160509 ΑΜΕΤΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Χριστός Ανέστη, αδέλφια!

Η οικονομία μας, πάλι, όχι (ακόμη)!

Ξέρω τι θα με ρωτήσετε: Καλά, εσύ πίστεψες (και) αυτή την κυβερνητική υπόσχεση; Δεν έβαλες μυαλό ακόμη;

Τι να πω; Να σας απαντήσω ότι την πατάω κάθε φορά όπως εκείνος ο ήρωας του γνωστού ανέκδοτου; (Μερικοί λένε πως ήταν ο Κωστίκας, όμως μακριά από εμάς τέτοιες, μη πολιτικά ορθές, αναφορές.)

Μια φορά, που λέτε, παιζόταν σε επαρχιακό κινηματογράφο κάποια ταινία με τον Ζορό. Η αγωνία στην σκοτεινή αίθουσα βρισκόταν στα ύψη, καθώς ο μασκοφόρος εκδικητής είχε περιέλθει σε πολύ δύσκολη θέση.

Τον καταδίωκε μια ολόκληρη ύλη ιππικού και εκείνος, για να τους ξεφύγει, κατευθυνόταν προς μια χαράδρα, με έναν απότομο γκρεμό πολλών μέτρων. Το τέλος του ήταν βέβαιο, εκτός και αν κατόρθωνε το ακατόρθωτο. Να πηδήσει με την Αστραπή (έτσι μετέφραζαν στην ταινία το Tornado) το άλογό του, στην απέναντι πλευρά.

Καθώς λοιπόν κάλπαζε προς το χείλος του γκρεμού, γυρίζει ένας θεατής (είπαμε, όχι ο Κωστίκας, ένας άλλος) στον διπλανό του και του λέει: «Πάει στοίχημα πενήντα ευρώ ότι θα πέσει στον γκρεμό;» «Πάει», του λέει ο άλλος.

Η καταδίωξη συνεχίζεται και την τελευταία στιγμή η Αστραπή αποτολμά το θανατηφόρο άλμα. Ο Ζορό βρίσκεται στο κενό πάνω από τη χαράδρα, ο σκηνοθέτης δίνει σε αργό πλάνο την ένταση της σκηνής, η οποία καταλήγει με την Αστραπή να γαντζώνεται με τα μπροστινά πόδια από την άκρη του βράχου στην απέναντι πλευρά του γκρεμού.

Διάλειμμα. Ο φίλος μας (που δεν ήταν ο Κωστίκας) βγάζει πενήντα ευρώ και τα δίνει στον διπλανό του γεμάτος απογοήτευση.

«Κράτα τα λεφτά σου», του λέει εκείνος. «Δεν θέλω να σε κλέψω. Το έργο το βλέπω δεύτερη φορά και ήξερα ότι ο Ζορό θα τα καταφέρει».

«Εγώ το βλέπω τέταρτη», λέει ο δικός μας (καμιά σχέση με τον Κωστίκα), «και γι’ αυτό έβαλα στοίχημα. Είπα μία τη γλίτωσε παρά τρίχα. Δεύτερη το ίδιο και σίγουρα θα κουράστηκε το άλογο. Αφού είδα ότι πέρασε και την τρίτη με χίλια ζόρια, ε, είπα τώρα σίγουρα θα πέσει και γι’ αυτό έβαλα το στοίχημα»!

Το άλλο πουλάκι:

Κάπως έτσι κι εμείς!

Με βάση τη στατιστική να το δεις, δεν γίνεται, κάποτε θα πρέπει να υλοποιηθεί και μια εξαγγελία της κυβέρνησης ή να επαληθευτεί μια πρόβλεψή της. Άλλωστε, όπως μας λένε και οι αθλητικογράφοι, όλα τα ρεκόρ είναι για να καταρρίπτονται.

Μ’ αυτή τη λογική κι εμείς, κάπου βαθιά μέσα μας, περιμέναμε πως κάτι καλό θα συμβεί στην οικονομία της χώρας την Κυριακή του Πάσχα. Διαπιστώσαμε πως η μοίρα της εξακολουθεί να μοιάζει περισσότερο με εκείνη των πασχαλιάτικων αμνοεριφίων, παρά με του Αναστημένου Ιησού.

Μη βιαστείτε να μας πείτε Άπιστους Θωμάδες. Πρόκειται για έναν χαρακτηρισμό που «έπαιξε» αρκετά κατά το διήμερο της συζήτησης των μέτρων στη Βουλή, λόγω επικαιρότητας της Κυριακής του Θωμά. Βέβαια, μαζί με τον Θωμά γιόρταζαν και οι μητέρες, αλλά τίποτε που να αναφέρεται στη μητρική στοργή φαίνεται πως δεν μπορεί να βρεθεί σ’ αυτά τα μέτρα.

Αντιθέτως, κάποιοι αναφέρθηκαν στον Πινόκιο. Γιατί, άραγε; Δεν νομίζω πως είναι τώρα στα κοντά η γιορτή του. Μια και το έφερε η κουβέντα όμως, θα σας πω και τον δικό μας συνειρμό με τον αγαπητό αυτόν ήρωα του παραμυθιού. Εσείς μπορείτε μετά να μαντέψετε πώς μας ήρθε η σκέψη.

Ξέρετε ποια είναι η φράση που ο Πινόκιο δεν πρόκειται ποτέ να πει στον Τζεπέτο; Μη ψάχνετε, θα σας την πω αμέσως. Είναι η φράση «Κοίτα, πατέρα, η μύτη μου μεγαλώνει». Σας αφήνω λίγο να το σκεφτείτε και μετά θα σας πω πού βρίσκεται το αδύνατον του πράγματος.

Το σκεφτήκατε; Βρήκατε τίποτε ενδιαφέρον; Ωραία, ακούστε τώρα πού υπάρχει η εσωτερική αντίφαση που κάνει αυτή τη φράση αδύνατη.

Όπως ξέρουμε, η μύτη του Πινόκιο μεγαλώνει όταν αυτός λέει ψέματα. «Τότε και μόνον τότε», όπως μας μάθαιναν στα μαθηματικά, στο Σχολείο.

Η φράση που δεν μπορεί ποτέ να πει είναι «Κοίτα, πατέρα, η μύτη μου μεγαλώνει» γιατί…

Διότι, αν πράγματι η μύτη του μεγαλώνει, τότε λέει αλήθεια και αυτή… δεν μεγαλώνει, αφού αυτό συμβαίνει μόνο όταν ο Πινίκιο ψεύδεται.

Και, αν λέει ψέματα; Ούτε αυτό μπορεί να συμβεί και μάλιστα τότε το πράγμα είναι ακόμη πιο μπερδεμένο. Διότι, αν ο Πινόκιο λέει ψέματα «η μύτη μου μεγαλώνει», σημαίνει ότι αυτή στην πραγματικότητα μένει όπως είναι. Έλα όμως που με το ψέμα, εκ κατασκευής, η μύτη του μεγαλώνει! Άρα δεν λέει ψέματα, αλλά αλήθεια, που όμως, όπως είδαμε πριν, δεν μπορεί να ισχύει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μπέρδεμα, έτσι;

Μήπως όμως καταλάβατε τώρα πώς και μας προέκυψαν τέτοιοι συλλογισμοί, πασχαλιάτικες μέρες; Ε, λίγο το αρνί που μας έκατσε βαρύ, λίγο ο άστατος καιρός, λίγο η απεργία -με… εξαιρέσεις- των δημοσιογράφων, λίγο και η συζήτηση στη βουλή… πολύ δεν θέλει ο άνθρωπος!

Τα πουλάκια θέλουν ακόμη λιγότερο. Γι’ αυτό σας λέμε, όλα όσα ζούμε μοιάζουν με την προσπάθεια της Αστραπής και του Ζορό να υπερπηδήσουν το χάσμα και να ξεφύγουν από εκείνους που τους κυνηγούν. Το κάναμε μια, το κάναμε δυο, τρεις, ε, τώρα πια μοιάζει παιχνιδάκι για μας.

Μόνο που δεν παίζουμε σε ταινία και στην περίπτωσή μας έχει δίκιο ο (κάθε) Κωστίκας να ποντάρει πως η κούραση στο τέλος θα μας νικήσει.

Μέτρα τα μέτρα.