160518 ΔΙΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΝ-3

Το ένα πουλάκι:

Παράπλευρες απώλειες…

Ο όρος μάς έχει μείνει από τα «άστοχα» χτυπήματα των αμερικάνικων βομβαρδισμών (στο Ιράκ και αλλαχού), όταν κάποιες «έξυπνες βόμβες» αποδεικνύονταν πως διέθεταν μικρότερο IQ από εκείνο με το οποίο υποτίθεται πως είχαν σχεδιαστεί.

Έκτοτε χρησιμοποιείται όχι μόνο όταν πλήττεται κάποιος χωρίς να φταίει, από λάθος υπολογισμούς, αλλά ακόμη και όταν συγκαταλέγεται στα καημένα τα βατράχια που την πληρώνουν κάθε φορά που τα βουβάλια τρώγονται μεταξύ τους.

Κάθε μάχη που σέβεται τον εαυτό της έχει παράπλευρες απώλειες. Επομένως δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί η μητέρα όλων των μαχών που είναι –ποια άλλη- οι Πανελλαδικές Εξετάσεις.

Ποιες όμως είναι οι παράπλευρες απώλειες των Πανελλαδικών Εξετάσεων; Μήπως οι γονείς των μαθητών που εξετάζονται; Μήπως το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, συγγενείς, φίλοι και γείτονες καθώς και όσοι άλλοι «εμπλέκονται» στο σύστημα των εξετάσεων;

Όχι. Οι παράπλευρες απώλειες, σοβαρότατες και πολύ εκτεταμένες, εντοπίζονται στο Γυμνάσιο και στις υπόλοιπες τάξεις του Λυκείου. Για τις απώλειες αυτές σας έχουμε ξαναμιλήσει, όμως το πράγμα, αντί να βελτιώνεται, γίνεται ολοένα χειρότερο.

Ειδικά φέτος, για τους μαθητές (και τους καθηγητές!) των τεσσάρων αυτών τάξεων τα μαθήματα σταμάτησαν πριν από το Πάσχα. Υποτίθεται ότι τώρα αρχίζει και γι’ αυτούς η περίοδος των εξετάσεων, με ό,τι συνεπάγεται για την πρόοδο των παιδιών.

Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Γι’ αυτό δεν στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο. Για να αξιοποιούν δημιουργικά τον χρόνο τους, να κοινωνικοποιούνται και να αποκτούν κάποιες γνώσεις και δεξιότητες απαραίτητες για τον υπόλοιπο βίο τους.

Σας θυμίζω τη φασαρία που γίνεται κάθε χρόνο για τις «χαμένες ώρες», είτε εξαιτίας ελλείψεων σε διδακτικό προσωπικό και βιβλία, είτε εξαιτίας των μαθητικών καταλήψεων. Τώρα όμως, που για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τα παιδιά δεν κάνουν απολύτως τίποτε, κανείς δεν διαμαρτύρεται.

Το άλλο πουλάκι:

Ε, όχι και απολύτως τίποτε!

Δίνουν εξετάσεις. Πηγαίνουν δηλαδή στο σχολείο Τρίτη και Πέμπτη (στην αρχή, λόγω των Πανελλαδικών, αργότερα πιο συχνά) και εξετάζονται γραπτώς σε… μερικές σελίδες «ύλης», αν όχι σε κάποιες ερωτήσεις που έλαβαν από τους καθηγητές τους ως «ύλη».

Οι εξεταστική διαδικασία διαρκεί καμιά ωρίτσα (βαριά βαριά), και για τους διαβασμένους που τελειώνουν στα γρήγορα, το ίδιο και για τους αδιάβαστους που δεν αρχίζουν καν. Έπειτα τα παιδιά ξεχύνονται στους δρόμους, στις γειτονιές και τις καφετερίες και, φυσικά, τα φροντιστήρια, προκειμένου να… προετοιμαστούν για το επόμενο μάθημα.

Τόσος χρόνος, τόσες χαμένες μέρες που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν με χίλιους δυο τρόπους! Ακούγεται ότι αυτό θα αλλάξει από του χρόνου, όμως μην είστε βέβαιοι ότι θα αλλάξει προς το καλύτερο.

Όχι γιατί η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν είναι ικανή, αλλά για έναν άλλο λόγο. Τα πράγματα που δεν «ενοχλούν» κανέναν δύσκολα αλλάζουν. Και, όπως είπαμε και πριν, με τη συγκεκριμένη κατάσταση δεν φαίνεται να ενοχλείται κανείς, τους βολεύει όλους.

Κοιτάξτε τι λέγαμε, τέτοιες μέρες, πριν από χρόνια:

«Γιατί δεν διαμαρτύρεται κανείς γι’ αυτή τη γελοιωδέστατη κατάσταση;

Γονείς, μαθητές, καθηγητές, φροντιστές (όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά) κανείς δεν ενοχλείται από αυτή την κοροϊδία, ώστε να ζητήσει την αλλαγή της;

Και δεν είναι μόνο αυτό.

Για να έχετε μια πλήρη εικόνα, βάλτε επιπλέον ότι, μετά το Πάσχα [φέτος πολύ πριν από αυτό], τα σχολεία ουσιαστικά δεν λειτουργούν, αφού με τις ευλογίες του υπουργείου Παιδείας, οι μαθητές “πραγματοποιούν” τις απουσίες που… δικαιούνται και δεν πατούν στο σχολείο.

Οι τάξεις ερημώνουν, μαθήματα δεν γίνονται –τι μάθημα να γίνει, όταν απουσιάζουν όλοι;- ο καιρός είναι ωραίος, η φύση προκλητική και όλοι βρίσκονται σε μια μακάρια αδιαφορία, ονειρευόμενοι τις θερινές διακοπές που έρχονται.

Πού είναι, λοιπόν, οι συνδικαλιστές να κάνουν μια απεργία, πού είναι οι μαθητές να κάνουν μια κατάληψη, οι γονείς να διαμαρτυρηθούν που ένα μεγάλο μέρος της σχολικής χρονιάς πάει στο βρόντο;»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αναρωτιόμασταν μάλιστα ποιος ενδιαφέρεται.

Κανείς, ήταν η απάντηση.

Μια απάντηση που μας δίνει όμως να καταλάβουμε καλά πόσο υποκριτικές είναι κάτι «κινητοποιήσεις» που γίνονται από όλους τους εμπλεκόμενους, όταν ψάχνουν, εκεί πριν από τα Χριστούγεννα, να βρουν μια αφορμή για να τα βάλουν με το Υπουργείο, την κυβέρνηση, το σύστημα, όλους όσοι συνωμοτούν για να κρατήσουν τα παιδιά μας αμόρφωτα.

Φανταστείτε πόσα θα κέρδιζαν όμως τα παιδιά μας, αν όλη αυτή η περίοδος δεν έμενε ανεκμετάλλευτη, αλλά αξιοποιούνταν, προκειμένου να γίνουν πράγματι επαναλήψεις εντός του σχολείου, να ανατεθούν ουσιαστικές εργασίες στους μαθητές, να πραγματοποιηθούν –γιατί όχι;- εκπαιδευτικές επισκέψεις, να διεξαχθούν μαθητικοί «αγώνες» στην Ιστορία, τη Φυσική, τη Γλώσσα, τα Μαθηματικά…

Χίλια δυο πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν, πράγματα όμως που θέλουν δουλειά, οργάνωση, μεράκι, διάθεση και, κυρίως, αγάπη για το σχολείο, τη μάθηση, τη γνώση.

Πού να τα βρεις όλα αυτά;

Εμάς μας ενδιαφέρει να μπουν τα παιδιά στο Πανεπιστήμιο. Τα υπόλοιπα θα τα μάθουν μετά. Το Σχολείο είναι μια δυσάρεστη «διαδικασία» που πρέπει να την περάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα και πιο ανώδυνα.

Πολλές φορές μιλήσαμε γι’ αυτά τα πράγματα. Το χειρότερο είναι πως φοβόμαστε ότι του χρόνου θα είμαστε πάλι εδώ τέτοιες μέρες να συζητάμε τα ίδια. Μακάρι όχι. Μακάρι να γίνουν αλλαγές που θα οδηγούν στην εκμετάλλευση όλου αυτού του χαμένου σχολικού χρόνου.

Θα είμαστε οι πρώτοι που θα το χειροκροτήσουμε.

Επαναλήψεις!