160401 ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έχει παραγίνει το κακό.

Καθημερινά βλέπουμε πλέον «αντιδράσεις» πολιτών εναντίον βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε ξαναπεί ότι είμαστε αντίθετοι με κάθε τέτοιου είδους… πολιτική αντιπαράθεση, τώρα όμως το φαινόμενο παίρνει νέα τροπή και θα θέλαμε να το ξανακουβεντιάσουμε.

Οι αντιδράσεις αυτές προέρχονται από πολίτες με διαφορετική… προέλευση και γι’ αυτό καλά θα κάνουμε να τις εξετάσουμε χωριστά. Το λέμε όμως από τώρα για να μη γίνει καμιά παρεξήγηση: Από όπου κι αν προέρχονται δεν υπάρχει δικαιολογία.

Όχι μόνο για όσους παίρνουν μέρος σ’ αυτές, αλλά και για όσους προσπαθούν να τις…. δικαιολογήσουν. Εκείνοι δε που βρίσκονται περισσότερο εν αδίκω είναι όσοι λένε από τη μια μεριά ότι είναι απαράδεκτες, συγχρόνως όμως υποστηρίζουν ότι τα θύματα δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται.

Διότι, τάχα, έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Επικαλούνται μάλιστα και ένα σωρό παροιμίες: Σειρά σου και σειρά μου, όποιος ανοίγει τον λάκκο του αλλουνού…, εκεί που ήσουν ήμουν κι εκεί που είμαι θα ‘ρθεις, μιλούν οι πρώτοι διδάξαντες, μία σου και μία μου, άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας…

Αυτό το τελευταίο δεν κατάλαβα ακριβώς πού κολλάει, το έχω ακούσει όμως σε σχετική συζήτηση γι’ αυτό και σας το μεταφέρω. Βλέπετε, υπάρχει πάντοτε μια μικρή λεπτή διαφορά. Το να λες ό,τι θέλεις, μπορεί να είναι κακό ή ανόητο, δεν πειράζει όμως κανέναν. Ιδίως όταν λαμβάνει τη μορφή κριτικής. Και καλά!

Όταν όμως προχωράς σε πράξεις τότε το… πράγμα (βγαίνει από το… πράξεις) αλλάζει. Η μόνη περίπτωση που το να σε κακολογούν και να βιαιοπραγούν εναντίον σου σε αφήνει αδιάφορο είναι όταν… δεν είσαι παρών!

Τότε, όταν δηλαδή δεν είσαι μπροστά, δεν πειράζει, όπως είπε κι ένας αρχαίος φιλόσοφος -αν θυμάμαι καλά, ο Αριστοτέλης- ακόμα και να σε μαστιγώνουν. Όταν όμως βρίσκεσαι κι εσύ εκεί, έχει πολύ μεγάλη διαφορά η… κριτική με λόγια από εκείνη με έργα.

Το άλλο πουλάκι:

Προσοχή, γιατί μπορεί να γίνει παρεξήγηση..

Μη φανταστεί κανείς ότι εγκρίνουμε ως μη βίαιη πρακτική το να γιουχάρεις, να βρίζεις ή να ξεφωνίζεις γενικώς τον πολιτικό σου αντίπαλο. Όχι! Για μας όλα τα παραπάνω ανήκουν σε διαφορετικές μορφές βίας, πάντως βίας.

Ξεκινήσαμε όμως να λέμε για τις… φυλές των διαμαρτυρόμενων με τέτοιους τρόπους και παραλίγο να ξεφύγουμε από το θέμα.

Μια πρώτη περίπτωση είναι οι γνωστοί μας αγανακτισμένοι. Κάποιοι από αυτούς, παρά το νερό που κύλισε στο αυλάκι, και τα όσα έγιναν όλα αυτά τα χρόνια, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι για όλα φταίνε όσοι κυβερνούν.

Ποια όλα; Το ότι αυτοί δηλαδή δεν μπορούν να διάγουν πλέον τον ξένοιαστο βίο της χρυσής εποχής της αστακομακαρονάδας. Φταίνε λοιπόν οι κυβερνώντες που δεν βρίσκουν έναν τρόπο να εξακολουθήσουν να διορίζουν αβέρτα, να μοιράζουν χρήμα και προνόμια, όπως τις παλιές καλές ημέρες.

Κι επειδή τα μέλη αυτής της φυλής πρέπει κάπως να δικαιολογήσουν και την αλλαγή στάσης των κυβερνώντων, γιατί δηλαδή έπαψε πια να ρέει άφθονο χρήμα στα ταμεία του κράτους και από εκεί στις τσέπες των πολιτών, εφηύραν και μια δικαιολογία πασπαρτού. Είναι κλέφτες. Όλοι!

Άρα και οι σημερινοί. Για τους οποίους όμως και μια άλλη φυλή, εκείνη των απογοητευμένων έχει προστεθεί στο πάνθεον των βιαίως αντιδρώντων. Πρόκειται πιθανότατα για μέλη της προηγούμενης φυλής τα οποία κάποια στιγμή πίστεψαν στο (πώς να το πω;) «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».

Γι’ αυτούς η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς» υπήρξε μια μεγάλη απογοήτευση, όπως εξάλλου και για πολύ κόσμο. Ο οποίος πολύς κόσμος όμως δεν παίρνει στο κατόπι βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να τους κράζει ή να τους προπηλακίζει, ενώ αυτοί το κάνουν.

Αλλά ας έρθουμε και στην τρίτη φυλή, γνώριμη κι αυτή από την προ κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ εποχή. Αποτελείται από συντρόφους των σημερινών βουλευτών και στελεχών του κόμματος που βρίσκεται υπό διωγμόν. Από πρώην συντρόφους του.

Οι οποίοι σύντροφοι, εκτός από την κεκτημένη ταχύτητα και την εμπειρία σε τέτοιου είδους αντιπολιτευτικές μεθόδους, έχουν ακόμη έναν λόγο να δρουν με αυτόν τον τρόπο. Είδαν τα αποτελέσματα που είχε η πρώτη φορά!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μας μπέρδεψες!

Η προηγούμενη φορά έπρεπε να πεις. Είδαν τα αποτελέσματα που είχε η προηγούμενη φορά που μια αντιπολίτευση χρησιμοποίησε και τέτοιες μεθόδους. Έγινε κυβέρνηση! Αφού κατάφερε να μαζέψει πολλούς τέτοιους «δυσαρεστημένους» και είχε μεγάλη απήχηση σε ακόμη περισσότερους.

Ε, βλέποντας την επιτυχία αυτή τα μέλη αυτής της φυλής, έχοντας και το «νόου χάου», δεν ήθελαν και πολύ να οδηγηθούν στην εφαρμογή παρόμοιας τακτικής, με στόχο αυτή τη φορά πρώην συντρόφους και συναγωνιστές.

Τους οποίους κατηγορούν για ενδοτισμό και για προδοσία. Ότι και καλά αυτοί βρίσκονται πιστοί στην αριστερή γραμμή, ενώ όσοι είναι στην κυβέρνηση έκαναν δεξιά στροφή και είναι άξιοι να γίνονται στόχοι των απογοητευμένων και προδομένων συντρόφων τους. Είπαμε, πρώην.

Για να πάρουν όμως την απάντηση πως… «αυτά δεν είναι αριστερά πράγματα, δεν ταιριάζουν σε όσους τοποθετούν τον εαυτό τους στην αριστερά, αλλά σε εκείνους που ανήκουν σε άλλους χώρους».

Θα συμφωνήσω απολύτως. Και χαίρομαι ειλικρινά που συμφωνούμε σ’ αυτό με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΥΓΗ, που εξέφρασε επισήμως αυτή τη θέση.

Περί αυθεντικότητος!