160524 ΜΠΕΡΝΤΕΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Ήταν να μη σκιστεί ο μπερντές»!

Αυτή τη φράση θα τη θυμούνται ίσως οι μεγαλύτεροι, για τους νέους όμως μάλλον δεν σημαίνει και πολλά. Ναι, μπεντές είναι η κουρτίνα, το πανί, το παραβάν που μας χωρίζει από κάτι που δεν πρέπει να δούμε.

Ίσως έχουν ακούσει τη λέξη «καραγκιόζμπερντές» από το πανί του θεάτρου σκιών, εκείνο που ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγούδησε «λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή». Τι εννοούμε όμως λέγοντας «ήταν να μη σκιστεί ο μπερντές»;

Η έκφραση παραπέμπει σε παλαιότερες εποχές, τότε που η σεμνότητα, αλλά και η σεμνοτυφία, επικρατούσαν στις κοινωνικές συναναστροφές. Τότε που υπήρχαν προσωπικά και οικογενειακά μυστικά τα οποία έπρεπε πάση θυσία να κρατηθούν μακριά από την κοινωνία.

Τις εποχές αυτές τις γνωρίζουμε καλύτερα από τη λογοτεχνία ή από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, όταν, για παράδειγμα, βλέπαμε πως μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη οδηγούσε τη μέλλουσα μητέρα σε ταξίδι σε συγγενείς στην Ελβετία. Και όσοι καταλάβαιναν…

Εποχές που δεν κάναμε οι ίδιοι βούκινο τις καθημερινές μας συνήθειες μέσα από το φέισμπουκ, ούτε περηφανευόμασταν για τα κουσούρια μας όπως σήμερα που ακολουθούμε το δόγμα «αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω».

Τότε που μια οικογενειακή ασθένεια μπορούσε να γίνει αιτία να μείνει ανύπαντρη η υγιέστατη κόρη και που ο αλκοολισμός του παππού εμπόδιζε τον εγγονό να βρει εργασία σε καθωσπρέπει επιχείρηση.

Τότε, ένα μυστικό που αποτελούσε ντροπή, όπως το διαζύγιο του ξενιτεμένου παιδιού, που δεν έπρεπε να μαθευτεί με τίποτε, όπως ένας «άτυχος» αρραβώνας, κρατούνταν καλά φυλαγμένο πίσω από τον… μπερντέ.

Έτσι όμως και γινόταν γνωστό, έτσι και κάποιος καλοπροαίρετος φρόντιζε να το μάθει ο κοινωνικός περίγυρος, τότε εφαρμόζονταν συχνά από τη μυστικοπαθή οικογένεια μια πολιτική επιθετική. Φρόντιζαν οι ίδιοι, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, να το… παινεύονται όπου σταθούν κι όπου βρεθούν.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι να μη σκιστεί ο μπερντές!

Μετά δεν έχει νόημα να προσπαθείς να τον ράψεις, ούτε να κάνεις πως δεν συνέβη τίποτε. Τον κατεβάζεις ο ίδιος από μπροστά σου και καμαρώνεις για όλα εκείνα που έκρυβες επιμελώς πίσω του. 

Τη φράση, λοιπόν, αυτή και την αντίστοιχη εικόνα τα σκεφτόμουν καθώς παρακολουθούσα όλη την ιστορία με τη μεταστροφή των στελεχών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Καθώς έβλεπα μέρα με την ημέρα να αλλάζει η επικοινωνιακή τους τακτική απέναντι στις επιθέσεις της αντιπολίτευσης.

Ποιες επιθέσεις; Να, εκείνες που χρησιμοποιούσαν παλιές τους δηλώσεις σχετικά με τα μνημόνια και τα μέτρα που καλούνται (που κλήθηκαν) να ψηφίσουν σήμερα. Εκείνες που προσπαθούσαν δήθεν να αποκαλύψουν στην ελληνική κοινωνία την κωλοτούμπα που έκανε η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός, μετά το περσινό καλοκαίρι.

Όπως θα παρατηρήσατε η τακτική αυτή της αντιπολίτευσης είχε μια αύξουσα ένταση, καθώς ήταν ολοένα και περισσότερα εκείνα που έπρεπε να αποδεχτούν οι χθεσινοί πολέμιοι των μνημονίων και μαχητικοί διαδηλωτές κατά των εφαρμοστικών νόμων.

Ολοένα και περισσότερα βίντεο με παλαιότερες δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών έβλεπαν το φως της δημοσιότητας και η τακτική αυτή είχε διπλό στόχο: Από τη μια επεδίωκε να καταδείξει την αναντιστοιχία των προηγούμενων λόγων τους με τις σημερινές τους πράξεις. Έτσι θα αποδεικνύονταν, τάχα, ότι πρόκειται για αναξιόπιστους πολιτικούς.

Από την άλλη, η τακτική αυτή ήταν μια κάποιου είδους δικαίωση, επειδή οι χθεσινοί κυβερνώντες που βρίσκονται σήμερα στην αντιπολίτευση είχαν κατηγορηθεί με βαρύτατες κατηγορίες, όταν ψήφιζαν εκείνα τα μέτρα που σήμερα φέρνουν σε χειρότερη μορφή στη βουλή ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του.

Τι αποτέλεσμα είχε όμως αυτή η τακτική; Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος, μάλλον να αντιμετωπίζει συνεχώς, τις αντίπαλες προκλήσεις που τον φέρνουν αντιμέτωπο με όσα έλεγε και έπραττε πριν από μερικούς μόνο μήνες;

Ε, είναι να μη σκιστεί ο μπερντές! Από τη στιγμή που αποφάσισαν τα μέλη της κυβέρνησης ότι δεν μπορούν να αποφύγουν το παρελθόν τους, ότι θα βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους τις προηγούμενες δηλώσεις τους, αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Στην αρχή, και για λίγο μόνο, έκαναν τους δύσκολους.

Υποστήριζαν πως τα μέτρα που φέρνουν στη βουλή προς ψήφιση, μέτρα εναντίον των οποίων είχαν δώσει μάχες, δεν είναι… δικά τους. Γι’ αυτό και είχαμε τόσα κλάματα, γι’ αυτό και τόσα υπονοούμενα, αλλά και ευθείες υποσχέσεις, ότι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μην τα εφαρμόσουν!

Στη συνέχεια όμως, και καθώς ο μπερντές σκίζονταν όλο και περισσότερο, άλλαξαν τακτική. Έπαψαν να ντρέπονται, δήθεν, για όσα ήταν υποχρεωμένοι να νομοθετήσουν και άρχισαν να καμαρώνουν γι’ αυτά. Το δικό τους μνημόνιο και οι δικοί τους εφαρμοστικοί νόμοι δεν αποτελούσαν πλέον μια αναγκαστική επιλογή που έγινε… «με το πιστόλι στον κρόταφο», όπως είχε δηλώσει και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Κάθε άλλο. Αυτοί έφεραν και υποστήριξαν στη βουλή νόμους που μπορεί να ήταν μνημονιακοί, όμως ήταν καθαρά… υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων του κόσμου τούτου. Μπορεί να τους παρομοιάζουν κάποιοι με εκείνους των προηγουμένων και να υποστηρίζουν μάλιστα ότι είναι ακόμη πιο σκληροί, όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Οι δικοί τους νόμοι είναι νόμοι που όχι μόνο αποκαθιστούν αδικίες που δημιούργησαν οι προηγούμενοι, αλλά (θα) έχουν ως αποτέλεσμα και την πολυπόθητη ανάπτυξη που θα πρέπει να την περιμένουμε από μέρα σε μέρα, μετά την ψήφισή τους προχθές το βράδυ.

Νέος μπερντές, δηλαδή. Μέχρι να σκιστεί κι αυτός, βλέπουμε!

Ζητείται… τσίπα!