160512 ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Άνθρωπο δεν έχω να με κλάψει…»

Πώς μου ήρθε τώρα αυτός ο στίχος από το παλιό τραγούδι του Δημήτρη Μητροπάνου; Έτσι όμως δεν είναι ο κόσμος; Κάποιοι έχουν δίπλα τους ολόκληρη την κοινωνία, ενώ άλλοι είναι εντελώς μόνοι. Άδικο; Εσείς τι λέτε;

Το σκέφτομαι πάρα πού καιρό, από τότε που «έσκασε» η είδηση πως έκλεισε Ηλεκτρονική Αθηνών και έμειναν στο δρόμο αρκετές εκατοντάδες εργαζομένων. Το θέμα απασχόλησε για μια δυο μέρες τα Μέσα και μετά… από ‘δώ πάνε κι άλλοι.

Θα μου πείτε «σιγά το πράγμα». Λίγοι ακόμη άνεργοι που προστίθενται στις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων που δεν αξιώθηκαν να μπουν στην παραγωγική διαδικασία ή που έχασαν τις δουλειές τους στα χρόνια της κρίσης.

Ίσως να πρόλαβαν να γίνουν έστω για λίγο είδηση επειδή ο αριθμός τους είναι κάπως μεγάλος, απολύθηκαν πολλοί μαζί. Ενώ όταν κλείνουν άλλες, μικρότερες επιχειρήσεις και χάνονται πέντε δέκα ή και λιγότερες θέσεις εργασίας αυτό συμβαίνει… «ανεπαισθήτως»!

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Φαντάζεστε οι 450 περίπου απολυμένοι να ήταν υπάλληλοι κάποιας ΔΕΚΟ ή να είχαν απολυθεί από κανένα υπουργείο;

Μπορείτε να σκεφτείτε ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις συμπαράστασης;

Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία, το έχουμε δει το έργο. Πορείες, διαδηλώσεις, καταλήψεις κτηρίων, συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις συμπαράστασης…

Γιατί; Γιατί αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση; Γιατί για κάποιους τρέχει τόσος κόσμος, ενώ άλλοι… άνθρωπο δεν έχουν να τους κλάψει;

Υπάρχουν μερικές εύκολες ερμηνείες. Η πρώτη είναι πως στη μια περίπτωση ο εργοδότης είναι εκεί, το «μαγαζί» εξακολουθεί να λειτουργεί και, με λίγη πίεση, μπορεί να πάρει πίσω τις απολύσεις.

Ο εργοδότης, φυσικά είναι το κράτος και η πίεση που μπορεί να ασκηθεί λέγεται πολιτικό κόστος. Επιπλέον, τα «αφεντικά», δηλαδή οι διοικητές των ΔΕΚΟ και οι υπουργοί, δεν πληρώνουν τους εργαζόμενους από την τσέπη τους.

Έτσι μάλιστα και βρεθεί και μια δυνατή (και «ευαίσθητη») αντιπολίτευση, που θα σταθεί στο πλευρό των απολυμένων και θα υποσχεθεί πως, όταν έλθει εν τη βασιλεία της, δεν θα τους ξεχάσει…

Το άλλο πουλάκι:

Έτσι τη γλίτωσαν αρκετοί απολυμένοι του δημοσίου.

Βέβαια η ίδια η κυβέρνηση που τους «αποκατέστησε» παραδέχτηκε με έμμεσο τρόπο ότι δεν υπήρχε αντικείμενο εργασίας για όλους. Αυτό δεν είναι πρόβλημα όμως για το δημόσιο. Μπορεί πολύ εύκολα να βρεθεί κάποιος από… την Ολύμπικ Κέτερινγκ να εργάζεται στην εφορία και να του ανατεθεί, όπως μου περιέγραφε μια φίλη εφοριακός, να… ελέγχει εταιρείες που έχουν από δέκα σαΐνια λογιστές η καθεμιά.

Τέτοια συνέβαιναν παλαιότερα. Μπορεί επίσης, πιο πρόσφατο αυτό, κάποια εργαζόμενη από καθαρίστρια να γίνει διοικητική υπάλληλος των δικαστηρίων, ούτε και πάλι υπάρχει πρόβλημα. Μένει να δούμε τι θέσεις θα εφευρεθούν για τους υπεράριθμους της ΕΡΤ, τους οποίους ανακάλυψε μετά από τόσους μήνες ο κύριος Παππάς.

Τι θέλω να πω; Κάτι που το ξέρουμε όλοι σ’ αυτή τη χώρα. Ότι υπάρχουν εργαζόμενοι και εργαζόμενοι, παιδιά ευνοημένα και παιδιά ενός κατώτερου θεού. Όσοι κατάφεραν και «τρούπωσαν» στο δημόσιο έχουν δέσει για καλά τον γάιδαρό τους.

Μπορεί να μην έχουν τα στοιχειώδη προσόντα (ξέρω υπαλλήλους που δεν μπορούν να βγάλουν μια φωτοτυπία), μπορεί να μην έχουν καν αντικείμενο εργασίας (ξέρω και άλλους που δεν μπορούν να σου πουν τι ακριβώς δουλειά κάνουν), όμως δεν είναι εις θέση να τους κουνήσει κανείς.

Αν τολμήσει κάποιος να το κάνει, θα έρθει αντιμέτωπος με ένα ολόκληρο σύστημα που θα περιλαμβάνει από μαχητικούς εργατοπατέρες και «ευαίσθητους» πολιτικούς, μέχρι πολιτικοποιημένους καλλιτέχνες που θα θέσουν την τέχνη τους στη διάθεση του ιερού αγώνα.

Εδώ έρχεται να τεθεί ένα κρίσιμο ερώτημα: «Και τι σχέση έχει η μια περίπτωση με την άλλη; Εντάξει, δεν μπορούμε να αγωνιστούμε για την επαναπρόσληψη των απολυμένων του ιδιωτικού τομέα, όμως ας κάνουμε εκείνο που περνά από το χέρι μας για το δημόσιο».

Θα συμφωνήσω, εξάλλου κανείς δεν θέλει να χάνεται έστω και μία θέση εργασίας. Τι γίνεται όμως όταν τα δυο συστήματα λειτουργούν ανταγωνιστικά; Τι γίνεται όταν υπάρχει σχέση ανάμεσα στις δυο περιπτώσεις, όταν δηλαδή πολλές θέσεις στον ιδιωτικό τομέα χάνονται προκειμένου να μην πειραχτούν ακόμη και ανίκανοι ή αργόμισθοι του δημοσίου;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς συμβαίνει αυτό;

Είναι πολύ απλό και το είδαμε και πρόσφατα. Ένα μεγάλο μέρος των μέτρων που λαμβάνονται από τις «μνημονιακές» (δηλαδή όλες) τις κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια έχουν ένα στόχο: Ας πληρώνει ολοένα και περισσότερα σε φόρους και εισφορές ο ιδιωτικός τομέας, αρκεί να μη θιγεί (άλλο) η ιερή αγελάδα του δημοσίου.

Έτσι όμως μπαίνει λουκέτο σε χιλιάδες επιχειρήσεις και βρίσκονται στο δρόμο συνεχώς εργαζόμενοι που δεν έχουν την ασφάλεια της μονιμότητας, ούτε τη στήριξη κάποιας Χαρούλας Αλεξίου.

Πρέπει επομένως να γίνουν ανθρωποθυσίες είτε από τη μια είτε από την άλλη πλευρά; Ίσως όχι απαραίτητα, ίσως πάλι και ναι, αφού τόσο στρεβλά στήσαμε το σύστημα της οικονομίας μας δεκαετίες τώρα. Θα σας θέσω όμως ένα ερώτημα και μ’ αυτό θα κλείσω.

Υπάρχει, σήμερα που μιλάμε, μετά από τόσα χρόνια μνημονίων και μέτρων, Γυμνάσιο στη Δράμα, που οι μαθητές να είναι λιγότεροι από τους καθηγητές; Μην πάει ο νους σας στα ορεινά και απομακρυσμένα χωριά. Κάτω στον κάμπο και μάλιστα όταν στα έξι χιλιόμετρα λειτουργεί άλλο, μεγαλύτερο Γυμνάσιο;

Ε, τότε τι να συζητάμε για απολύσεις;

-Ο θάνατός σου η ζωή μου;

-Όχι απαραίτητα!