160421 ΑΧΟΡΤΑΓΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι να πρωτοθαυμάσεις;

Την αφοπλιστική του ειλικρίνεια, την αφέλειά του ή το απύθμενο θράσος του να βγαίνει και στην τηλεόραση να υπερασπιστεί το δίκιο του;

Ψάχνοντας να σχολιάσω κάτι διαφορετικό από την πολιτική πραγματικότητα, έπεσα πάνω στον συνταξιούχο που έγινε πρώτο όνομα στο διαδίκτυο.

Καταλάβατε για ποιον μιλάω. Για εκείνον που βγήκε στην τηλεόραση να διαμαρτυρηθεί επειδή δεν του φτάνουν τα δύο χιλιάδες εφτακόσια (2.700) ευρώ που παίρνει σύνταξη. Εννοείται τον μήνα. Γιατί κάποιοι τα παίρνουν το χρόνο, αλλά αν ήταν έτσι δεν θα μιλούσαμε.

Ο κύριος αυτός, λοιπόν, είπε ακόμη ότι βγήκε στη σύνταξη στα πενήντα πέντε του, το εδικαιούτο όμως διότι εργαζόταν σαράντα δύο χρόνια, από δεκατριών ετών, όπως τόνισε. Εκείνο πάντως που έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στους ακροατές του ήταν το παράπονό του.

Τα χρήματα που παίρνει (είπαμε, δικαιωματικά, αφού τα δούλεψε και πλήρωσε τις εισφορές) δεν του φτάνουν διότι «ζει» μ’ αυτά τέσσερα παιδιά, δύο εγγόνια και έναν γαμπρό!

Αυτή είναι η μικρή πικραμένη ιστορία του, που, όπως είπαμε, έκανε τον γύρο του διαδικτύου.

Λοιπόν, θα κάνουμε το εξής. Δεν θα μιλήσουμε για την περίπτωση του συγκεκριμένου κυρίου, για να μην τον αδικήσουμε, αφού δεν έχουμε περισσότερα στοιχεία. Θα μιλήσουμε όμως με αφορμή αυτή την περίπτωση. Θα την πάρουμε σαν «δείγμα», αφού τέτοιοι συνταξιούχοι υπάρχουν χιλιάδες γύρω μας, όλοι γνωρίζουμε αρκετές περιπτώσεις.

Από πού να την πιάσεις; Ας ξεκινήσουμε από τα… δύο εφτακόσια! Προφανώς δεν πρόκειται για σύνταξη ΤΕΒΕ, το ταμείο αυτό δεν δίνει τέτοιες συντάξεις και μάλιστα στα πενήντα πέντε. Μάλλον κάποια ΔΕΚΟ μου μυρίζει, εκεί υπάρχουν τέτοια μπερεκέτια.

Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι εργαζόταν από δεκατριών ετών κάτι μου λέει. Μπορεί να εργάζεται από τόσο μικρή ηλικία, σίγουρα όμως δεν… κολλάει ένσημα «σαράντα δύο χρόνια». Σημειωτέον ότι μέσα στον υπολογισμό είναι και τα χρόνια του στρατού.

Πόσες λοιπόν εισφορές έχει πληρώσει ένας ασφαλισμένος, που να του επιτρέπουν να ζει άλλα… τριάντα χρόνια (μπορεί και περισσότερα, το προσδόκιμο συνεχώς ανεβαίνει) με δύο χιλιάδες εφτακόσια ευρώ τον μήνα; Εννοείται μετά τις… μνημονιακές περικοπές των συντάξεων!

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι μόνο η σύνταξη!

Μπορεί να φανταστεί κάποιος τι μισθό θα έπαιρνε ένας εργαζόμενος που έφτασε να έχει τόσο μεγάλη σύνταξη. Που πάει να πει πως, αν ήταν και λίγο νοικοκύρης, τώρα θα πρέπει να έχει ένα πολύ αξιόλογο «κομπόδεμα» σε ρευστό ή σε «είδος». Αφήνω και το ανάλογο εφάπαξ που πρέπει να εισέπραξε στα πενήντα πέντε του, καθώς αποχαιρετούσε την ενεργό δράση.

Θα μου πείτε έχει «τέσσερα παιδιά, δυο εγγόνια και έναν γαμπρό» (!) που πρέπει να ζήσει με αυτά τα λεφτά. (Αυτός ο γαμπρός δεν συγκαταλέγεται στα παιδιά και τα εγγόνια; Είναι από αδελφή;) Ναι, αλλά όλο και κάτι θα έκανε τόσα χρόνια για να τα αποκαταστήσει, δεν μπορεί όλα μα όλα να είναι εκτός… παραγωγής!

Αφήστε που δεν μάθαμε και το άλλο. Επειδή τον παλιό καλό καιρό δουλεύαμε όλοι, σχεδόν όλοι, δεν αποκλείεται να έχει και η σύζυγός του καμιά καλή σύνταξη, οπότε ο οικογενειακός κορβανάς είναι ακόμη πιο πλούσιος.

Ας αφήσουμε όμως τις οικονομικές απολαβές και ας έρθουμε λίγο στα προσόντα. Με τι προσόντα διορίζεται σε ΔΕΚΟ κάποιος που εργάζεται από δεκατριών ετών; Οι γραμματικές του γνώσεις είναι… δημοτικού, άντε να σου βάλω τριταξίου γυμνασίου. Μέχρι εκεί.

Πώς λοιπόν διορίστηκε στον… ευρύτερο δημόσιο τομέα; Δεν γνωρίζουμε, αλλά «κοντά στον νου και η γνώση»! Όλοι ξέρουμε τον τρόπο με τον οποίο έμπαινες σε τέτοιες θέσεις πριν από τριάντα πέντε χρόνια. (Δηλαδή λίγο πριν, λίγο μετά το ’80.)

Δεν χρειαζόσουν ούτε πτυχία, ούτε ξένες γλώσσες ούτε τίποτα. Μόνο ένα σημείωμα από το κατάλληλο πρόσωπο και μ’ αυτό μπορούσες να «προσπεράσεις» άλλους με πολύ περισσότερα προσόντα. Μ’ αυτό το προσόν «τρούπωνες» και έτσι και «τρούπωνες» ποιος σε έπιανε!

Αν μάλιστα είχες την (πολιτική) ευφυΐα να ασχοληθείς και με τον συνδικαλισμό και να ενταχθείς σε καμιά από τις παρατάξεις που… προσέκειντο σε κάποιο από τα μεγάλα κόμματα, τότε έδενες τον γάιδαρό σου για καλά και δεν σε κουνούσε κανείς. Άσε που απολάμβανες ένα σωρό προνόμια.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος «αγωνίζεται» γι’ αυτούς;

Όταν λέμε «σκληρή διαπραγμάτευση» προκειμένου να μην μειωθούν οι συντάξεις, εννοούμε και εκείνες σαν του κυρίου του παραδείγματός μας; Όχι, για να ξέρω δηλαδή, αν θα χρειαστεί να βγω σε καμιά πλατεία να ενισχύσω διαπραγματευτικά την κυβέρνηση. (Αλήθεια, τι απέγιναν εκείνες οι εκδηλώσεις αυθόρμητης συμπαράστασης των πολιτών προς την ηγεσία μας που μάχεται απέναντι στους ανάλγητους ξένους;)

Εγώ θα έλεγα να μειωθούν οι συντάξεις τους πάραυτα, χωρίς καν να ρωτήσουμε τους θεσμούς, γιατί εκείνοι μπορεί να τους τη χαρίσουν. Κι αν υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι με αυτά τα λεφτά συντηρούν και τα παιδιά τους, τότε να δοθεί το ποσό που θα κοπεί από αυτούς ως επίδομα ανεργίας στα παιδιά.

Έτσι, όταν εκείνα θα βρουν εργασία, το κέρδος θα πάει στο κράτος και όχι στον πατέρα τους. Αυτού μια κανονική σύνταξη, σαν εκείνες που παίρνει όλος ο κόσμος, του φτάνει και του περισσεύει.

Τι τα θέλει περισσότερα… νέος άνθρωπος;

Εκεί που μας χρωστούσαν…