα» όχι με τα αβγά, όπως δείχνει η διαφήμιση, αλλά με τις γυναίκες. Διότι, το αβγό πώς να το χτυπήσεις «σαν άντρας»;
Ενώ τη γυναίκα, μια χαρά μπορείς.

Από τούδε και στο εξής μάλιστα, για κάθε γυναίκα που θα πέφτει θύμα της αντρικής βίας να είστε σίγουροι πως ένα μικρό μέρος της ευθύνης θα έχει και η συγκεκριμένη διαφήμιση. Όπως τεράστια ευθύνη για τη μέχρι τώρα κακοποίηση των γυναικών φέρει ο γνωστός στίχος «[θέλω] και τη σφαλιάρα μου, από τον άνθρωπο που αγαπώ»!

Πέρα όμως από το «χτύπα», πολλοί, πολύ πιο ευαίσθητοι, στάθηκαν και στο «σαν άντρας». Σκέτο. Τέτοιου είδους εκφράσεις πιστεύουν ότι πρέπει να αποφεύγονται, διότι υπονοούν διαχωρισμούς ανάλογα με το φύλο, που είναι ανεπίτρεπτοι σε μια… πολιτικά ορθή κοινωνία.

Να βγάλουμε, δηλαδή, το «σαν άντρας» ως σεξιστικό, να βγάλουμε και το «χτύπα» επειδή ωθεί στη βία και να αφήσουμε μόνο το κόκκινο αβγό. Μήπως όμως και αυτό είναι ενοχλητικό για συνανθρώπους μας που δεν ασπάζονται την ορθόδοξη παράδοση;

Και ένα τρίτο πουλάκι:
Ε, τότε ας το βγάλουμε κι αυτό!

Τις λαμπάδες να τις αφήσουμε; Ή μήπως με την καύση τους… συμβάλλουμε στην αύξηση του φαινομένου του θερμοκηπίου; Ας βγάλουμε και τις λαμπάδες. Ας βγάλουμε, χωρίς δεύτερη συζήτηση, και το αρνί, διότι πιθανόν να ενοχλούνται οι φίλοι μας οι χορτοφάγοι!

Νομίζετε ότι το παρατραβάω; Θέλω απλώς να σας πω πως, άμα είμαι «ευαίσθητος» μπορώ να προβάλλω την ευαισθησία μου χωρίς όρια. Οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας έχει κι ένα αρνητικό «στίγμα», αρκεί να θέλεις να το εντοπίσεις και να σταθείς σ’ αυτό.

Όποια διαφήμιση και να πιάσεις θα δεις ότι υπάρχουν σ’ αυτήν φανερά και κρυφά μηνύματα που είναι προς παρεξήγηση. Να, προχθές σας έλεγα κι εγώ για τις μοντέρνες και καλαίσθητες διαφημίσεις που όμως προβάλλουν μια ονειρική Ελλάδα κι έναν Έλληνα που όμοιός του σε αρετές δεν υπάρχει στον κόσμο.

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη την μεγάλη ευαισθησία, ας χαλαρώσουμε κι ας απολαύσουμε το χιούμορ, αφού ο περιορισμός ή η απουσία του θα μας οδηγήσουν σε πολύ χειρότερο κόσμο από τον «μη πολιτικά ορθό» που προσπαθούμε να αλλάξουμε.
 Ευαίσθητοι στην «ευαισθησία»!

Δεν υπάρχουν σχόλια: