160523 ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αντιμέτωποι με τον… εαυτό τους!

Η συζήτηση γινόταν ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς και είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί ο ένας από αυτούς προσπαθούσε να υπερασπιστεί τις επιλογές της κυβέρνησης, χωρίς να δείχνει (έτσι τουλάχιστον ήλπιζε) «κυβερνητικός εκπρόσωπος».

Έβρισκε ένα σωρό θετικά στην πρόσφατη υπουργική απόφαση, ενώ πρότεινε και κάποιες βελτιώσεις, προκειμένου να μη θιγούν εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Δεν τον ενοχλούσε καθόλου το γεγονός ότι η υπουργική αυτή απόφαση υπογράφηκε μέσα στις διακοπές του Πάσχα.

Στο κάτω κάτω δεν μπορεί να φταίει η κυβέρνηση της Αριστεράς ΚΑΙ για το γεγονός ότι το Πάσχα είναι κινητή γιορτή. Αν γιορταζόταν όπως άλλες χρονιές, τότε η υπογραφή της υπουργικής απόφασης θα πραγματοποιούνταν κανονικά, σε μέρα εργάσιμη για τους εκπαιδευτικούς.

Δεν τον ενόχλησε επίσης το γεγονός ότι όσα αποφασίστηκαν αποφασίστηκαν τη στιγμή που (υποτίθεται ότι) βρίσκεται σε εξέλιξη ένα εθνικός και κοινωνικός, παρακαλώ, διάλογος για τις αλλαγές στην Εκπαίδευση. Ο διάλογος κάνει τη δουλειά του και η κυβέρνηση τη δική της.

Δεν είναι δυνατόν να καθυστερεί το κυβερνητικό έργο επειδή κάποιους τους αρέσει να… διαλέγονται και να καταθέτουν προτάσεις. Ας ολοκληρώσουμε πρώτα τις αλλαγές που σχεδιάζει το υπουργείο και μετά μπορούμε μια χαρά να συζητήσουμε και τα πορίσματα του διαλόγου.

Η πιο ωραία στιγμή ήταν όταν εκείνος, ο (κάτι σαν) κυβερνητικός εκπρόσωπος, αφού ισχυρίστηκε ότι μιλάει μόνο σαν συνδικαλιστής, του ξέφυγε και τόνισε εμφατικά: «Δεν είμαστε ίδιοι! Οι άλλοι έκαναν απολύσεις ενώ εμείς επαναπροσλάβαμε τους απολυμένους των ΕΠΑΛ».

«Ποιοι εσείς;» τον ρώτησε αφελέστατα κάποιος από την παρέα. «Εσείς της κυβέρνησης ή εσείς οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ;» Η ερώτηση πέρασε απαρατήρητη μέσα στην ένταση της κουβέντας, η οποία συνεχίστηκε με τις γνωστές προτάσεις για αγωνιστικές κινητοποιήσεις.

Όπως απαρατήρητο πέρασε και το σχόλιο πως τις (επανα)προσλήψεις εκείνες της κυβέρνησης ίσως τις πλήρωσαν οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα που έχασαν τις δουλειές τους εξαιτίας (και) του ελέγχου της κίνησης κεφαλαίων που επιβλήθηκε πέρσι τον Ιούνιο.

Το άλλο πουλάκι:

Ήμουν κι εγώ εκεί!

Εμένα όμως μου ήρθε στο νου μια άλλη συζήτηση που είχε γίνει πριν από μερικά χρόνια, πάντοτε εντός της κρίσης, όταν συζητούσαν δυο εκπαιδευτικοί για το πάγιο συνδικαλιστικό αίτημα των προσλήψεων.

Ο ένας υποστήριζε πως πρέπει να γίνουν πολλοί διορισμοί, ώστε να υπάρχει αφθονία εκπαιδευτικών όπως στα «καλά χρόνια», ενώ ο άλλος έλεγε πως το κράτος δεν μπορεί (πλέον) να πληρώνει υπαλλήλους όταν δεν χρειάζονται, θυμίζοντας πως ακόμη και τότε υπήρχε σε κάθε κινητοποίηση αίτημα για ακόμη περισσότερους διορισμούς.

Όταν η κουβέντα έφτασε σε αδιέξοδο, ο δεύτερος έκανε μια προκλητική πρόταση: «Αφού επιμένεις, σε ρωτάω. Θα δεχόσουν, ή θα δεχόταν κάποιος από εμάς, να κοπεί ο μισθός μας κατά 10% ή 20% επιπλέον, προκειμένου να πληρωθούν οι νέοι συνάδελφοι που θα διοριστούν;»

Εκεί σταμάτησε η συζήτηση και κανείς από τους συμμετέχοντες δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο προφητική θα αποδεικνύονταν εκείνη η πρόταση.

Διότι, παρ’ όλο που πολλοί δεν το έχουν καταλάβει, στην ουσία κάτι τέτοιο έχει ψηφίσει η κυβέρνηση.

Σας είπα, μου ήρθαν όλα αυτά στον νου, καθώς η συζήτηση των εκπαιδευτικών στρεφόταν γύρω από το πλεόνασμα δασκάλων που θα προκύψει, σε περίπτωση που υλοποιηθούν επακριβώς όσα προβλέπονται στην υπουργική απόφαση.

Αν, δηλαδή, στον νέο τύπο σχολείου που προτείνει το υπουργείο μειωθούν οι θέσεις στα Ολοήμερα και αν προσληφθούν εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων για να διδάσκουν Αισθητική Αγωγή, Μουσική, Θέατρο, Πληροφορική κ.λπ.

Επομένως τίθεται ένα δίλημμα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να ζητήσει προσλήψεις για όλες αυτές τις ειδικότητες, με κίνδυνο να μείνουν χωρίς αντικείμενο πολλοί δάσκαλοι (των οποίων η μοίρα θα είναι άγνωστη) ή να προτείνουν τα διδακτικά αυτά αντικείμενα να γίνονται από δασκάλους, ώστε να μην περισσέψουν οι ήδη διορισμένοι;

Εδώ νομίζω ότι είναι απαραίτητο να σκεφθούμε αυτό που σας είπα ότι ψήφισε η κυβέρνηση; Ορίστε, δεν σας το είπα; Ελάτε, τώρα! Όλοι καταλάβατε ότι μιλάω για τον περίφημο κόφτη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι λέει ο κόφτης;

«Διορισμούς θέλετε; Πολύ καλά! Σκεφθείτε όμως πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πληρώσετε εσείς τους μισθούς των νεοπροσληφθέντων συναδέλφων σας. Διότι, αν μεγαλώσουν τα έξοδα του κράτους και πέσει εκτός στόχων το πρόγραμμα, τότε θα κοπούν οι μισθοί των υπαλλήλων»!

Είδατε πώς δένουν όλα μεταξύ τους;

Το «εμείς δεν απολύουμε – διορίζουμε» που είπε ο (μη) κυβερνητικός εκπρόσωπος, η (προφητική) πρόταση να πληρώνονται οι επιπλέον εκπαιδευτικοί από τους συναδέλφους τους και η (δεν θα την έλεγες και θεία) πρόνοια της κυβέρνησης να νομοθετήσει τον κόφτη;

Τέτοιου είδους προβλήματα (θα) έχει να αντιμετωπίσει ο συνδικαλισμός στο εξής, φίλοι μου. Και σε τέτοιου είδους διλήμματα θα πρέπει να παίρνει θέση. Πώς θα το κάνει; Είναι έτοιμος να προσαρμοστεί στις επιταγές των καιρών;  Ή θα εξακολουθήσει να λειτουργεί με νοοτροπία περασμένων δεκαετιών;

Ποιες θα είναι οι προτάσεις του, στα νέα δεδομένα που προκύπτουν και στο νέο τοπίο που ανοίγεται μπροστά; Αν συνεχίσει να ζητάει «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο», πολύ φοβάμαι ότι θα τεθεί τελείως εκτός παιχνιδιού.

Υπάρχουν δύο κύριοι δρόμοι. Ο ένας είναι να συνεχιστούν τα μαξιμαλιστικά αιτήματα, με στόχο κυρίως την αντιπολιτευτική στάση, δρόμος που οδηγούσε κάπου (τώρα ξέρουμε πού ακριβώς), όταν οι κυβερνήσεις μπορούσαν να «τα δίνουν όλα».

Ο άλλος δρόμος περνάει από (συγχωρήστε μου τον λυρισμό)… την κοιλάδα του ρεαλισμού. Που είναι σπαρμένη με δυσκολίες, αλλά και ευθύνες.

Όλα, για όλα!