160415 ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έτσι ξαφνικά...

Έχετε σκεφτεί τι σας αρέσει στην άνοιξη; Όλοι λέμε ότι η άνοιξη είναι η καλύτερη εποχή του χρόνου. Για ποιο λόγο όμως; Είστε σίγουροι ότι ξέρετε τι ακριβώς είναι εκείνο που σας κάνει να την προτιμάτε από τις άλλες εποχές;

Για να μη σας κουράζω με ερωτήσεις, θα σας πω πρώτος εγώ τι μου αρέσει στην άνοιξη. Κι επειδή είναι πολλά πράγματα, θα σας τα πω ανακατεμένα, χωρίς αξιολογική σειρά, όπως μου έρχονται στο μυαλό τώρα που τα σκέφτομαι. Μη το κάνουμε και έκθεση δημοτικού…

Μου αρέσει που ο καιρός έχει εναλλαγές. Πολλοί το μισούν αυτό το πράγμα, να μην ξέρεις πώς να ντυθείς, να κουβαλάς πολλά ρούχα μαζί σου, να αισθάνεσαι συχνά ότι δεν φοράς όσα θα έπρεπε… -για μένα είναι μια από τις ομορφιές της εποχής.

Κυρίως όταν έχω την πολυτέλεια να  κάθομαι και να παρακολουθώ πώς είναι ντυμένοι οι περαστικοί. Βλέπεις άλλους με παλτό και άλλους με σορτσάκι. Κυρίες με μπότες και άλλες με πέδιλα. Βλέπεις τις βιαστικές «πιτσιρίκες» με αμάνικα μπλουζάκια, λες και δεν θα έρθει ο Αύγουστος, και άλλες να είναι ακόμη τυλιγμένες σε εσάρπες…

Μ’ αρέσει ακόμη και αυτό που πολλοί το μισούν, οι ανοιξιάτικες βροχές που κάνουν χάλια τα αυτοκίνητα γεμίζοντάς τα με λάσπη ή με γύρη. Δεν πειράζει, δουλεύουν και τα πλυντήρια, αλλά… δεν είναι και μια αισιόδοξη εικόνα να βλέπεις ανθρώπους να πλένουν στη δροσιά του απογεύματος τα αυτοκίνητά τους;

Η άνοιξη είναι μια μεταβατική εποχή. Δεν έχει ακριβώς δικά της χαρακτηριστικά, δανείζεται άλλοτε από τον χειμώνα και άλλοτε από το καλοκαίρι και αυτό ίσως είναι το δικό της γνώρισμα. Μπορεί να κάνει κρύο, μπορεί και να χιονίσει, όμως έχεις την αίσθηση, τη βεβαιότητα ότι ο χειμώνας έχει ξεψυχήσει.

Μπορεί πάλι να σκας κάποια στιγμή από τη ζέστη, όμως είσαι βέβαιος πως θα έρθει το βραδάκι με τη δροσιά του και θα ρίξεις πάνω σου το ανοιξιάτικο μπουφανάκι ή εκείνο το φούτερ που δεν το φοράς ποτέ άλλοτε.

Αυτή η εναλλαγή, αυτή η ενδιάμεση κατάσταση, είναι που δίνει στην άνοιξη την ομορφιά της. Δεν είναι, όπως υποστηρίζουν πολλοί η αίσθηση ότι έρχεται το καλοκαίρι, η άνοιξη δεν είναι η προσμονή του καλύτερου, ΕΙΝΑΙ το καλύτερο.

Το άλλο πουλάκι:

Βγαίνουν και τα τραπεζάκια έξω.

Δεν ξέρετε πώς το περιμένουμε αυτό ειδικά όλοι εμείς που υποφέρουμε από το κάπνισμα (των άλλων) κλεισμένοι όλο το χειμώνα μέσα σε μαγαζιά όπου, υποτίθεται, δεν καπνίζει κανείς λόγω απαγόρευσης.

Θα μου πείτε το περιμένουν και πολλοί καπνιστές, ειδικά όσοι είναι κάπως ευαίσθητοι και δεν «ντουμανιάζουν» αβέρτα, σαν να μην υπάρχουν άλλοι στον χώρο. Το περιμένουν για να καπνίσουν όσο θέλουν, χωρίς ενοχές και χωρίς φόβο. Αν υπάρχει δηλαδή και κανείς που να φοβάται το νόμο.

Μ’ αρέσει επίσης πολύ που αυτή την εποχή αρχίζει για πολλούς η άθληση και η δίαιτα. Στην προσπάθειά μας να χωρέσουμε στα περσινά ρούχα, βλέπουμε πως κάτι έχει αλλάξει στο σώμα μας, πάντοτε προς το χειρότερο, και αποφασίζουμε να αντισταθούμε.

Κάποιοι ανακαλύπτουν απότομα την άθληση, ξεχνώντας τον «παγκόσμιο νόμο» της, όπως τον διατύπωσε ένας καλός φίλος. Πώς; Δεν τον ξέρετε; Να σας τον πω αμέσως: «Κανείς δεν γυμνάστηκε σε μια μέρα!» Νομίζουν, λοιπόν, πως σε λίγο καιρό θα αναπληρώσουν χρόνια αράγματος στον καναπέ. Απλώς είναι αδύνατον.

Αφήστε το άλλο. Επειδή περπάτησαν μισή ωρίτσα στην ανοιξιάτικη δροσιά, κάνουν χωρίς καμία ενοχή δώρο στον εαυτό τους την πολυτέλεια να απολαύσει ένα από τα πρώτα παγωτά ή μερικές έξτρα μπύρες. Που για να καούν πρέπει να χτυπιέσαι καναδυό ώρες με έντονη άθληση!

Αφήστε πάλι τις δίαιτες που έχουν το ίδιο κίνητρο με την άθληση και τις περισσότερες φορές, αλίμονο, το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα. Την εποχή αυτή μάλιστα συνδυάζονται συχνά με τη νηστεία, που πάει να πει πολλά θαλασσινά (και… τα συνοδευτικά τσίπουρα ), χαλβάδες, ταχίνια, μπόλικο ψωμί που… χορταίνει.

Η άνοιξη, μια που είπαμε για νηστεία, έχει και το Πάσχα. Με το ανυπέρβλητο λατρευτικό – τελετουργικό του μέρος, αλλά και με όλα τα… συμπαρομαρτούντα. Από τις πασχαλιάτικες αγορές για τα βαφτιστήρια, μέχρι τα υπέροχα τραπέζια της Λαμπρής

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τώρα που είπες βαφτιστήρια…

Ξέρετε τι είναι αυτό που εμένα με ξετρελαίνει την άνοιξη; Που ο κόσμος γεμίζει ξαφνικά παιδιά! Να ξεκινήσω από τα βρέφη; Με τις πρώτες καλές μέρες, βλέπεις να κυκλοφορούν τόσα πολλά καροτσάκια που κυριολεκτικά μένεις άφωνος με το θαύμα της ζωής.

Έπειτα είναι τα ποδήλατα που ξεμυτούν ένα ένα και ύστερα ξεχύνονται πολλά μαζί και κάνουν τον κόσμο μας τόσο χαρούμενο και εμάς τόσο αισιόδοξους για το μέλλον. Πού ήταν όλον αυτόν τον καιρό τόσα παιδιά, σε ποιου υπολογιστή μπροστά την οθόνη περνούσαν τα σκοτεινά και ψυχρά χειμωνιάτικα απογεύματα;

Η άνοιξη όμως είναι εδώ και τους ανήκει, όπως ανήκει και στους έφηβους που στη δροσιά της θα βαπτίσουν τον νεογέννητό τους έρωτα και θα τον μυρώσουν με τα αρώματά της. Τους βλέπεις πιασμένους από το χέρι να κοιτάζονται στα μάτια και λες «δεν μπορεί, κάτι καλό θα έρθει στον κόσμο, κάποιος θεός το χρωστάει σ’ αυτά τα παιδιά».

Το λες και το πιστεύεις!

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.