160510 ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΟΥΝ (ΤΟ)

Το ένα πουλάκι:

Τι περιμέναμε να γίνει;

Κάποιοι είχαν εναποθέσει πολλές ελπίδες στη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στη Βουλή το Σαββατοκύριακο. Ανάλογα με την οπτική του καθενός, οι ελπίδες κυμαίνονταν από την πτώση της κυβέρνησης μέχρι τη στήριξή της με περισσότερες από 153 ψήφους.

Κοινός παρονομαστής όλων των ελπίδων το πολιτικό κέρδος, δηλαδή οι εντυπώσεις που θα σχημάτιζαν οι πολίτες, το εκλογικό σώμα, και οι οποίες θα μπορούν να εξαργυρωθούν σε ψήφους, όταν έρθει η ώρα των εκλογών.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η κυβερνητική πλευρά θα ήταν ευχαριστημένη ακόμη και με μικρές απώλειες, αφού τα μέτρα που ψηφίστηκαν μόνο φθορά θα μπορούσαν να επιφέρουν στους εισηγητές τους.

Ασχέτως αν κάποιοι από το κυβερνητικό στρατόπεδο φαντασιώνονταν πως θα υπήρχαν και πολίτες που θα (υπο)δέχονταν τα μέτρα με… τιμές αρχηγού κράτους. Όχι ότι δεν υπήρξαν και τέτοιοι, το ποσοστό τους όμως πρέπει να ήταν πολύ πιο μικρό και από το «ιστορικό» ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ.

Βλέπετε, καλές οι ιδεολογίες και οι κομματικές εντάξεις, συνήθως όμως υποχωρούν μπροστά στο προσωπικό ή οικογενειακό οικονομικό συμφέρον. Πόσω μάλλον όταν οι περικοπές και οι μειώσεις δεν επιβάλλονται ιδεολογικά, ούτε κομματικά, αλλά από την άτιμη την… πραγματικότητα.

Είδατε τι έπαθα; Παραλίγο να πω κι εγώ από την Τρόικα. Αυτό δηλαδή που θα ήθελα να αποφύγω.

Έφτασε όμως η ώρα να απαντήσω και στο αρχικό ερώτημα. Τι περιμέναμε, εμείς τα πουλάκια, να γίνει στη συζήτηση στη Βουλή, το Σαββατοκύριακο.

Περιμέναμε δυο διαφορετικά πράγματα από την αντιπολίτευση και την κυβέρνηση αντίστοιχα. Γιατί όμως ξεκινάμε από την αντιπολίτευση, όταν είθισται να μιλάμε πρώτα για την κυβέρνηση που έχει και την πρωτοβουλία των κινήσεων;

Μπλέξαμε πολλά ερωτήματα μαζί και θα χαθούμε. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και θα γίνουν όλα κατανοητά. Τι περιμέναμε, λοιπόν, από την αντιπολίτευση; Περιμέναμε να… μην είναι αντιπολίτευση, τουλάχιστον με την μορφή που είναι γνωστή σε όλους μας.

Το άλλο πουλάκι:

Δηλαδή να δείξει σοβαρότητα και υπευθυνότητα!

Να αντισταθεί στον πειρασμό του (προεκλογικού;) λαϊκισμού. Δεν το έκανε. Να ασκήσει κριτική στα μέτρα, κάνοντας παράλληλα προτάσεις. Δεν έκανε ούτε αυτό. Να εξηγήσει στους πολίτες την ανάγκη μεταρρύθμισης και τα περιθώρια κινήσεων που υπάρχουν, μέσα στο ασφυκτικό οικονομικό περιβάλλον που βρισκόμαστε. Αυτό κι αν δεν έκανε.

Προλαβαίνω τις ενστάσεις σας: Μια τέτοια αντιπολίτευση δεν είναι… αντιπολίτευση!

Ε, αυτό ακριβώς λέω. Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι «ο καιρός παρήλθε» που λειτουργούσαμε με σχήματα «ναι σε όλα» - «όχι σε όλα»;

Πότε θα μάθουμε ότι ο ρόλος της αντιπολίτευσης δεν είναι ΜΟΝΟ να αντιτίθεται σε οποιαδήποτε κυβερνητική πρωτοβουλία, αλλά οφείλει ΚΑΙ να κάνει προτάσεις, ΚΑΙ να στηρίζει τις δύσκολες αποφάσεις που κινούνται σε σωστή κατεύθυνση, ΚΑΙ να αντιπροτείνει μέτρα, τα οποία όμως να μπορεί να εφαρμόσει όταν θα γίνει κυβέρνηση;

Πότε θα καταλάβουμε ότι από τη στάση, κυρίως, που κρατά η αντιπολίτευση εξαρτάται η διαμόρφωση της κοινής γνώμης πάνω στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο; Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι και ο λαϊκισμός, όπως το ψέμα, έχει «κοντά ποδάρια», τα οποία μάλιστα οδηγούν σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς τη χώρα;

Για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο. Τι συμπέρασμα έβγαλαν οι πολίτες, σχετικά με την ανάγκη αναμόρφωσης του ασφαλιστικού και τις εναλλακτικές λύσεις που είχαμε, στην παρούσα συγκυρία; Πολύ φοβάμαι ότι στους περισσότερους εξακολουθεί να επικρατεί η εντύπωση πως υπάρχουν οι κακοί ξένοι που θέλουν να μας κόψουν τις συντάξεις και να μας βάλουν να δουλεύουμε περισσότερο.

Και πως ενάντια στις προθέσεις αυτών αγωνίζονται ηρωικά οι εκάστοτε κυβερνήσεις (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στην παρούσα φάση), οι οποίες τελικά υποκύπτουν εκβιαζόμενες, ενώ υπάρχουν και οι αντιπολιτεύσεις (ΝΔ και λοιποί, σήμερα) που κατηγορούν τις κυβερνήσεις είτε για ενδοτισμό είτε για ανικανότητα, ισχυριζόμενες πως, αν ήταν οι ίδιες στα πράγματα, τίποτε κακό δεν θα συνέβαινε στους πολίτες.

Μιλήσαμε όμως για κυβερνήσεις και θα πρέπει, για να είμαστε δίκαιοι, να πούμε και τι περιμέναμε από την παρούσα, κατά τη συζήτηση του Σαββατοκύριακου. 

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Περιμέναμε να… βοηθήσει την αντιπολίτευση!

Γιατί, κακά τα ψέματα, για όλα όσα είπαμε προηγουμένως ότι δεν έκανε (όπως έπρεπε) η αντιπολίτευση, μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρει και η κυβέρνηση. Η οποία, ας μην το ξεχνάμε, στηρίχτηκε όταν χρειάστηκε, πέρσι τον Αύγουστο.

Και έκτοτε, αντί να αναγνωρίσει εκείνη τη στάση της αντιπολίτευσης και να την εκμεταλλευτεί προς όφελος της χώρας, τους άδειασε αρκετές φορές και επέλεξε τον μοναχικό δρόμο της πόλωσης. Έναν δρόμο που βασίστηκε στη δήθεν ρήξη με το κακό παρελθόν και τη μάχη ενάντια στα συμφέροντα.

Που είχε ως αιχμή του δόρατος τη, δήθεν επίσης, σκληρή διαπραγμάτευση, πίσω από την οποία έκανε προσπάθεια να κρύψει τόσο τη διαχειριστική ανικανότητα, όσο και την υποχρεωτική προσγείωση στην πραγματικότητα, από τα σύννεφα του «άλλου δρόμου», όπου κατοικούσε αντιπολιτευόμενη.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, όφειλε πρώτη εκείνη να κάνει δυο πράγματα: να ζητήσει συγγνώμη για την μέχρι τώρα στάση της και να εξηγήσει στους πολίτες πως τα δυσάρεστα μέτρα που εισηγείται είναι απαραίτητα, παρά τα όσα υποστήριζε η ίδια μέχρι χθες.

Απαραίτητα όχι επειδή μας τα επιβάλλουν οι κακοί ξένοι, αλλά προκειμένου να διορθώσουμε στρεβλώσεις και λάθη που δεν οφείλονται στα μνημόνια, όπως επίσης υποστήριζε, αλλά στις κυβερνήσεις που είχαν τη μεγαλύτερη ευθύνη, γιατί δεν τόλμησαν αλλαγές όταν έπρεπε και στις αντιπολιτεύσεις που δεν επέτρεψαν να γίνουν, όποτε αυτές επιχειρήθηκαν.

Περιμέναμε πολλά;