160412 ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Η συνέχεια (αλλά όχι το τέλος) των αντιδράσεων:

«Η ΕΣΗΕΑ αδιαφορεί για ξυλοδαρμούς δημοσιογράφων, δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να σταματήσει απολύσεις, δεν ανησυχεί για την κιτρινίλα που πνίγει το διαδίκτυο, ανέχεται να διατηρεί στις τάξεις της πολλούς που πληρώνονται για να παραμορφώνουν την πραγματικότητα με non paper. Και υποκριτικά ασχολείται με ποσοστώσεις, μεροληπτικά σχόλια και τηλε-καβγάδες, ενώ για την κατάντια του επαγγέλματος έχει και η ίδια ευθύνη. Η καταδίκη και οι διαγραφές είναι ευκολότερα από την αυτοκριτική.

Προφανώς η χειρότερη μορφή μεροληπτικής δημοσιογραφίας είναι το να λες ό,τι θέλει το αφεντικό, όμως αυτό είναι κυρίως πρόβλημα συνείδησης του δημοσιογράφου – ίσως να παίζει ρόλο και το συκώτι του. Αλλά η δημοσιογραφία δεν βασίζεται σε συνταγές: θέλει και γνώμη και άποψη. Η ποινικοποίηση της γνώμης έχει γίνει στην Ελλάδα εύκολη υπόθεση. Δεν υπάρχει δημοσιογράφος με κύρος, που δεν έχει χάσει μέρες στα δικαστήρια αντιμέτωπος με λαμόγια που προσπαθούν να του κλείσουν το στόμα. Η ΕΣΗΕΑ, διαγράφοντας και τιμωρώντας, συντάσσεται με τα λαμόγια: δεν κάνει τίποτα διαφορετικό καθώς επιδιώκει την αυτολογοκρισία των μελών της. Θερμά συγχαρητήρια».

«Ήταν μια απαράδεκτη αθλιότητα, αλλά ήταν και ένα μεγάλο λάθος. Για πρώτη φορά έδειξε στις πραγματικές της διαστάσεις αυτή την αριστερή, δήθεν προοδευτική ιδεολογία και πού οδηγεί: στην άρνηση της ελευθερίας του λόγου και στη λήψη πειθαρχικών μέτρων κατά δημοσιογράφων γιατί παραβίασαν την αντικειμενικότητα. Ούτε στη χούντα δεν είχαμε ανάλογα φαινόμενα. Η υποκρισία δεν διέφυγε κανενός. Η ΕΣΗΕΑ δεν έχει πει κουβέντα για την ύπαρξη κομματικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών ενώ κατ’ επανάληψη διυλίζει τον κώνωπα έχοντας καταπιεί την κάμηλο. Δεν διέφυγε ούτε η ειρωνεία. Όσοι υποστήριζαν το ΝΑΙ και προειδοποιούσαν για τους κινδύνους του ΟΧΙ δικαιώθηκαν από τις εξελίξεις».

«Τη λογοκρισία επέβαλλαν όλα τα δικτατορικά καθεστώτα και φυσικά η δική μας φασιστική χούντα που μας φυλάκιζε και μόνο αν φωνάζαμε τη λέξη δημοκρατία.

Υπάρχει βέβαια και η έμμεση λογοκρισία που προωθείται με παράπλευρες παρεμβάσεις της εξουσίας, όπως οι ραδιοτηλεοπτικές άδειες που θέλει να μοιράσει η κυβέρνηση σε αυτούς που την υμνούν και να σφραγίσει όσους την αντιπολιτεύονται.

Η παρέμβαση της ΕΣΗΕΑ εντάσσεται σε αυτή τη μέθοδο. Αφού επί δεκαετίες άφησε ασύδοτο το τοπίο της ενημέρωσης, όπου είδαμε απίστευτες χυδαιότητες, επιβάλλει εκ των υστέρων ποινές για ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα όπως η τοποθέτηση δημοσιογράφων υπέρ του ΝΑΙ στο διαβόητο δημοψήφισμα του Ιουλίου που οργανώθηκε σε μια εβδομάδα για να ανατραπεί ευθύς αμέσως το αποτέλεσμά του από ΟΧΙ σε ΝΑΙ». 

«Εκείνο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι οι καταδίκες των δημοσιογράφων για τις απόψεις τους από το λεγόμενο Πειθαρχικό του σωματείου τους, στην ουσία, είναι το αποτέλεσμα των διεργασιών δεκαετιών στην ελληνική κοινωνία. Η υποτίμηση των θεσμών, η μετριοκρατία, ο φθόνος της επιτυχίας, η συνδικαλιστική αναδιάταξη των κοινωνικών διαστρωματώσεων, η καταβαράθρωση της γνώσης είναι η μεγάλη αρρώστια του ελληνικού κράτους».

«Η ΕΣΗΕΑ και το περίφημο πειθαρχικό της αποτελούν ένα χαρακτηριστικό δείγμα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής χρεοκοπίας της Ελλάδας. Οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα επιτρέπεται το πρωί να είναι υπάλληλοι υπουργείων, πολιτικών γραφείων, τραπεζών, επιχειρήσεων και το βράδυ ως δημοσιογράφοι να επιδίδονται στο έργο της «αντικειμενικής» ενημέρωσης. Η πρακτική αυτή που είναι συνήθης και ευτελίζει την εικόνα της δημοσιογραφίας, δεν έχει απασχολήσει τους “φρουρούς” της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Αντιθέτως κατά καιρούς το πειθαρχικό διαγράφει δημοσιογράφους γιατί εκφράζουν απόψεις που δεν είναι αρεστές από το συνάφι ή τα αφεντικά του συναφιού, δηλ. κάποια ισχυρή μερίδα της πολιτικής ή οικονομικής εξουσίας». 

«Όλα άρχισαν από την περίοδο κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση όταν στοχοποιήθηκαν συγκεκριμένα πρόσωπα και ΜΜΕ και συνεχίζουν βεβαίως – καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να συμμετέχει σε εκπομπές τους. Γενικός κανόνας: “Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας”. Μάλιστα υπήρξαν περιπτώσεις όπου απαιτήθηκε συγκεκριμένη σύνθεση ομιλητών των άλλων κομμάτων!»

Το άλλο πουλάκι:

Ακούστε κι έναν παραλληλισμό:

«Στις 23 Ιουνίου, η Μεγάλη Βρετανία καλείται να αποφασίσει με δημοψήφισμα αν θα μείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ήδη από τον Φεβρουάριο, ο “Economist” έχει πάρει ανοιχτά και επισήμως θέση υπέρ της παραμονής με άρθρο υπό τον τίτλο “Οι κίνδυνοι του Brexit”. Έκτοτε διατηρεί μια στήλη, η οποία κάθε εβδομάδα αναλύει αυτούς τους κινδύνους και αντικρούει τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν την έξοδο από την Ένωση.

Περιέργως κανείς δεν κατηγόρησε το ηλικίας 173 ετών περιοδικό για “κινδυνολογία”, ούτε για “χειραγώγηση”. Εξ όσων γνωρίζω ουδείς συντάκτης του εκλήθη να απολογηθεί στο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕ Αγγλίας για «προπαγάνδα».

Ακόμη χειρότερα. Κανείς δεν διανοήθηκε να συσχετίσει την πολιτική στάση του περιοδικού με το γεγονός πως από πέρυσι το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών ανήκει στην οικογένεια Ανιέλι».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θα κλείσουμε με κάποιον που τους απευθύνεται προσωπικά:

«Κυρίες και κύριοι του πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ, πραγματικά με προβληματίζει η περίπτωσή σας και θέλω να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις. Ας πούμε: Τι βιβλία διαβάζετε; Τι ταινίες βλέπετε; Ή, μάλλον, διαβάζετε βιβλία; Βλέπετε ταινίες; Έχετε πάει ποτέ στο εξωτερικό; Ξέρετε κάποια ξένη γλώσσα; Έχετε σπουδάσει τίποτε; Έχετε πάει στο πανεπιστήμιο; Στο σχολείο; Έχετε παιδιά, ανίψια, εγγόνια; Μιλάτε σε άλλες γενιές εκτός από τη δική σας; Στο δρόμο κυκλοφορείτε άνετα; Έχετε φίλους; Σας βλέπει ο ήλιος; Αερίζονται τα δωμάτιά σας επαρκώς; Τρώτε κανονικά;

Δεν ξέρω, ειλικρινά το σκέφτομαι το τι απαντήσεις μπορεί να δώσετε στα ερωτήματα αυτά. Γιατί ειλικρινά ψάχνω να σας βρω κάποια εξήγηση, κάτι που να μου δίνει τη δυνατότητα να ερμηνεύσω την απόφασή σας να καταδικάσετε συναδέλφους σας για την ελεύθερη έκφραση της γνώμης τους, χωρίς να προσφύγω στις πρόσφορες εξηγήσεις που έρχονται στο νου των περισσότερων που σας συζητούν αυτές τις μέρες. Θέλω να σας δικαιολογήσω, καταλαβαίνετε, να βρω κάποιο λόγο βιολογικό, κοινωνικό, κάποιο κουσούρι, κάποια αδικία που σας έλαχε τέλος πάντων, ίσως στα παιδικά σας χρόνια, κάτι που να εξηγεί το πώς αποφασίσατε να προφασιστείτε τη “μη-αντικειμενικότητα” (πού το βρήκατε αυτό πάλι;) προσπαθώντας να φιμώσετε κάποιους συναδέλφους σας που έχουν άλλη πολιτική άποψη από τη δική σας».

Ελπίζουμε να μη χρειαστεί να το ξανασυζητήσουμε.